Ο Τρελός του Χωριού - Νέο παραμύθι της Βασιλικής Νευροκοπλή σε εικονογράφηση Διονυσίου Θάνου από τις εκδόσεις Λιβάνη

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Αν το να ονειρεύεσαι είναι τρέλα, τότε ο ήρωας της ιστορίας μας ίσως να είναι πράγματι τρελός.

Αν το να πραγματοποιείς το όνειρό σου είναι μια τρέλα ακόμα μεγαλύτερη, τότε ο ήρωάς μας πιθανόν να είναι πιο τρελός κι απ’ τους τρελούς.

Μα αν θυσιάζεις τον εαυτό σου για να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο που θα κάνει καλύτερη τη ζωή των άλλων δίχως να περιμένεις αντάλλαγμα, τότε είσαι από κείνους που ο κόσμος τούς χαρακτηρίζει «Τρελούς» επειδή δεν τους καταλαβαίνει. 

Αυτοί, όχι μόνο δε νοιάζονται για το πώς τους χαρακτηρίζουν, αλλά και συνήθως φροντίζουν να κρατούν μυστικό το όνομά τους. Είναι οι ενάρετοι και τολμηροί της ζωής που ταπεινά και αθόρυβα οδηγούν τον κόσμο, ανοίγοντας δρόμους μέσα από σιδερόφρακτα τείχη, βουνά γιγάντια και θεόρατα θεριά. 

Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι ένας απ’ αυτούς τους εκλεκτούς και είναι αποφασισμένος να τα βάλει με το φοβερό Θεριό…

Σημείωμα της συγγραφέως

Το παραμύθι βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Ντασράτ Μαντζί (Dashrath Manjhi) από το Μπιχάρ της Ινδίας. Για χρόνια τον αποκαλούσαν “ο τρελός που ήθελε να περάσει τα βράχια”. Όμως ο Μαντζί δεν ήταν τρελός. Η προσπάθειά του να ανοίξει ένα μονοπάτι μέσα από ένα βουνό για να ωφεληθεί ολόκληρο το χωριό του είναι πλέον θρυλική. Ξεκίνησε το 1960, όταν η σύζυγός του τραυματίστηκε περπατώντας στα βραχώδη μονοπάτια. Για να την πάει στο πλησιέστερο νοσοκομείο έπρεπε να περπατήσει εβδομήντα χιλιόμετρα. Τότε αποφάσισε να ανοίξει τον δρόμο που δεν έφτιαχνε το κράτος. Πούλησε τις τρεις του κατσίκες και αγόρασε ένα σφυρί, μια σμίλη και μερικές σφήνες, και αναπτύσσοντας μια δική του τεχνική για να σπάει τις πέτρες, εργάστηκε σκληρά επί εικοσιδύο χρόνια. Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά του ως εργάτης στα χωράφια, ανέβαινε στο βουνό, έκαιγε καυσόξυλα πάνω στα βράχια κι έπειτα έριχνε νερό επάνω στη θερμαινόμενη επιφάνεια. Έτσι τα μεγάλα κομμάτια του βράχου θρυμματίζονταν σε μικρότερα και μετά τα καθάριζε και έβαζε σφήνες. Ο δρόμος ολοκληρώθηκε το 1982 μειώνοντας την απόσταση των εβδομήντα χιλιομέτων σε μόλις ένα χιλιόμετρο και οι συγχωριανοί του Μαντζί απέκτησαν εύκολη και ασφαλή  πρόσβαση σε σχολεία, νοσοκομεία και υπηρεσίες. Στο τέλος τον ονόμασαν “Άνθρωπο- Βουνό”.