Μια μόνο αφορμή αρκεί για να επιστρέψουμε σε σφραγισμένα από χρόνια δωμάτια μνήμης. Και ο συνειρμός φέρνει άλλον συνειρμό σαν εκείνο το παλιό παιχνίδι του σπασμένου τηλεφώνου που παίζαμε παιδιά ψιθυρίζοντας το ένα στο αφτί του άλλου μια λέξη που στο τέλος έφτανε τόσο αλλοιωμένη στο τελευταίο παιδί που ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια βλέποντας από πού ξεκινήσαμε και πού καταλήξαμε. Κάπως έτσι έγινε και σήμερα που μπαίνοντας στο μπλογκ του φίλου μου Sot έπεσα πάνω στους Doors.
Στο πατρικό μου ακούγαμε σχεδόν αποκλειστικά ελληνική μουσική κι αυτήν από το ραδιόφωνο. Ελάχιστοι δίσκοι μέσα στην μεγάλη ανέχεια αλλά και στον αυστηρά ελληνικό προσανατολισμό της οικογένειας. Αν δε με απατά η μνήμη μου ο πρώτος δίσκος που μπήκε στο σπίτι ήταν "Το χαμόγελο της Τζοκόντα" του Μάνου κι ίσως ο επόμενος "Τα τραπεζάκια έξω" του Διονύση. Εγώ αγαπούσα τόσο πολύ τα τραγούδια που είχα μια κασέτα την οποία έγραφα και ξαναέγραφα όταν άκουγα ένα τραγούδι που μου άρεσε στο ραδιόφωνο προκειμένου να το μάθω. Αυτή η κασέτα ενείχε τότε την θέση ενός σκληρού δίσκου αποθήκευσης τραγουδιών. Χρόνια την είχα και για χρόνια πολλά έγραφα σ' αυτήν εκατοντάδες τραγούδια με αποτέλεσμα να συνειδητοποιήσω κάποτε πως δίχως να το αντιληφτώ ήμουν γνώστης ενός πολύ μεγάλου ρεπερτορίου εξαιτίας της.
Κάποτε όμως άρχισα να ακούω και ξένα τραγούδια και γι' αυτό ευθύνεται μία από τις δύο στενότερες τότε παιδικές μου φίλες που απέκτησα στις λεγόμενες "Χριστιανικές" κατασκηνώσεις του "Σωτήρα", που απήχαν παρασάγγας από το Χριστιανικό Ορθόδοξο πνεύμα που έλεγαν πως υπηρετούν και στο όνομα του οποίου υπήρχαν. Πέρασα πολλά χρόνια σ' αυτές τις οργανώσεις, πρώτα στην "Οσία Ξένη" σε όλο το Δημοτικό, όπου στην έκτη τάξη με έδιωξαν, στον "Σωτήρα" σε όλο το Γυμνάσιο μέχρι την Α΄ Λυκείου, όπου με έδιωξαν, και στη "Ζωή" για τα επόμενα δύο χρόνια, απ' όπου έφυγα μόνη μου ορκιζόμενη πως δεν θα έχω ποτέ ξανά καμία σχέση μ' αυτά τα "ευαγή" ιδρύματα πνευματικών και ψυχικών αναπήρων...
Μέχρι σήμερα δεν έγραψα ποτέ γι' αυτά. Ακόμη κι ένα κεφάλαιο που είχα στο βιβλίο μου "Σε Τέμπο Κόκκινο", εκδ. Λιβάνη, 2007, τελευταία στιγμή το αφαίρεσα βρίσκοντας πως ήταν πολύ ανώριμο. Σφράγισα πάλι αυτό το δωμάτιο και το λησμόνησα μιας και αποτέλεσε ένα από τα πιο τραυματικά δωμάτια της παιδικής και εφηβικής ζωής μου.
Χρειάστηκε τουλάχιστον μια δεκαετία αφότου έφυγα για να θεραπεύσω τον ευνουχισμό που υπέστη μέσα σ' αυτά τα ιδρύματα. Θα αναρωτηθεί κανείς, θεραπεύεται ο ευνουχισμός; Σήμερα θα πω πως ναι, θεραπεύεται. Με αίμα και ιδρώτα, με αγώνα μεγάλο, με ανθρώπους υγιείς και φωτισμένους στους οποίους εμπιστεύεσαι το χάλι σου και βέβαια με τη Χάρη του Θεού που τα ασθενή θεραπεύει.
Ήμουν ένα ανοιχτό, εγκάρδιο, συναισθηματικό και αυθόρμητο παιδί. Ένα παιδί πάντοτε γελαστό και έτοιμο να δεχτεί και να δώσει. Με μία λέξη ήμουν ένα βαθιά ερωτικό παιδί. Αυτή η φύση μου δόθηκε κι έτυχε να είναι μια φύση μάλλον πολύ καλή, αλλά και μια φύση που αντιστρατευόταν πλήρως εν αγνοία της, τη λογική των παρα - χριστιανικών οργανώσεων. Εκεί ήταν η υποκρισία, ο τύπος, οι συνταγές. Εκεί ήταν η ανελευθερία, η καταπίεση, η διύλιση του κώνωπα και η κατάποση της καμήλου. Άνθρωποι αγέλαστοι, χωρίς εντάσεις, χωρίς θυμό, χωρίς νεύρο και πάθος, με ευνουχισμένα αισθήματα. Άνθρωποι που αρνήθηκαν την σκοινοβασία του θερμού ή ψυχρού σκοινιού της ζωής και τσαλαβουτούσαν μέσα στον βούρκο του χλιαρού αισθήματος. Άνθρωποι που αντί να θεραπεύσουν τα τραύματά τους τα κουκούλωσαν με ιδεολογίες και σχήματα ταπεινόσχημα. Που φοβούμενοι να πορευτούν μόνοι με τον Θεό τους, προτίμησαν να στεγαστούν κάτω από ιδεολογικές ομπρέλες κατά ομάδες. Άνθρωποι που αρνήθηκαν το σώμα τους, όχι για να προχωρήσουν πνευματικά, αλλά επειδή το μίσησαν ή επειδή δε θέλησαν ποτέ να το γνωρίσουν τρομαγμένοι από την ηδονή, την επιθυμία, και κυρίως τη συνάντηση με τον άλλο, το πρόσωπο και το σώμα του άλλου. Άνθρωποι νεκροί από αισθήματα, καρδιά, φιλευσπλαχίνα. Άνθρωποι σκληροί και ξενέρωτοι που φιλοδοξούσαν να φτιάξουν και τους άλλους σαν κι αυτούς. Δεν υπήρχαν εξαιρέσεις; Βεβαίως υπήρχαν. Αλλά ο κανόνας ήταν αυτός.
Συνήθως ήμουν σε αντιπαράθεση μαζί τους. Ο νους και η καρδιά μου δεν καταλάβαιναν προς τι όλα αυτά που πρέσβευαν και για τα οποία μοχθούσαν με τέτοια σκληρότητα να μας πείσουν. Το πνεύμα της Εκκλησίας μέσα στο οποίο γεννήθηκα και μεγάλωνα δεν είχε καμία σχέση με την αναλγησία που συναντούσα εκεί. Εκεί δεν υπήρχε χαρά όπως την έβρισκα στους ναούς και στα μυστήρια. Εκεί ζητούσαν να φτιάφουν καλούπια ανθρώπων. Δεν επέτρεπαν να μεγαλώνουν οι άνθρωποι, να αγαπιούνται, να εκφράζονται.
Ίσως αυτή να είναι εκ των πραγμάτων η μοίρα κάθε οργάνωσης. Ενδεχομένως κάποιους ανθρώπους να τους βοηθάει πραγματικά. Εμένα όμως δεν μου ταίριαζε. Γι' αυτό και ευτυχώς κάποτε ερχόταν η ώρα που μ' έδιωχναν. Μα ακόμη κι εγώ που αντιδρούσα πάντοτε διαθέτοντας ασυνείδητα μια φυσική υγεία που δυσκόλευε πολύ το "έργο" τους, όταν αποχώρησα οριστικά κατάλαβα τιη ζημιά που μου είχαν κάνει και τις αναπηρίες που είχα κληρονομήσει όλα αυτά τα χρόνια σαν μεταδοτικό νόσημα, σαν δηλητήριο που ύπουλα είχε διεισδύσει μέσα μου. Θυμάμαι ακόμα πως η προσευχή που έκανα τότε στα δεκαοχτώ μου ήταν "Θεέ μου δώσε μου ό, τι άντρα θέλεις, μόνο από οργανώσεις να μην έχει περάσει." Και ο καλός Θεός ευτυχώς με άκουσε.
Σήμερα δεν έχω κανένα απωθημένο ούτε και μίσος -όπως παλιά- γι' αυτούς τους ανθρώπους. Ταλαίπωροι άνθρωποι ήτανε και βαθιά δυστυχισμένοι. Άνθρωποι της μετριότητας που δεν τόλμησαν ούτε τον μοναχικό βίο να ακολουθήσουν ούτε τον έγγαμο, ούτε και τη ζωή του εργένη που πορεύεται αναζητώντας. Κι έκαναν σύστημα τη δυστυχία τους για να την αντέξουν, και για να την επεβεβαιώσουν οδηγούσαν και οδηγούν δυστυχώς μέχρι σήμερα κι άλλες αθώες και αγνές ψυχές σ' αυτήν. Όσα παιδιά έμειναν μετά τα δεκαοχτώ τους εκεί μέσα, είναι εκεί μέχρι σήμερα. Καλά να είναι λέω, αλλά μακριά από μένα. Κι αν είχε ένα νόημα που με έβαλαν οι γονείς μου μέσα εκεί παρακινούμενοι από τις δικές τους ανασφάλειες, ίσως να είναι πως έμαθα να παλεύω σκληρά για να διαφυλάττω αυτό το φως που κάθε παιδί έχει μέσα του.
Η παιδική μου φίλη ήταν κι αυτή διαφορετική όπως κι εγώ. Και οι δυο ήμασταν σαν δυο μύγες μες στο γάλα. Αυτή ίσως ακόμη περισσότερο από μένα. Άκουγε Doors κι απ' αυτήν τους γνώρισα κι εγώ. Κι αν χαθήκαμε για πολλά χρόνια έμελλε να ξαναβρεθούμε πριν από δύο χρόνια και να με στηρίξει πολύ όπως με στήριζε και τότε. Ήταν πάντα πιο δυνατή από μένα. Και τη δύναμή της τη σπούδασε αργότερα για να βοηθάει τους ανθρώπους. Τόσα θλιβερά χρόνια στις οργανώσεις μου άφησαν τουλάχιστον αυτήν την φίλη. Δεν είναι λίγο κι αυτό. Συγχωρεμένα να είναι...
Καλημερα. Το κείμενο το ρούφηξα και όταν το διάβαζα έλεγα απο μέσα μου ευτυχώς που το έγραψε, καθώς και εγω εχω περάσει απο τις συγκεκριμένες οργανώσεις.Δεν ξερω αν θα συγχωρήσω τη διαστρέβλωση και το κλαδεμα των φτερών των μικρών ψυχών αυτό που τώρα προσπαθώ να ξαναμάθω ειναι τι ειναι ορθοδοξία. Και απο ότι διαφαίνεται ορθοδοξία ειναι κάποιες φωνές που αγαπούν όπως ειναι η δική σου
ReplyDeleteαυτα με πολλή αγάπη
Αγγελική απο Πάτρα
Σας ευχαριστώ γιαυτό το κείμενο, είναι υπέροχο.
ReplyDeleteο Μητροπολίτης Προύσης Ελπιδοφόρος
Απολαμβάνω πολύ καιρό τα γραφόμενα σου...ίσως γιατι βρίσκω πολλά κοινα, όμως το τελευταιο με ξάφνιασε. Αραγε η αποκωδικοποίηση των μηνυμάτων που παίρνουμε από όποιο ατελές ανθρώπινο σύστημα μηδέ της επίσημης Ορθόδοξης εκκλησίας εξαιρουμένης, ρασοφόρων όποιου βαθμού και τρόπου ζωής συμπεριλαμβανομένων, δεν οριστικοποιείται απο το δικο μας νου, συναίσθημα, χαρακτήρα; Μη μέμφεσαι λοιπον με τόσο πάθος τα ανθρώπινα λάθη. Για όποια ζημιά μας κάνουν οι άλλοι έχουμε το ποσοστό ευθύνης της προσωπικής αποδοχής. Γιαυτό δίνουμε αίμα για να βρούμε τον προσωπικό δρόμο για τη σωτηρία μας, οι άλλοι δίπλα μας ενδο η εξωεκκλησιαστικοί θα είναι η λυδία λίθος που θα κρίνει την ωριμότητα και γνησιότητά μας. Χωρίς αυτούς δεν θα βρίσκαμε τον προσωπικό μας δρόμο...
ReplyDeleteΚαι πάλι ευχαριστώ
Μια φίλη
Καλημέρα Αγγελική μου. Χαίρομαι που ανακουφίστηκες μ' αυτό που έγραψα. Ο δρόμος μας είναι δρόμος μετάνοιας και συγνώμης... Τα λάθη όλα ανθρώπινα είναι... αλλά ευτυχώς ο Θεός μας Μέγας... Σε φιλώ!
ReplyDeleteΣεβασμιώτατε σας ευχαριστώ... Την ευχή σας...
ReplyDeleteΚαλή μου φίλη
ReplyDeleteας μην τα εξισώνουμε όλα... Δεν είναι όλα τα συστήματα ίδια, ούτε μπορούμε να βάλουμε την Εκκλησία που διαπνέεται από ελευθερία -με όσα λάθη μπορεί να κάνουν κάποιοι άνθρωποι εντός των κόλπων της,- πλάι σε άλλα συστήματα. Αν και σε γενικές γραμμές είναι έτσι όπως τα λες, έχουμε βέβαια το ποσοστό ευθύνης μας κι εμείς, όταν μιλούμε για παιδιά αυτό δεν ισχύει. Το παιδί δεν ευθύνεται όταν ένα σύστημα το ισοπεδώνει, του αφαιρεί την έκφραση, το καλουπώνει, δεν του επιτρέπει να σκεφτεί, το φορτώνει με ενοχές αναίτιες ή του διδάσκει κάνοντάς του πλύση εγκεφάλου πως δεν υπάρχει αγάπη ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα, ή πως οι άντρες είναι ανίκανοι να αγαπήσουν, ή πως το σώμα μας είναι μια κατάρα κλπ. όπως άκουγα εγώ για χρόνια εκεί μέσα.. Εδώ σε κάποιες περιπτώσεις δεν δικαιούνται να έχουν ευθύνη καν οι ενήλικοι, θυμίσου τα στρατόπεδα του Άουσβιτς και πες μου πόση ευθύνη είχαν όσοι τα υπέστησαν και τι περιθώρια να επιλέξουν το δρόμο τους; Οι οργανώσεις είναι μια μεγάλη πληγή, είναι ένα καρκίνωμα που κάποτε πρέπει να αφαιρεθεί. Πληγώνει και καταστρέφει παιδιά, δεν τα επιτρέπει να αναπτυχθούν αρμονικά. Γνώρισα πολλά παιδιά που βγήκαν από κει και κατέληξαν σε ψυχιατρεία, μίσησαν τον εαυτό τους, έγιναν ομοφυλόφυλλοι, ή έγιναν σεξουαλικά ανίκανοι, ή αρνήθηκαν τα πάντα -που είναι και το μικρότερο κακό...
Δεν μέμφομαι κανέναν, μέμφομαι το ίδιο το σύστημα των παρα χριστιανικών οργανώσεων στο οποίο καταφεύγουν άνθρωποι δυστυχείς που κάνουν τη δυστυχία τους παντιέρα και στεγάζουν κάτω απ' αυτήν αθώα πλάσματα που ακόμα διαμορφώνονται καταδικάζοντάς τα στην εξάρτηση και την μετριότητα. Το πνεύμα των οργανώσεων αυτών είναι ολωσδιόλου αντιθετο με το πνεύμα της Εκκλησίας. Η Εκκλησία φοβάται τον Θεό, η οργάνωση φοβάται την αμαρτία. Η διαφορά είναι τερατώδης. Την ώρα που ήταν για εσπερινό αυτοι έκαναν ομιλίες και όχι εσπερινό. Προτιμούσαν να καθοδηγούν αυτοί με όλα όσα είχαν στο κεφάλι τους. Μας γέμιζαν ηθικίστικες συμβουλές, κολλούσαν στον τύπο, τόσο μάκρος η φούστα, έτσι τα μαλλιά κι ένα σωρό άλλα. Και το έρμο το παιδί διαλυόταν γιατί η φούστα του ήταν πιο κοντή ή τα μαλλιά του κοντά... Όταν έβλεπαν παιδιά να δημιουργούν φιλίες μεταξύ τους τα χώριζαν για να μην υποπέσουν στην... προσωπολατρεία... Έχω υποστεί τερατώδη πράγματα, που αν κάποιος δεν τα έχει ζήσει δεν τα καταλαβαίνει.
Ο Θεός έχει για όλους, και γι' αυτούς και για όλους τους άλλους. Αυτό όμως είναι κάτι άλλο. Το ότι οι οργανώσεις συνθλίβουν ανθρώπους καθιστώντας τους ανάπηρους πνευματικά και ψυχικά είναι μια πραγματικότητα στην οποία δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε...
Εγώ μεγάλωσα σε άλλο περιβάλον. Καλό σχολείο, παρέες, κλπ. Δεν θα γράψω τώρα τί μου άφησαν αυτά, μπορώ να πω σίγουρα πληγές.
ReplyDeleteΚιεγώ τα ίδια ζητούσα. Την εκκλησία τη γνώρισα μεγάλη. Και τότε μακάρισα τα παιδιά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ήταν κοντά της, ακόμα και μέσα στις οργανώσεις. Κορόιδευα τις οργανώσεις μικρή και τώρα μου φαινότανε ένα λιμάνι.
H διαδικασία της ενηλικίωσης κουβαλά πάντα κάποιες πληγές μέσα της. Φαίνεται πως αυτές δεν τις γλιτώνει εύκολα κανείς. Οι οργανώσεις όμως ήταν ένα λιμάνι τεχνητό, κλειστό που δεν επικοινωνούσε με τη θάλασσα της αγάπης ούτε του Θεού ούτε και της Εκκλησίας... γι' αυτό και δεν έφτιαχνε ανθρώπους αλλά καρικατούρες ανθρώπων....
ReplyDeleteΕίναι έγκλημα για ένα γονιό να αφήνει το παιδί του χωρίς αντισώματα κι ακόμα πιο μεγάλο για κάποιον που λέει πως θέλει να καθοδηγήσει σωστά τους νεότερους, να μην τους αφήνει να αποκτήσουν πνευματικά αντισώματα. Μέσα στη γυάλα η επιβίωση είναι ίσως εφικτή. Έξω από αυτή όμως;
ReplyDeleteΜια ζεστη καλησπέρα...
ReplyDeleteΔεν θα ανακατευτώ στη συζήτηση περί εκκλησιαστικών και παραεκκλησιαστικών οργανώσεων, διότι δεν έχω ιδέα...
Το κείμενο όμως, όπως όλα τα καλά κείμενα, σηκώνει και μιαν άλλη ανάγνωση...
Την ανάγνωση ενός θανάτου
Στη δικιά μου ζωή, εφηβεία σήμαινε: ξέφρενα παρτυ, αδέσμευτους έρωτες, αναθυμιάσεις αλκοόλ, υποψίες μαριχουάνας, άφθονο ροκ και επαναστατικά γκάζια.
Απ όλα αυτα, δεν έμεινε τίποτα.
Ούτε καν ένας καλός φίλος...
Πολύ γρήγορα, η ποίηση του Γκινσμπεργκ, οι διαδρομές του Κέρουακ, η μουσική των Ντόρς, τα εφημερα χάδια, έσβησαν.
Στη θέση τους έμεινε μια πικρή ανάμνηση, ξεθωριασμένη από το σφουμάτο των ψευδαισθήσεων και τον κυνισμό της λεγόμενης γεννιάς του Πολυτεχνείου.
Το Μηδεν της ανηθικότητας μας, δεν ήταν ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο από το Μηδέν της ηθικότητας των χριστιανικών οργανώσεων...
Αν μη τι άλλο, ο Τζιμ Μόρισσον έφυγε νωρίς κι έτσι μποροήυμε ακόμα να τον αγαπάμε, χωρίς ενοχές...
Sot, αυτή τη λέξη σκεφτόμουν, αφότου έγραψα το ακριβώς προηγούμενο σχόλιο στη φίλη. Δεν ήταν καν λιμάνι, μια γυάλα ήταν που όταν έβγαινες καταλάβαινες πως δεν έχεις πια πνευμόνια να ανασάνεις και γι' αυτό ο πόνος ήταν μεγάλος κυρίως έξω απ' αυτήν... Όσο για τα εγκλήματα... μάλλον κάνουμε πολλά και δυστυχώς τα περισσότερα ερήμην μας... Αλλά όπως λέει κι ο Κάλβος: θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία...
ReplyDeleteΤα όσα γράφεις Βασιλική είναι αναμφισβήτητα αληθή, διαβλέπω ωστόσο μια τάση εντοπισμού αποκλειστικά στις Οργανώσεις της όλης σύγχρονης κακοδαιμονίας του ελληνόφωνου (Ελλάδας, Κύπρου, Πατριαρχείων) αλλά και όχι μόνο ελληνόφωνου εκκλησιαστικού χώρου. Η πραγματικότητα που καθημερινά όμως βιώνουμε μαρτυρεί πως το πρόβλημα είναι πολύ ευρύτερο και ότι οι προβληματικοί άνθρωποι πλεονάζουν στα εκκλησιαστικά περιβάλλοντα γενικώτερα κι όχι βέβαια μόνο σε αυτά των Οργανώσεων που, εδώ που τα λέμε, δεν αποτελούν και την πλειοψηφία ανάμεσα στους τακτικά και συνειδητά θρησκευόμενους. Πόσες και πόσες αναπηρίες και ανάμεσα σε ανθρώπους που καμιά σχέση δεν είχαν ποτέ με Οργανώσεις, αλλά με πνευματικούς, "γεροντάδες" και δε συμμαζεύεται. Πόσο ελάχιστοι οι άνθρωποι με τους οποίους μπορεί κανείς να επικοινωνήσει και να μιλήσει την ίδια γλώσσα μέσα στην Εκκλησία... Πόσο ελάχιστοι όσοι ασχολούνται με το τεράστιο έργο της πνευματικής καθοδήγησης έχοντας επαρκή ψυχολογικά και ορθά (το τονίζω αυτό) θεολογικά εφόδια... Γι' αυτό και σπάνια θα συναντήσει κανείς νέο κληρικό που να μην κουβαλάει όλο το φονταμενταλιστικό εθνικοπατριωτικό άχθος των προηγούμενων γενεών π.χ., διαιωνίζοντας προβληματικές θεολογίες και διαμορφώνοντας ανώριμους και κοσμοφοβικούς χαρακτήρες. Ας μην βλέπουμε λοιπόν μόνο το δέντρο και χάνουμε το δάσος, μακάρι να ήταν οι Οργανώσεις το μοναδικό πρόβλημα του εκκλησιαστικού χώρου και όλα τα άλλα σωστά και άψογα.
ReplyDeleteΠολλούς χαιρετισμούς και συγχαρητήρια για το κείμενο που μίλησε στις καρδιές μας, αν κι εγώ προσωπικά, εκτός των αρνητικών έχω να θυμάμαι και πολλές όμορφες κι ωφέλιμες στιγμές από τα εφηβικά μου χρόνια που πέρασα σε κάποια από αυτές τις Οργανώσεις, μαζί με το Μητροπολίτη Προύσης Ελπιδοφόρο και άλλους πολλούς, στα οποία χρόνια διαμορφώθηκε μέσα μας χριστιανική συνείδηση.
Καλησπέρα Λευτέρη μου
ReplyDeleteΚι εσύ ψηλαφείς κάτι που σκεφτόμουν το μεσημέρι λίγο πιριν ξαπλώσω να ξεκουραστώ και αυτό ήταν η επίγευση στον ουρανίσκο της ψυχής μας μετά τις γεύσεις που είτε θέλαμε να δοκιμάσουμε είτε μας τάισαν με το ζόρι... Και η δική μου επίγευση μετά τις οργανώσεις ήταν φαρμάκι...
Πολύ χρήσιμη η εξομολόγησή σου σαν μια διαφορετική καιταυτόχρονα τόσο συγγενική του δικού μου θανάτου...
Τι είναι λοιπόν η εφηβεία; Ένας εκ των πραγμάτων θάνατος υποχρεωτικός και αναγκαστικός της παιδικότητάς μας προκειμένου να ενηλικιωθούμε; Και τι είναι η ενηλικίωση; Η ανάληψη αυτού του θανάτου, ο αγώνας για ανάσταση και επιστροφή μήπως στην παιδικότητά μας;
Δεν ξέρω. Στ' αλήθεια δεν ξέρω.
Μοιάζει με τραύμα κληρονομημένο από αιώνες που αν δεν θεραπεύσουμε δεν μπορούμε να πλησιάσουμε έστω και λίγο στην αλήθεια της υπόστασής μας που για μένα ταυτίζεται με την Ομορφιά.
Όσο για τον Μόρισον, έκανα χθες ακριβώς την ίδια σκέψη...
Εμείς που ακόμα ζούμε προσπαθούμε να ενεργοποιήσουμε την πληγωμένη ή νεκρή αφή μας μήπως κι αγγίξουμε κάποτε με χέρια καθαρά το πρόσωπο της ζωής που μας δόθηκε. Μήπως καταφέρουμε απ' την αρχή να το χαϊδέψουμε για να το εξημερώσουμε και να μας δεχθεί κάποτε χαμόγελο μες στο χαμόγελό του...
@Ανώνυμε
ReplyDeleteδε θα διαφωνήσω σχεδόν σε τίποτα με όσα γράφεις και θα ομολογήσω πως σήμερα σκεφτόμουν και την περίπτωση του "γεροντισμού" που είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία και πολύ πονεμένη...
Δε θα κρύψω επίσης πως κι εγώ έχω να θυμάμαι ωραίες στιγμές και αλλοίμονο αν δεν ήταν έτσι. Η επίγευση όμως ήταν φαρμακερή και μου πήρε πολλά χρόνια να αποτοξινωθώ από το δηλητήριο.
Θα πρέπει επίσης να πω πως στις οργανώσεις υπήρχε μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα τμήματα αρρένων και θηλέων. Το ξέρω καλά διότι έχω μεγαλύτερα αδέρφια αγόρια. Στα αρρένων υπήρχε πολύ μεγαλύτερη ελευθερία από ότι στα θηλέων, η "αρρώστεια" ήταν πολύ μικρότερη κι αυτό δεν είναι παράδοξο, αν λάβουμε υπόψη μας τη φύση της γυναίκας σε σχέση με αυτήν του άντρα. Το παρατηρεί κανείς ακόμα και σε μοναστήρια. Πάντοτε έλεγα μεταξύ σοβαρού και αστείου πως αν γινόμουν καλόγρια θα προτιμούσα ένα αντρικό μοναστήρι από ένα γυναικείο...
Ποια είναι όμως η μεγάλη διαφορά; Και εδώ είναι το μόνο σημείο που διαφοροποιούμαι από τα γραφόμενά σου. Είναι η διαφορά ανάμεσα στη σχέση προσώπου με πρόσωπο και στη σχέση προσώπου με σύστημα, με οργάνωση. Αλλιώς παλεύεται το πρώτο αλλιώς παλεύεται το δεύτερο. Όταν συνδεθείς με ένα πρόσωπο και αντιληφτείς κάποια στιγμή πως δε σου ταιριάζει φεύγεις, απομακρύνεσαι, γυρεύεις άλλο. Η οργάνωση όμως είναι ένα σύμπαν ολόκληρο χωρίς εξόδους διαφυγής. Πολλά πρόσωπα συντονισμένα στους ίδους κώδικες, συστρατευμένα με ομοψυχία στις ίδιες αντιλήψεις. Εκεί το άτομο νιώθει πολύ μικρό, πολύ ανήμπορο. Αναρωτιέται διαρκώς πώς γίνεται να έχει το ίδιο δίκιο και οι άλλοι άδικο. Είναι μια άνιση πάλη.
Ήμουν δεκαοχτώ χρονών όταν διάβασα το "Καταφύγιο ιδεών" του Γιανναρά. Αυτό το βιβλίο αποτέλεσε τότε το εφαλτήριο της οριστικής εξόδου μου από τις οργανώσεις. Τότε τοποθετήκαν μέσα μου και βρήκαν πραγματικό έδαφος όλα αυτά που πριν απλώς διαισθανόμουν. Είπα, δεν μπορεί, τα λέει κι αυτός, δεν είμαι μόνη μου.
Από κει και πέρα, ο δρόμος του καθενός μας παραμένει προσωπικός κι ευτυχώς υπάρχουν πλέον και βιβλία που μας ξεστραβώνουν αλλά και φωτισμένοι ελεύθεροι άνθρωποι κι ας είναι λίγοι. Αυτό μάλλον πάντα έτσι ήταν. Οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, ας μην γυρεύουμε το αλάθητο και το αληθές στους ανθρώπους. Καθένας μας, αργά ή γρήγορα βρίσκει αυτό που του ταιριάζει αν το αναζητά...
Για μένα ξέρεις και οι οργανώσεις και οι μεμονομένοι άνθρωποι οι εντός της Εκκλησίας, αλλά και εκτός, είναι όλοι δέντρα. Το δάσος της Εκκλησίας είναι ευτυχώς αλλού και είναι κινούμενο εις το διηνεκές των αιώνων...
Bασιλική, καλησπέρα. Διαπιστώνω ότι η συζήτηση γύρω απ' το κείμενο των ''οργανώσεων'' έχει φουντώσει όπως έχουν φουντώσει και τα δικά μου ''γιατί μου διώξατε την παιδικότητα , γιατί με γεμίσατε φοβίες, γιατί με κάνατε να μην αισθάνομαι φυσιολογική σε κανένα περιβάλλον, ούτε στο μεν(οργανωσιακό), ούτε στο δε(κοινωνικό)''. Και το μεγαλύτερο γιατί απευθύνεται στην ίδια μου τη μάνα, που ζυμώθηκε μέσα στην ατμόσφαιρα της ''εσωτερικής ιεραποστολής''δηλάδλη της ''Ζωής''.Και αυτού του είδους τον διδακτισμό και την κατήχηση δεν έπαψε να τον υπηρετεί ακόμα και απ΄το κρεβάτι του πόνου της. Ευτυχώς που βρέθηκε στη ζωή μου ένα ξεκάθαρο μυαλό, το πιο ελεύθερο ρασοφόρο πνεύμα που έχω συναντήσι και τίναξε μακριά τους''δαίμονες'' μου. Που μίλησε με τέτοια απαξίωση για το οργανωσιακό σύστημα που μ΄έκανε να ''πετάω απ' τη χαρά '' μου. Ευχαριστώ το Θεό ,για τον οποίο ποτέ δεν αμφέβαλα, γιατί κάθε φορά που συνομιλώ με τον Πατέρα αυτόν φε ύγω ανάλαφρη(αν και με περιττά κιλά) και θέλοντας να ουρλιάξω από ευτυχία επί χρόνια απωλεσθείσα. Κι εγώ έχω ρουφήξει το ''Καταφύγιον Ιδεών'' σεόλες του τις εκδόσεις και ανατρέχω σθυχνά στις σελίδεςτου. Χαίρομαι Βασιλική που σε ''συνάντησα''. Όποτε σε βγάλει ο δρόμος για την Αθήνα και έχεις χρόνο, έλα στην πόλη μου την Ελευσίνα να σε ξενα γήσω. Να χαίρεσαι Βασιλική. Σοφία Λάσκου.
ReplyDeleteΜεγαλώνοντας απλώς έρεχεται η ώρα να πούμε απλά πως αυτή ήταν η ζωή που επέλεξαν οι γονείς μας, οι άλλοι, και τώρα έχουμε εμείς τη ζωή μας και τις επιλογές μας. Καθένας όπως μπόρεσε κι εμείς όπως μπορούμε. Όποιος ψάχνει βρίσκει, δεν υπάρχει θέμα κι ο Θεός δεν αφήνει κανέναν. Να χαίρεσαι κι εσύ Σοφία μου! Άμποτε και καλή αντάμωση στην Ελευσίνα!
ReplyDeleteΤόσα χρόνια στα Ακριβά Διδασκαλεία των Αθηνών και δεν μου άφησαν ούτε μία φίλη! Εκεί να δεις τί ανοησίες κυκλοφορούν στο περιβάλον και πόσο μπορούν να υποφέρουν τα παιδιά. Αυτά που γράφεις είναι τίποτε. Από όλους εμάς που ζήσαμε την εφηβεία είτε με την high society, είτε με τα πάρτυ και τον Μόρισον πιστεύω ότι εσύ Βασιλική μου μετράς τις λιγότερες πληγές. Γιατί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχεις κάτι όμορφο να θυμηθείς.
ReplyDeleteΚάποτε κατέκρινα πολύ τις οργανώσεις. Τώρα απλά σέβομαι αυτό τον αγώνα που κάνουν οι αδελφοί εκέι μέσα (καλώς ή κακώς ο Κύριος ξέρει) και σιωπώ για να μην σκανδαλίσω αυτούς που δεν αγαπάν την Εκκλησία.
Είσαι τυχερή που έχεις και όμορφα πράγματα να θυμάσαι από την εφηβεία σου.
... οι πληγές δεν μετριούνται... και όλα εξαρτώνται από την ευαισθησία που διαθέτει ο καθένας μας... Άλλο παιδί έχει ένα τραύμα που το διαλύει και δεν το ξεπερνά ποτέ κι άλλο έχει απανωτά χτυπήματα και βγαίνει δυνατό... Σέβομαι την κατάθεσή σου και σ' ευχαριστώ πολύ γιατί μας δίνεις και μια άλλη όψη του κόσμου που εμένα τουλάχιστον μου είναι άγνωστη. Θα ήθελα να διαβάσω κάτι παραπάνω αν είχες την πρόθεση για να καταλάβω καλύτερα... αλλά όπως θέλεις εσύ... Κάθε άνθρωπος αξίζει έναν σεβασμό μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωπος, δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα... Και ίσως ανεξάρτητα με το τι έχουμε να θυμόμαστε από σχολεία ή οργανώσεις το θέμα είναι πως βγήκαμε από όλα αυτά, είμαστε ακόμα ζωντανοί και με κάποιον τρόπο μπορούμε να διαχειριστούμε το παρελθόν μας...
ReplyDeleteΤώρα σε κατάλαβα.
ReplyDelete"όταν αποχώρησα οριστικά κατάλαβα τη ζημιά που μου είχαν κάνει και τις αναπηρίες που είχα κληρονομήσει όλα αυτά τα χρόνια σαν μεταδοτικό νόσημα, σαν δηλητήριο που ύπουλα είχε διεισδύσει μέσα μου".
Κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν μπορούν να υπάρξουν αναπηρίες επειδή τα πάντα είναι αναστρέψιμα. Όσο βαθιές κι αν είναι οι πληγές από τη βία που μας έχει ασκήσει το περιβάλλον μας, μπορούμε να αναπλάσουμε το νου, την "καρδιά" και τη συμπεριφορά μας, με μόνη τη βούλησή μας, με φυσικά 'μέσα' και απολύτως σύμφωνα με την ελεύθερη επιλογή μας. H μοναδική προϋπόθεση είναι ότι σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας θα σεβόμαστε και θα προστατεύουμε τη μνήμη. Δεν θα την κομματιάζουμε για να κρατήσουμε μόνο ό,τι μας αρέσει και να πετάξουμε ό,τι μας είναι δυσάρεστο. Όχι, θα την αφήσουμε ακέραιη και ενιαία, θα την αγαπήσουμε, θα της πιάσουμε το χέρι, θα την κατανοήσουμε και μετά θα συγγράψουμε τη συνέχειά της τόσο δημιουργικά όσο εμείς επιθυμούμε. Δεν θα πετάξουμε ούτε ένα ψιχουλάκι από τη μνήμη, γιατί η κατανόησή της είναι το κλειδί για μια δημιουργική συνέχεια στη ζωή μας.
Μακάρι να βλέπω σωστά και μακάρι και εσύ να μπορέσεις να δεις πως έτσι έχουν τα πράγματα: όλες, μα όλες οι πληγές είναι ιάσιμες· όλες, μα όλες οι επιλογές είναι αναστρέψιμες· επειδή είμαστε άνθρωποι.
Ας τα πάρουμε απ' την αρχή:
ReplyDeleteΤαπεινή και γνώμη είναι πράγματα ασύμβατα, είναι λάθος να το λέμε κι ακόμα πιο λάθος να το πιστεύουμε κιόλας. Όποιος έχει γνώμη, όπως όλοι μας εδώ που γράφουμε έχουμε λίγο πολύ την υπερηφάνια μας. Ο ταπεινός άνθρωπος ΔΕΝ έχει γνώμη.
Πάμε τώρα στις αναπηρίες για τις οποιες μιλάμε εδώ και όχι για τις καθαρά σωματικές που είναι άλλη ιστορία. Μοιάζει να μιλάς για υπολογιστή και όχι για άνθρωπο. Δηλαδή δεν έχεις επισκεφτεί ψυχιατρεία; Δεν έχεις συναντήσει σεξουαλικά ανίκανους ανθρώπους; Νομίζεις πως αρκεί η βούληση ενός ανθρώπου για να θεραπευτεί από την ανικανότητα, την κατάθλιψη, κι ένα πλήθος διαταραχών; Έτσι θα αχρηστεόνταν ιατρικές ειδικότητες και φάρμακα, νοσοκομεία ολόκληρα. Νομίζεις στ' αλήθεια πως ένας άνθρωπος διαλυμένος διαλύεται και δεν μπορεί να θεραπευτεί επειδή τη βρίσκει; Για να μην ρωτήσω ποιος είναι τελικά ο υγιής και ζητήσω να μου τον δείξεις...
Δεν διαφωνώ ότι πολλά πράγματα παλεύονται, δεν θεραπεύονται όμως όλα. Κάποια τα κουβαλάμε μια ζωή κι αυτό είναι η εγκαρτέρησή μας. Αν συγχωρήσουμε τους άλλους που μας τα προκάλεσαν και τον εαυτό μας που υπέκυψε ήδη έχουμε κάνει ένα τεράστιο βήμα. Αν μπορούμε και να τα ξεπεράσουμε είτε θεραπεύοντάς τα αλλά είτε και λησμονώντας τα, έχουμε κάνει κι άλλο.
Δεν πιστεύω όμως πως όλα θεραπεύονται. Υπάρχουν ψυχικά νοσήματα που κουβαλά ένας άνθρωπος από τότε που είναι στην κοιλιά της μάνας του. Εγώ πιστεύω πολύ στη βούληση και στις δυνάμεις του ανθρώπου, δεν πιστεύω όμως πως όλα τού είναι δυνατά. Το πίστευα στα είκοσι, όχι σήμερα στα σράντα τρία. Πιστεύω όμως ακράδαντα στη Χάρη του Θεού που ναι, μπορεί να θεραπεύσει τα πάντα αν του το ζητήσουμε επίμονα και μέσα σ' αυτό συχνά μπαίνει και η στήριξη της ιατρικής ή των πνευματικών ανθρώπων αναλόγως την περίπτωση. Συχνά απαιτείται η επικουρία και των δύο ανθρώπινων παραγόντων.
Καλημέρα και από μένα!
ReplyDeleteΣου έχω γράψει στο FB και περιμένω όταν κατέβεις Αθήνα να σε γνωρίσω κι από κοντά. Θα έρθουμε με τον μικρό μου στην παρουσίαση.
Είναι πολύ ενδιαφέροντα όσα γράφονται εδώ ειδικά σε αυτή την σελίδα. Θα ήθελα να σου διηγηθώ κάποιες ιστορίες που σίγουρα για σένα θα είχαν ενδιαφέρον.
Καλό καλοκαίρι και καλή αντάμωση!
Λ.Π.
"Νομίζεις στ' αλήθεια πως ένας άνθρωπος διαλυμένος διαλύεται και δεν μπορεί να θεραπευτεί επειδή τη βρίσκει; Για να μην ρωτήσω ποιος είναι τελικά ο υγιής και ζητήσω να μου τον δείξεις...".
ReplyDeleteΒασιλική, σε συμπαθώ και σε εκτιμώ.
Αν σε στενοχώρησα με τις απόψεις μου, δεν ήταν η πρόθεσή μου και να ξέρεις, λυπάμαι πολύ γι' αυτό.
Αν, κάποια στιγμή στο μέλλον, θελήσεις να κάνουμε μια διεξοδική και νηφάλια συζήτηση γι' αυτά τα θέματα, ευχαρίστως.
Σου στέλνω την αγάπη μου.
Παρακολουθώ απο χτες τη συζήτηση η οποία πλέον προσανατολίζεται σε αμφιλεγόμενες και δυσνόητες ψυχολογικές ερμηνείες. Χάριν της αλήθειας και της δικαιοσύνης όμως θα επανέλθω ανταπαντώντας στην απάντηση της χτεσινής παρέμβασής μου με δύο στοιχεία μόνο:έχω την ευλογία να ανήκω σε ιερατική οικογένεια, στην ανώριμη εφηβεία μου όμως παρακολουθούσα την ακατανόητη θεία λειτουργία για μένα απο εγκόλπιο που ετοίμασαν αυτοί που δεν πήγαιναν στον εσπερινό, έζησα τις πιο κατανυχτικές θείες λειτουργίες απο αυτούς που φοβούνται την αμαρτία και γνώρισα ερμηνευμένο τον ανεκτίμητο πλούτο της υμνολογίας των μεγάλων εορτών στα βιβλία ενός οργανωσιακού (Ι. Φραγκόπουλου). Και το δεύτερο, στη ζωή μου που με έφερε σε επαφή με ανθρώπους όλων των χριστιανικών αποχρώσεων, όχι μόνο στη χώρα που ζώ, δεν συνάντησα ανθρώπους θυσίας και ανιδιοτελούς προσφοράς σαν τους οργανωσιακούς της νεότητάς μου, γιαυτό και εξακολουθώ αν και δεν είμαι τόσο κοντά τους να τους έχω πρότυπα αγάπης.
ReplyDeleteΑναφέρομαι πάντα στους αφιερωμένους ανθρώπους με όλα τα λάθη και τις αδυναμίες τους. Δεν είναι εγωιστικό να έχεις γνώμη, εγωισμός είναι να δογματίζεις, να γενικεύεις και να βγάζεις εύκολα συμπεράσματα. Και επειδή οι σπουδές μου προυποθέτουν την αμφισβήτηση και δεν παραδέχονται αυθεντίες, παραθέτω την άποψή μου ως ένα ακόμη στοιχείο για να συνθέσει ο ελεύθερος αναγνώστης την εικόνα του θέματος τίποτα παραπάνω.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Μια φίλη
Σας ευχαριστώ με όλα όσα καταθέτετε.
ReplyDeleteΛ.Π μακάρι να βρεθούμε κάποτε λοιπόν και τα πούμε διεξοδικά.
Απαντώντας στην δεύτερη φίλη από τις τρεις τελευταίες που μάλλον στεναχώρησα, θα πω πως ναι, απάντησα θυμωμένα και ζητώ να με συγχωρέσει αν ήμουν και αγενής, αλλά παραμένει το βασικό μου σκεπτικό ακέραιο.
Και όσον αφορά και την τρίτη φίλη που όντως συμπληρώνει την εικόνα, -για μένα όχι των οργανώσεων που έζησα για δέκα χρόνια-, αλλά την εικόνα του πώς βιώνουμε διαφορετικοί άνθρωποι ίδια ή παρόμοια δεδομένα και μπορεί άλλους να ωφελούν και άλλους να τραυματίζουν, λέω ένα ευχαριστώ μεγάλο συμπληρώνοντας παράλληλα πως έχει μια σημασία το πόσο ζεις για χρόνια μια πραγματικότητα, σε ποια ηλικία εισάγεσαι σ' αυτήν και πόσες εναλλακτικές έχεις να μπαίνεις και να βγαίνεις ελεύθερα...
... και να συμπληρώσω πως υπάρχουν εγωισμοί και εγωισμοί... ένας σχετικά μικρός είναι να έχεις γνώμη... ένας υπερμεγέθης είναι να δογματίζεις...
ReplyDeleteΒασιλική,
ReplyDeleteΕίσαι ένα γλυκό και χαρισματικό κορίτσι!
Αυτό δεν είναι, ούτε γνώμη μου, ούτε δόγμα.
Είναι η ζωντανή εμπειρία μου.
Ντάξ' ;
;)
Καλέ... αυτό κι αν είναι ΔΟΓΜΑ!!! :)))
ReplyDelete