Οι καρποί του Παραμυθιού της Μουσικής

Όλα ξεκίνησαν σχεδόν ένα μήνα πριν. 

Με κάλεσε ο μουσικός και μαθηματικός Νίκος Τερψιάδης, στο Γυμνάσιο που εργάζεται να συζητήσω με τους μαθητές του για το Παραμύθι της Μουσικής, πάνω στο οποίο είχε εργαστεί. Πήγα με μεγάλη χαρά και πέρασα μια πραγματικά ξεχωριστή ώρα με τους μαθητές του. Ο Νίκος μού εκμυστηρεύθηκε πως σκεφτόταν να κάνει κάτι με τους μαθητές του σε συνεργασία με τους μαθητές της Σχολής Τυφλών. Να φέρει κοντά τα παιδιά, να έχουν μια γνωριμία και να κουβεντιάσουν ή ίσως και να παίξουν μαζί μουσική. Έτσι προσέγγισε τον δάσκαλο μουσικής των τυφλών παιδιών, Βασίλη Χαροκόπο, και προχθές μου ήρθε στο μέηλ μου η πρόσκληση για μια παράσταση αφιερωμένη στο Παραμύθι. Αυτό που είδα και έζησα δύσκολα περιγράφεται.

Στο μικρό θέατρο του Δήμου Συκεών-Νεάποληςς, το κέντρο της σκηνής ήταν γεμάτο παιδιά που έπαιζαν αρμόνιο, βιολί, κλαρίνο, φλογέρα, κανονάκι, κρουστά, μαζί με τους δύο καθηγητές τους, τον Νίκο στην κιθάρα και τον Βασίλη στο ούτι. Δεξιά της σκηνής ήταν η χορωδία του Γυμνασίου της Νεάπολης και αριστερά σηκωνόταν ένα ένα από τους υπόλοιπους μαθητές και διάβαζαν με τη σειρά το παραμύθι, ενώ προβάλλονταν σε πανί εικόνες που είχε επιμεληθεί ο Νίκος. Κατάμεστο το θέατρο, ησυχία απόλυτη, τάξη, και το πρόγραμμα κυλούσε με ροή παράστασης ενηλίκων. 

Λίγο πριν το τέλος άκουσα τον τελευταίο μονόλογο της Θεοδώρας του παραμυθιού, από το κορίτσι που έπαιζε στη σκηνή κανονάκι και που το διάβασε με τα δάχτυλα μέσα από το χαρτί της γραμμένο σε γραφή Μπράιγ. Με διαπέρασε κεραυνός. Ήταν όντως αυτό το παιδί που γνώρισα κάποτε; Δεύτερο ρίγος με διαπέρασε όταν την άκουσα να τραγουδάει. Δεν έχω ακούσει άλλοτε τέτοια σπάνια φωνή, τόσο μεγάλης ευαισθησίας και τέχνης. Και ξαφνικά γύρισα πίσω πέντε χρόνια σαν να ξύπνησα μέσα στο όνειρο και με πήραν τα δάκρυα... 

Μετά το τέλος της παράστασης σηκώθηκα και είπα σε όλους πως η πρώτη παράσταση του Παραμυθιού της Μουσικής έγινε το 2007 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, ενταγμένη στα εκπαιδευτικά προγράμματα του Μεγάρου. Την παρακολούθησαν 5.000 παιδιά. Μια από εκείνες τις ημέρες ήξερα πως θα έρχονταν ομάδα παιδιών από τη σχολή Τυφλών. Όταν τελείωσε η παράσταση με παρακάλεσαν να έρθουν στα παρασκήνια και να αγγίξουν τα όργανα. Το θυμάμαι σαν τώρα, πώς ήρθαν, πόσο σεμνά και ντροπαλά μας μίλησαν, πώς άνοιξαν πρόθυμα οι μουσικοί του Εν Χορδαίς τις θήκες των οργάνων και τους έβαζαν τα χεράκια πάνω στις χορδές. Ήρθε τότε ένα δωδεκάχρονο κορίτσι με μακριά ξανθά μαλλιά, στρουμπουλό, με σπυράκια και κατάλευκο δέρμα, και μου είπε: κι εμένα Θεοδώρα με λένε. Με δυσκολία συγκράτησα τότε τα δάκρυά μου. Το κανονάκι, μου είπε, μού άρεσε πάρα πολύ! Να το μάθεις, της απάντησα με ενθουσιασμό.

Τώρα είχα μπροστά μου μια ωραιότατη ψηλή, γυμνασμένη, καστανή κοπέλα που έπαιζε κανονάκι και τραγουδούσε μαγευτικά. Είχα τον Μεμέτ που έπαιζε κλαρίνο. Τον Δημήτρη που τραγουδούσε. Και είπα στους θεατές πως αυτά τα παιδιά που πριν πέντε χρόνια ψηλάφισαν τα όργανα στα παρασκήνια, σήμερα είναι μουσικοί που παίζουν εξαιρετικά και μας χάρισαν αυτήν την παράσταση...

Όταν μετά τα συγχάρηκα, όλα μου είπαν πως αυτό το παραμύθι το λατρεύουν και πως είναι καταπληκτικό. Μα εγώ τους είπα πως είναι καταπληκτικά τα ίδια που έκαναν το παραμύθι πραγαματικότητα... 

Κι αν πριν πέντε χρόνια στο Μέγαρο είπα μέσα μου πως άξιζε όλος ο μόχθος των δύο χρόνων που εργαζόμουν γι' αυτό το παραμύθι παρέα με τον Κυριάκο που έγραψε τη μουσική και μόνο για την συνάντηση με τα παιδιά που ήρθαν τότε στα παρασκήνια, προχθές έζησα με όλο μου το είναι πως όταν ο καλός σπόρος πέσει σε καλά χωράφια, πράγματι φέρνει καρπούς εκατό φορές περισσότερο απ' όσο θα περίμενε κανείς...

Ευγνωμονώ τον Κυριάκο που μου παρήγγειλε τότε το παραμύθι, το Μέγαρο Μουσικής που το αγκάλιασε και το υπόστηριξε, τον δάσκαλο των παιδιών Βασίλη Χαροκόπο και τον δάσκαλο των παιδιών του γυμνασίου Νίκο Τερψιάδη, τα ίδια τα παιδιά, όλα τα παιδιά που συνεργάστηκαν και που είτε βλέπουν τα μάτια τους είτε δε βλέπουν, το εσωτερικό τους βλέμμα έχει αλλάξει, έχει βαθύνει, έχει δει τα αόρατα...