Εφόσον, επειδή και παρ' όλα αυτά

Παρατάθηκε ο φετεινός χειμώνας. Ίσαμε τη Μεγάλη Παρασκευή κράτησε απτόητος. Θαρρείς και η Ανάσταση ήθελε να κάνει είσοδο πανηγυρική σπάζοντας θριαμβευτικά μαζί με τις Πύλες του Άδη κι αυτές της Παγωνιάς -που 'ναι ένα και το αυτό. Χριστός Ανέστη.

Οι πασχαλιές ανθίζουν με κάποια καθυστέρηση, δε θα 'ταν υπεβολή αν λέγαμε, κατόπιν εορτής. Τώρα σκάνε τα πρώτα φύλλα της συκιάς που λαμπιόνια πυροδοτημένα από τον ήλιο κάνουν το γυμνό δέντρο να μοιάζει μ' αρχοντόπουλο  ντυμένο στα κουρέλια που η αστραφτερή κορώνα στο κεφάλι του φαντάζει ακόμα πιο λαμπρή, απ' ότι αν τη συνόδευε η πλήρης βασιλική περιβολή του. Χριστός Ανέστη.

Γέμισαν οι βιτρινες ρούχα γιορτινά, λευκά παπούτσια. Εκατοντάδες άνθρωποι βολτάρουν στους ηλιόλουστους δρόμους, πιασμένοι χέρι χέρι και μόνοι. Μόνοι γιατί προτίμησαν τις ιδέες τους απ' τους ανθρώπους, την ατομικότητα που επαναστατεί και μοιάζει στην αρχή να ελευθερώνεται και να βολεύεται, ν' ανασαίνει επιτέλους, κι ύστερα αραχνιάζει μέσα στη φυλακή της, μαραζώνει, γερνά και δεν έχει το θάρρος να γυρίσει πίσω μετανοιωμένη. Πολύ μόνοι γιατί εμπιστεύτηκαν το νου τους που τους έπαιξε -καθώς λένε στην Κρήτη- και δε ζήτησαν τη γνώμη του σοφού. Χριστός Ανέστη.

Στο λεωφορείο 23, ο ένας πάνω στον άλλον όπως πάντα. Δυο παλικαράκια είκοσι χρονών κάθονται. Δίπλα τους στο διάδρομο μία γριά, θα 'ναι δε θα 'ναι ογδόντα, ογδονταπέντε, όρθια, αμίλητη. Ακουμπά την πλάτη στην καρέκλα του ενός και μαζί της ακουμπούν κι όλα τα βάσανα κι οι πίκρες σιωπηλές. Η αρχοντική της εγκαρτέρηση. Αγγίζω απαλά το χέρι του νεαρού και τον ρωτώ αν μπορεί να της δώσει τη θέση του. Πετάγεται σαν να τον ξύπνησα απ' τ' όνειρο. Αμέσως πετάγεται κι ο φίλος του. Κάθονται οι γέροι που 'ταν όρθιοι και τα παλικαράκια γελούν αθώα. Καμιά φορά αρκεί κάτι τόσο λίγο για να αφυπνιστεί ένας άνθρωπος που το φιλότιμό του το πήρε για λίγο ο ύπνος. Χριστός Ανέση.

Συναντώ στην αγορά τον οφθαλμίατρό μου. Θα 'ναι δεκαπέντε χρόνια που στην πλατεία της Μαδρίτης σκότωσαν τη γυναίκα του μ' ένα τόσο δα μαχαίρι για να της πάρουνε την τσάντα. Την τσάντα δεν την πήραν. Πήραν τη ζωή της. Ήταν μια γυναίκα άσβηστη αχτιδα ήλιου κι εκείνος έμεινε πίσω με τέσσερα παιδιά. Κι όμως τα παιδιά μεγάλωσαν, πανεπιστήμιο, λύκειο, κι εκείνος ίδιος, όπως τότε που τον είδα αγκαλιά με τη γυναίκα του στην Ικτίνου, ν' αναρωτιούνται πότε θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους για ν' ανασάνουν λίγο, να, σαν κι εμένα που τα 'κανα μικρή, -λέγανε. Χριστός Ανέστη.

Έφτιαξε Παράδεισο ενός μέτρου γης. Στον μικρό της κήπο φύτεψε πανσέδες χίλια χρώματα κι έβαλε κι ένα φαναράκι για το φωτοφόρο. Να φέγγει ο λουλουδιασμένος χωματόδρομος μέχρι να ξανασυναντηθούν -που 'ναι μικρή μανούλα και το σπλάχνο της πέταξε βιαστικό στους ουρανούς. Χριστός Ανέστη.

Μ' έπαιρνε απ' το χέρι πάντοτε μαζί του ο μπαμπάς. Στα Εγκώμια και στις Αναστάσεις όλες της ζωής μου. Πρώτη φορά τον πήρα εγώ απ' το χέρι στον Επιτάφιο και στην Ανάσταση -που μόνος δεν τα καταφέρενει. Μήπως προλάβω κάτι ν' ανταποδώσω στο πολύχρονο δικό του χάρισμα που ποτέ δεν πρόκειται ν' αναπληρώσω όσες Μεγαλοβδομάδες κι αν ακολουθήσουν. Χριστός Ανέστη.

Η αεικίνητη Κατίνα μας κουτσάθηκε, η Φωτούλα κόντυνε και πάχυνε που 'ταν μια νταρντανογυναίκα σπαθάτη κι όμορφη, η Όλγα βάφει ακόμα το μαλλί της καστανό μα δεν τη βγάζει όρθια τη Λειτουργία. Μα είναι εκεί κι οι τρεις τους. Άνοιξαν και κράτησαν τον άγιο Νικόλα Ορφανό ανοιχτό κι αστραφτερό χρόνια τώρα, βάζοντας απ' την τσέπη τους τη φτωχική τα χρειαζούμενα δίχως να ζητούν ή ν' απαιτούν τίποτα περισσότερο από τη χάρη του αγίου που όσο λιγοστεύουν οι δυνάμεις τους τόσο πλουσιότερη τους τη μοιράζει. Χριστός Ανέστη.

Πλάτυναν οι δρόμοι. Οι πολλές πληροφορίες μας θόλωσαν το νου. Μπερδευτήκαμε. Μια εδώ, μια εκεί, μια με τον έναν, μια με τον άλλον. Λίγο απ' το 'να, λίγο απ' τ' άλλο. Αρρώστειες, θάνατοι, χωρισμοί. Χριστός Ανέστη.

Χριστός Ανέστη τότε. Χριστός Ανέστη τώρα. Χριστός Ανέστη πάντα. Ό,τι κι αν γίνει. Όπου κι αν βρεθούμε. Όπως κι αν είμαστε. Εφόσον, επειδή και παρ' όλα αυτά, Χιστός Ανέστη. Για τ' αλλού μην ελπίζεις.