To σχόλιο της Δευτέρας: Το κουμπί, η κουμπότρυπα και το ρούχο - Καλή βδομάδα!

Πουλάω ψαλίδια, βελόνες και κλωστές, υφάσματα όλων των ειδών, μονόχρωμα, πολύχρωμα, εμπριμέ, ριγέ, λεπτά, χοντρά, βαμβακερά, μεταξωτά, σατέν, κάμποτ, λινά. Πουλώ κορδέλες, φερμουάρ, αυτοκόλλητα, κόπτσες και καρφτίτσες.

Πουλάω ό,τι μπορείς να φανταστς για να ντύσεις το σώμα σου, να το κρύψεις, να το κάνεις κομψό, σεμνό ή προκλητικό ανάλογα με την τέχνη και την πρόθεσή σου. 

Πουλώ ό,τι κόβεται και ράβεται, ό,τι ξυλώνεται και μαντάρεται, ό,τι σχίζεται, τεμαχίζεται κι ενώνεται. Ό,τι καινούργιο θα παλιώσει, ό,τι αστραφτερό θα θαμπώσει, ό,τι γερό θα φθαρεί.

Πουλώ τα πάντα γύρω απ' το ρούχο, αλλά πολλά απ' αυτά που πουλώ θα τα βρεις κι αλλού. Αυτά όμως που δεν θα βρεις πουθενά και είναι η αποκλειστικότητά μου, είναι τα κουμπιά. Έχω οχτώ χιλιάδες εξακόσιες ενενήντα μία ποικιλλίες. Κάθε μία σε τέσσερα μεγέθη. Σχέδια, χρώματα, υλικά ευφάνταστα, όλα φτιαγμένα από τα χέρια μου κι όλα πρωτότυπα κι ανεπανάληπτα. Δεν το κρύβω, έχω μεγάλη αδυναμία στα κουμπιά. Χωρίς αυτά δε θ' άξιζε τίποτα όλα όσα πουλώ, αλλά αυτό πολύ λίγοι μπορούν να το καταλάβουν.

Το κουμπί είναι η κλειδαριά του ρούχου. Χωρίς κουμπιά ένα ρούχο είναι τυφλό και το σώμα που το φορά κλειδωμένο. Θα μπορούσε ίσως κάποιος αφελής να ισχυριστεί με απλοϊκότητα ανάλογη μ' αυτήν που έχει μόνον ένας αμύητος στα μυστήρια του σώματος, πως ό,τι κάνει το κουμπί, το κάνει κι ένα φερμουάρ, μια σούστα ή η μια κόπτσα. Θα έχει τόσο άδικο όσο κι αυτός που θα υπερασπιζόταν πως δε διαφέρει ένα μπουκάλι κρασί με φελό από ένα άλλο με καπάκι που βιδώνει. Γιατί η αλήθεια είναι πως όσο διατηρείται το άρωμα του κρασιού το χρωστάει στον φελό του κι όσο διατηρείται το άρωμα ενός σώματος το χρωστά άλλο τόσο στα κουμπιά του ρούχου του. 

Σκέψου μόνον την κίνηση των δαχτύλων που κουμπώνουν ή ξεκουμπώνουν ένα φόρεμα. Η επιδεξιότητα που απαιτείται είναι τόσο υψηλότερη από την αυτόματη κίνηση για το ανεβοκατέβασμα ενός φερμουάρ ή το πάτημα μιας κόπτσας πάνω στο ζευγάρι της, όσο και η γραφή με πένα πάνω στο χαρτί σε σχέση με το χτύπημα των πλήκτρων στο πληκτρολόγιο.

Το κουμπί είναι απαιτητικό, όπως και κάθε τι που έχει χαρακτήρα. Σου ζητά και τα δυο σου χέρια, όλη σου την προσοχή και σίγουρα περισσότερο χρόνο. Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα μαζί του. Το κουμπί ενώνει τόσο ταιριαστά το ρούχο με τον ευατό του, αφήνοντας μάλιστα πάντοτε λίγον αέρα ν' αναπνέουν και τα δυο, που πρέπει να τα πιάσεις και τα δύο, να τα παντρέψεις ή να τα χωρίσεις. Την ίδια στιγμή τα δάχτυλα θέλοντας και μη, είτε πάνω απ' το ύφασμα είτε λίγο κάτω απ' αυτό, αισθάνονται το σώμα, την αφή του, τη δεκτικότητα ή την αντίδρασή του. 

Το κουμπί σου υπενθυμίζει την ιεροτελεστία, που στους καιρούς μας πολλοί μπορούν να  θεωρούν ολότελα περιττή, του ντυσίματος και του γδυσίματος, της απόκρυψης και της φανέρωσης, του λίγο λίγο και σιγά σιγά σε αντίθεση με το εύκολο, γρήγορο, απότομο και ρηχό άγγιγμα για να τελειώνουμε μια ώρα γρηγορότερα. 

Το κουμπί και η κουμπότρυπά του πάνω σ' ένα ρούχο αποτελούν μια τριαδική σχέση ανάλογη με τη σχέση του ανθρώπινου ζευγαριού με τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει. 

Καλή βδομάδα!