Πώς αυγατίζει η αγάπη

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ

Ανοίγω την μπαλκονόπορτα 

Να δω τη νύχτα, τον καιρό, τον ουρανό

Φυσάει λυσσασμένος βοριάς σήμερα

Άθελά μου κοιτώ το αδειανό κλουβί

Τι καλά που δεν έχω πια καναρίνι

Να τρέμω μην κρυώσει, σκέφτομαι 

Τι καλά που δεν έχω πια αυτό που αγαπώ

Κι έτσι δεν κινδυνεύει από τίποτα αφού δε ζει

Μα την ίδια στιγμή ο νους μου ξεπορτίζει 

Σε όλα τα καναρίνια της πόλης

Που τώρα κρυώνουν

Κι αυτοί που τα φροντίζουν 

Κοιμούνται αμέριμνα

Και η αγωνία μου γιγάντωσε σαν νύχτα

Δεν έχει τέλος η αγάπη λοιπόν

Ακόμα κι όταν δεν έχεις αυτό που αγαπάς

Κι ίσως κυρίως τότε αυγατίζει