"Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου " Μια μικρή ιστορία ζωής- της Κατερίνας Παπαγεωργίου

"...όμως εγώ θα σου λέω ευχαριστώ 

γιατί γνωρίζω τι σου οφείλω..

Αυτό το ευχαριστώ είναι το τραγούδι μου." Γ.Ρίτσος.

Μια μικρή ιστορία ζωής.

Κάποτε,όχι πολύ μακριά από σήμερα,στα 1979,στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχε ορθοπεδική κλινική στα νοσοκομεία.Τα αντίστοιχα περιστατικά αντιμετωπίζονταν ιδιωτικά.Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια ήταν τα τροχαία που σ αυτά,δυστυχώς έχουμε τις πρωτιές μας παγκόσμια.Ευτυχώς,στην επαρχιακή πόλη του Κιλκίς υπήρχε νοσοκομείο που δεχόταν τα δύσκολα ορθοπεδικά περιστατικά.

Το -79 λοιπόν,θύμα τροχαίου κι εγώ,ύστερα από πλημμελή αντιμετώπιση τραυμάτων και καταγμάτων σε εφημερεύον νοσοκομείο,μεταφέρθηκα με δική μας ευθύνη στο Νοσοκομείο του Κιλκίς,πολυτραυματίας με ανοιχτά κατάγματα.Εκεί υποβλήθηκα σε αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις με αποτέλεσμα μη προβλέψιμο ως προς τον ακρωτηριασμό του ποδιού μου,με συστηματική όμως και αδιάλλειπτη φροντίδα και αγάπη.

Η μορφή του Ισίδωρου Παπαδόπουλου-ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει- δέσποζε με τη γνώση,την αγάπη τη φροντίδα για τον άρρωστο,τη σιωπηλή,διακριτική παρουσία.Ήταν ο διευθυντής της Α ορθοπεδικής κλινικής,η σφραγίδα της.Τώρα μου δίνεται η ευκαιρία να τον μνημονεύσω και δημόσια,γιατί ιδιωτικά ποτέ δε σταμάτησα.

Χωρίς ποτέ να περιμένει τίποτα,χωρίς κανέναν μηχανισμό,κρυφό ή φανερό-αυτό που γιατροί και ασθενείς γνωρίζουν καλά-και αφορά την πιο βρωμερή εργολαβία στο κοινωνικό γίγνεσθαι στα ελληνικά δεδομένα..

Το στοίχημα κερδήθηκε! Ύστερα από εννιά μήνες νοσηλεία έγινε για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο του Κιλκίς εξωτερική οστεοσύνθεση με οστικά μοσχεύματα.

Κι εγώ πατώντας σ αυτό που έχασα,κυρίως όμως σ αυτό που κέρδισα μέσα απ την αγάπη συνέχισα τη ζωή μου.Βαριά κατάσταση που ήξερα απ την αρχή ότι θα γίνει χειρότερη.Και το ερώτημα διατυπωμένο απλά ήταν:τι θα γίνει αύριο,όταν δεν πάει άλλο; και το φτασα στα άκρα του. Δεν πήγαινε άλλο.

Έπρεπε να βρω τη συνέχεια.Ν αναγνωρίσω τη ματιά,επιστημονική παράλληλα και ανθρώπινη,για ν ακουμπήσω την ελπίδα μου για την όποια βελτίωση,να μου εμπνεύσει εμπιστοσύνη,για ν αφεθώ-έτοιμη για όλα-όπως σ όλα τα δύσκολα πράγματα.

Δε θα εκφράσω κυρίως συναισθήματα. Αυτά είναι αυτονόητα,ιδιωτικά και βαθιά. Έμαθα όμως στη ζωή μου να λέω το καλό για να περισσεύει..

Απ το -79 και δώθε η ορθοπεδική και η τεχνολογία προχώρησαν πολύ.

Ένας νέος γιατρός,"αυτοδημιούργητος",χωρίς ενίσχυση ή θεσμική στήριξη(όπως εγώ το κατάλαβα) με υψηλή εξειδίκευση σε μεγάλα κέντρα του εξωτερικού,δίπλα σε μεγάλα ονόματα,κατέθεσε γνώση,ήθος και προπαντός δύναμη ψυχής μπόρεσε και στάθηκε άξια και αναμετρήθηκε με το δικό μου πρόβλημα.

Βύρων Χαλίδης.

Απ την πρώτη στιγμή, σε μια λεπτότατη ισορροπία λόγου και πράξης διατύπωσε το πρόβλημα και μέχρι την τελική λύση δεν άλλαξε ούτε και,ούτε τελεία,ούτε κόμμα.

Μου έδειχνε πάντα, το δύσκολο δρόμο και το φως..

"Κρατάμε μικρό καλάθι"είπε.Αλλά σ αυτό είχε όλα τα σύνεργα: την επιστημονική κατάρτιση,την εξειδίκευση,την τεχνογνωσία,τη σφαιρικότητα του γιατρού που λείπει από πολλούς,τον τρόπο να μεταδίδει τη σιγουριά που ο ίδιος έχει και βέβαια την τόλμη να αναλαμβάνει και ν αντιμετωπίζει τις πιο δύσκολες περιπτώσεις.

Έτσι ήρθε κι έγινε ένα εκείνο το "εγώ παιδάκι μου κάνω ό τι μπορώ" του Ι.Παπαδόπουλου στα 23 μου, με την τόλμη και τη σφαιρική ματιά του νέου επιστήμονα, για να ξεπεράσει πολύπλοκα εμπόδια στα 60 μου.

Ευτυχώς για τον πολύ κόσμο-τον μη προνομιούχο- υπάρχουν κάποιοι γιατροί,λίγοι πάντα,που η ζωή τους υποτάσσεται στην υπηρεσία του άλλου.

Κυριολεκτικά φυσάνε Ζωή στο στόμα του εν Ανάγκη ανθρώπου.

Προσκυνώ την ανθρώπινη ιδιότητα που βάζει το εγώ κάτω απ την ανθρώπινη ανάγκη!

Ο Βύρων Χαλίδης,με αξιους συνεργάτες,επίσης νέους, τον Σταμάτη Σαπουντζή-πλαστικό χειρουργό,εξειδικευμένο στην αισθητική-επανορθωτική χειρουργική-μικροχερουργική και τη μικροχειρουργική αυτομοσχευμάτων και την Πελαγία Πιρπιρή, αναισθησιολόγο,

Δούλεψε πάνω από 8 ώρες στο χειρουργείο και δημιούργησε στην κυριολεξία εκ του μη όντος επιβεβαιώνοντας πως

"ΤΟ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣ ΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ "ΕΛΛΗΝΙΚΟ" ΜΥΣΤΙΚΟ "(Οδ.Ελύτης)

Κι αυτό δεν είναι μόνο της Ποίησης!

Είναι της Ζωής!

Είναι της Επιστήμης!

Όταν ξέρεις,θέλεις,τολμάς.

Βύρων

Σταμάτη

Πελαγία ευχαριστώ.

(Διδαξα 29 χρόνια στην εκπαίδευση.Συνταξιοδοτήθηκα κυρίως λόγω της επιδείνωσης της υγείας μου και ποτέ δε συμφιλιώθηκα με την κατάσταση της αγρανάπαυσης..

Στους μαθητές μου που έχουν κάποιο λόγο να με θυμούνται λέω ότι

Σε μια κοινωνία που προ πολλού έχασε το μέτρο,ψάχνοντας το ανώδυνο-πολύ (τίποτα) και χάνοντας το ελάχιστο-(κάτι)

Υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ.Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο.! ΜΑΖΙ)

Δεκέμβρης 2016