Καπετάνιε....

Την έλουσε σήμερα ο Θεός πρωί πρωί τη Σαλονίκη. Άστραψε, κούκλα έγινε. Κατηφορίζω απ' τα κάστρα προς το κέντρο, να βρω ένα ωραίο μέρος για να εργαστώ. Καρφώνομαι στα κάστρα. Βήμα δεν μπορώ να κάνω. Επιλέγω, αφού το εξετάζω όλα, ένα από τα καφέ της Ακροπόλεως. Γυρεύω μπρίζα για να φορτίζω τον υπολογιστή. Ο σερβιτόρος μού δείχνει τη μπρίζα ψηλά στο δοκάρι. Θέλει προέκταση του λέω, έχεις; Τρέχει και μου τη φέρνει. Το πρώτο τραπέζι στο μπαλκόνι του μαγαζιού που θέλω να καθήσω έχει βρεγμενο το μαξιλάρι απ' την πρωινή βροχή. Μου το αλλάζει αμέσως με όλλο. Μήπως έχεις και ίντερνετ, ρωτώ. Εγώ δεν έχω γιατί μόλις άλλαξα εταιρεία, μου απαντά. Έχει όμως ο διπλανός, περιμενε. Μου φέρνει το κωδικό του διπλανού, -στον οποίο δεν κάθησα-, τυπωμένο σε μια χαρτοπετσέτα κι έτσι συνδέομαι. Ωραία αλληλεγγύη, μπράβο! του λέω. Ε, τι φίλοι είμαστε! 

Αυτόν τον φιλότιμο Έλληνα, καπετάνιε της χώρας μου, μη μου τον τσακίσεις, εύχομαι μυστικά...

Εργάζομαι πολλές ώρες τη μέρα εντατικά σαν να πρόκειται να βγει το βιβλίο μου στο τέλος του μήνα. Ζω σαν να πρόκετιαι σε λίγες μέρες να πεθάνω. Το πιθανότερο ειναι πως ούτε το βιβλίο θα βγει, ούτε και θα πεθάνω. Δεν έχει τόση σησασία όμως. Θέλω να ζω δημιουργικά τις στιγμές όσο μπορώ, κι αυτό έχει σημασία. Όπως έχει σημασία μεγάλη, καπετάνιε μου, αυτόν τον φιλότιμο Έλληνα να μη μου τον τσακίσεις...