Καλό ταξίδι, Δημήτρη...

Κάποτε σ’ ένα σχολείο, μετά την παρουσίασαη του παραμυθιού “Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται”, ένα μικρό κορίτσι, μου έκανε τη δυσκολότερη ερώτηση που δέχθηκα ποτέ: μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ; Ήταν μια ερώτηση διαποτισμένη πόνο, τραγικότητα και μυστήριο όπως αποδείχθηκε εξάλλου και αργότερα στην κατ’ ιδίαν συζήτηση που είχα με την Μελισσάνθη -έτσι έλεγαν το οχτάχρονο κορίτσι.

Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε και σήμερα απάντησα για άλλη μια φορά στο ερώτημα αυτό, και ίσως με ακόμα μεγαλύτερη βεβαιότητα. Ναι, μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ. Γιατί κάτι σε συνδέει μυστικά μαζί του. Για κάποιον λόγο που γνωρίζεις ή και δεν γνωρίζεις. Γιατί η αγάπη αν και προϋποθέτει τη γνώση, μπορεί και την υπερβαίνει.

Αιφνιδίως ήρθε η είδηση του θανάτου του Δημήτρη Τζανάκη. Αιφνιδίως και τα μάτια βούρκωσαν κι ο πόνος κατρακύλησε στην καρδιά σαν ρήγμα που προχωρά και προχωρά κι ακόμα πάει. Και όμως εγώ δεν τον γνώρισα ποτέ. Πρώτη φορά πριν λίγη ώρα είδα τη φωτογραφία του. Είχα όμως ακούσει γι’ αυτόν τον άνθρωπο και είχα ακούσει λόγια που δεν ακούγονται συχνά για ανθρώπους. Την πρώτη φορά που τον συνάντησε ο Κ. με πήρε βγαίνοντας από το γραφείο του τηλέφωνο σχεδόν συγκινημένος: τι άνθρωπος είναι αυτός που γνώρισα, μου είπε, τι ευγένεια, τι ευφυϊα, τι λεπτότητα, τι φιλότιμο… Υπόδειγμα δημόσιου λειτουργού! 

Από τότε κάθε φορά που τον έβλεπε, με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε πάντα παρόμοια λόγια και ακόμα καλύτερα…

Μέσα μου το πρόσωπο του Δημήτρη είχε σχεδόν μυθοποιηθεί…

Σήμερα σκέφτηκα για ακόμα μια φορά, μετά την είδηση του θανάτου του, πόσο μεγάλο πράγμα είναι να είσαι καλός στη δουλειά σου, στην όποια δουλειά σου. Να αντιστέκεσαι στο θηρίο της ρουτίνας που καταπίνει την ευσυνειδησία και σκοτώνει τη διάθεση. Να σέβεσαι αυτόν που προσέρχεται να τον εξυπηρετήσεις, να τον βοηθάς, να είσαι ευγενής μαζί του, να καταλαβαίνεις τι σου λέει, δηλαδή να μπορείς να τον ακούς χωρίς προκαταλήψεις, έτοιμες αντιδράσεις, δεύτερες σκέψεις, υπόγεια συμφέροντα. Να τον κοιτάς με μάτια καθαρά, δίχως φόβο. Να τον βοηθάς με όσα εσύ γνωρίζεις και που ο άλλος δεν γνωρίζει. Να μην λυπάσαι τον κόπο σου, να διαθέτεις τον χρόνο σου. Να τον εμπιστεύεσαι και να τον συνδράμεις με όλες σου τις δυνάμεις. Με άλλα λόγια να κάνεις τον κόσμο καλύτερο από το μετερίζι στο οποίο έταξες τον εαυτό σου…

Αυτό έκανε ο Δημήτρης Τζανάκης. Έκανε τον κόσμο καλύτερο. Κι αυτό θα συνεχίσει να κάνει, είμαι τώρα βέβαιη. Αοράτως, μυστικώς, από κει ψηλά. Γιατί το Καλό δεν έχει τέλος… Ίσως να είναι το μόνο που δεν έχει τέλος… Και ο Δημήτρης Τζανάκης ήταν τόσο καλός σε όλα του που δεν μπορεί να πάψει να είναι…

Καλό ταξίδι, Δημήτρη…

Ο Θεός να αναπαύει την ψυχούλα σου…