Και ενώ ο μπακλαβάς ψήνεται -της νύχτας τη δουλειά τη βλέπει η μέρα και γελά, λέει πάντα η μαμά μου- και η οθόνη του τάμπλετ είναι αρκούντως λαδωμένη, μπορώ να γράψω δυο λόγια για τη χθεσινή παρουσσίαση του Μικρού Μονομάχου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Ξηροκρήνης με την Στ ΄ τάξη του 66ου Δημ. Σχολείου Θεσσαλονίκης.
- Κυρία, πώς σκεφτήκατε αυτόν τον τίτλο; με ρωτούν τα παιδιά.
Σκέφτομαι, αντί να τους απαντήσω αμέσως, ας τσεκάρω πρώτα τα πιο βασικά...
- Τον μουσκό Μάνο Χατζιδάκι τον ξέρετε;
- Είναι youtuber;
Σοκ! (Δικό μου)
(Αντίδραση) - Δεν είναι, επειδή δε ζει, αλλά αν ζούσε, σίγουρα θα ήταν. Ας πάμε στον επόμενο. Υποθέτω πως το όνομα Διονύσης Σαββόπουλος δε σας λέει επίσης τίποτα, αφού δε σας λέει ο Χατζιδδάκις.
- Τίποτα, κυρία.
- Μάλιστα... Θα του το πω γιατί είμαστε φίλοι. Διονύση, θα του πω, τελειώσαν τα ψωμιά σου, ως εδώ ήσουνα. Ο τίτλος, λοιπόν, είναι τίτλος τραγουδιού του Διονύση.
(Πετάγεται ο δάσκαλος) - Παιδιά, τραγούδια του Χατζιδάκι σίγουρα έχετε ακούσει σε παλιές ελληνικές ταινίες.
- Μισό λεπτό (πετάγομαι τώρα εγώ), άλλο ένα όνομα. Παιδιά, το όνομα Αλίκη Βουγιουκλάκη, σας λέει κάτι;
- Ναι, και μας αρέσει πάρα πολύ! φωνάζουν ενθουσιασμένα όλα μαζί.
- Ε, είναι αθάνατη! Αυτή θα ζει στους αιώνες και θα μαγεύει αιωνίως! Τους έφαγε όλους!
Μετά από αυτήν την ευτράπελη, αλλά και δηλωτική της εποχής της νέας γενιάς αναφορά, πάμε παρακάτω. Γιατί τα παιδιά αυτά μπορεί να μην είχαν ιδέα για τους μεγάλους μουσικούς μας, αλλά και δίψα είχαν, και αναζητήσεις είχαν και γεμάτα τρυφερότητα ήταν. Αφήνω το έλλειμα της παιδείας που όφειλαν να τους έχουν δώσει τα σχολειά μας, στην άκρη. Μιάμιση ώρα συζητήσαμε για όλα τα ζητήματα που θίγει το βιβλίο και είχαν γραμμένες δέκα ερωτήσεις που ήταν μία και μία. Και ο καλός δάσκαλος έμπαινε σαν παιδί στην κουβέντα και ήταν μαζί μας και η ευγενέστατη βιβλιοθηκονόμος και στο τέλος αγαπηθήκαμε τόσο που δεν μπορούσαμε να αποχωριστούμε. Δυο κορίτσια μόνο δεν είπαν τίποτα. Τους λέω πριν φύγουν, πείτε μου τουλάχιστον τα ονόματά σας να ακούσω τη φωνούλα σας. Και μου το είπαν. Κι ένα μελαχροινό αγόρι που επίσης δεν είχε πει λέξη, μίλησε μόνο όταν ανέφερα πως ο σύζυγός μου είναι μουσικός.
- Εγώ, κατά κάποιο τρόπο, είμαι συνάδελφος του άντρα σας.
- Τι όργανο παίζεις;
- Έχω πέντε κανάλια στο you tube και παίζω τουμπελέκι, λίγο κλαρίνο και θελω να μάθω κι άλλα.
Τον ρωτώ το όνομά του και μου λέει το ψευδώνυμο με το οποίο είναι στα κανάλια του. Γελάμε όλοι. Είναι μεγάλο μούτρο, πανγλυκύτατος.
Επιστρέφονας στο σπίτι, διηγούμαι όλα αυτά στη μικρή θυγατέερα. Δεν είναι θέμα καλλιτεχνικό, μου λέει. Τη Βουγιουκλάκη την ξέρουν επειδή τη δείχνει η τηλεόραση. Και τους άλλους τους δείχνει, της απαντώ. Άλλες ώρες, μου λέει, και με πείθει...
Τώρα που κατάφερα να λαδώσω αρκούντως και το πληκτολόγιο, μπορώ να σας καληνυχτίσω, εκφράζοντας τη μεγάλη μου ευγνωμοσσύνη για τις στιγμές που ζω το ξεδόπλωμα της καρδιάς τόσων παιδιών και την εμπιστοσσύνη τους.
No comments:
Post a Comment
Σχόλια