ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ (1931-2015)

Νύχτωνε
κι ήμουν τόσο μοναχός
που νόμιζα πως ο Θεός
πλησιάζει

*
Ακοίμητος στα στήθη μου
καημός
ο καταποντισμός
του παραδείσου

*
Ξάφνου
φωτίζει μέσα μου ο νεκρός
τον σκοτεινό ουρανό
του μέλλοντός μου

*
Σα να 'χει κι άλλα βήματα ο καιρός
Σα να 'χει κι άλλα σκαλοπάτια ο τάφος

*
Ψυχή μου
σκοτεινή καταπακτή
μυστηριώδης σήραγγα
του αγνώστου
*

Στη μοναξιά των λέξεων
κατοικώ
στην έρημο των στίχων
ασκητεύω
*

Εσύ
στα βάθη πάντα
μακρινή
- για να 'χει μιαν ελπίδα η μάταιη πτήση
*

Λίγη από λάμψη
λίγη από νερό
χαμογελάς καθώς
ουράνιο τόξο

*
Σελήνη ακινητεί στο μέτωπό σου
- μαρμάρου φως το μέλλον επωάζει

*
Σύρεις το σύρτη και
με προσκαλείς
στο βάθος της καταπακτής
χιονίζει
*

Βαθιά σιγή
δονεί
την ύπαρξή μου
με καταυγάζει το
πελώριο σκότος

*
Κι εσύ Μητέρα που
πυροβατείς
και ξαφνικά φωταγωγείς
το χάος

*
Παρατημένα σπίτια συντηρώ
δωμάτια πεθαμένων
συγυρίζω

*
Πόσα ναυάγια μέσα μου χωρούν;
Πόσους νεκρούς η ανάσα μου
λικνίζει;
*

Ο θάνατος
ο πιο
πυκνός
καπνός
ο θάνατος
ο κλίβανος των μύθων

*
Άνοιξη
και τα χώματα σκιρτούν
άνοιξη και τα σώματα
θυμούνται

*
Προς τι λοιπόν η θλίψη κι ο καημός;
Γέμισε πάλι φως
ο λίγος κήπος

*
Αγαπημένα χρώματα
της Γης
μυστηριώδη νεύματα
του απείρου

*
Έρωτα
κηπουρέ των εγκοσμίων

*
Κι εσύ καρδιά μου που
παραληρείς
συνεπαρμένη από βοή
και μοίρα

*
Ώρα να ηχήσουν οι
βαθιές σιωπές
να τελεσθούνοι ακραίες προσεγγίσεις

*
Όχι τον ήχο την
ηχώ ν ακούς
Όχι το σώμα 
τη σκιά να βλέπεις
*

Όπως ο λύκος έτσι κι ψυχή
στην οιμωγή
στην απεραντοσύνη

*
Και τελικά δεν έμαθε κανείς
ποιος έχει το κλειδί
και τι
θ’ ανοίξει

*
Ψυχή μου
που αναθρώσκεις στο αχανές
Σώμα μου
που το χώμα σου αποδίδεις

*
Εγκόσμια χάρη πια δεν καρτερώ
- σαν ήσυχο νερό κυλά η ζωή μου

*
Μακριά
πέρ απ’ τα τείχη της σιωπής
ακούω ξανά τον σαλπιγκτή
της νιότης.