Τραγούδι της Αγίας Θέκλας

Η πρωτομάρτυς, ήτανε απ' τη Μικρά Ασία 

και από το Ικόνιο, η Θέκλα η αγία.

Το σπίτι της γειτόνευε με του Ονησιφόρου

που πήγε ο απόστολος ο Παύλος του αντιδώρου

της πίστεώς του την τροφή μια μέρα να κεράσει

Τρία, λοιπόν, μερόνυχτα ο Παύλος θα περάσει

κηρύττοντάς τους τον Χριστό, ο των εθνών σαγήνη

Και η ειδωλολάτρισα γειτόνισσα, θα μείνει

να κρυφακούει τα άγια, που μπαίνουν στην ψυχή της,

λόγια, που της αλλάζουνε όλη την ύπαρξή της

Τέταρτο δεν χρειάστηκε. Αφήνει τον μνηστήρα,

μάνα, πατέρα, είδωλα. "Απόφαση το πήρα"

λέει και τον ακολουθεί, μαθήτρια πιστή του

και χριστιανή βαφτίζεται με τη σεπτή ευχή του

Όταν στην Αντιόχεια, εκεί, της Πισιδίας

κάποιοι την καταδίδουνε, η χάρη της αγιάς

βγαίνει απ' τα μαρτύρια αλώβητη. Τη ρίχνει

μες στη φωτιά ο άρχοντας, όμως δε βλέπει ίχνη

από εγκαύματα φρικτά στο σώμα της επάνω

Θηρία φέρνει να τη φαν, αυτά κοιτάζουν άνω

και ούτε καν την ακουμπούν. Του διοικητή η χήρα

αν και ειδωλολάτρισσα, παίρνει η κακομοίρα

τη Θέκλα στο σπιτάκι της. Βλέπετε, η Τρυφαίνη

είχε χάσει τηνκόρη της, κι η Θέκλα, τής πηγαίνει

το νου στη Φαλκονύλλα της, και την κρατά κοντά της

σαν κόρη να μοιράζονται όλα τα υπάρχοντά της.

Το βράδυ μες στον ύπνο της, ήρθε η θυγατέρα

"Να πεις να κάνει προσευχή η χριστιανή, μητέρα,

να αλλάξει η ψυχούλα μου, να δροσιστεί λιγάκι"

παρακαλεί τη μάνα της και όλο το βραδάκι

θερμή θα κάνει προσευχή η Θέκλα στο Θεό της

κι η κόρη ξαναέρχεται στον ύπνο της μητρός της

Μιλά για τον Παράδεισο και τ' ουρανού τα κάλλη

και πόσο την βοήθησε η προσευχή. Πώς άλλη

λύση των παθημάτων της δεν είχε. Η αγία

τώρα τραβάει στο βουνό και ασκητεύει η θεία

για δυό κι εβδομήκοντα χρόνους, μέχρι την ώρα

όπου των ειδωλολατρών το μένος ωσάν μπόρα

πάλι ξεσπάει πάνω της. Πάνε να τη χαλάσουν

λεβέντες και παλίκαροι ζητούν να ατιμάσουν

τη σεβαστή γερόντισσα. "Γριά είμαι, παιδιά μου"

τους  λέει "συγχωρέστε με,καθίστε στον οντά μου

και όπου να 'ναι έρχομαι, δεν πρόκειται ν' αργήσω

Θα δείτε, περιμένετε, τίποτα 'γω δεν είμαι

Μα ο Θεός μου, σύντομα, πόσο μεγάλος είναι

θα δείτε, παλικάρια μου". Και σ' ένα βράχο πάει

έξω από το σπίτάκι της και τι παρακαλάει;

"Κάνε, Χριστέ, το βράχο σου στα δύο να ανοίξει

να μπω εγώ για να σωθώ κι ευθύς μετά να κλείσει"

Η πέτρα σχίζεται μεμιάς, η αγία μέσα μπαίνει,

και ξανακλείνει πάραυτα και η ψυχή της βγαίνει

Γλυτώνει και το χάλασμα και σ' ουρανούς πετάει

και ο Νυμφίος στοργικά στα χέρια την κρατάει

Εμπνευσμένο από το Φθινοπωρινό Συναξάρι του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, τόμος Α ΄, Ακτή, Λευκωσία 2008