Ο εορτάζων

Καθ' όλη τη διάρκεια της ιερής ημέρας

Ο νους φτερούγιζε σε φίλους που γιορτάζαν

Αγωνιώντας μη τυχόν και λησμονήσει κάποιον

Πρώτος στη σειρά, ως πάντα, ο δάσκαλος

Που έγραφε με γιώτα το όνομά του

Και μ' αυτό το γιώτα στήριγμα πορεύθηκε 

Ως να το παραδώσει ακέραιο στον Χριστό

Ακολούθησαν οι Χρήστοι που χρηστώς πορεύονται

Κι ο νους ησύχασε πως δεν άφησε κανέναν παραπονεμένον

Διάβηκε η ημέρα μέλισσα εργαζόμενη στις βιοτικές κερήθρες  

Κι ήρθε η νύχτα αμέριμνη ως αναπεσόν παιδίον

Την ώρα που στη δική μου φάτνη έγερνα για να κοιμηθώ

Θυμήθηκα εσένα Κύριε

Πώς σε λησμόνησα δεν ξέρω

Εσένα που ορίζεις τούτη τη γιορτή

Που είσαι η γιορτή ολόκληρος

Κάθε αιτία Χρίστου και χρηστού

Σου ζήτησα συγνώμη για την αβλεψία

Και σου ευχήθηκα ολόψυχα

Να ζήσεις στους αιώνες 

Και να σε χαιρόμαστε

Χρονια πολλά, Χριστέ μου!