Ο μικρός μονομάχος - Βραβείο Κύκλου Ελληνικού Παιδικού βιβλίου 2019

Στην προκειμένη περίπσωση μάλλον δεν ισχύει η παροιμία «άλλος έχει το όνομα κι άλλος τη χάρη»... 

«Ο μικρός μονομάχος» τίμησε και το όνομα και τη χάρη του στη μονομαχία των βραβείων, παίρνοντας χθες βράδυ το βραβείο του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου 2019 στην κατηγορία του εφηβικού - νεανικού μυθιστορήματος.

Δεν ήταν δυνατόν να παρευβρίσκομαι στην τελετή, αφού είχα παρουσίαση στον Ιανό της Θεσσαλονίκης το μεσημέρι και αφού ήταν προγραμματισμένο να κατέβω σήμερα στην πρωτεύουσα για παρουσιάσεις που θα ακόλουθήσουν.

Οπότε, όταν με πήραν τηλεφωνο να μου το ανακοινώσουν, ήμουν στην κουζίνα μου και εκείνη τη στιγμή έκλαιγα από τα κρεμμύδια που καθάριζα για το σπανακόρυζο που ετοίμαζα...

Φαίνεται πως αθέλητα τηρώ την Παπαδιαμαντική παράδοση να απουσιάζω από τις βραβεύσεις μου...

Άρχισαν να πεέφτουν βροχή τα μηνύματα, απαντούσα, ανακάτευα το σπανακόρυζο μη μου αρπάξει και συνέχιζα... ωραία πράματα...

Ευχαριστώ θερμά την επιτροπή των βραβείων του Κύκλου και συγχαίρω όλους τους υποψήφιους, βραβευμένους και μη.

Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις Λιβάνη Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη και όλους τους άξιους συνεργάτες μου που συνέβαλαν στην έκδοση και διακίνηση αυτού του βιβλίου.

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως την Γιώτα Λιβάνη που διέβλεψε πως μπορώ να γράψω ένα τέτοιο βιβλίο και μου το ζήτησε με εμπιστούνη που αμοίφθηκε.

Και βέβαια ευχαριστώ όλους τους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες του.

Γ᾽Κυριακὴ Νηστειῶν

(Μάρκ. 8,34-9,1)

Εἶπεν ὁ Κύριος· 

34. ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.

35. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσει τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. 

36. τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 

37. ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;

38. ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων.

1. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

https://aerapatera.wordpress.com/2019/03/30/γ᾽κυριακὴ-νηστειῶν/

Ο μικρός μονομάχος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Ξηροκρήνης - 27/03/19

Και ενώ ο μπακλαβάς ψήνεται -της νύχτας τη δουλειά τη βλέπει η μέρα και γελά, λέει πάντα η μαμά μου- και η οθόνη του τάμπλετ είναι αρκούντως λαδωμένη, μπορώ να γράψω δυο λόγια για τη χθεσινή παρουσσίαση του Μικρού Μονομάχου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Ξηροκρήνης με την Στ ΄ τάξη του 66ου Δημ. Σχολείου Θεσσαλονίκης.

- Κυρία, πώς σκεφτήκατε αυτόν τον τίτλο; με ρωτούν τα παιδιά.

Σκέφτομαι, αντί να τους απαντήσω αμέσως, ας τσεκάρω πρώτα τα πιο βασικά...

- Τον μουσκό Μάνο Χατζιδάκι τον ξέρετε;

- Είναι youtuber;

Σοκ! (Δικό μου)

(Αντίδραση) - Δεν είναι, επειδή δε ζει, αλλά αν ζούσε, σίγουρα θα ήταν. Ας πάμε στον επόμενο. Υποθέτω πως το όνομα Διονύσης Σαββόπουλος δε σας λέει επίσης τίποτα, αφού δε σας λέει ο Χατζιδδάκις.

- Τίποτα, κυρία.

- Μάλιστα... Θα του το πω γιατί είμαστε φίλοι. Διονύση, θα του πω, τελειώσαν τα ψωμιά σου, ως εδώ ήσουνα. Ο τίτλος, λοιπόν, είναι τίτλος τραγουδιού του Διονύση.

(Πετάγεται ο δάσκαλος) - Παιδιά, τραγούδια του Χατζιδάκι σίγουρα έχετε ακούσει σε παλιές ελληνικές ταινίες.

- Μισό λεπτό (πετάγομαι τώρα εγώ), άλλο ένα όνομα. Παιδιά, το όνομα Αλίκη Βουγιουκλάκη, σας λέει κάτι;

- Ναι, και μας αρέσει πάρα πολύ! φωνάζουν ενθουσιασμένα όλα μαζί.

- Ε, είναι αθάνατη! Αυτή θα ζει στους αιώνες και θα μαγεύει αιωνίως! Τους έφαγε όλους!

Μετά από αυτήν την ευτράπελη, αλλά και δηλωτική της εποχής της νέας γενιάς αναφορά, πάμε παρακάτω. Γιατί τα παιδιά αυτά μπορεί να μην είχαν ιδέα για τους μεγάλους μουσικούς μας, αλλά και δίψα είχαν, και αναζητήσεις είχαν και γεμάτα τρυφερότητα ήταν. Αφήνω το έλλειμα της παιδείας που όφειλαν να τους έχουν δώσει τα σχολειά μας, στην άκρη. Μιάμιση ώρα συζητήσαμε για όλα τα ζητήματα που θίγει το βιβλίο και είχαν γραμμένες δέκα ερωτήσεις που ήταν μία και μία. Και ο καλός δάσκαλος έμπαινε σαν παιδί στην κουβέντα και ήταν μαζί μας και η ευγενέστατη βιβλιοθηκονόμος και στο τέλος αγαπηθήκαμε τόσο που δεν μπορούσαμε να αποχωριστούμε. Δυο κορίτσια μόνο δεν είπαν τίποτα. Τους λέω πριν φύγουν, πείτε μου τουλάχιστον τα ονόματά σας να ακούσω τη φωνούλα σας. Και μου το είπαν. Κι ένα μελαχροινό αγόρι που επίσης δεν είχε πει λέξη, μίλησε μόνο όταν ανέφερα πως ο σύζυγός μου είναι μουσικός. 

- Εγώ, κατά κάποιο τρόπο, είμαι συνάδελφος του άντρα σας.

- Τι όργανο παίζεις;

- Έχω πέντε κανάλια στο you tube και παίζω τουμπελέκι, λίγο κλαρίνο και θελω να μάθω κι άλλα.

Τον ρωτώ το όνομά του και μου λέει το ψευδώνυμο με το οποίο είναι στα κανάλια του. Γελάμε όλοι. Είναι μεγάλο μούτρο, πανγλυκύτατος.

Επιστρέφονας στο σπίτι, διηγούμαι όλα αυτά στη μικρή θυγατέερα. Δεν είναι θέμα καλλιτεχνικό, μου λέει. Τη Βουγιουκλάκη την ξέρουν επειδή τη δείχνει η τηλεόραση. Και τους άλλους τους δείχνει, της απαντώ. Άλλες ώρες, μου λέει, και με πείθει... 

Τώρα που κατάφερα να λαδώσω αρκούντως και το πληκτολόγιο, μπορώ να σας καληνυχτίσω, εκφράζοντας τη μεγάλη μου ευγνωμοσσύνη για τις στιγμές που ζω το ξεδόπλωμα της καρδιάς τόσων παιδιών και την εμπιστοσσύνη τους.

ο λαμπερός πολεμιστής στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Χαριλάου - 27/03/19

Στη Δημοτική βιβλιοθήκη Χαριλάου χθες το πρωί με τον Λαμπερό πολεμιστή και δύο κατά σειρά τμήματα Α ΄ τάξης του 92ου Δημ. Σχολείου Θεσσαλονίκης. Από το γυμνάσιο στο δημοτικό και αντίστροφα, ανεβοκατεβαίνω σαν ασανσέρ σε ουρανοξύστη, καμία σχέση τα πάνω πατώματα με τα κάτω. Θέα και ησυχία στα ψηλά, χώμα, σκόνη, φασαρία χαμηλά. Παντού ομως ομορφιά. Και έρωτας παντού. Ένας μικρός είναι ξαπλωμένος όπως και άλλοι στο χαλί. Όλα έχουν βγάλει τα παπούτσια τους και είναι με τις κάλτσες. Ο συγκεκριμένος όμως αρχίζει το ασυναίσθητο παιχνίδι του που με κάνει να θέλω να βάλω τα γέλια, αλλά συγκρατιέμαι. Με τις άκρες των ποδιών του χαϊδεύει τις αρβύλες μου και λίγο λίγο τα ανεβάζει στις γάμπες μου μέχρι που φτάνει να απλώσει τα ποδαράκια του πάνω στα γόνατά μου. Μου αρέσει πολύ η άνεσή του και συνεχίζω να αφηγούμαι το παραμύθι πιάνοντας τα ποδαράκια με τις καλτσούλες του σαν να ήταν ο μικρός μου γιος. Είναι παραδομένος σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Και εκεί που αρχίζει η συζήτηση και το βασικό τους ερώτημα είναι, μα καλά μιλούνε τα πουλιά; τους λέω πως όλα μιλούν, αλλά εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε γιατί δεν τα αγαπούμε όσο πρέπει. Αν τα αγαπήσουμε θα καταλάβουμε τη γλώσσα όλων των πλασμάτων και πραγμάτων της γης. Σωστά, λέει ο μικρός, αφού είμαστε τα πάντα, μπορούμε και να τα καταλάβουμε. Στο μυαλό μου έχεται η φράση του αποστόλου Παύλου, τα πάντα τοις πάσι Χριστός, δεν τους τη λέω, αλλά θαυμάζω τη σοφία των μικρών παιδιών που νιώθουν βαθιά την ποίηση της ζωής. Ο άλλος μικρός με τον οποίο θα συνδεθώ θα είναι στο επόμενο τμήμα. Στην ανάλογη συζήτηση θα μου πει: εμένα μου αρέσουν πολύ οι πιγκουϊνοι. Δηλαδή πρέπει να πάω στον Βόρειο Πόλο -και τονίζει, όχι στον Νότιο, στον Βόρειο- να τους συναντήσω και αν καταλάβω τι λένε, μόνο τότε θα είμαι βέβαιος πως τους αγαπώ πολύ; Του απαντώ πως μάλλον τους αγαπάει πολύ επειδή μοιάζει τόσο πολύ με πιγκουϊνο η φάτσα του που ίσως κάποτε γλύστρισε από τον Βόρειο Πόλο κι έφτασε στην Ελλάδα. Η χαρά που κάνει δεν λέγεται. Πάει να φύγει το τμήμα και ξαναγυρνάει σε μέα. Κυρία, αλήθεια μοιάζω με πιγκουϊνο; Αλήθεια! Είσαι τόσο γλυκός...

Καλό ταξίδι Κατίνα...

Σάββατο απόγευμα πληροφορούμαι τηλεφωνικώς τον θάνατο της Κατίνας. Αιφνιδιάζομαι. Δεν είχα ιδέα ότι ήταν άρρωστη. Μέχρι προχθές εκεί. Άντε να έλειψε δυο Κυριακές, μία έλειψα κι εγώ, άντε τρεις όλες κι όλες. Μη στεναχωριέσαι, μου λέει ο συνομιλητής μου, ξεκουράστηκε. «Δεν ήταν κουρασμένη η Κατίνα», απαντώ. «Η Κατίνα μάς ξεκούραζεσαι όλους. Πες μου τίποτα άλλο για παρηγοριά.» Εχω θυμώσει. Δεν ξέρω τι λέω. Δε γίνεται να πέθανε. Πάσχα χωρίς την Κατίνα δε γίνεται. Δεν θα είναι Πάσχα... ήμαρτον Κύριε...

Ήταν Μεγάλη Παρασεκυή πριν τρία τέσσερα χρόνια. Μετά την περιφορά του Επιταφίου και το τέλος της Ακολουθίας, της ευχήθηκα βγαίνοντας από τον ναό του αγίου Νικολάου Ορφανού, καλό κουράγιο. «Τι κουράγιο, καλέ; Τώρα κουράγιο; Πέθανε; Θα αναστηθεί! Πάει τέλειωσε! Καληνύχτα...»

Ξέρεις τι θέλω; ρωτώ τον συνομιλητή μου στο τηλέφωνο. Όταν θα έρθει μωρέ ο Χάρος να έχω δυο δευτερόλεπτα χρόνο για να του το πω κατάμουτρα: είσαι ό,τι πιο αχώνευτο γνώρισα στη ζωή μου. Και μετά να προσθέσω: άντε, τέλειωνε τώρα γιατί έχουμε και δουλειές, να πάμε παρακάτω.

Πριν λίγα χρόνια αντιλήφθηκα λίγες μέρες πριν το Πάσχα, να μουρμουρίζει η Κατίνα με δυο τρεις άλλες γυναίκες. Άθελά μου το αφτί μου πήρε πως ετοιμάζονται να πάνε την επομένη να καθαρίσουν τον ναό. Πλησίασα και τη ρώτησα αν μπορώ να πάω κι εγώ. Έλα και βλέπουμε, απάντησε κοφτά όπως πάντα. Πήγα και η χαρά ήταν μεγάλη. Στο τέλος πριν φύγω μου είπε: εγώ δεν παίρνω όποια κι όποια στη δουλειά. Εσύ είσαι καλή, να ξανάρθεις. Έτσι από τότε μέχρι και πέρσι, πήγαινα.

Μικρή το δέμας, ασημένιο μαλλί σχεδόν καρφάκια, συνήθως αγέλαστη, βλέμμα ίσιο που σε κάρφωνε και σου διαπερνούσε το μεδούλι. Η καρέκλα της δίπλα στο παγκάρι με τα κεριά. Μια κολώνα δίπλα στις κολώνες του ναού. Τρεις τέσσερις γυναίκες άνοιξαν μετά από χρόνια και κράτησαν αυτήν την εκκλησία. Η κυρά Μέλπω συγχωρέθηκε πριν λίγα χρόνια. Η κυρά Όλγα χήρεψε και αποτραβήχτηκε στη μοναξιά της. Η κυρά Κατίνα με τη φιλενάδα της τη Φ. είχαν μείνει. Τώρα η Φ. μόνη της και ευτυχώς ακόμη νέα και πάντα ωραία.

Θύμωσα που πέθανε η Κατίνα. Και θύμωσα περισσότερο που δεν το έμαθα εγκαίρως να πάω στην κηδεία της. Το μόνο πράγμα που δε θέλω να χάνω είναι οι κηδείες. Τα άλλα όλα αν τα χάσω δε με πειράζει. Όχι όμως τις κηδείες.

Σάββατο βράδυ έψησα ένα καταϊφι. Να το πάω την Κυριακή στην εκκλησία, έτσι για την ψυχή της. Θα μου πεις γιατί. Θα σου πω, γιατί έτσι. Βαριά η καρδιά μου. Πώς να δω τη φιλενάδα της; Πώς να δω άδεια την καρέκλα της; Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα Κυριακή πρωί. Η φιλενάδα της γύρισε το κεφάλι, με είδε και το χαμήλωσε ευθύς. Άναψα τα κεράκια μου, προσκύνησα τις εικόνες και έσκυψα να την αγκαλιάσω. Ξέσπασε εκείνη, ξέσπασα κι εγώ. Σηκώθηκε από την καρέκλα της Κατίνας η Σ. που σε όλα βοηθάει κι ας είναι νέα, λέγοντάς μου: κάτσε εδώ να είσαι κοντά της.

Κοντά σε ποια; αναρωτήθηκα ενδόμυχα, στην Φ. ή στην Κατίνα; Χάρηκα όμως λίγο που κάθησα εκεί. Θα είναι κανά δυο χρόνια που άλλαξα θέση στον ναό και ενώ καθόμουν για χρόνια μπροστά, άρχισα να κάθομαι πίσω δίπλα της. Ήθελα να είμαι κοντά της. Θαρρείς και ήξερα πως θα μου φύγει γρήγορα. Αλλά δεν το ήξερα. Δεν μου είχε περάσει ποτέ απ’ το νου. Μια Κυριακή γύρισα να κοιτάξω πίσω μου που είναι το παράθυρο που βλέπει στον κήπο. Για πρώτη φορά παρατήρησα τις δυο φορητές εικόνες που ακουμπούν στα ντουβάρια εκατέρωθεν του παραθύρου. Η μια ήταν του Μεγάλου Βασιλείου και η άλλη του Αγίου Πορφυρίου. Γέλασα. Άντε τώρα να πεις τι με ήλκυε σε εκείνη τη θέση. Από τότε όμως που καθόμουν κοντά στην Κατίνα, δυο τρεις φορές κατά τη διάρκεια της Λειτουργίας, μου έλεγε να καθαρίσω τις εικόνες στα προσκυνητάρια. Στην αρχή μου το έλεγε, μετά απλώς μου έριχνε ένα βλέμμα. Κι εγώ χαιρόμουν που με διάλεγε η Κατίνα γι’ αυτή τη δουλειά. Γιατί η Κατίνα δεν έλεγε πολλά, ήταν αυστηρή, ήταν της τάξης και δεν την ενδιέφερε καθόλου αν θα είναι ή όχι αρεστή. Ήταν άτεγκτη. Ποτέ δεν την άκουσα να γκρινιάζει, ποτέ να παραπονείται κι ας είχε πρόβλημα το πόδι της και πλέον στηριζόταν σε μπαστούνι. Δε σου περνούσε από το νου πως αυτή η γυναίκα ήταν γριά, πως είχε πατήσει τα ογδόντα δύο. Βαριά βαριά θα την έκανες εβδομήντα.

Η Κατίνα ήταν μια γνήσια δασκάλα της ζωής. Έλεγε σε μια μικρούλα που είχε αναλάβει υπό την προστασία της, όταν της έδινε αφορμή: δε θα σχολιάζεις άνθρωπο που δεν είναι παρών, δε θα σε νοιάζει πού πήγε και τι έκανε ο άλλος κι ούτε θα ρωτάς να μάθεις, όταν σου δίνουν κάτι θα το παίρνεις, θα ευχαριστείς κι άμα δε σ’ αρέσει μετά αν θες να το πετάς, αλλά δε θα τον προσβάλλεις.

Μου είπαν πως είχε ξεκινήσει τελευταία αιμοκάθαρση, της έβαλαν πεταλούδα, μολύνθηκε η πεταλούδα, ανακοπή, επαναφορά, ανακοπή. Τέλος. Τέλος στο άψε σβήσε. Όπως της ταίριαζε, όπως ήταν ο χαρακτήρας της κοφτό και σταράτος, όπως επιθυμούσε για να μη βαρύνει και να μην ταλαιπωρήσει κανέναν. Γιατί η Κατίνα ήταν φτιαγμένη να φροντίζει τους άλλους, τους κουρασμένους και πεφορτισμένους, όχι να την φροντίζουν οι άλλοι.

Με το που σταματήσαμε το κλάμα με τη Φ. έγινε η Μικρή Είσοδος. Ότε κατήλθες προς τον θάνατον... Ούτε παραγγελιά να το είχαμε. Τα λόγια του αγίου Πορφυρίου με χτυπούν στην πλάτη έτσι όπως τον έχω πίσω μου: να αγαπάεις και να πονάεις. Και παρηγοριέμαι μια στάλα. Νιώθω πως τουλάχιστον λίγο αγαπώ και λίγο πονώ. Είναι αρκετό προς το παρόν.

Τώρα όμως έχω μπροστά μου το σοβαρότερο. Όσο μεγαλώνω πρέπει να γίνομαι σαν τη φίλη μου. Δεν μπορώ να κάνω την ανίξερη. Έχω ευθύνη. Η καρέκλα δεν μπορεί να μείνει άδεια. Οι εικόνες πρέπει να καθάριζονται χωρίς να μου το λέει, όπως και ο ναός δίχως τη δική της πρόσκληση. Και αφού πέθανε, η ίδια μου το είπε, θα αναστηθεί. Τι κουράγιο; Τώρα κουράγιο; Θα αναστηθεί κι αυτή όπως όλοι, όπως κι εμέις όταν θα φύγουμε από τούτον τον πανέμορφο και άλλο τόσο μάταιο κόσμο. Αναπαυμένη να είσαι, αγαπημένη μου φίλη. Είμαι βέβαιη πως ο ίδιος ο άγιος Νικόλαος σε μετέφερε χωρίς να ζητήσει μεταφορικά. Ούτε ο ίδιος τα είχε ποτέ ανάγκη, αλλά κι εσύ τα ξεπλήρωσες με το παραπάνω όλη σου τη ζωή... κι αν γίνεται κράτα και καμιά καρέκλα άδεια κοντά σου...

Περιοδεία στα σχολεία της Ξάνθης με το βιβλιοπωλείο «Δήμητρα Πυργελή»

Κυριακή 17 Μαρτίου το απόγευμα στις 7.00 μπαίνω στο λεωφορείο των ΚΤΕΛ με τελικό προορισμό την Ξάνθη όπου και θα παρουσιάσω τα βιβλία μου στα σχολεία της πόλης τις τρεις επόμενες μέρες, ακολουθώντας το πρόγραμμα που έχει ετοιμάσει η αγαπημένη συγγραφέας και βιβλιοπώλης, Δήμητρα Πυργελή. Έχω αποφασίσει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού να διαβάσω και έτσι έχω πάρει μαζί μου το βιβλίο του μοναχού Παϊσιου «α εωράκαμεν και ακηκόαμεν - οι αναμνήσεις μου από τον άγιο Παϊσιο», εκδ. Ιερά Μονή Ιλαρίωνος Προμάχοι Αριδαίας, δώρο του πλέον αγαπημένου μου φίλου. Έχει ήδη νυχτώσει, δεν βλέπω τίποτα έξω από το παράθυρο και ευχαριστιέμαι ιδιαίτερα το καλογραμμένο αυτό βιβλίο ακολουθώντας νοερώς, τη ζωή του αγίου. Λίγο πριν φτάσω στην Καβάλα βρίσκομαι στο κεφάλαιο όπου ο άγιος εισέρχεται στην έρημο του Σινά. Χτυπάει το κινητό μου και ακούω τη φίλη μου να μου ανακοινώνει: είσαι υποψήφια. Σε τι πράγμα; την ρωτώ, στα βραβεία του Κύκλου, φωνάζει περιχαρής, α, καλά, της λέω. Ακολουθεί παύση. Δε χαίρεσαι; χαίρομαι, εντάξει, καλό είναι, αλλά εγώ ξέρεις πού είμαι τώρα; Πού είσαι; Στην έρημο του Σινά... Δεν καταλαβαίνει ακριβώς την αντίδρασή μου, αλλά και πώς να της το εξηγήσω στο τηλέφωνο; Κάθε τι που μας βρίσκει, ευχάριστο ή δυσάρεστο, έχει σημασία σε ποια στιγμή μας πετυχαίνει και έτσι αποκτά άλλοτε μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που πράγματι έχει, άλλοτε αυτές που όντως του αναλογούν. Και η αλήθεια είναι πως εγώ πιο πολύ χαίρομαι που το καλό νέο με βρήκε στην έρημο παρέα με τον άγιο. Η έρημος αιώνες τώρα είναι εκεί, ενώ τα βραβεία έρχονται και παρέρχονται.

Στο ευλογημένο τιήμερο που θα ακολουθήσει, θα ζήσω μοναδικές και δυνατές εμπειρίες. Το πρόγραμμα είναι βαρύ, αλλά με τη βοήθεια του Θεού βγαίνει πέρα. Τη Δευτέρα πηγαίνουμε στο 4ο και 6ο Γυμνάσιο Ξάνθης, μετά στον βρεφονηπιακό σταθμό του ΟΑΕΔ και στη συνέχεια στο 1ο Γυμνάσιο. Με τα παιδιά του γυμνασίου συζητούμε πάνω στον Μικρό Μονομάχο, με τα μικρά, κυρίως τον Αχτιδούφαντή, τον Λαμπερό πολεμιστή και τον Τρελό του χωριού. Το απόγευμα δίνω μια συνέντευξη στην Μαρία Κώστογλου στο Κανάλι 6 του τηλεοπτικού σταθμού Ξάνθης. Την Τρίτη συναντιόμαστε μα τα μεγάλα παιδιά του 4ου Δημ. Σχ. για τον Μικρό Μονομάχο και συνεχίζουμε στην Παιδική Πολιτεία που έχει βρεφικό - παιδικό σταθμό και νηπιαγωγείο όπου απολαμβάνω και μια παράσταση του Αχτιδοϋφαντή από τα παιδιά, και το απόγευμα στα ΚΔΑΠ ΑΜΕΑ με νεαρούς και νεαρές όπου τους αφηγούμαι τον Αχτιδοϋφαντή, για να καταλήξουμε λίγο αργότερα στο πανέμορφο βιβλιοπωλείο της Δήμητρας για υπογραφές βιβλίων. Η προσέλευση είναι απροσδόκητα μεγάλη για μένα. Έρχονται πολλά παιδιά από αυτά που επισκέφτηκα στα σχολεία, ενώ άλλα στέλνουν τους γονείς τους να τους αγοράσουν ένα από τα βιβλία μου. Την Τετάρτη θα πάμε στο ιδιωτικό σχολείο «Άξιον» όπου τα νήπια και τα παιδιά των τριών πρώτων τάξεων του Δημοτικού έχουν μελετήσει τον Αχτιδοϋφαντή -που θα παρουσιασουν δραματοποιημένο- και τον Τρελό του χωριού, ενώ οι τρεις μεγάλες τάξεις τον Μικρό Μονομάχο. Τον παρουσιάζουν διάβαζοντας τα αγαημένα τους αποσπάσματα και ακολουθεί συζήτηση.

Κάθε σχολείο αποτελεί μια ξεχωριστή πραγματικότητα, όπως κάθε εκπαιδευτικός και κάθε παιδί. Κάθε στιγμή που ζω κοντά τους είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Οπωσδήποτε το πολύ διαφορετικό για μένα που είμαι μαθημένη να ανταμώνω χρόνια τώρα με μικρά παιδιά, είναι η είσοδός μου στα γυμνάσια και μάλιστα με ένα βιβλίο που ακουμπά ευαίσθητα σημεία όπως αυτό του διαζυγίου. Συνειδητοποιώ γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο. Το μεταβατικό στάδιο της εφηβείας ίσως είναι το δυσκολότερο στη ζωή του ανθρώπου. Είναι τόσο μεταβατικό που δεν ξέρεις ποιος είσαι, ποιος θέλεις να γίνεις. Χάνεις τον αυθορμητισμό σου, συνειδητοποιείς σιγά σιγά την πραγματικότητα, μπερδεύεσαι και ταλανίζεσαι μπροστά σε πλήθος πρότυπα που δέχεσαι καταιγιστικά από τα Μέσα, το σώμα σου αλλάζει με ρυθμούς απότομους και απροσδόκητους. Και χάνεις τη φωνή σου. Ο μικρός μονομάχος αυτό είναι. Η φωνή ενός εφήβου που δεν μιλά. Θα ευχόμουν, επισκεπτόμενη παιδιά γυμνασίου να μένω μαζί τους μόνη και όχι επειδή δεν είναι καλοί οι εκπαιδευτικοί που θα έλεγα πως είναι εντυπωσιακά εξαίρετοι -τουλάχιστον αυτοί που εγώ συνάντησα σε αυτό το ταξίδι. Ένιωθα όμως διαρκώς πως τα παιδιά θέλουν να μιλήσουν, αλλά όχι μπροστά σε οικείους ενήλικες που μάλιστα είναι και οι καθηγητές τους, κρίνονται απ’ αυτούς, εξετάζονται απ’ αυτούς, γνωρίζουν τα δεδομένα τους. Πάντα απέναντι σε έναν ξένο που για κάποιον λόγο μας έχει συγκινήσει, εκφραζόμαστε πιο ελεύθερα και μπορεί να του εκμυστηρευθούμε πράγματα που δε θα λέγαμε ποτέ στους οικείους μας. Ο ξένος σε λίγο θα φύγει και μαζί του θα πάρει και τα μυστικά μας. Ωστόσο έγιναν βαθιές συζητήσεις με τα μεγάλα παιδιά, αλλά διαρκώς αισθανόμουν πως ήθελαν να πουν και άλλα πράγματα που ομως δεν τα έλεγαν. Πίσω από πολύ απλές ερωτήσεις υπονοούνταν εμπειρίες επώδυνες. Αυτό ήταν για μένα λίγο βαρύ, αλλά επειδή έτσι κι αλλιώς εγώ και το βιβλίο μου δεν αποτελούμε τίποτα περισσότερο από μια αφορμή, φεύγοντας από τα γυμνάσια το μόνο που μπορούσα να κάνω, και μάλλον το καλύτερο, ήταν να προσευχηθώ στον Θεό να φροντίζει αυτά τα παιδιά και να τα οδηγεί, αλλά και να διορθώνει τα δικά μου λανθασμένα λόγια στις καρδιές τους. 

Μεγάλη ήταν και η συγκίνηση που έζησα με τους εφήβους και ενήλικες στο ΚΔΑΠ-ΑΜΕΑ. Αυτή ήταν μια παρέα αγγέλων. Πιο λαχταριστή και από τα πεντάχρονα, πιο φωτεινή και από τα βρέφη. Κάποιοι δεν μπορούσαν ούτε να μιλήσουν, αλλά τα πρόσωπά τους έλαμπαν. Όταν τους ρώτησα πού θα έδιναν οι ίδιοι τις ηλιαχτίδες τους, όσοι μπορούσαν να εκφραστούν είπαν πως θα τις έδιναν ή στην οικογένειά τους ή στις δασκάλες τους... Ένα παλικαράκι είπε πως θα την έδινε σε όσους τον φροντίζουν για να έχουν δύναμη...  

Για τα μικρά παιδιά έχω γράψει πολλές φορές. Έχουν πάντα τη χάρη του αυθορμητισμού και σε ξεκλειδώνουν αμέσως αν είσαι έστω και λίγο κλειδωμένος.

Πολλές φορές πριν αποχωρήσω από κάποιο σχολείο τα παιδιά με πλησίαζαν ζητώντας μια αγκαλιά. Ακόμα και τα μεγάλα. Τι να τα κάνεις τα λόγια, λοιπόν; Μια αγκαλιά γυρεύει ο άνθρωπος σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται. Ίσως αυτή να ειναι και η μόνη υποχρέωση του ενήλικα απέναντι στις τρυφερές ηλικίες.

Τα πρωινά της Ξάνθης μένουν ανεξίτηλα τρυφερά χνάρια στην καρδιά μου, αλλά και τα βράδια είχαν την ξεχωριστή χάρη, παρέα πάντα με την Δήμητρα, να ανταμώνουμε και με παλιούς φίλους που ζουν πλέον εκεί και αποτελούν αδέρφια μου. Για τη φιλοξενία της Δήμητρας δεν έχω λόγια. Ούτε η μαμά μου δε θα με φρόντιζε έτσι. Με καλόμαθε και μου λείπει τώρα που επέστρεψα στο σπίτι μου... Το παραμυθένιο βιβλιοπωλείο της είναι ένα καταφύγιο διψασμένων για αγάπη και πεινασμένων για πνευματική τροφή ανθρώπων. Σπάνια συναντά κανείς τόσο διαβασμένους βιβλιοπώλες που έχουν την διάκριση να ξέρουν τι αναζητά κάθε αναγνώστης και του το δίνουν απλόχερα. Κλείνοντας αυτό το κείμενο θα πω πως η Ξάνθη είναι ένας πολύ ευλογημένος τόπος με χαρισματικούς και ευλαβείς ανθρώπους. Την αγάπησα πολύ περισσότερο γνωρίζοντάς τους καλύτερα και ευχαριστώ τον Θεό που μου χάρισε αυτό το μέγα δώρο! 

Σ.Σ.Χαρκιανὰκης -1935-2019-(τοῦ Μ.Τζεκὰκη)

Γέννημα και θρέμμα του Ρεθύμνου (Άδελε, 1935), μετά τις βασικές του σπουδές, ο Στυλιανός Χαρκιανάκης φοίτησε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης και συνδέθηκε στενά με τον περίγυρο της Πόλης και του Οικουμενικού Πατριαρχείου

. Είχε την τύχη να γνωρίσει και να συνδεθεί με μεγάλες μορφές του Πατριαρχείου και του Οικουμενικού Ελληνισμού, γεγονός που τον βοήθησε να σπάσει τα δεσμά του ελλαδίτικου επαρχιωτισμού επαρχιωτισμού μας. Με το σημερινό μας δημοσίευμα θέλομε να δώσουμε ορισμένες πλευρές, 

λίγες πινελιές από την προσωπικότητα και το έργο του Στυλιανού Χαρκιανάκη που δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό του ασυνήθιστου Ρεθεμνιώτη, Ιεράρχη και πνευματικού ανθρώπου.

Ο ασυμβίβαστος Κρητικός

Λίγοι συγκαιρινοί συμπατριώτες μας φέρουν τα αδρά σ

ουσούμια του κρητικού χαρακτήρα όσο ο Στυλιανός Χαρκιανάκης. Το στοιχείο αυτό αποτελεί ένα βασικό κομμάτι της προσωπικότητάς του που σημαδεύει όλες τις ενέργειες και συμπεριφορές του. Ντόμπρος, ίσιος και ευθύς. 

Ό,τι έχει να πει θα σου το πει μπροστά σου χωρίς φτιασίδια. Τίποτα άλλο δεν τον κάνει θηρίο ανήμερο όσο η αθέτηση και η παρέκκλιση από το λόγο σου, λόγω κοινωνικών ή άλλων σκοπιμοτήτων.

Δε δίστασε να τα βάλει ανοικτά με ιεράρχες, πατριάρχες, υπουργούς, πρωθυπουργούς προέδρους και άλλους σημαίνοντες. Και όλα αυτά τα πληρώνει με εξαιρετικά μεγάλο κόστος.

Τίποτα δεν τον ενοχλεί περισσότερο όσο ο φαρισαϊσμός (ιδιαίτερα ο εκκλησιαστικός) και η υποκρισία. Το καταπληκτικό και συγχρόνως τραγικό στην περίπτωσή του είναι ότι δεν πρόκειται για ένα ανάλγητο και σκληρό χαρακτήρα. Αντίθετα πρόκειται για ένα εξαιρετικά ευαίσθητο άνθρωπο.

Οι συγκρούσεις αυτές τον πονούν και τον τραυματίζουν, αλλά η γενναιότητα του κρητικού δεν του επιτρέπει να συμβιβαστεί και να υποχωρήσει.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ποίηση μετουσιωμένη σε προσευχή («ποίηση και προσευχή» είναι το θέμα της αποψινής του προσφώνησης) αποτελεί το μυστικό καταφύγιο για το γενναίο και συγχρόνως ευαίσθητο αυτό κρητικό.

Τα εκκλησιαστικά του βιώματα, η θεολογική του παιδεία και η ιερατική του κλήση

Φοίτησε κατ’ αρχάς στην Εκκλησιαστική Σχολή στα Χανιά, που τότε στεγαζόταν στη Μονή της Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων.

Με την αποφοίτησή του από την Εκκλησιαστική Σχολή Χανίων έρχεται στην Πόλη και εγγράφεται στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Στην Πόλη ο Στυλιανός θα πρέπει να έφτασε γύρω στο 1950. 

Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, διότι ο ερχομός του προηγείται της μεγάλης καταστροφής του 1956. Αυτής που άνανδρα επέφερε ο τουρκικός όχλος και σηματοδότησε τη αποφασιστική συρρίκνωση και έκπτωση του βυζαντινού μας πολίτικου ελληνισμού. 

Είχε την ευκαιρία επομένως ο νεαρός Κρητικός να ζήσει τα τελευταία χρόνια του σφριγηλού και κοσμοπολίτικου κλίματος της Πόλης και να γνωριστεί με μεγάλες μορφές του Οικουμενικού Πατριαρχείου:

– Το Μητροπολίτη Ικονίου Ιάκωβο (1916-1965), που ήταν Σχολάρχης της Σχολής της Χάλκης κατά τα έτη 1950-1955 και υπήρξε ο αγαπημένος δάσκαλος και ο πνευματικός πατέρας του νεαρού Στυλιανού. Κι αυτός δεν τον ξέχασε ποτέ. Μιλούσε πάντα με αγάπη, τρυφερότητα και ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν.

– Τον πολύ και περίφημο γέροντα Μελίτωνα Χατζή (1913-1989) που ήταν ο επικρατέστερος για τη θέση του Πατριάρχη, αλλά που οι Τούρκοι, φοβούμενοι τη δυνατή προσωπικότητά του, διέγραψαν το όνομά του από τον κατάλογο των υποψηφίων.

Στο οικουμενικό και κοσμοπολίτικο περιβάλλον της Πόλης είναι που ο Στυλιανός κάνει τα πρώτα και βασικά βήματα της Θεολογικής του παιδείας, 1955-1958. Πρόκειται για μια ιστορική περίοδο στην πορεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Λίγο μετά την αποφοίτησή του ξεσπούν οι φοβεροί διωγμοί και ο ελληνισμός της Πόλης δέχεται τα τελευταία θανάσιμα πλήγματα.

Μετά την Πόλη ο Στυλιανός θα συνεχίσει τις θεολογικές του σπουδές στη Γερμανία. Ανάμεσα στους δασκάλους υπήρξε ο περίφημος Γιόζεφ Άλοϊς Ράτσινγκερ, που έγινε αργότερα Πάπας με το όνομα Βενέδικτος ΙΣΤ’. 

Ο Ράτσινγκερ θυμόταν πάντα τον ανήσυχο μαθητή του, αλλά ο μαθητής αρνήθηκε να τον χαιρετήσει όταν ο Πάπας επισκέφθηκε την Αυστραλία. Αιτία;… Οι σκληρές θέσεις που έπαιρνε ως Πάπας στο διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών.

Η χειροτονία του ως ιερέα, στο Ρέθυμνο, τη γενέθλια γη

Τελικά ο ανήσυχος Κρητικός και θεολόγος θα πει το μεγάλο ΝΑΙ και θα ανταποκριθεί στην πρόκληση της ιερατικής κλήσης που δέχεται όλα αυτά τα χρόνια. 

Το 1958 θα κατέβη στη γενέτειρά του Ρέθυμνο και θα χειροτονηθεί ιερέας στον καθεδρικό μας Ναό των Εισοδίων από τον Επίσκοπο Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου το μακαριστό Αθανάσιο.

Το θυμάμαι με συγκίνηση το γεγονός αυτό. Ήμουν… θορυβώδες παπαδάκι της Μεγάλης Εκκλησία εκείνα τα χρόνια, και χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω η χειροτονία εκείνη μου είχε κάνει ξεχωριστή εντύπωση.

Ο Στυλιανός δεν έπαψε ποτέ να θυμάται με αγάπη και μεγάλη εκτίμηση τον απλό, ασκητικό και αγαπητό σε όλους μας Επίσκοπο Αθανάσιο.

Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας

Το 1975 ο Οικουμενικός θρόνος τον καλεί να αναλάβει την ηγεσία της Εκκλησίας στην Ε’ Ήπειρο. Ο Στυλιανός θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα.

Ανέλαβε μια Εκκλησία σπαραγμένη από την προαιώνια ασθένεια του Ελληνισμού. Την εθνική διχόνοια.

Δε δίστασε να έλθει σε σύγκρουση με μεγάλα συμφέροντα που του κήρυξαν ανοικτό πόλεμο. Ο γενναίος όμως ιεράρχης άντεξε και δε μετακινήθηκε ούτε κατ’ ελάχιστο από τις αρχές του.

Ποίμανε την Εκκλησία στην απέραντη εκείνη χώρα ως πραγματικός ηγέτης. Το ποιμαντικό του έργο εκεί είναι προέκταση και εφαρμογή στην πράξη της στέρεης θεολογικής παιδείας. 

Για τη θητεία και το έργο του Στυλιανού στην Αυστραλία το σημερνό σημείωμα δε μας επιτρέπει να επεκταθούμε περισσότερο.

Ο επίσημος Ορθόδοξος συνομιλητής με το Βατικανό και την Καθολική Εκκλησία

Το 1985 εξελέγη παμψηφεί από όλους τους Εκπροσώπους των Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως ο μόνιμος Πρόεδρος Αυτών, εις τον Επίσημο Θεολογικό Διάλογο μετά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (Πάτμος-Ρόδος, 1980), έχων Συμπρόεδρό του το Βατικανό έχει τοποθετήσει μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, τον Καρδινάλιο Johannes Willebrands. 

Στο πόστο αυτό ο Στυλιανός υπηρέτησε πιστά την Ορθόδοξο Εκκλησία Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Όμως και εδώ η ευθύς του λόγος και η ακεραιότητά του δημιούργησαν πολλές πικρίες.

Δεχόταν κτυπήματα και από οικείους και από αντιπάλους. Υπέβαλε δύο φορές της παραίτησή του που δεν έγινε δεκτή, την τρίτη όμως φορά ο ασυμβίβαστος Κρητικός ήταν ανυποχώρητος.

Κατά κοινή ομολογία το κενό που άφησε ο Στυλιανός με την παραίτησή του δεν έχει καλυφθεί ακόμα.

Το ελεύθερο και ανοικτό του πνεύμα

Παρά το γεγονός ότι ο Στυλιανός στρατεύτηκε από νωρίς στην Εκκλησία και έγινε κληρικός, δεν έχασε ποτέ την ελευθερία της σκέψης του.

Δεν απεμπόλησε ποτέ τις κοινωνικές και πνευματικές του ανησυχίες. Σε μια εποχή που εκκλησιαστικοί παράγοντες εξόρκιζαν με βδελυγμία τα κείμενα του Καζαντζάκη δε διστάζει να διακηρύξει θρασαλέως:

«Είπον και επαναλαμβάνω ενταύθα, ότι με «επροβλημάτισεν» με όλα τα βιβλία του, και το εν προκειμένω επίμαχον (εννοεί το βιβλίο: «Ο τελευταίος πειρασμός») ο Καζαντζάκης κατά την εφηβική μου ηλικίαν, δεν με «εσκανδάλισεν» όμως.

Διότι οι μη διατεινόμενοι ότι εκφράζουν την διδασκαλίαν του Χριστού, αλλά τας προσωπικάς των κατ’ άνθρωπον δοξασίας, ουδέποτε θα με σκανδαλίσουν, εφ’ όσον εκ των προτέρων γνωρίζω οποίον μυστήριο η ανθρωπίνη φύσις, και δη μετά την πτώσιν.

Εις τούτο άλλωστε έγκειται και η μεγαλοψυχία του Χριστιανού Ποιμένος, μιμουμένου τον ασυγκρίτως φιλανθρωπότερον Κύριον. Σκανδαλίζομαι όμως τα μέγιστα και αγανακτώ με «δεδηλωμένους» χριστιανούς που δεν διαθέτουν θεμελιώδεις χριστιανικάς ιδιότητας ανεξαρτήτως αν είναι κληρικοί, μοναχοί ή λαϊκοί. Και ουδείς βεβαίως αγνοεί ότι θεμελιωδεστέρα των χριστιανικών ιδιοτήτων τυγχάνει η διάκρισις. ((Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού, Στο περιθώριο του διαλόγου (1980-1990) Αθήνας, Δόμος 1991).

Απαρεγκλίτως αδούλωτος, ελεύθερος και ασυμβίβαστος υπήρξε σ’ όλη την πορεία του βίου του ο Στυλιανός Χαρκιανάκης.

Ο σκεπτόμενος ιεράρχης. Οι πνευματικές ανησυχίες του και οι προβληματισμοί του

Μέσα σ’ όλο αυτό τον ορυμαγδό της δράσης και των υψηλών θεολογικών και εκκλησιαστικών καθηκόντων, ο Στυλιανός παρέμεινε ένα σκεπτόμενος ιεράρχης με πνευματικές ανησυχίες και προβληματισμούς.

Μελετούσε, διάβαζε, ενημερωνόταν για τα ποικίλα πνευματικά και ανατρεπτικά ρεύματα της εποχής μας χωρίς να κλονίζεται η πίστη του και η αγάπη του στην Ορθοδοξία. Οι ανησυχίες του αυτές το έφεραν κοντά σε σοβαρούς πνευματικούς ανθρώπους του καιρού μας. 

Όχι σπάνια η συναναστροφή αυτή κατέληγε σε δεσμούς στέρεης φιλίας, όπως είναι η περίπτωση του ζωγράφου και ποιητή της Θεσσαλονίκης, του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και του δικού μας του Παντελή Πρεβελάκη στο έργο των οποίων αφιέρωσε δύο εξαίρετες μελέτες.

Αυτό τον ανήσυχο πνευματικό άνθρωπο και ασυμβίβαστο Κρητικό τιμά απόψε το Πανεπιστήμιο Κρήτης στο Σπίτι του Πολιτισμού.

* Ο Μιχάλης Τζεκάκης είναι πρώην διευθυντής της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Κρήτης

https://aerapatera.wordpress.com/2019/03/26/σ-σ-χαρκιανὰκης-1935-2019-τοῦ-μ-τζεκὰκη/

Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτὸκου

Ἤγγειλεν Υἱὸν Ἄγγελος τῇ Παρθένῳ, Πατρὸς μεγίστης Βουλῆς μέγαν. Γήθεο τῇ Μαρίῃ ἔφατ’ Ἄγγελος εἰκάδι πέμπτῃ.

Σήμερα η εκκλησία μας γιορτάζει το χαρμόσυνο μήνυμα της θείας ενσάρκωσης, που με τόσο σαφή τρόπο μας το παρουσιάζει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιο του (κεφ. Α’ στίχ. 26-38). Την ήμερα αυτή, ο θεόσταλτος αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται στην Παρθένο Μαρία, στη Ναζαρέτ και της ανήγγειλε ότι θα γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό. Και Όταν η Παρθένος αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό να συλλάβει χωρίς άνδρα, ο αρχάγγελος της απάντησε ότι «το Άγιο Πνεύμα θα έλθει σε σένα και η δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει» Τότε η σεμνή κόρη, η Παρθένος Μαρία, του απάντησε ταπεινά. «Ιδού λοιπόν, η δούλη του Κυρίου. Ας γίνει το θέλημα Εκείνου». και καθώς ο Γαβριήλ εξαφανίστηκε από μπροστά της, συντελέστηκε το μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρωπότητας. με τρόπο υπερφυσικό, η Παρθένος συνέλαβε στην άχραντη κοιλιά της, τον Υιό και Λόγο του Θεού. Εκείνον πού με την εκούσια θυσία του επάνω στο Σταυρό, έσωσε το ανθρώπινο γένος από τον αιώνιο θάνατο και την καταστροφή στην οποία είχε οδηγηθεί μετά την πτώση των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο και την εμφάνιση της αμαρτίας στον κόσμο. Αξίζει, όμως, να δούμε πως οι εμπνευσμένοι υμνωδοί της Εκκλησίας μας έψαλαν το κοσμοσωτήριο άγγελμα: «Σήμερον χαράς Ευαγγέλια παρθενική πανήγυρις τα κάτω τοις άνω συνάπτεται• ο Αδάμ καινουργείται η Εύα της πρώτης λύπης ελευθερούται και η σκηνή της καθ’ ημάς ουσίας τη θεώσει του προσληφθέντος φυράματος ναός Θεού κεχρημάτικεν. Ω μυστήριον! ο τρόπος της κενώσεως άγνωστος, ο τρόπος της συλλήψεως άφρ αστος. Άγγελος λειτουργεί τω θαύματι παρθενική γαστήρ τον Υίόν υποδέχεται, Πνεύμα άγιον καταπέμπεται Πατήρ άνωθεν ευδοκεί, και το συνάλλαγμα κατά κοινήν πραγματεύεται βούλησιν εν ω και δι’ ου σωθέντες, συνωδά τω Γαβριήλ, προς την Παρθένον βοήοωμεν χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, εξ ης ή σωτηρία, Χριστός ο Θεός ημών, την καθ’ ημάς προσλαβόμενος φύσιν προς εαυτόν έπανήγαγεν». Οι αρχές της εορτής του Ευαγγελισμού δεν είναι επακριβώς γνωστές. Το γεγονός ότι η Αγία Ελένη έκτισε στη Ναζαρέτ βασιλική, στην οποία περιλαμβανόταν κατά παράδοση ο οίκος της Θεοτόκου, όπου αυτή δέχθηκε τον Ευαγγελισμό, επέδρασε ίσως στη σύσταση τοπικής εορτής. Οι πρώτες μαρτυρίες περί αυτής ευρίσκονται στον Άγιο Πρόκλο, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, το 430 μ.Χ. και στο Πασχάλιον Χρονικόν (624 μ.Χ.), όπου χαρακτηρίζεται ως συσταθείσα στις 25 Μαρτίου από τους θεοφόρους δασκάλους. Η μεγαλοπρεπής πανήγυρη του Ευαγγελισμού ετελείτο από τους Βυζαντινούς στο ναό των Χαλκοπρατείων, όπου παρίσταντο και οι αυτοκράτορες.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ. ΚοντάκιονἮχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε. Ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε. https://aerapatera.wordpress.com/2019/03/25/%E1%BD%81-%CE%B5%E1%BD%90%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%E1%BD%B8%CF%82-%CF%84%E1%BF%86%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%84%E1%BD%B8%CE%BA%CE%BF%CF%85-2/

Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ - ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ - ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ 1821

Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ - ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ - Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΚΟ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ:

"...Ορκίζομαι εις Σε, ω ιερά πλην τρισάθλια Πατρίς ! Ορκίζομαι εις τας πολυχρονίους βασάνους Σου. Ορκίζομαι εις τα πικρά δάκρυα τα οποία τόσους αιώνας έχυσαν και χύνουν τα ταλαίπωρα τέκνα Σου, εις τα ίδια μου δάκρυα, χυνόμενα κατά ταύτην την στιγμήν, και εις την μέλλουσαν ελευθερίαν των ομογενών μου ότι αφιερώνομαι όλως εις Σε. Εις το εξής συ θέλεις είσαι η αιτία και ο σκοπός των διαλογισμών μου. Το όνομά σου ο οδηγός των πράξεών μου, και η ευτυχία Σου η ανταμοιβή των κόπων μου. Η θεία δικαιοσύνη ας εξαντλήσει επάνω εις την κεφαλήν μου όλους τους κεραυνούς της, το όνομά μου να είναι εις αποστροφήν, και το υποκείμενόν μου το αντικείμενον της κατάρας και του αναθέματος των Ομογενών μου, αν ίσως λησμονήσω εις μίαν στιγμήν τας δυστυχίας των και δεν εκπληρώσω το χρέος μου...».

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1293013020850392&set=a.240886772729694&type=3&theater

B’Κυριακὴ Νηστειῶν

 

(Μάρκ. 2,1-12)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς 

1. εἰς Καπερναοὺμ· καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἴκόν ἐστι.

2. καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον.

3. καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων·

4. καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ’ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο.

5. ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.

6. ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· 

7. τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός;

8. καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 

9. τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 

10. ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας –λέγει τῷ παραλυτικῷ·

11. σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 

12. καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

https://aerapatera.wordpress.com/2019/03/24/bκυριακὴ-νηστειῶν/

Βραχείς κατάλογοι διαγωνισμών Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ 2019

Το Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου ανακοινώνει τους βραχείς καταλόγους των βραβείων του για τη συγγραφή, εικονογράφηση και μετάφραση λογοτεχνικών βιβλίων για παιδιά και νέους (έκδοσης 2018). Συγχαίρει όλους τους δημιουργούς και πιστεύει ότι οι βραχείς κατάλογοι αποτελούν μια εξαιρετική επιλογή με τα καλύτερα βιβλία του 2018. 

Βραβείο «Πηνελόπη Μαξίμου» σε συγγραφέα βιβλίου αφήγησης βραχείας φόρμας για παιδιά:
1. Ελένη Αναστασοπούλου, Ένα δώρο για τον παππού, Εκδόσεις Διάπλους
2. Εύη Γεροκώστα, Το κλουβί με τα όνειρα, Εκδόσεις Καλέντης
3. Σοφία Μαντουβάλου, Το αγόρι που διάβαζε στις κότες παραμύθια, Εκδόσεις Πατάκη
4. Θοδωρής Παπαϊωάννου, Αφαιρέθηκα!, Εκδόσεις Πατάκη
5. Ρία Φελεκίδου, Το παιχνίδι των δοντιών, Εκδόσεις Μεταίχμιο

Βραβείο σε εικονογράφο και σε συγγραφέα εικονοβιβλίου (Picture Book ή Album) για την εικονογράφηση και για το κείμενο:
1. Σοφία Γαλή (εικονογράφηση), Μαρία Ρουσάκη (συγγραφή), Ένα ποτάμι μέσα μου, Εκδόσεις Πατάκη
2. Χρήστος Κούρτογλου (εικονογράφηση), Φίλιππος Μανδηλαράς, Αν ήσουν ζώο, ποιο ζώο θα ήσουν; Εκδόσεις Πατάκη
3. Cabassa Mariona (εικονογράφηση), Σοφία Πανίδου (συγγραφή), Ζαχρά και Νικόλας: οι ιστορίες τους, Εκδόσεις Παπαδόπουλος
4. Ίρις Σαμαρτζή (εικονογράφηση), Αντώνης Παπαθεοδούλου (συγγραφή), Ανέβα επίπεδο, Εκδόσεις Παπαδόπουλος
5. Ντανιέλα Σταματιάδη (εικονογράφηση), Μάκης Τσίτας (συγγραφή), Και βγάζω το καπέλο μου, Εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή Δεμένη 

Βραβείο «Φανή Αποστολίδου» σε συγγραφέα εκτενούς αφηγήματος, για παιδιά μεγάλων τάξεων Δημοτικού και Γυμνασίου:
1. Κυριάκος Αθανασιάδης, Power Kid, Εκδόσεις Στερέωμα
2. Γεωργία Γαλανοπούλου, Οι Ψηλοκάραβοι, Εκδόσεις Πατάκη
3. Φώτης Δούσος, Παβ – Ο φάλτσος τζίτζικας και η περιπέτεια με τα τυφλά μυρμήγκια, Εκδόσεις Μικρή Σελήνη
4. Μαρία Νομικού, Μια πινελιά μυστήριο, Εκδόσεις Μεταίχμιο
5. Φωτεινή Φραγκούλη, Το πίσω μπαλκόνι, Εκδόσεις Πατάκη

Βραβείο σε συγγραφέα εφηβικού - νεανικού βιβλίου, για εφήβους και νέους:
1. Ελένη Δικαίου, Ο τελευταίος Έλληνας της Σμύρνης, Εκδόσεις Πατάκη
2. Θοδωρής Κούκιας, Ο πυροβάτης των αστεριών, Εκδόσεις Κέδρος
3. Δημήτρης Μελικέρτης, Ουφόψαρα-Στα πέρατα του σύμπαντος, Εκδόσεις Πατάκη
4. Βασιλική Νευροκοπλή, Ο μικρός μονομάχος, Εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη
5. Ματίνα Παναγιωτελίδου, Μια τηγανιά πατάτες, Εκδόσεις Καστανιώτη

Βραβείο «Βίτω Αγγελοπούλου» σε συγγραφέα βιβλίου με πληροφοριακά κείμενα (γνώσεων) για παιδιά:
1. Μηνάς Μητσόπουλος, Εγώ ένας μικρός Οδυσσέας, Εκδόσεις Βάρφη
2. Έλσα Μυρογιάννη, Το όνειρο του Ιωάννη, Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο
3. Μαρίζα Ντεκάστρο, 2651 ημέρες δικτατορίας: 21 Απριλίου 1967-24 Ιουλίου 1974, Εκδόσεις Μεταίχμιο
4. Ναννίνα Σακκά – Νικολακοπούλου, Τα δάκρυα του Καραγκιόζη, Εκδόσεις Πατάκη
5. Ελένη Σβορώνου, Η μπαλάντα της Ζηνοβίας, Εκδόσεις Ελληνοεκδοτική

Βραβείο σε ξένο συγγραφέα, Έλληνα εκδότη και μεταφραστή βιβλίου μεταφρασμένου στα ελληνικά, για παιδιά ή νέους:
1. Μοχέντ Αλντράντ (συγγραφή), Τίνα Πλυτά (μετάφραση), Μπανταουΐ – Ένα παιδί από την έρημο, Εκδόσεις Καλέντης
2. Κάθριν Απλγκεϊτ (συγγραφή), Σέβυ Σπυριδογιαννάκη (μετάφραση), Το ευχόδεντρο, Εκδόσεις Ψυχογιός
3. Κέλλυ Μπάρνχιλ (συγγραφή), Άγγελος Αγγελίδης και Μαρία Αγγελίδου (μετάφραση), Το κορίτσι που ήπιε το φεγγάρι, Εκδόσεις Πατάκη
4. Kimberly Brubaker Bradley (συγγραφή), Στέλλα Κάσδαγλη (μετάφραση), Ο πόλεμος που έσωσε τη ζωή μου, Εκδόσεις Παπαδόπουλος
5. Τζον Γκριν (συγγραφή), Χρήστος Καψάλης (μετάφραση), Χελώνες στο άπειρο, Εκδόσεις Ψυχογιός

Βραβείο σε εικονογράφο για την εικονογράφηση βιβλίου με εικόνες για παιδιά και νέους:
1. Μυρτώ Δεληβοριά, Πες το μ΄ ένα παραμύθι, Οι περιπέτειες του Νιλς, Μαρία Παπαγιάννη (συγγραφή), Εκδόσεις Πατάκη
2. Πέρσα Ζαχαριά, Η φάλαινα, το αγόρι και η θάλασσα ανάμεσά τους, Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο
3. Μάρια Μπαχά, Η γυναίκα που κοιμάται, Εύη Γεροκώστα (συγγραφή) Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο
4. Αγγελική Μπόζου, Παβ – Ο φάλτσος τζίτζικας και η περιπέτεια με τα τυφλά μυρμήγκια, Φώτης Δούσος (συγγραφή), Εκδόσεις Μικρή Σελήνη
5. Κατερίνα Χαδουλού, Οι Ψηλοκάραβοι, Γεωργία Γαλανοπούλου (συγγραφή), Εκδόσεις Πατάκη 

Η επιτροπή επέλεξε τα παραπάνω βιβλία από όλα τα βιβλία που είχαν υποβληθεί στις διάφορες κατηγορίες 

Υπενθυμίζεται ότι για την κατηγορία Βραβείο «Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου» σε πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα βιβλίου για παιδιά ή νέους δεν ανακοινώνεται βραχύς κατάλογος.
Στην ετήσια γιορτή για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2019, που θα πραγματοποιηθεί τo Σάββατο 30 Μαρτίου 2019, στις 6.30 μ.μ., στον Πολυχώρο του Συλλόγου Οι Φίλοι της Μουσικής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, θα γίνει η ανακοίνωση και η απομονή των βραβείων. Η κριτική επιτροπή θα έχει συνεδριάσει λίγες ώρες πριν.
Στην εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί και η επίσημη έναρξη της καμπάνιας «Διαβάζω & αλλάζω» που συνδιοργανώνουν για τέταρτη χρονιά η ΕΝΕΛΒΙ, το Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ και η Εταιρεία Συγγραφέων.

O εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου 2019 τελεί υπό την αιγίδα
του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Αθήνα, 17 Μαρτίου 2019
Το Διοικητικό Συμβούλιο
του Ελληνικού Τμήματος της ΙΒΒΥ

#ICBD2019 #greekIBBY #filanagnosia #shortlist #congrats#best_books_of_2018