Μνήμη Αντρέι Ταρκόφσκι (4 Απριλίου 1932 – 29 Δεκεμβρίου 1986). Nostalghia. Ο λόγος του Domenico.

https://aerapatera.wordpress.com/2016/12/30/andrei-tarkovsky-nostalghia-ο-λόγος-του-domenico/

Χάι κου των Χριστουγέννων

Στην πιο σκοτεινή 

κι αφιλόξενη φάτνη 

γεννιέται το Φως.

Ο Αχώρητος

χωρεί, Παρθένος τίκτει

Ξένη λογική.

Το παζλ του κόσμου

δυο το συναρμολογούν:

Ουρανός και γη. 

Κύριε - Τάσου Λειβαδίτη

Κύριε εισαι ο αιώνιος ταξιδιώτης

που έγειρες μια στιγμή πλάι στο φράχτη 
ν' αποκοιμηθείς

κι είμαι το εφήμερο όνειρο 
που σου κρατάει συντροφιά μέσα στον ύπνο σου.

Κύριε, μην ξυπνήσουμε ακόμα - είναι νωρίς.

Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου

Ο εορτάζων

Καθ' όλη τη διάρκεια της ιερής ημέρας

Ο νους φτερούγιζε σε φίλους που γιορτάζαν

Αγωνιώντας μη τυχόν και λησμονήσει κάποιον

Πρώτος στη σειρά, ως πάντα, ο δάσκαλος

Που έγραφε με γιώτα το όνομά του

Και μ' αυτό το γιώτα στήριγμα πορεύθηκε 

Ως να το παραδώσει ακέραιο στον Χριστό

Ακολούθησαν οι Χρήστοι που χρηστώς πορεύονται

Κι ο νους ησύχασε πως δεν άφησε κανέναν παραπονεμένον

Διάβηκε η ημέρα μέλισσα εργαζόμενη στις βιοτικές κερήθρες  

Κι ήρθε η νύχτα αμέριμνη ως αναπεσόν παιδίον

Την ώρα που στη δική μου φάτνη έγερνα για να κοιμηθώ

Θυμήθηκα εσένα Κύριε

Πώς σε λησμόνησα δεν ξέρω

Εσένα που ορίζεις τούτη τη γιορτή

Που είσαι η γιορτή ολόκληρος

Κάθε αιτία Χρίστου και χρηστού

Σου ζήτησα συγνώμη για την αβλεψία

Και σου ευχήθηκα ολόψυχα

Να ζήσεις στους αιώνες 

Και να σε χαιρόμαστε

Χρονια πολλά, Χριστέ μου!

Κυριακὴ τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννὴσεως

(Ματθ.Β᾽1-12)

Τοῦ Ἰησοῦ γεννηθέντος ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας ἐν ἡμέραις Ἡρῴδου τοῦ βασιλέως, 

ἰδοὺ μάγοι ἀπὸ ἀνατολῶν παρεγένοντο εἰς Ἱεροσόλυμα λέγοντες· 

ποῦ ἐστιν ὁ τεχθεὶς βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; 

εἴδομεν γὰρ αὐτοῦ τὸν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καὶ ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ.

Ἀκούσας δὲ Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς ἐταράχθη καὶ πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ᾿ αὐτοῦ,

καὶ συναγαγὼν πάντας τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ γραμματεῖς τοῦ λαοῦ ἐπυνθάνετο παρ᾿ αὐτῶν ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται.

οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας· 

οὕτω γὰρ γέγραπται διὰ τοῦ προφήτου· καὶ σὺ Βηθλεέμ, γῆ Ἰούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα· 

ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν ᾿Ισραήλ.

Τότε Ἡρῴδης λάθρα καλέσας τοὺς μάγους ἠκρίβωσε παρ᾿ αὐτῶν τὸν χρόνον τοῦ φαινομένου ἀστέρος, καὶ πέμψας αὐτοὺς εἰς Βηθλεὲμ εἶπε· πορευθέντες ἀκριβῶς ἐξετάσατε περὶ τοῦ παιδίου, ἐπὰν δὲ εὕρητε, ἀπαγγείλατέ μοι, ὅπως κἀγὼ ἐλθὼν προσκυνήσω αὐτῷ.

Οἱ δὲ ἀκούσαντες τοῦ βασιλέως ἐπορεύθησαν· 

καὶ ἰδοὺ ὁ ἀστὴρ ὃν εἶδον ἐν τῇ ἀνατολῇ προῆγεν αὐτούς, ἕως ἐλθὼν ἔστη ἐπάνω οὗ ἦν τὸ παιδίον· ἰδόντες δὲ τὸν ἀστέρα ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην σφόδρα,

καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, 

καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ, 

καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα,

χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν·

καὶ χρηματισθέντες κατ᾿ ὄναρ μὴ ἀνακάμψαι πρὸς Ἡρῴδην, 

δι᾿ ἄλλης ὁδοῦ ἀνεχώρησαν εἰς τὴν χώραν αὐτῶν.

https://aerapatera.wordpress.com/2016/12/25/κυριακὴ-τῆς-τοῦ-χριστοῦ-γεννὴσεως/

Τραγούδα, ψυχή μου, τα κάλαντα!

Να τραγουδάς τα κάλαντα, ψυχή μου!

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, 

όσοι αιώνες δυσβάσταχτα αιματοκυλισμένοι. 

Εσύ, να τραγουδάς πάντα τα κάλαντα. 

Όσο κρύο κι αν κάνει, 

όσες τρύπες κι αν έχει το τριμμένο αποφόρι σου, 

τα λιωμένα σου παπούτσια. 

Ούτε για μια στιγμή μη σκεφτείς να σταματήσεις. 

Όσες πόρτες κι αν βρεις κλειστές, 

όσα πρόσωπα κατσουφιασμένα, βαριεστημένα, θλιβερά. 

Μη σταματάς να λες τα κάλαντα. 

Κι ας μη σου δίνουν τίποτα, ας σου δίνουν ελάχιστα, 

ας παίρνεις αμοιβή δυσανάλογη του κόπου σου, 

της παγωνιάς, της βραχνιασμένης φωνής σου. 

Δεν είναι μόνο αυτό που ξέρεις. 

Ούτε κι αυτό που φαίνεται μπροστά στα αθώα παιδικά σου μάτια. 

Έστω και για μια διψασμένη καρδιλα, αξίζει να τραγουδάς τα κάλαντα. Πίστεψέ με. 

Άλλοτε κρυμμένη στα υπόγεια του πόνου, 

άλλοτε χαντακωμένη κάτω απ' το χώμα 

κι άλλοτε φτερουγίζοντας στους αιθέρες, 

πάντα θα υπάρχει τουλάχιστον μια καρδιά που σ' ακούει 

σε περιμένει με λαχτάρα. Σκιρτά κι αναγαλλιάζει. 

Τραγούδα τα κάλαντα, ψυχή μου. 

Έστω για το παιδί που γεννιέται για να σε κρατήσει για πάντα στοργικά στην αγκαλιά του. 

Έστω για τη μανούλα του που 'ναι ακόμα παιδί 

και καλά καλά δεν καταλαβαίνει πώς γίνεται 

να γεννά ένα παιδί να γεννά ένα παιδί Θεό. 

Έστω για τον αρραβωνιαστικό της που στέκεται στην άκρη του θαύματος 

δίχως να ρωτά τίποτα. 

Έστω για τα βόδια στο παχνί, για τα άχυρα, τη φάτνη. 

Για τους βοσκούς και τους μάγους. Τα δώρα. Το αστερι.

Ακόμα και για τον Ηρώδη,  που ζητά να αφανίσει την ελπίδα του κόσμου, 

εσύ να τραγουδάς τα κάλαντα. Ποτέ δεν ξέρεις.  Τραγούδα, ψυχή μου. 

Τραγούδα και για σένα κι ας μην είδες, ας μην κατάλαβες, ας μη νιώθεις τι λες 

κι από πού έρχονται τούτες οι τραγουδιστές λέξεις δεν γνωρίζεις. 

Ποτέ δεν ξέρεις ποια στιγμή θα γίνεις τραγούδι και κάλαντα κι εσύ. Τραγούδα! 

Το τραγούδι φτάνει εκεί που δε φτάνουν οι μόνες τους οι λέξεις, τα μάτια, τα αισθήματα. 

Τα κάλαντα κουβαλούνε φως. 

Το φως  εκείνο που τρυπά τα σκοτάδια του κόσμου. 

Τρυπά τις πλάκες των τάφων. Τρυπά την απελπισία, την απόγνωση, το θάνατο. 

Απ' τα κάλαντα αρχίζει η ζωή που δεν τελειώνει ποτέ. 

Απ' τα κάλαντα πηγάνει και το φως της Ανάστασης. 

Αυτό το μικρό, απλό παιδικό τραγούδι γκρεμίζει βασιλιάδες ψεύτικους, 

τοίχους πανύψηλος, σύνορα αγκαθωτά. 

Αυτό το μικρό, αφελές τραγούδι, περνά πάνω από θάλασσες αδιάβατες, 

θεόρατα χιονισμένα όρη, άφεγγες νύχτες. 

Αυτό το τραγούδι μεταμορφώνει την πλάση. 

Αφού θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, 

τραγούδα τα κάλαντα, παιδί μου, και θα τον αλλάξεις. Θα δεις... 

Καλήν ημέραν άρχοντες! Άναρχος Θεός καταβέβηκεν!

Χριστός γεννέθεν, χαρά σον κόσμον!  
Χριστούγεννα, Πρωτόγεννα! 

Τρίγωνα κάλαντα! 

Να ζήσεις, παιδί μου! 
Χρόνια πολλά πάντα και του χρόνου!

O μεταμφιεσμένος βασιλιάς - Soren Kierkegaard

                       Γιάννη Τσαρούχη, Παραδοσιακά ελληνικά επαγγέλματα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πρίγκιπας που ήταν μόνος και ήθελε πολύ να παντρευτεί μια όμορφη κοπέλα που θα γινόταν η αυριανή βασίλισσα. Κοντά στο παλάτι υπήρχε μια πόλη και ο πρίγκιπας συχνά ανέβαινε στην άμαξά του και επισκετπτόταν την πόλη για τις διάφορες δουλειές του πατέρα του.

Μια μέρα, για να βρει έναν έμπορο, κατέβηκε στην αγορά, σ' ένα φτωχικό μέρος της πόλης. Πώς έτυχε να ρίξει τα μάτια του έξω από το παράθυρο και να αντικρίσει τα πανέμορφα μάτια μιας κόρης!

Είχε και πάλι την ευκαιρία μετά από λίγες μέρες να ξανακατέβει στο ίδιο μέρος -ίσως και να τον τραβούσαν τα μάτια της κοπελιάς. Ήταν καλότυχος και τη συνάντησε μια δυο φορές...

Σύντομα κατάλαβε πως την είχε ερωτευθεί. Αλλά υπήρχε μια δυσκολία. Πώς να προχωρήσει και να τη ζητήσει σε γάμο;

Ασφαλώς θα μπορούσε να διατάξει να τη φέρουν στο παλάτι και εκεί να της προτείνει να τον παντρευτεί.  

Μήπως να έκανε κάτι πιο χαριτωμένο... Να έρθει στην πόρτα της με την πιο λαμπρή του στολή, και μια υπόκλιση, να ζητήσει το χέρι της... Μα ακόμα κι ένας πρίγκιπας θέλει να παντρευτεί από αγάπη.

Και πάλι: θα μπορούσε να μασκαρευτεί σαν χωρικός και να προσπαθήσει να της ελκύσει το ενδιαφέρον. Μόλις της κάνει την πρόταση, θα βγάλει την "μάσκα". Μα αν δεν τα καταφέρει;

Τότε του ήρθε στο νου η σωστή λύση. Θα εγκαταλείψει το βασιλικό του ρόλο και θα μετακομίσει στη γειτονιά της. Κι εκεί θα πιάσει δουλειά. Ας πούμε, θα κάνει τον ξυλουργό. Όσο θα δουλεύει το πρωί και στην ώρα της ανάπαυσής του το απόγευμα, θα γνωρίσει τους ανθρώπους, θα αρχίσει να μοιράζεται μαζί τους τις έγνοιες και τα βάσανά τους, θα μάθει να μιλά τη γλώσσα τους. Και στην κατάλληλη στιγμή, αν έχει και την τύχη με το μέρος του, θα τη γνωρίσει με τρόπο φυσικό. Κι αν κι αυτή τον αγαπήσει, όπως αυτός ήδη την αγαπούσε, τότε θα της ζητούσε το χέρι.

Μας το έστειλε ο π. Βασιλειος Χριστοδούλου

Παιδίον και Θεός - π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Οι λέξεις "παιδίον και Θεός" είναι οι πλέον αποκαλυπτικές για το μυστήριο των Χριστουγέννων. Κατά κάποιο τρόπο είναι ένα μυστήριο που απευθύνεται στο παιδί που συνεχίζει να ζει μυςτικά μέσα σε κάθε σπηλιά, στο παιδί που συνεχίζει να ακούει ό,τι ο ενήλικας έχει πάψει να ακούει, και που ανταποκρίνεται με μια χαρά, που ο ενήλικας μέσα στο, υπερώριμο, κουρασμένο και κυνικό κόσμο που ζει, αδυνατεί να νίωσει. Μάλιστα, τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή για τα παιδιά, όχι μόνο εξαιτίας του Χριστουγεννιάτικου δέντρου που στολίζουμε και φωτίζουμε, αλλά μ' έναν πολύ βαθύτερο τρόπο, και μόνο τα παιδιά δεν ξαφνιάζονται για το ότι όταν ο Θεός κατέρχεται στη γη, έρχεται ως παιδί.

Ό,τι είναι ουσιαστικότερο και πλέον χαρμόσυνο στον Χριστιανισμό βρισκεται ακριβώς έδω, σ' αυτήν την αιώνια παιδικότητα του Θεού. Οι ενήλικες, ακόμα κι αυτοί που "συμπαθούν περισσότερο τα θρησκευτικά θέματα" περιμένουν και προσδοκούν από τη θρησκεία να δώσει εξηγήσεις και αναλύσεις. Τη θέλουν έξυπνη και σοβαρή. Οι αντίπαλοί της, είναι εξίσου σοβαροί, και τελικά τόσο βαρετοί, καθώς αντιμετωπίζουν τη θρησκεία μ' ένα χαλάζι από "ορθολογικές" σφαίρες. Στην κοινωνία μας δεν υπάρχει καμιά φράση που να μεταφέρει καλύτερα την περιφρόνησή μας από το να χαρακτηρίσουμε κάτι λέγοντας πως είναι "παιδιάστικό". Μ' άλλα λόγια δεν είναι για τους ενήλικες τους έξυπνους και σοβαρούς. Έτσι τα παιδια μεγαλώνουν και γίνονται εξίσου σοβαρά και βαρετά. Τι λείπει από τους ενήλικες ή καλύτερα τι έχει στραγγαλισθεί, καταπνιγεί, εκμηδενισθεί από ένα παχύ στρώμα ενηλικότητας; Δεν είναι πάνω απ' όλα αυτή η ικανότητα, η τόσο χαρακτηριστική των παιδιών, να θαυμάζουν, να αγαλλιούν και το πιο σπουδαίο να είναι γνήσια στη χαρά και στη λύπη; Η ενηλικίωση στραγγαλίζει επίσης, την ικανότητα να εμπιστεύεσαι, να αυτοεγκαταλείπεσαι, να αφήνεσαι τελείως στην αγάπη και να πιστεύεις με όλη σου την ύπαρξη. Τελικά τα παιδιά παίρνουν στα σοβαρά ό,τι οι ενήλικες δεν μπορούν να αποδεχθούν: τα όνειρα, αυτά που διασπούν την καθημερινή μας εμπειρία και την κυνική μας καχυποψία, αυτό το βαθύ μυστήριο του κόσμου και κάθε τι που αποκαλύπτεται στους αγίους, στα παιδιά και στους ποιητές. 

Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου 

Εμείς και η Γέννηση - π. Λεβ Ζιλέ

«Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού» (Ματθ. α΄,1). Έτσι αρχίζει το Ευαγγέλιο. Ανάμεσα στα ονόματα της γενεαλογίας του Ιησού αναφέρονται και φονείς, μοιχοί, αιμομίκτες. Τι σημαίνει αυτό; Εάν ο Ιησούς γεννιέται στην ψυχή μου, γεννιέται παρά τη συσσώρευση των αμαρτιών μου, γεννιέται διασχίζοντας τις αμαρτίες αυτές. Ο Ιησούς ανοίγει, βρίσκει το δρόμο του δια των λαθών μου, ξεπερνώντας τα, το ένα μετά το άλλο. Είναι η γενεαλογία του μέσα μου. Σ’ αυτή τη γενεαλογία λάμπει η ευσπλαχνία του, η συγκατάβασή του.

Η Παναγία, φέροντας μέσα της τον Ιησού, και ο Ιωσήφ πάνε ν’ απογραφούν στη Βηθλεέμ. Ο Ιησούς δεν θέλησε να γεννηθεί ούτε στη Ρώμη ούτε στην Αθήνα ούτε στην Ιερουσαλήμ. Πρέπει να ξέρουμε πώς δεν μπορούμε να νοιώσουμε το μυστήριο της γεννήσεως του Ιησού παρά μόνο στο φτωχικό χωριά της Ιουδαίας. Πρέπει ν’ ανεβούμε στη Βηθλεέμ, να γίνουμε πολίτες της Βηθλεέμ, να επιτύχουμε —όχι! να κατακτήσουμε— το ταπεινό πνεύμα της Βηθλεέμ.

Δεν υπήρχε τόπος στο πανδοχείο για την Παναγία και τον Ιωσήφ, Δεν υπάρχει τόπος στο πανδοχείο τούτου του κόσμου για το μαθητή του Ιησού. Αν φθάσω στο σημείο να βολευτώ σε μια θέση, μπαίνω σε μια κατάσταση ευκολίας και ανέσεως επικίνδυνη. Μπορεί να γίνει σύγκριση μεταξύ του πανδοχείου και της φάτνης;

Οι Μάγοι, ειδοποιημένοι με ειδικό όνειρο από το Θεό, ξαναγυρίζουν στον τόπο τους από άλλο δρόμο. Πρέπει ν’ αποφύγουν τον Ηρώδη. Ας κάνουμε μια πνευματική μεταφορά του γεγονότος. Ο άνθρωπος πού ο Θεός οδήγησε ως τη φάτνη μπορεί βεβαίως να γυρίσει στον τόπο του, στο σπίτι του, στους δικούς του, αλλά από διαφορετικό δρόμο. Με άλλα λόγια· τα κίνητρα, η συμπεριφορά του, ο τρόπος ζωής, τα μέσα πού θα χρησιμοποιεί δεν μπορούν πια να είναι τα ίδια. Εκείνος πού πηγαίνει στη Βηθλεέμ υφίσταται μια ριζική μεταβολή.

π. Λεβ Ζιλέ

(Μας το έστειλε ο π.Βασιλειος Χριστοδούλου)

"Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου " Μια μικρή ιστορία ζωής- της Κατερίνας Παπαγεωργίου

"...όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ 

γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω..

Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου." Γ.Ρίτσος.

Μια μικρή ιστορία ζωής.

Κάποτε,όχι πολύ μακριά από σήμερα,στα 1979,στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχε ορθοπεδική κλινική στα νοσοκομεία.Τα αντίστοιχα περιστατικά αντιμετωπίζονταν ιδιωτικά.Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια ήταν τα τροχαία που σ αυτά,δυστυχώς έχουμε τις πρωτιές μας παγκόσμια.Ευτυχώς,στην επαρχιακή πόλη του Κιλκίς υπήρχε νοσοκομείο που δεχόταν τα δύσκολα ορθοπεδικά περιστατικά.

Το -79 λοιπόν,θύμα τροχαίου κι εγώ,ύστερα από πλημμελή αντιμετώπιση τραυμάτων και καταγμάτων σε εφημερεύον νοσοκομείο,μεταφέρθηκα με δική μας ευθύνη στο Νοσοκομείο του Κιλκίς,πολυτραυματίας με ανοιχτά κατάγματα.Εκεί υποβλήθηκα σε αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις με αποτέλεσμα μη προβλέψιμο ως προς τον ακρωτηριασμό του ποδιού μου,με συστηματική όμως και αδιάλλειπτη φροντίδα και αγάπη.

Η μορφή του Ισίδωρου Παπαδόπουλου-ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει- δέσποζε με τη γνώση,την αγάπη τη φροντίδα για τον άρρωστο,τη σιωπηλή,διακριτική παρουσία.Ήταν ο διευθυντής της Α ορθοπεδικής κλινικής,η σφραγίδα της.Τώρα μου δίνεται η ευκαιρία να τον μνημονεύσω και δημόσια,γιατί ιδιωτικά ποτέ δε σταμάτησα.

Χωρίς ποτέ να περιμένει τίποτα,χωρίς κανέναν μηχανισμό,κρυφό ή φανερό-αυτό που γιατροί και ασθενείς γνωρίζουν καλά-και αφορά την πιο βρωμερή εργολαβία στο κοινωνικό γίγνεσθαι στα ελληνικά δεδομένα..

Το στοίχημα κερδήθηκε! Ύστερα από εννιά μήνες νοσηλεία έγινε για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο του Κιλκίς εξωτερική οστεοσύνθεση με οστικά μοσχεύματα.

Κι εγώ πατώντας σ αυτό που έχασα,κυρίως όμως σ αυτό που κέρδισα μέσα απ την αγάπη συνέχισα τη ζωή μου.Βαριά κατάσταση που ήξερα απ την αρχή ότι θα γίνει χειρότερη.Και το ερώτημα διατυπωμένο απλά ήταν:τι θα γίνει αύριο,όταν δεν πάει άλλο; και το φτασα στα άκρα του. Δεν πήγαινε άλλο.

Έπρεπε να βρω τη συνέχεια.Ν αναγνωρίσω τη ματιά,επιστημονική παράλληλα και ανθρώπινη,για ν ακουμπήσω την ελπίδα μου για την όποια βελτίωση,να μου εμπνεύσει εμπιστοσύνη,για ν αφεθώ-έτοιμη για όλα-όπως σ όλα τα δύσκολα πράγματα.

Δε θα εκφράσω κυρίως συναισθήματα. Αυτά είναι αυτονόητα,ιδιωτικά και βαθιά. Έμαθα όμως στη ζωή μου να λέω το καλό για να περισσεύει..

Απ το -79 και δώθε η ορθοπεδική και η τεχνολογία προχώρησαν πολύ.

Ένας νέος γιατρός,"αυτοδημιούργητος",χωρίς ενίσχυση ή θεσμική στήριξη(όπως εγώ το κατάλαβα) με υψηλή εξειδίκευση σε μεγάλα κέντρα του εξωτερικού,δίπλα σε μεγάλα ονόματα,κατέθεσε γνώση,ήθος και προπαντός δύναμη ψυχής μπόρεσε και στάθηκε άξια και αναμετρήθηκε με το δικό μου πρόβλημα.

Βύρων Χαλίδης.

Απ την πρώτη στιγμή, σε μια λεπτότατη ισορροπία λόγου και πράξης διατύπωσε το πρόβλημα και μέχρι την τελική λύση δεν άλλαξε ούτε και,ούτε τελεία,ούτε κόμμα.

Μου έδειχνε πάντα, το δύσκολο δρόμο και το φως..

"Κρατάμε μικρό καλάθι"είπε.Αλλά σ αυτό είχε όλα τα σύνεργα: την επιστημονική κατάρτιση,την εξειδίκευση,την τεχνογνωσία,τη σφαιρικότητα του γιατρού που λείπει από πολλούς,τον τρόπο να μεταδίδει τη σιγουριά που ο ίδιος έχει και βέβαια την τόλμη να αναλαμβάνει και ν αντιμετωπίζει τις πιο δύσκολες περιπτώσεις.

Έτσι ήρθε κι έγινε ένα εκείνο το "εγώ παιδάκι μου κάνω ό τι μπορώ" του Ι.Παπαδόπουλου στα 23 μου, με την τόλμη και τη σφαιρική ματιά του νέου επιστήμονα, για να ξεπεράσει πολύπλοκα εμπόδια στα 60 μου.

Ευτυχώς για τον πολύ κόσμο-τον μη προνομιούχο- υπάρχουν κάποιοι γιατροί,λίγοι πάντα,που η ζωή τους υποτάσσεται στην υπηρεσία του άλλου.

Κυριολεκτικά φυσάνε Ζωή στο στόμα του εν Ανάγκη ανθρώπου.

Προσκυνώ την ανθρώπινη ιδιότητα που βάζει το εγώ κάτω απ την ανθρώπινη ανάγκη!

Ο Βύρων Χαλίδης,με αξιους συνεργάτες,επίσης νέους, τον Σταμάτη Σαπουντζή-πλαστικό χειρουργό,εξειδικευμένο στην αισθητική-επανορθωτική χειρουργική-μικροχερουργική και τη μικροχειρουργική αυτομοσχευμάτων και την Πελαγία Πιρπιρή, αναισθησιολόγο,

Δούλεψε πάνω από 8 ώρες στο χειρουργείο και δημιούργησε στην κυριολεξία εκ του μη όντος επιβεβαιώνοντας πως

"ΤΟ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣ ΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ "ΕΛΛΗΝΙΚΟ" ΜΥΣΤΙΚΟ "(Οδ.Ελύτης)

Κι αυτό δεν είναι μόνο της Ποίησης!

Είναι της Ζωής!

Είναι της Επιστήμης!

Όταν ξέρεις,θέλεις,τολμάς.

Βύρων

Σταμάτη

Πελαγία ευχαριστώ.

(Διδαξα 29 χρόνια στην εκπαίδευση.Συνταξιοδοτήθηκα κυρίως λόγω της επιδείνωσης της υγείας μου και ποτέ δε συμφιλιώθηκα με την κατάσταση της αγρανάπαυσης..

Στους μαθητές μου που έχουν κάποιο λόγο να με θυμούνται λέω ότι

Σε μια κοινωνία που προ πολλού έχασε το μέτρο,ψάχνοντας το ανώδυνο-πολύ (τίποτα) και χάνοντας το ελάχιστο-(κάτι)

Υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ.Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο.! ΜΑΖΙ)

Δεκέμβρης 2016

Ως την άκρη του νερού - Το νέο παραμύθι της Βασιλικής Νευροκοπλή, εικονογράφηση: Μιχάλης Βαλάσογλου & Μαρία Παγκάλου, εκκδ. ΛΙβάνη

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ήταν τότε που ο κόσμος δε γνώριζε τον εαυτό του... 

Τέσσερα παιδιά απο τα τέσσερα πέρατα του κόσμου, ανακαλύπτουν παίζοντας, το τραγούδι, τα πνευστά, τα κρουστά και τα έγχορδα. Συναντιούνται πάνω σε μια σχεδία και ταξιδεύουν για να φτάσουν ως την άκρη του νερού...

Στο διάβα του παραμύθιού, ενώνονται λαοί και πολιτισμοί. 

Όνειρο και πραγματικότητα. Παρελθόν και παρόν. Μουσικά όργανα και μελωδίες. Γη και ουρανός. 

Ενώνεται ο πεζός με τον ποιητικό λόγο. Προφήτες, μάγοι, αστρονόμοι και σοφοί, ερμηνεύουν το μυστήριο της μουσικής μιλώντας σε όλους τους ρυθμούς της ελληνικής ποίησης: ιαμβικό, ανάπαιστο, τροχαϊκό, δακτυλικό και αμφίβραχυ.

Τι τέλος μπορεί να έχει ένα τέτοιο παραμύθι; 

Τη στιγμή που οι ήρωες φτάνουν "Ως την άκρη του νερού", 

η συγγραφέας σκύβει στοργικά στο αφτί του ήρωα - αναγνώστη και του ψιθυρίζει:

"Μα μη θαρρείς πως τέλειωσε εκεί η ιστορία.

Μοιάζει ατέλειωτη κλωστή η μουσική πορεία.

Όσο η γη κι ο ουρανός μαζί κλωθογυρνούνε

κι όσο γεννιούνται άνθρωποι που κλαίνε και γελούνε,

καθένας το τραγούδι του μ' άλλους μαζί θα φτιάχνει

βάζοντας χώμα και νερό, άνεμο κι άστρων πάχνη.

Την κλίμακα της μουσικής με την αστροχτιμένη

θα πλέκει κάθε άνθρωπος που θέλει κι επιμένει

να γίνει ο ίδιος μουσική, ταξίδι και ταξιδευτής!"

Μηλόπιτα νηστίσιμη με ζύήμη αμυγδάλου και κραμπλ καρυδιού (Μια ελαφρώς παραλλαγμένη συνταγή του Στ. Παρλιάρου)

Αφηνω τη συνταγή ως έχει, αντεγραμμένη από τις Γλυκές ιστορίες, τεύχος Σεπτεμβρίου 2010. Ως έχει, είναι βέβαια αρτήσιμη. Τη δοκίμασα ομως χωρίς το αβγό και αντικαθιστώντας το βούτυρο αγελάδας με το αντίστοιχο που είναι από ελαιόλαδο και έγινε τέλεια!

Υλικά:

Για τη ζύμη αμυγδάλου

150 γρ. αλεύρι

150 γρ. άχνη

150 γρ. λευκό αμύγδαλο σκόνη

1 αυγό

125 γρ. βούτυρο αγελάδας 

25 γρ. ρούμι μαύρο ή κονιάκ

λίγη κανέλα

1/2 κ.γλ. μπέικιν πάουντερ

Για τη γέμιση

4 μήλα

75 γρ. ζάχαρη

3 ξυλάκια κανέλας

Για το κραμπλ

80 γρ. αλεύρι

100 γρ. ζάχαρη μαύρη

80 γρ. βούτυρο αγελάδας 

100 γρ. αμύγδαλο αλεσμένο

1/2 κ.γλ. κανέλα

Εκτέλεση:

Για την ζύμη αμυγδάλου, 

ανακατεύουμε όλα τα υλικά μαζί με τον αυγογδάρτη ή το εργαλείο που ονομάζεται φτερό έως ότου σχηματιστεί μία μαλακή και ομοιογενής ζύμη. Την απλώνουμε σε ένα τσέρκι διαμέτρου 22-24 εκ. στη λαμαρίνα του φούρνου πάνω σε λαδόκολλα και την αφήνουμε να ξεκουραστεί στο ψυγείο για μια ώρα.

Για τη γέμιση 

Καθαρίζουμε τα μήλα, τα κόβουμε στα 6, τα τοποθετούμε σε μία κατσαρόλα και τα σκεπάζουμε με νερό. Ρίχνουμε τη ζάχαρη και τα ξυλάκια κανέλας και φτιάχνουμε μία κομπόστα βράζοντάς τα σε χαμηλή φωτιά έως ότου τα μήλα μαλακώσουν αλλά να μη διαλύονται (περίπου 15-20 λεπτά).Τα στραγγίζουμε και αφήνουμε να κρυώσουν.

Για το κραμπλ 

Ανακατεύουμε σε ένα μπολ με σπάτουλα, το αλεύρι, την αμυγδαλόσκονη, τη ζάχαρη και την κανέλα. Προσθέτουμε το βούτυρο λιωμένο και ανακατεύουμε έως ότου σχηματιστεί ένα συμπαγές μείγμα. Το διατηρούμε για 1 ώρα στο ψυγείο.

Τοποθετούμε τα μήλα πάνω από τη ζύμη αμυγδάλου το ένα δίπλα στο άλλο. Με έναν τρίφτη τρίβουμε το κραμπλ πάνω από τα μήλα.

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 160 βαθμούς για μία ώρα. Εαν χρειαστεί, ψήνουμε λίγο παραπάνω.

Αφού κρυώσει πασπαλίζουμε με άχνη ζάχαρη

Τραγούδι των αγίων Ευστράτιου, Αυξέντιου, Ευγένιου, Μαρδάριου, Ορέστη

Τέλη του τρίτου και αρχές του τέταρτου αιώνα

κι επί Διοκλητιανού, του πιο σκληρού χειμώνα,

στην Αρμενία έζησαν οι άγιοι της μέρας,

της άνοιξης, της θαλπωρής ανέσπερης εσπέρας

Ευστράτιος, Αυξέντιος, Μαρδάριος, Ορέστης

και ο Ευγένιος μαζί, θα λάμψουν όλοι μες στης

ελληνορωμαϊκής στο πνεύμα, Αρμενίας

Ευστράτιου αρχόμενοι της θειάς του της μνείας

να πούμε πως φιλόσοφος και ρήτωρ ανεδείχθη

Είχε μεγάλο κρατικό αξίωμα, προήχθη

σε θέσεις περιζήτητες, μα είχε τον καημό του

Το αίμα του σαν μάρτυρας να δώσει στον Θεό του

Όμως πάλι φοβότανε, μη δεν τα καταφέρει

μήπως την ύστατη στιγμή διστάσει να υποφέρει

Μέσω του παπα Αυξέντιου, Θεός αποκαλύπτει 

να προχωρήσει θαρρετά κι έτσι ο φόβος πίπτει

Παίρνει θάρρος και πάραυτα πηγαίνει στον Λυσία

που ήτανε ο έπαρχος. Με θεία παρρησία

ομολογεί την πίστη του κι ο έπαρχος τα χάνει

Να 'ναι και τούτος χριστιανός; Τέτοια η πίστη κάνει

και στους σοφούς και ικανούς, υπέροχους ανθρώπους;

Να τον αλλάξει προσπαθεί πρώτα μ' ωραίους τρόπους

Μα βλέποντάς τον σταθερό κι ακλόνητο, αλλάζει

Δεινά βασανιστήρια του δίνει, κομματιάζει

το σώμα όλο, κι ο Χριστός τότε τον θεραπεύει

Το θαύμα ο Ευγένιος, βλέποντάς το, πιστεύει

"Κι εγώ, μαζί του, χριστιανός" φωνάζει. Τον αρπάζουν

Τον δένουνε πισθάγκωνα, στη φυλακή τον βάζουν

μαζί με τον Ευστράτιο, και ύστερα τους παίρνουν

και μέχρι τη Νικόπολη τους τρεις τους, τούς πηγαίνουν

Έχουν και τον Αυξέντιο, κι όταν στην πόλη μπαίνουν

με πρόκες πέδιλα φορά ο Ευστράτιος και πάει

Στο δρόμο ο Μαρδάριος καθώς τον απαντάει

αμέσως συγκλονίζεται. "Εγώ τώρα τι κάνω;"

Διερωτάται λέγοντας "χαζεύω μα και χάνω

βλέποντας τέτοιους μάρτυρες, την ίδια την ψυχή μου;"

Πηγαίνει στη γυναίκα του. "Θα έχεις την ευχή μου"

του απαντάει θαρρετά "αν πας να μαρτυρήσεις"

"Και πού θ' αφήσω τα παιδιά;" "Σε Κείνον θα τ' αφήσεις

για τον Οποίον μαρτυρείς!" του απαντά με σθένος

Φεύγει και την ψυχούλα του καταλαμβάνει αίνος

Σαν φτάνουν στη Νικόπολη, ο πρώτος που θα πάρει

ο έπαρχος, είν' ο παπάς, ο Αυξέντιος που άρει

βαρύ φορτίο προτροπής στους άλλους για μαρτύριο

Δεινά βασανιστήρια του κάνουν. Προς τον Κύριο

πετάει η ψυχούλα του όταν του αποκόπτουν

την τίμιά του κεφαλή. Ύστερα αποκόπτουν

Μαρδάριου την κεφαλή αφού κάναν κομμάτια

πρώτα όλο το σώμα του. Έτσι ακριβώς τα μάτια

θα κλείσουν και του Ευγένιου. Και τότε ο Λυσίας

πάει να γυμνάσει το στρατό στα μέρη της Ασίας

Σε νεαρό βλέπει σταυρό που τον φορά στο στήθος

Είν' ο Ορέστης με λαμπρό, χριστιανικό το ήθος

Κι εσύ πιστεύεις στον Χριστό, ρωτά απορημένος

Μα πού σας βρίσκει ο Χριστός; Και τότε φοβισμένος

Ορέστη και Ευστράτιο δίνει στον Αγρικόλα

Χτυπά εκείνος μισερά με τα εργαλεία όλα

τον άγιο Ευστράτιο, στην φυλακή τον κλείνει

Τη νύχτα ο επίσκοπος Σεβάστειας, στην κλίνη

πηγαίνει του Ευστράτιου για να τον μεταλάβει

Είναι ο άγιος Βλάσιος, που αν σε καταλάβει

πονόλαιμος ή πνίξιμο, αυτός το θεραπεύει 

Είναι γιατρός Ανάργυρος και ξέρει να γιατρεύει

Ο Αγρικόλας καταρχάς, Ορέστη εξετάζει

Κι αφού βλέπει πως τίποτα από αυτά που τάζει

δεν πιάνει, σχάρα που 'φτιάξε που στη φωτιά πυρώνει

Εκεί, σπρώχνουν τον μάρτυρα επάνω να ξαπλώνει

Μα η ψυχούλα δείλιασε. Ο Ευστράτιος πηγαίνει

του ψιθυρίζει στο αφτί: ξέρεις τι μας προσμένει,

θα φτάσουμε ως μάρτυρες στη Θειά Βασιλεία!

Παίρνει ο Ορέστης θάρρητα κι ως ψάρι σ' αλιεία

πάνω στη σχάρα αφήνεται, δίνοντας την ψυχή του

στον Κύριο και Πλάστη Του που την υπομονή του

αμέσως επιβρέβευσε παίρνοντάς τον κοντά Του

Καμίνι στον Ευστράτιο ανάβουν που πυρώνει

κι ωσάν μεγαλομάρτυρας εκείνος τελειώνει.

Εμπνευσμένο από το Χειμερινό Συναξάρι, τόμος Α΄, Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, Ακτή, Λευκωσία 2008 

Κυριακὴ τῶν Προπατὸρων

(Λουκ. 14,16-24)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπος τίς 

16. ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς· 

17. καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. 

18. καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. 

19. καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. 

20. καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. 

21. καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. 

22. καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί.

23. καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκος μου. 

24. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου· [πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί]^[7].

https://aerapatera.wordpress.com/2016/12/11/κυριακὴ-τῶν-προπατὸρων/

Ἃγιος Νικὸλαος Ἀρχιεπὸσκοπος Μὺρων τῆς Λυκὶας ὁ Θαυματουργὸς

Ὁ Νικόλαος, πρέσβυς ὢν ἐν γῇ μέγας, Καὶ γῆς ἀποστὰς εἰς τὸ πρεσβεύειν ζέει. Ἕκτῃ Νικόλεώ γε φάνη βιότοιο τελευτή.

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ. στα Πάταρα της Λυκίας, από γονείς ευσεβείς και πλουσίους και έδρασε την εποχή των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284 – 304 μ.Χ.), Μαξιμιανού (286 – 305 μ.Χ.) και Μεγάλου Κωνσταντίνου.Σε νεαρή ηλικία έμεινε ορφανός και κληρονόμος μιας μεγάλης περιουσίας. Αλλά ο Νικόλαος, εμπνεόμενος από φιλάνθρωπα συναισθήματα, διέθετε την περιουσία του για να ανακουφίζει άπορα, ορφανά, φτωχούς, χήρες, στενοχωρημένους οικογενειάρχες.  Ένας μάλιστα, θα διέφθειρε τις τρεις κόρες του, προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα. Όταν το έμαθε αυτό ο Νικόλαος, μυστικά σε τρεις νύκτες εξασφάλισε την προίκα των τριών κοριτσιών, αφήνοντας 100 χρυσά φλουριά στην κάθε μία. Έτσι, οι τρεις κόρες αποκαταστάθηκαν και γλίτωσαν από βέβαιη διαφθορά. Στην συνέχεια αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο, λόγω όμως της ξεχωριστής αρετής του τιμήθηκε, χωρίς να το επιδιώξει, αρχικά με το αξίωμα του Ιερέα στα Πάταρα και συνέχεια με το αξίωμα του αρχιεπισκόπου Μύρων. Από τη θέση αυτή καθοδηγούσε με αγάπη το ποίμνιό του και ομολογούσε με παρρησία την αλήθεια. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τους τοπικούς άρχοντες και ρίχτηκε στη φυλακή. Όταν όμως ανήλθε στον αυτοκρατορικό θρόνο ο Μέγας Κωνσταντίνος ελευθερώθηκαν όλοι οι χριστιανοί και έτσι ο Νικόλαος επανήλθε στο αρχιεπισκοπικό θρόνο. Μάλιστα έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο, όπου ξεχώρισε για τη σοφία και την ηθική του τελειότητα. Ο Άγιος Νικόλαος ήταν προικισμένος και με το χάρισμα της θαυματουργίας με το οποίο έσωσε πολλούς ανθρώπους και όσο ήταν εν ζωή αλλά και μετά την κοίμησή του το 330 μ.Χ. Για παράδειγμα όταν κάποτε κινδύνευσε κάποιος στη θάλασσα – λόγω σφοδρών ανέμων – και επικαλέστηκε το όνομα του αγίου σώθηκε και μάλιστα ενώ βρισκόταν στη μέση του πελάγους βρέθηκε αβλαβής στο σπίτι του. Το θαύμα έγινε αμέσως γνωστό στην Πόλη και ο λαός προσήλθε αμέσως σε λιτανεία και αγρυπνία προκειμένου να τιμήσει το θαυματουργό Άγιο. Περί των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Ο τάφος του Αγίου Νικολάου στη Βασιλική του Μπάρι, ανοίχθηκε αναγκαστικά το 1953 μ.Χ., κατά την διάρκεια αναστηλωτικών εργασιών, την νύκτα της 5ης προς 6ης Μαΐου. Για τον σκοπό αυτό συγκροτήθηκε επιτροπή από τον Πάπα, με Πρόεδρο τον τότε Ρωμαιοκαθολικό Αρχιεπίσκοπο του Μπάρι Ερρίκο Νικόδημο, στην οποία ανατέθηκε η κανονική αναγνώριση των λειψάνων του τάφου. Παράλληλα ο αναγνωριστικός έλεγχος και η καταμέτρηση των οστών ανατέθηκε στον Καθηγητή της Ανατομίας στο Πανεπιστήμιο του Μπάρι Λουΐτζι Μαρτίνο και τον βοηθό του Γιατρό Αλφρέντο Ρουγγίερι. Τα Λείψανα μέσα στη λάρνακα έπλεαν σέ ένα διαυγές, άχρωμο και άοσμο υγρό, το οποίο είχε βάθος τρία περίπου εκατοστά. Η εξέταση του υγρού αυτού από τα Ινστιτούτα Χημείας και Υγιεινής του Πανεπιστημίου του Μπάρι απέδειξε, ότι επρόκειτο για καθαρό νερό, ελεύθερο από άλατα και στείρο από μικροοργανισμούς! Η έρευνα απέδειξε, ότι το υγρό αυτό προήρχετο από τις μυελοκυψέλες των σπογγωδών οστέων! Η τρίτη ιστορικά ανακομιδή έγινε την νύκτα της 7ης προς 8ης Μαΐου 1957 μ.Χ., με σκοπό νέα αναγνώριση, καταμέτρηση, ανατομική και ανθρωπολογική μελέτη, πριν την οριστική κατάθεση στην λάρνακα, μετά το πέρας των αναστηλωτικών εργασιών. Στην ιατρική ομάδα συμμετείχε την φορά αυτή και ο Γιατρός Λουΐτζι Βενέζια. Τα αποτελέσματα της ανθρωπολογικής εξετάσεως των Ιερών Λειψάνων υπήρξαν εντυπωσιακά. Διαπιστώθηκε, ότι ανήκαν σέ ένα και το αυτό άτομο και μάλιστα σε άνδρα που είχε ύψος 1.67 περίπου, τρεφόταν κυρίως με φυτικά προϊόντα και πέθανε σε ηλικία μεγαλύτερη των 70 ετών. Το άτομο αυτό ανήκε στην λευκή Ινδοευρωπαϊκή φυλή. Η κατάσταση ορισμένων οστών έδειξε ακόμη, ότι το άτομο στο οποίο ανήκαν, πρέπει να είχε υποφέρει πολύ κάτω από ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης, που του άφησαν σημάδια στην υπόλοιπη ζωή του. Η αγκυλωτική σπονδυλοαθρίτιδα και η διάχυτη ενδοκρανιακή υπερόστωση, πρέπει να κληρονομήθηκαν από κάποια υγρή φυλακή, όπου πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής του και μάλιστα σε προχωρημένη ηλικία. Η ιχνογραφική ανάπλαση του προσώπου, με την μέθοδο της υπερσκελετικής αναπλάσεως των μαλακών μερών της κεφαλής, απέδωσε επίσης θεαματικά αποτελέσματα. Τα σχετικά ιχνογραφήματα που δημοσίευσε ο Καθηγητής Μαρτίνο, βρίσκονται σε συμφωνία με τις παλαιότερες απεικονίσεις του Αγίου, εκείνη της Αγίας Μαρίας της Πρώτης (στη Ρώμη, 8ος ή 9ος αιώνας μ.Χ.) και αυτή του Παρεκκλησίου του Αγίου Ισιδώρου, στον Ναό του Αγίου Μάρκου (στη Βενετία, ψηφιδωτό του 12ου αιώνα μ.Χ.). Δηλαδή, με τις εξετάσεις των Λειψάνων του Αγίου Νικολάου, πιστοποιήθηκε η γνησιότητά τους, αποδείχθηκε επιστημονικά η μυροβλυσία του και επίσης ότι η πάροδος του χρόνου δεν άμβλυνε την μνήμη των βασικών χαρακτηριστικών της μορφής του, όπως τα διέσωσε η Ορθόδοξη εικονογραφική παράδοση (πρόσωπο ασκητικό, ευγενικό, με αρμονικές αναλογίες, υψηλό και πλατύ μέτωπο, μεγάλα μάτια – ελαφρά βαθουλωτά – έντονα ζυγωματικά, φαλάκρα). (Βλ. Αντ. Μάρκου, «Τα Λείψανα του Αγ. Νικολάου Επισκόπου Μύρων της Λυκίας και οι ιστορικές τους περιπέτειες»· Περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία» Λευκωσίας, φ. 44/1994, σελ. 98 – 106· αγγλική έκδοση από το Κέντρο Παραδοσιακών Ορθοδόξων Σπουδών Έτνας Καλιφορνίας, 1994).

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας Διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. https://aerapatera.wordpress.com/2016/12/06/ἃγιος-νικὸλαος-ἀρχιεπὸσκοπος-μὺρω/

Βίος αγίου Πορφυρίου Κασοκαλιβίτου

Βιογραφία

Ο όσιος Γέρων Πορφύριος, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ., στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου, ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά.

Ο μικρός Ευάγγελος ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Φύλαγε πρόβατα στο βουνό και είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε και αυτός λόγω της μεγάλης φτώχειας να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει. Ήταν μόλις επτά χρονών. Εργάστηκε δύο τρία χρόνια σ ἕνα κατάστημα. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε δύο χρόνια στο παντοπωλείο ενός συγγενούς.

Στα δώδεκά του χρόνια έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος, με τον πόθο να μιμηθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη, τον οποίο είχε ιδιαίτερα αγαπήσει, όταν παλαιότερα είχε διαβάσει το βίο του. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος, ο οποίος ήταν και πνευματικός, και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα. Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής.

Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.

Στα δεκαεννέα του χρόνια ο Γέροντας αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος. Επέστρεψε τότε στην Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών. Ένα χρόνο αργότερα, το έτος 1926 μ.Χ., σε ηλικία είκοσι ετών, χειροτονήθηκε ιερέας στον Άγιο Χαράλαμπο Κύμης από τον Πορφύριο Γ’ , Αρχιεπίσκοπο Σινά, ο οποίος του έδωσε το όνομα Πορφύριος. Στα είκοσι δύο του έγινε πνευματικός-εξομολόγος και λίγο αργότερα αρχιμανδρίτης. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως εφημέριος στους Τσακαίους, χωριό της Εύβοιας.

Στην Εύβοια, στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, έζησε δώδεκα χρόνια, διακονώντας τους ανθρώπους ως πνευματικός και εξολόγος, και τρία χρόνια στην Άνω Βάθεια, στην εγκαταλελειμμένη Μονή του Αγίου Νικολάου.

Το 1940 μ.Χ., παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γέροντας Πορφύριος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε καθήκοντα εφημερίου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών. Όπως ο ίδιος έλεγε, έζησε εκεί τριάντα τρία χρόνια σαν μία μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων.

Από το 1955 μ.Χ. είχε εγκατασταθεί στα Καλλίσια, όπου είχε μισθώσει από την Ιερά Μονή Πεντέλης το εκεί ευρισκόμενο μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή που το περιέβαλλε, την οποία καλλιεργούσε με μεγάλη επιμέλεια. Εδώ, παράλληλα εξασκούσε το πλούσιο πνευματικό του έργο.

Το καλοκαίρι του 1979 μ.Χ., εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι με το όνειρο να χτίσει μοναστήρι. Εκεί ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελλάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πολλές δοκιμασίες της υγείας του. Το 1984 μ.Χ. μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος και τυφλός, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Με τη θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως, στις 26 Φεβρουαρίου 1990 μ.Χ., αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.

Τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του άρχισε να προετοιμάζεται για την κοίμησή του. Επιθυμούσε να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου μυστικά και αθόρυβα, όπως έζησε, θα έδιδε την ψυχή του στο Νυμφίο της. Πολλές φορές τον άκουσαν να λέει: «Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω».

Πράγματι, τον Ιούνιο του 1991 μ.Χ., προαισθανόμενος το τέλος του, και μη θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια και στις 4:31΄ το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 1991 μ.Χ. παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του.

Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το στόμα του ήταν από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου, αυτά που τόσο αγαπούσε και πολύ συχνά επαναλάμβανε: «ἵνα ὦσιν ἓν».

Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013 μ.Χ., υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.

http://www.saint.gr/4347/saint.aspx

Η Αμαλία Μουτούση στο Αντίφωνο

Καλό ΄μήνα!