Εδώ και σχεδόν δύο μήνες, εξαιρουμένου του Πάσχα, οι παρουσιάσεις του Καλλίστρατου και της Πολιτείας των Αηδονιών, αν δεν ήταν σε καθημερινή βάση, πάντως ήταν αρκετές μέσα σε κάθε βδομάδα. Παρουσιάσεις σε σχολεία, βιβλιοθήκες, βιβλιοπωλεία, ενορίες, στη Διεθνή Έκθεση και σε διάφορα μέρη της χώρας.
Κάθε παρουσίαση είναι ξεχωριστή και δε συγκρίνεται με καμιά άλλη. Ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις ούτε εκ των προτέρων ούτε και εκ των υστέρων σε τι συμβάλλεις και εάν συμβάλλεις σε κάτι, εσύ και το βιβλίο σου. Άλλοτε οι συνθήκες μοιάζουν ιδανικές από άποψη οργάνωσης, φιλοξενίας, δεκτικότητας και προετοιμασίας και άλλοτε δύσκολες. Μπορεί οι υπεύθυνοι να μη σκεφτούν να σου φέρουν ένα ποτήρι νερό, να μην έχουν ενημερώσει τα παιδια περί τίνος πρόκειται, να είναι πάρα πολλά παιδιά στριμωγμένα σε μια αίθουσα και να μη βολεύονται, να κανουν φασαρία και κανείς να μη μεριμνά για την τάξη. Όλα μπορούν να συμβούν και δεν μπορείς να βγάλεις εύκολα κανένα συμπέρασμα. Ειδικά στην περίπτωση των σχολείων που βιώνουν μια σκληρή και πολύ απαιτητική, αλλά και συχνά απροσδόκητη καθημερινότητα. Στο τέλος, μπορείς να βγεις πετώντας ή εξουθενωμένος. Κι όμως το ξέρεις πια πως αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Ίσως μάλιστα όταν βγαίνεις εξουθενωμένος να έχουν συμβεί πολύ πιο ουσιαστικά και καίρια πράγματα που ούτε καν τα υποψιάζεσαι. Θα παραμείνουν μυστικά και θα καρποφορήσουν σε βάθος χρόνου. Οπότε, παίρνεις το δισάκι σου και πας παντού. Δεν αναρωτιέσαι τίποτα και δίνεις τον εαυτό σου. Να σε φάνε όσο θέλουν και όπως θέλουν. Αν δε σε θέλουν να σε φτύσουν. Κι αυτό καλό θα σου κάνει. Βάνεις το σταυρό σου ξεκινώντας, τον βάνεις και τελειώνοντας και συνεχίζεις.
Προχθές ήταν μια από τις δύσκολες στιγμές. Εφτάχρονα παιδιά, περίπου πενήντα σε αριθμό, σε μια τάξη με δυο δασκάλους που κάθονταν ανάμεσά τους. Κανείς δεν έκανε καποια σύσταση, κανείς δεν επέβαλλε την ησυχία. Η δική μου φωνή ήταν ήδη πολύ κουρασμένη και δεν είχα τη δύναμη να την υψώσω. Ζήτησα βοήθεια από τη δασκάλα και μου είπε πως κι η δική της φωνή ήταν κουρασμένη. Έμεινα να κοιτώ. Περίμενα. Τι άλλο να κάνω; Αν ήταν μεγάλοι, θα έφευγα. Αλλά ήταν παιδιά που από την προηγούμενη μέρα τους είχα υποσχθετί πως θα πάω. Δε θα έφευγα, λοιπόν, γιατί έτσι θα τα απογοήτευα. Ποτέ δεν ξέρεις. Λίγο λιγο άρχισαν να ησυχάζουν. Ξακίνησα το παραμύθι, αναγκαζόμουν πότε πότε να διακόπτω και να χαϊδεύω κανένα κεφαλάκι, κάποια στιγμή βοήθησε λίγο κι η δασκάλα και τελείωσα την αφήγηση.
Ξαφνικά έγινε απόλυτη ησυχία.Μια ησυχία ιδιαίτερα αισθητή μετά από τόση φασαρία. Έγινε μόνη της. Κανείς μας δεν την επέβαλε. Ξεκινούσε η ώρα της συζήτησης που σε κανονικές συνθήκες είναι αυτή η ώρα που τα παιδιά είναι συνήθως πιο ζωηρά. Εδώ έγινε ακριβώς το αντίθετο.
Τότε ρώτησε ένα παιδί: Πώς τα σκέφτεστε όλα αυτά; Από πού σας έρχονται;
Ξέρω κι εγώ βρε παιδί μου, πώς τα σκέφτομαι, του είπα. Ίσως να είναι αυτό που λέμε έμπνευση.
Έμειναν όλα να με κοιτούν βουβά.
Τι είναι έμπνευση; τα ρώτησα. Κανένα δε μίλησε, δεν κουνήθηκε, δεν ανέπενεε σχεδόν.
Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε αυτή τη λέξη;
Τα πνεύματα! φώναξε ένα παιδί.
Τι είναι τα πνεύματα;
Ένα είναι το πνεύμα, είπε ένα άλλο.
Και ποιανού είναι αυτό; Ποιος το έχει;
Ο Θεός, απάντησε ένα άλλο.
Α, γι' αυτό λέμε Πατήρ, Υιός και...
Άγιο Πνεύμα, φώναξαν όλα μαζί.
Ακριβώς! Άρα το Πνεύμα είναι του Θεού μας κι αυτός μας δίνει την έμπνευση να γράφουμε. Η έμπνευση, λοιπόν, είναι δώρο του Θεού...
Τότε συνέβη κάτι σπάνιο, κάτι μοναδικό. Ένα μικρό αγοράκι που καθοταν στην πρώτη σειρά, αριστερά μου, άστραψε κι ανοίγοντας τα μάτια είπε δυνατά κουνώντας πολύ ζωηρά τα χέρια για να καταλάβουμε όλοι τι μας λέει:
Ο Θεός είναι το δώρο! Ο Θεός μας δίνει όλα τα δώρα! Ό,τι έχουμε κι ό,τι κάνουμε είναι δώρα του Θεού!
Ένα ένα τα παιδιά άρχισαν τότε να μιλάνε. Ένα ένα, σαν κάποιος να τους έδινε το λόγο, χωρίς να ανακατεύονται οι φωνές, ένα ένα με τη σειρά.
Δώρο είναι που ζωγραφίζουμε.
Δώρο είναι που περπατάμε.
Δώρο είναι που τρώμε.
Δώρο είναι που παίζουμε.
Δώρο είναι που αναπνέουμε...
Έμεινα να τα κοιτώ βουρκωμένη...
Η τάξη είχε γεμίσει Φως...
Και εκεί ήν Θεός...
Αχ, βρε Όμορφη!
ReplyDelete