Περιοδεία στα σχολεία της Ξάνθης με το βιβλιοπωλείο «Δήμητρα Πυργελή»

Κυριακή 17 Μαρτίου το απόγευμα στις 7.00 μπαίνω στο λεωφορείο των ΚΤΕΛ με τελικό προορισμό την Ξάνθη όπου και θα παρουσιάσω τα βιβλία μου στα σχολεία της πόλης τις τρεις επόμενες μέρες, ακολουθώντας το πρόγραμμα που έχει ετοιμάσει η αγαπημένη συγγραφέας και βιβλιοπώλης, Δήμητρα Πυργελή. Έχω αποφασίσει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού να διαβάσω και έτσι έχω πάρει μαζί μου το βιβλίο του μοναχού Παϊσιου «α εωράκαμεν και ακηκόαμεν - οι αναμνήσεις μου από τον άγιο Παϊσιο», εκδ. Ιερά Μονή Ιλαρίωνος Προμάχοι Αριδαίας, δώρο του πλέον αγαπημένου μου φίλου. Έχει ήδη νυχτώσει, δεν βλέπω τίποτα έξω από το παράθυρο και ευχαριστιέμαι ιδιαίτερα το καλογραμμένο αυτό βιβλίο ακολουθώντας νοερώς, τη ζωή του αγίου. Λίγο πριν φτάσω στην Καβάλα βρίσκομαι στο κεφάλαιο όπου ο άγιος εισέρχεται στην έρημο του Σινά. Χτυπάει το κινητό μου και ακούω τη φίλη μου να μου ανακοινώνει: είσαι υποψήφια. Σε τι πράγμα; την ρωτώ, στα βραβεία του Κύκλου, φωνάζει περιχαρής, α, καλά, της λέω. Ακολουθεί παύση. Δε χαίρεσαι; χαίρομαι, εντάξει, καλό είναι, αλλά εγώ ξέρεις πού είμαι τώρα; Πού είσαι; Στην έρημο του Σινά... Δεν καταλαβαίνει ακριβώς την αντίδρασή μου, αλλά και πώς να της το εξηγήσω στο τηλέφωνο; Κάθε τι που μας βρίσκει, ευχάριστο ή δυσάρεστο, έχει σημασία σε ποια στιγμή μας πετυχαίνει και έτσι αποκτά άλλοτε μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που πράγματι έχει, άλλοτε αυτές που όντως του αναλογούν. Και η αλήθεια είναι πως εγώ πιο πολύ χαίρομαι που το καλό νέο με βρήκε στην έρημο παρέα με τον άγιο. Η έρημος αιώνες τώρα είναι εκεί, ενώ τα βραβεία έρχονται και παρέρχονται.

Στο ευλογημένο τιήμερο που θα ακολουθήσει, θα ζήσω μοναδικές και δυνατές εμπειρίες. Το πρόγραμμα είναι βαρύ, αλλά με τη βοήθεια του Θεού βγαίνει πέρα. Τη Δευτέρα πηγαίνουμε στο 4ο και 6ο Γυμνάσιο Ξάνθης, μετά στον βρεφονηπιακό σταθμό του ΟΑΕΔ και στη συνέχεια στο 1ο Γυμνάσιο. Με τα παιδιά του γυμνασίου συζητούμε πάνω στον Μικρό Μονομάχο, με τα μικρά, κυρίως τον Αχτιδούφαντή, τον Λαμπερό πολεμιστή και τον Τρελό του χωριού. Το απόγευμα δίνω μια συνέντευξη στην Μαρία Κώστογλου στο Κανάλι 6 του τηλεοπτικού σταθμού Ξάνθης. Την Τρίτη συναντιόμαστε μα τα μεγάλα παιδιά του 4ου Δημ. Σχ. για τον Μικρό Μονομάχο και συνεχίζουμε στην Παιδική Πολιτεία που έχει βρεφικό - παιδικό σταθμό και νηπιαγωγείο όπου απολαμβάνω και μια παράσταση του Αχτιδοϋφαντή από τα παιδιά, και το απόγευμα στα ΚΔΑΠ ΑΜΕΑ με νεαρούς και νεαρές όπου τους αφηγούμαι τον Αχτιδοϋφαντή, για να καταλήξουμε λίγο αργότερα στο πανέμορφο βιβλιοπωλείο της Δήμητρας για υπογραφές βιβλίων. Η προσέλευση είναι απροσδόκητα μεγάλη για μένα. Έρχονται πολλά παιδιά από αυτά που επισκέφτηκα στα σχολεία, ενώ άλλα στέλνουν τους γονείς τους να τους αγοράσουν ένα από τα βιβλία μου. Την Τετάρτη θα πάμε στο ιδιωτικό σχολείο «Άξιον» όπου τα νήπια και τα παιδιά των τριών πρώτων τάξεων του Δημοτικού έχουν μελετήσει τον Αχτιδοϋφαντή -που θα παρουσιασουν δραματοποιημένο- και τον Τρελό του χωριού, ενώ οι τρεις μεγάλες τάξεις τον Μικρό Μονομάχο. Τον παρουσιάζουν διάβαζοντας τα αγαημένα τους αποσπάσματα και ακολουθεί συζήτηση.

Κάθε σχολείο αποτελεί μια ξεχωριστή πραγματικότητα, όπως κάθε εκπαιδευτικός και κάθε παιδί. Κάθε στιγμή που ζω κοντά τους είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Οπωσδήποτε το πολύ διαφορετικό για μένα που είμαι μαθημένη να ανταμώνω χρόνια τώρα με μικρά παιδιά, είναι η είσοδός μου στα γυμνάσια και μάλιστα με ένα βιβλίο που ακουμπά ευαίσθητα σημεία όπως αυτό του διαζυγίου. Συνειδητοποιώ γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο. Το μεταβατικό στάδιο της εφηβείας ίσως είναι το δυσκολότερο στη ζωή του ανθρώπου. Είναι τόσο μεταβατικό που δεν ξέρεις ποιος είσαι, ποιος θέλεις να γίνεις. Χάνεις τον αυθορμητισμό σου, συνειδητοποιείς σιγά σιγά την πραγματικότητα, μπερδεύεσαι και ταλανίζεσαι μπροστά σε πλήθος πρότυπα που δέχεσαι καταιγιστικά από τα Μέσα, το σώμα σου αλλάζει με ρυθμούς απότομους και απροσδόκητους. Και χάνεις τη φωνή σου. Ο μικρός μονομάχος αυτό είναι. Η φωνή ενός εφήβου που δεν μιλά. Θα ευχόμουν, επισκεπτόμενη παιδιά γυμνασίου να μένω μαζί τους μόνη και όχι επειδή δεν είναι καλοί οι εκπαιδευτικοί που θα έλεγα πως είναι εντυπωσιακά εξαίρετοι -τουλάχιστον αυτοί που εγώ συνάντησα σε αυτό το ταξίδι. Ένιωθα όμως διαρκώς πως τα παιδιά θέλουν να μιλήσουν, αλλά όχι μπροστά σε οικείους ενήλικες που μάλιστα είναι και οι καθηγητές τους, κρίνονται απ’ αυτούς, εξετάζονται απ’ αυτούς, γνωρίζουν τα δεδομένα τους. Πάντα απέναντι σε έναν ξένο που για κάποιον λόγο μας έχει συγκινήσει, εκφραζόμαστε πιο ελεύθερα και μπορεί να του εκμυστηρευθούμε πράγματα που δε θα λέγαμε ποτέ στους οικείους μας. Ο ξένος σε λίγο θα φύγει και μαζί του θα πάρει και τα μυστικά μας. Ωστόσο έγιναν βαθιές συζητήσεις με τα μεγάλα παιδιά, αλλά διαρκώς αισθανόμουν πως ήθελαν να πουν και άλλα πράγματα που ομως δεν τα έλεγαν. Πίσω από πολύ απλές ερωτήσεις υπονοούνταν εμπειρίες επώδυνες. Αυτό ήταν για μένα λίγο βαρύ, αλλά επειδή έτσι κι αλλιώς εγώ και το βιβλίο μου δεν αποτελούμε τίποτα περισσότερο από μια αφορμή, φεύγοντας από τα γυμνάσια το μόνο που μπορούσα να κάνω, και μάλλον το καλύτερο, ήταν να προσευχηθώ στον Θεό να φροντίζει αυτά τα παιδιά και να τα οδηγεί, αλλά και να διορθώνει τα δικά μου λανθασμένα λόγια στις καρδιές τους. 

Μεγάλη ήταν και η συγκίνηση που έζησα με τους εφήβους και ενήλικες στο ΚΔΑΠ-ΑΜΕΑ. Αυτή ήταν μια παρέα αγγέλων. Πιο λαχταριστή και από τα πεντάχρονα, πιο φωτεινή και από τα βρέφη. Κάποιοι δεν μπορούσαν ούτε να μιλήσουν, αλλά τα πρόσωπά τους έλαμπαν. Όταν τους ρώτησα πού θα έδιναν οι ίδιοι τις ηλιαχτίδες τους, όσοι μπορούσαν να εκφραστούν είπαν πως θα τις έδιναν ή στην οικογένειά τους ή στις δασκάλες τους... Ένα παλικαράκι είπε πως θα την έδινε σε όσους τον φροντίζουν για να έχουν δύναμη...  

Για τα μικρά παιδιά έχω γράψει πολλές φορές. Έχουν πάντα τη χάρη του αυθορμητισμού και σε ξεκλειδώνουν αμέσως αν είσαι έστω και λίγο κλειδωμένος.

Πολλές φορές πριν αποχωρήσω από κάποιο σχολείο τα παιδιά με πλησίαζαν ζητώντας μια αγκαλιά. Ακόμα και τα μεγάλα. Τι να τα κάνεις τα λόγια, λοιπόν; Μια αγκαλιά γυρεύει ο άνθρωπος σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται. Ίσως αυτή να ειναι και η μόνη υποχρέωση του ενήλικα απέναντι στις τρυφερές ηλικίες.

Τα πρωινά της Ξάνθης μένουν ανεξίτηλα τρυφερά χνάρια στην καρδιά μου, αλλά και τα βράδια είχαν την ξεχωριστή χάρη, παρέα πάντα με την Δήμητρα, να ανταμώνουμε και με παλιούς φίλους που ζουν πλέον εκεί και αποτελούν αδέρφια μου. Για τη φιλοξενία της Δήμητρας δεν έχω λόγια. Ούτε η μαμά μου δε θα με φρόντιζε έτσι. Με καλόμαθε και μου λείπει τώρα που επέστρεψα στο σπίτι μου... Το παραμυθένιο βιβλιοπωλείο της είναι ένα καταφύγιο διψασμένων για αγάπη και πεινασμένων για πνευματική τροφή ανθρώπων. Σπάνια συναντά κανείς τόσο διαβασμένους βιβλιοπώλες που έχουν την διάκριση να ξέρουν τι αναζητά κάθε αναγνώστης και του το δίνουν απλόχερα. Κλείνοντας αυτό το κείμενο θα πω πως η Ξάνθη είναι ένας πολύ ευλογημένος τόπος με χαρισματικούς και ευλαβείς ανθρώπους. Την αγάπησα πολύ περισσότερο γνωρίζοντάς τους καλύτερα και ευχαριστώ τον Θεό που μου χάρισε αυτό το μέγα δώρο!