Το σχόλιο της Δευτέρας - Η Δημοκρατία των πουλιών - Καλή βδομάδα!

Κυριακή 5ης Ιουλίου. Ημέρα που ζυγίζει τη συνείδηση των Ελλήνων. Στο ένα ζύγι η τόλμη, στο άλλο ο φόβος. Στο ένα η δημοκρατία, η υποδούλωση στο άλλο. Η αξιοπρέπεια, ο εξευτεισμός. Έρχεται μια ώρα στη ζωή του καθενός, -τουλάχιστον μία-, που πρπεει να τα παίξει όλα για όλα. Το διακύβευμα δεν είναι το χρήμα ούτε η καλοπέραση. Είναι η ανάσα. Να μπορείς ν' ανασαίνεις ελεύθερα όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες. Αυτή η ανάσα είναι το πολυτιμότερο αγαθό του κόσμου. Η μονάκριβη ανάσα που είναι η ανάσα της ψυχής και κανένα μηχάνημα υπόστηριξης δεν την αντικαθιστά. Αυτή είναι η απόδειξη πως είσαι ζωντανός κι όχι σε κώμα διασωληνωμένος.

Κυριακή απόγευμα. Αφού ψήφισες κατηφόρισες στο κέντρο της πόλης. Ό,τι είχες να κάνεις το έκανες. Όλη τη βδομάδα διάβαζες, άκουγες, συζητούσες, σκεφτόσουν, ταλαντευόσουν. Αποφάσισες, έγραψες, ψήφισες. Διά πυρός και σιδήρου πέρασες. Και βγήκες. Τώρα μπορούσες, λοιπόν, να καταφύγεις στη μυστική του κρύπτη. Να ησυχάσεις, να μείνεις μόνη, να επιστρέψεις στο θησαυρό που τον τελευταίο καιρό σου διδάσκει την τόλμη και την αρετή που μόνο η μεγάλη ποίηση περιέχει. Κάθεσαι κάτω απ' τη φυσική σκιά των μεγάλων δέντρων του καφέ του Αρχαιολογικού μουσείου, πραγγέλνεις τον καφέ σου και ανοίγεις την Ιλιάδα. Όλα είναι εκεί. Ο έρωτας, τα πάθη, η ανδρεία, τα διλήμματα κι οι ζυγαριές τους, ο θεός κι ο άνθρωπος, ο πόλεμος. Και είναι όλα πόλεμος. Κάθε στιγμή της ζωής, κάθε ζωή, κάθε σχέση, κάθε ζυγαριά. Αν επιζητείς τη δικαιοσύνη πολεμάς. Αν επιζητείς το θεό, πολεμάς. Αν επιζητείς την αγάπη, πολεμάς. Για την ειρήνη πολεμάς. Κι αυτό τελειώνει μόνο όταν κλείσεις για πάντα τα μάτια σου. Όλο το θέμα είναι σε ποιο στρατόπεδο βρίσκεσαι και με τι όρους πολεμάς. Με πόση πίστη, πόσο θάρρος, πόση ανδρεία. Για τη δημοκρατία της ανάσας σου. Να μπορείς ν' αναπνέεις ελεύθερα, δίχως η ανάσα σου να εμποδίζει την ανάσα του άλλου, δίχως του άλλου να πνίγει τη δική σου. 

Έρχεται ο καφές και τρία μικρά κομμάτια κέικ. Νιώθεις μια σωματική εξάντληση και πριν πιεις μια γουλιά καφέ τρως ένα κομμάτι. Στην άκρη του τραπεζιού καταφτάνουν τότε απρόσκλητα δυο σπουργίτια. Δεν πλησιάζουν πολύ. Κάθονται μια στιγμή στο χείλος του τραπεζιού και πετούν πάλι. Δε μιλούν μ' ανθρώπινη λαλιά. Σιωπηλά έρχονται, σιωπηλά φεύγουν. Αλλά εσύ ξέρεις πως πεινούν. Ξέρεις πως δεν τους περιμένει πλούσιο φαγητό σε καποιο σαλονι, ούτε σπίτι και κρεβάτι. Το πιο ταπεινό απ' όλα τα πουλιά δεν έχει καμιά ασφάλεια και βεβαιότητα για τη ζωή του. Σπουργίτια αποτελούν τα πλήθη των Ελλήνων που θα μάθεις ύστερα από λίγες ώρες πως έδωσαν αυτό το βροντερό όχι. Το όχι που καμιά δημοσκόπηση δεν μπόρεσε να καταγράψει και να προβλέψει. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ούτε αυτοί μιλούν μ' ανθρώπινη λαλιά. Τη λαλιά που γνωρίζουν οι δημοσκοπήσεις και τα κανάλια. Ο βουβός κόσμος που ζει αθέατος μέσα στην ταπείνωση και αγαπά τη φτώχεια του, που είτε ανοιχτές είναι οι τράπεζες είτε κλειστές, δεν του κάνει διαφορά, γιατί έμαθε να ζει με ψίχουλα και το μόνο που ζητά είναι αυτά τα λίγα ψίχουλα και μια ανάσα. Αλλά την ανάσα αυτήν δεν τη χαρίζει κανενός, ούτε και την πουλά για λίγα παραπάνω ψίχουλα.

Κόβω τα κομμάτια του κέικ σε μικρότερα και τ' αφήνω στην άκρη του τραπεζιού. Τα σπουργίτια φοβούνται τους ανθρώπους, δεν τους πλησιάζουν πάρα πολύ, ακριβώς όπως ο βουβός κόσμος αυτούς που κάνουν τα ρεπορτάζ. Κι έχουν δίκιο τα πουλιά. Εσύ πρέπει να πας προς το μέρος τους, δε θα στο υποδείξουν τα ίδια, πρέπει να το καταλάβεις μόνος σου. Ν' αφήσεις αυτό που θέλεις να τους δώσεις και ν' απομακρυνθείς. Έχουν κι αυτά τη δική τους αξιοπρέπεια. Ένα σπουργίτι έρχεται και παίρνει ένα μεγάλο κομμάτι. Πετά και το αφήνει στο πλακόστρωτο. Αμέσως γύρω του μαζεύονται οι φίλοι του. Όλοι τρώνε κι από κάτι. Για όλους έχει. Τρώνε όσο χωρά το στόμα τους. Δεν έχουν χέρια να κρατήσουν κάτι παραπάνω απ' αυτό που χωρά το στόμα. Φτερά έχουν και τα φτερά είναι για να πετούν, όχι για ν' αρπάζουν και ν' αποθηκεύουν σαν τα χέρια. Έρχονται και ξανάρχονται. Δεν έρχονται όμως όλα στο τραπέζι. Τα πιο θαρραλέα έρχονται. Οι αρχηγοί τους. Παίρνουν τα κομμάτια και τα μοιράζονται ύστερα όλοι μαζί. Σήμερα χορταίνουν όλα. Αύριο μπορεί να είναι όλα νηστικά. Πολεμούν κάθε μέρα γι' αυτά τα ψίχουλα. Πολεμούν για να ζήσουν, για να μπορούν να πετούν, ν' ανασαίνουν.