Το σχόλιο της Δευτέρας - Στη θάλασσα! Στη θάλασσα!

Στη θάλασσα! Στη θάλασσα! 

Τη γαλανή, την απέραντη, την πικροκυματούσσα. 

Στη θάλασσα τη σιωπηλή. Τη μουγγή. Στο σιγανό της μουρμούρισμα, ίδιο πνιχτό μοιρολόι, για όλα όσα χώρεσε και μυστικά κρατά. 

Στη θάλασσα την άκακη που τίποτα δεν πόθησε περισσότερο από το αντικαθρέφτισμα τ' ουρανού της, μα ανίκανη ν' αντισταθεί έστω και λίγο στους αέρηδες, έγινε φόνισσα παρά τη θέλησή της, να καταβροχθίζει παλικάρια και μαούνες, μούτσους, καραβοκύρηδες. 

Στη θάλασσα τη μάνα και τη μητριά των γιων και παραγιών της. 

Στη θάλασσα την παιδούλα, την πεντάμορφη νεράιδα, την ξεδοντιασμένη γραία. Στη θάλασσα την αγέννητη που κατρακυλά βροχή να ξεμολέψει όση θάλασσα κοκκίνησε από τις συμφορές, να λευκάνει όση θάλασσα μαύρισε απ' το σκοτεινιασμένο βλέμμα των ανθρώπων. 

Στην ταξιδιάρα θάλασσα που πίσω δε γυρνά, μόνο πηγαίνει. Στη θάλασσα που σβήνει στον ορίζοντα παίζοντας κρυφτό στης νοσταλγίας το ερώτημα. 

Στη θάλασσα ένα καράβι τριγυρνά γεμάτο πρόσωπα άγνωστα με άγνωστες ζωές που ζήσαμε και κανείς μας δεν θυμάται. Τραγουδούν τραγούδια του παλιού καιρού. Χορεύουν αγκαλιασμένοι και φιλιούνται. Θα περάσει πολυς καιρός, πολύ νερό θα μπει μες στο κρασί των νειάτων για ν' αποδειχθεί αν ήταν της αγάπης το φιλί ή κάποιας προδοσίας.

Στη θάλασσα που δε με μάλωσε ποτέ. Κακό λόγο δε μου 'πε. Ποτέ της δεν κουράστηκε να την κοιτώ. Να της μιλώ και να της κλαίγομαι. Να τη χαϊδεύεω. Δε με βαρέθηκε. Δε μ' έδιωξε ποτέ της. Την πλάτη δε μου γύρισε. Και με συγχώρεσε. Με αγκάλιασε και με καθάρισε. Κι έγινε χαλί κάτω απ' τα πόδια μου για να σταθώ επάνω της να περπατήσω σταθερότερα απ' το χώμα.

Στη θάλασσα που 'τανε πάντα εκεί κι εδώ ταυτόχρονα. 

Στη θάλασσα του Έαρος που τόσο της ταιριάζει, όσο κι αν μέσα στην προσδοκία του σήκωσε μ' απαντοχή αγόγγυστα, χαλάζια, ομίχλες, παγωνιές. Στη θάλασσα του Ήλιου που 'ναι το ταίρι της το απόλυτο κι η δύναμη του κόσμου. 

Στην αγάπη.

Καλή βδομάδα!