ο λαμπερός πολεμιστής στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Χαριλάου - 27/03/19

Στη Δημοτική βιβλιοθήκη Χαριλάου χθες το πρωί με τον Λαμπερό πολεμιστή και δύο κατά σειρά τμήματα Α ΄ τάξης του 92ου Δημ. Σχολείου Θεσσαλονίκης. Από το γυμνάσιο στο δημοτικό και αντίστροφα, ανεβοκατεβαίνω σαν ασανσέρ σε ουρανοξύστη, καμία σχέση τα πάνω πατώματα με τα κάτω. Θέα και ησυχία στα ψηλά, χώμα, σκόνη, φασαρία χαμηλά. Παντού ομως ομορφιά. Και έρωτας παντού. Ένας μικρός είναι ξαπλωμένος όπως και άλλοι στο χαλί. Όλα έχουν βγάλει τα παπούτσια τους και είναι με τις κάλτσες. Ο συγκεκριμένος όμως αρχίζει το ασυναίσθητο παιχνίδι του που με κάνει να θέλω να βάλω τα γέλια, αλλά συγκρατιέμαι. Με τις άκρες των ποδιών του χαϊδεύει τις αρβύλες μου και λίγο λίγο τα ανεβάζει στις γάμπες μου μέχρι που φτάνει να απλώσει τα ποδαράκια του πάνω στα γόνατά μου. Μου αρέσει πολύ η άνεσή του και συνεχίζω να αφηγούμαι το παραμύθι πιάνοντας τα ποδαράκια με τις καλτσούλες του σαν να ήταν ο μικρός μου γιος. Είναι παραδομένος σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Και εκεί που αρχίζει η συζήτηση και το βασικό τους ερώτημα είναι, μα καλά μιλούνε τα πουλιά; τους λέω πως όλα μιλούν, αλλά εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε γιατί δεν τα αγαπούμε όσο πρέπει. Αν τα αγαπήσουμε θα καταλάβουμε τη γλώσσα όλων των πλασμάτων και πραγμάτων της γης. Σωστά, λέει ο μικρός, αφού είμαστε τα πάντα, μπορούμε και να τα καταλάβουμε. Στο μυαλό μου έχεται η φράση του αποστόλου Παύλου, τα πάντα τοις πάσι Χριστός, δεν τους τη λέω, αλλά θαυμάζω τη σοφία των μικρών παιδιών που νιώθουν βαθιά την ποίηση της ζωής. Ο άλλος μικρός με τον οποίο θα συνδεθώ θα είναι στο επόμενο τμήμα. Στην ανάλογη συζήτηση θα μου πει: εμένα μου αρέσουν πολύ οι πιγκουϊνοι. Δηλαδή πρέπει να πάω στον Βόρειο Πόλο -και τονίζει, όχι στον Νότιο, στον Βόρειο- να τους συναντήσω και αν καταλάβω τι λένε, μόνο τότε θα είμαι βέβαιος πως τους αγαπώ πολύ; Του απαντώ πως μάλλον τους αγαπάει πολύ επειδή μοιάζει τόσο πολύ με πιγκουϊνο η φάτσα του που ίσως κάποτε γλύστρισε από τον Βόρειο Πόλο κι έφτασε στην Ελλάδα. Η χαρά που κάνει δεν λέγεται. Πάει να φύγει το τμήμα και ξαναγυρνάει σε μέα. Κυρία, αλήθεια μοιάζω με πιγκουϊνο; Αλήθεια! Είσαι τόσο γλυκός...