"Το Ιμανάκι μας" 1968 - 2013

Πόσο παράξενο. Αν δε γράψω όταν πονάω, δεν μπορώ να κλάψω. Έτσι ελευθερώνεται η δική μου καρδιά. Μα είναι δύσκολο. Πάρα πολύ δύσκολο να γράψεις δυο λέξεις, έστω κάτι, για τόσο αγαπημένο άνθρωπο που έφυγε απ' αυτόν τον ψεύτη κόσμο και ασύγκριτα μέγα, και μάλιστα στην ίδια ηλικία μ' εσένα, στα σαράντα πέντε του χρόνια. Νιώθεις όμως και πως του  το χρωστάς. Όλο νιώθεις πως χρωστάς. Σε όλους, αυτούς που μένουν και αυτούς που φεύγουν νιώθεις πως χρωστάς. Τόσα δώρα που σου χάρισε ο καλός Θεός, τόσους ανθρώπους αληθινούς να γνωρίσεις και ν' αγαπήσεις πώς να τα κρατήσεις δικά σου. Μα όσο ζεις έχεις τουλάχιστον την ευκαιρία να ξεχρεώνεις, γι' αυτό μην αναβάλλεις άλλο. Ήταν η Iman Homsi, h Ιμάν  που για μας ήταν "το Ιμανάκι μας". Και παραμένει.

Όταν τη γνώρισα πριν χρόνια μου φάνηκε πολύ αστεία. Μου θύμισε την Όλιβ του Ποπάι. Ψηλή, αδύνατη, νευρική, αγχωμένη, αεικίνητη, πάντα με μια απορία στο βλέμμα, μια ανασφάλεια σε ό, τι έκανε, ό, τι έλεγε. Ο τρόπος που άκουγε τον άλλον ήταν απόλυτος. Η απόλυτη ακοή. Ήταν παθιασμένη με τη μουσική, αν και είχε σπουδάσει αρχιττεκτονική. Ήταν πλασμένη για τη μουσική. Γι' αυτό εξάλλου, κατάφερε το ακατόρθωτο: να παίζει το κανονάκι όχι με τέσσερα, αλλά και με τα δέκα δάχτυλα. Όταν τη συνανούσαν σπουδαίοι κανονιέρηδες απ' όλον τον κόσμο, τα έχαναν κυριολεκτικά μόλις την έβλεπαν να παίζει. Δεν ήταν τυχαίο βέβαια πως στάθηκε η κανονιέρισσα της Φαϊρούζ. Μαζί της γύρισε όλον τον κόσμο δίνοντας συναυλίες.

Πόσα ταξίδια, πόσα τραπέζια, αεροπλάνα και λεωφορεία,  πόσες αναμνήσεις έχουμε μαζί της, από τη στιγμή που ξεκίνησε η συνεργασία της με το Εν Χορδαίς, και στην πονεμένη Βηρυτό και εδώ στην Ελλάδα, και σε πόσα άλλα μέρη. Πόσο την αγαπούσαν όλοι οι μουσικοί του σχήματος. Μα την Ιμάν δεν μπορούσες να μην την αγαπάς, όποιος κι αν ήσουν. Την ένιωθες αμέσως αδερφή σου. Τίποτα δε μετριέται. Μόνο τα άχρηστα κι ασήμαντα μετριούνται. Πολύ περισσότερο δεν μετριούνται όσα φτιάχνουν μεγάλο άνθρωπο, με μεγάλη καρδιά και μεγάλο ταλέντο, στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή του σαν υποτακτικός στο γέροντά του. Συνέθεσε κάποια μουσικά κομμάτια. Το σπουδαιότερο απ' όλα ήταν αυτό που έγραψε μετά την αξονική τομογραφία που αποτέλεσε γι' αυτήν μια τρομακτική εμπειρία ως διαδικασία και της αποκάλυψε την αρρώστεια. Πάλεψε πολύ και πάλεψε παλικαρίσια. Συνέχισε να παίζει και να δίνει συναυλίες ανάμεσα στα διαλείμματα των χημειοθεραπειών. Συνέχισε να γελά, να δίνει κουράγιο στους άλλους, να μην ασχολείται στις συζητήσεις με τους αγαπημένους της φίλους με την αρρώστεια, και μόνο να μιλά για τη μουσική και τα μικρά γλυκά παιδάκια της. Είχε απίστευτο χιούμορ.

Ναι, ακόμα δεν πιστεύω πως έφυγε. Αλλά στην κηδεία της ήταν αμέτρητο πλήθος και μαζί με τους απλούς ανθρώπους και πέντε δεσποτάδες με σαράντα πέντε παπάδες, και ο Κυριάκος είναι τώρα εκεί, μπροστά στο μνήμα της το κατάφορτο λουλούδια. Μαζί με τον αγαπημένο της Γαβριήλ και τις κόρες τους, τη Σάρα και τη Θάλεια. Και δεν έχουμε παρά να περιμένουμε όλοι μαζί την Ανάσταση για να την ξαναδούμε... Λίγη υπομονή θέλει και τα δάκρυα θα γίνουν χαρά ατέλειωτη, χαρά αιώνια...

Αιωνία η μνήμη της Ιμάν, Πίστεως στα ελληνοχριστιανικό λεξιλόγιο... Αναπαυμένο να είναι το Ιμανάκι μας... και να συνεχίσει να γελά εκεί πάνω και να παίζει το κανονάκι της και με τα δέκα δάχτυλα...