Το Παραμύθι της Μικρής Στιγμής

Όταν ήρθε στον κόσμο η Mικρή Στιγμή,

κανένας δεν την πρόσεξε.

Την προσπέρασαν οι άνθρωποι,

τα τρένα, τ’ αυτοκίνητα, μέχρι και τα μυρμήγκια.

Δεν είχε ύψος. Δεν είχε βάρος. Ούτε σκιά.

Οι Hλικιωμένες Στιγμές δεν την έβλεπαν.

Οι Mεγάλες την αγνούσαν.

Οι Mεγαλύτερές της, την κορόιδεψαν.

Ήτανε μόνη. Χωρίς φίλους.

Ήταν φτωχή. Χωρίς σπίτι.

Πεινασμένη. Δίχως φαγητό.

Περίμενε ένα βλέμμα, 

ένα σκούντημα,

μια αγκαλιά.

Κάποτε βαρέθηκε να περιμένει.

Πήρε τους δρόμους, πήρε τα βουνά.

Διάβηκε γκρεμούς, φαράγγια και θάλασσες.

Ώσπου, έφτασε στην Άκρη του Κόσμου.

-      Είδα Hλικιωμένες Στιγμές να πεθαίνουν από κούραση στο δρόμο, άκουσε την Άκρη του Κόσμου να λέει. Μεγάλες Στιγμές, είδα να τσακίζονται        απ’ τα εμπόδια και Mεγαλύτερές σου, τρομαγμένες  να γυρίζουν πίσω. Πώς έφτασες ως εδώ, Μικρή Στιγμή;

Η Mικρή Στιγμή απόρησε κι η ίδια με τον εαυτό της. Σκέφτηκε μια στάλα κι ύστερα απάντησε:

-      Εγώ είμαι μικρή, μικρή ήταν κι η κούρασή μου.

Τόσο μικρή που ξεγλιστρούσα κάτω απ’ τα μεγάλα εμπόδια.

Τόσο πολύ μικρή που ο φόβος, όσο και αν μ’ έψαξε, ποτέ του δε με βρήκε.

Τότε, η Άκρη του Κόσμου, με φωνή που έκανε τον κόσμο να σειστεί ολόκληρος, της είπε:

-      Είσαι, λοιπόν, η βασίλισσα που χρόνια περίμενα! Οι δρόμοι θα είναι χαλί κάτω απ’ τα πόδια σου. Τα βουνά ταπεινοί σου υπηρέτες. Θα ορίζεις αέρα και θάλασσα. Κι ο ουρανός, θα γίνει για σένα η στολή σου.

Από τότε η Μικρή Στιγμή βασιλεύει στην Άκρη του Κόσμου.

Ελάχιστοι άνθρωποι φτάνουν μέχρι εκεί.

Όσοι όμως το κατορθώνουν, γίνονται φίλοι και υπηρέτες της, αφήνοντας πίσω όλες τις Ηλικιωμένες, τις Μεγάλες και Μεγαλύτερες Στιγμές τους.

Τίποτα δε συγκρίνεται με την ομορφιά, τη δύναμη, την ανείπωτη χάρη της.

Κι η Μικρή Στιγμή σκορπά σε όλους τη χαρά!

Όλο γελά!

Γελά!

Γελά τρισευτυχισμένη αιώνια!

Βασιλική Νευροκοπλή