Φεύγουν τα καράβια στο φως της ομίχλης
Έρχονται τα σύννεφα βαριά
Άνθρωποι σκυφτοί στα γρανάζια της τύχης
Στα φανάρια ορφανά παιδιά
Είδα τα σκουπίδια μας
Τ’ άχρηστα παιχνίδια μας
Είδα και τους κήπους στο μπετόν
Τ’ άρρωστα αισθήματα
Για τ’ αθώα θύματα
Των πολέμων και των ισχυρών
Πώς να το ρωτήσω
Να το τραγουδήσω
Πόση βία θα βαστάξει η γη
Έρημες οι λέξεις
Νότες πώς να πλέξεις
Μπρος στον φόνο πνίγεται η φωνή
Είδα τα καράβια να φέρνουν μαντάτα
Σύννεφα να φεύγουν μακριά
Τους ανθρώπους είδα σε γλέντια κεφάτα
Στα φανάρια είδα δυο πουλιά
Είδα ζωγραφιές παιδιών
Χρώματα των ουρανών
Την ελπίδα είδα στο χαρτί
Όνειρα χαρταετούς
Φτερωτούς δεινόσαυρους
Άσπρο περιστέρι στην κορφή
Πώς να μη γελάσω
Να μη το φωνάξω
Δάκρυ και χαμόγελο η ζωή
Ένα παραμύθι
Σα κουκί ρεβίθι
Στην ανέμη κόκκινη κλωστή
Σημείωση
Το όνομα του τούρκου συνθέτη το έγραψα στα ελληνικά διότι αυτό το 'γ' στο επίθετό του είναι ένα γράμμα που δεν το έχουμε στο λατινικό αλφάβητο, ένα c με διαλυτικά από πάνω και μια γραμμή από κάτω σαν υπογεγραμμένη.
α... τι όμορφα! μου θύμισες τη γλυκιά εκείνη βραδιά στο καφέ του Ιανού και την υπέροχη γαλήνη που είχε η ψυχή μας κρατήσει μέσα της καθώς φεύγαμε... νάσαι καλά!
ReplyDeleteΚαλημέραααα! Όμορφη μουσική, όμορφοι στίχοι...Συγχαρητήρια...
ReplyDeleteμουσική δέν άκουσα, άκουσα όμως το ποίημα! Αυτό φτάνει!
ReplyDeleteαααααα! την ώρα που σχολίαζες ανέβαζα τις νέες μου φωτογραφίες! ανέβασα και άλλες φωτογραφίες!
Μία πόλη μαγική, των ανθρώπων τοπίο. Μάγεψαν οι στίχοι σου με μια αλήθεια λυτρωτική και την υπέροχη συνοδεία της μουσικής, την καρδιά μου... Τόσα συναισθήματα και σκέψεις στην σειρά μπήκανε, σαν κλωστές στο κέντημα, λουλούδια στο μεγάλο λιβάδι που συναντιούνται ο καημός και το όνειρο, και παίζουνε ως τρίχρονα παιδάκια! Σε ευχαριστώ! Από τα βάθη της καρδιά μου. :)) Καλή μέρα να έχεις! :))
ReplyDeleteΚαλημέρα, καταρχάς σε όλους!
ReplyDeleteΩραία περάσαμε, ε, Σα μου, ναι, ωραία ήταν και για μένα. Δεν είναι μόνο αυτό που κάνουμε βεβαια, είναι κυρίως η υποδοχή και η αγκαλιά των αγαπημένων για αυτό που κάνουμε και ό,τι είμαστε. Δεν γίνεται χωρίς την στήριξη αυτή. Ο κόσμος θα είναι πάντα ο κόσμος και οι αγαπημένοι, αυτοί που γνωρίζουμε το πρόσωπό τους και αυτοί το δικό μας, θα είναι η ώθηση και η λύτρωσή μας.
Κι εσύ να είσαι καλά!
Είναι θαυμάσιο το τελευταίο σου ποστ!!!
Artanis, ευχαριστώ βρε, χαίρομαι που σου άρεσαν και καλή σου ημέρα!
ReplyDeleteΜπράβο σου Ηλιογράφε μου!
ReplyDeleteΠροοδεύεις συνέχεια και προχωράς και αυτό μετράει! Θα σου έρθω ελπίζω σήμρα, ν' ακούσεις όμως κάποια στιγμή και την μουσική γιατί είναι πάρα πολύ ωραία!
Σ' ένα πανέμορφο σχόλιο σαν αυτό που άφησες Μαγεμένε μου Νικόλα, τι να απαντήσω τώρα εγώ;
ReplyDeleteΤίποτα. Μόκο. Ευχαριστώ εγώ και καλή σου μέρα με πολύ παιχνίδι!
Ήθελα να το γράψω και το ξέχασα.
ReplyDeleteΗ πρώτη φωτογραφία είναι Κωνσταντινούπολη, η δεύτερη από την πλατεία αγίου Μάρκου της Βενετίας.
Βία, φανάρια, χαρταετοί, αγκαλιές, σιωπηρές κραυγές, υπερούσιοι ψίθυροι, μουσικές!!!
ReplyDeleteΕπί τέλους κατάφερα να διαβάσω τους στίχους που αφήνουν μια ολόλαμπρη ακτίνα φωτός να ξεπηδήσει και να φτάσει σε μας. Πολύτιμο δώρο και απόλυτα απαραίτητο.
ReplyDeleteΩραία και τα δύο, μουσική και στιχοι ,πράγματι !!!
ReplyDeleteΜπράβο Βάσω,μάλλον κύλησε όχι μόνο πολύ αλλα καλό και καθαρό νερό στο αυλάκι όλα αυτά τα χρόνια....
ΥΓ:Ναι αυτός ήταν ο Βασίλης ξανθός τότε αλλά σήμερα μελαχρινός....
Ε, νομίζω πως μπορούμε να ευχηθούμε τώρα καλό τριήμερο π.κ μου, ε; Άντε, να μπούμε στην Σαρρακοστή, πολύ το λαχταράω...
ReplyDeleteΜΜμ....πότε θα βγει?? πότε θα βγει?? ο πρώτος θα μαι που θα το αγοράσει! φιλιά!
ReplyDeleteΝα είσαι καλά Σοτ μου και να μη στεναχωριέσαι για τίποτα. Ό,τι κι αν μας έρχεται πάντα η επίγευση θα είναι η ελπίδα πίνοντας το κρασί της ζωής, όποια κι αν είναι η γεύση του.
ReplyDeleteΔεν πρόλαβα να παίξω το νέο παιχνίδι, γενικώς δεν προλαβαίνω... αλλά ελπίζω! Φιλιά!
Mono-komati,
ReplyDeleteσ' ευχαριστώ που ξάνάρθες!
Είναι πλλλά τα χρόνια που πέρασαν, τι να πω, η ζωή μου έφερε τούμπες τρελές, ανατροπές απίθανες, αλλαγές κατευθύνσεων σε πολλά και προχώρησε και προχωράει όπως όλων μας, δόξα τω Θεώ!
Να μου φιλήσεις τον μαθητή μου κι αν τυχόν δεν μπορέσουμε να ανταμώσουμε, πράγμα που πολύ θα χαιρόμουν, να του πάρεις και να του δώσεις το παραμύθι μου που έχω κάτω από τα λινκς, το 'Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται'. Είναι και για μεγάλα παιδιά! Πρώην ξανθά, νυν μελαχροινά!
Θρασυβουλάκο μου, χαρούλα μου, λέγαμε για αυτήν την Άνοιξη, αλλά μας ήρθαν άλλα ωραία που θα μάθεις σε λίγο και τώρα... καιγόμαστε από πολλή δουλειά. Πρώτα ο Θεός το φθινόπωρο λοιπόν ο δίσκος, να βελτιωθώ κι εγώ κι άλλο, να είναι καλύτερα όλα!
ReplyDeleteΚόβω απ' την ανέμη λίγη κόκκινη κλωστή, στο χέρι τη δένω, σημάδι στην καρδιά να ζει το "παραμύθι"...
ReplyDeleteΦιλιά Πολλά!
Καλή Σαρακοστή!
Απλά υπέροχο!! Πολύ όμορφο!
ReplyDeleteΚαλό τριήμερο να έχεις .. να το περάσεις όσο πιο όμορφα μπορείς, τα φιλιά μου!
υπεροχα ολα , στιχοι και μουσικη
ReplyDeleteακου κοκκινη κλωστη και κοπιασα.
να εισαι και να περνας παντα καλα γλυκεια βασιλικη
Βίκυ μου, roadartist μου και Αλίκη μου, σας ευχαριστώ πολύ για την αγάπη σας. Καλή Σαρακοστή να έχουμε.
ReplyDeleteΜε άγγιξαν οι στίχοι σου.
ReplyDeleteΤη μουσική όμως δεν την άκουσα. Από πού την ακούμε;
(Είμαι και λίγο βιαστική... γιατί πάω στη δουλειά, αλλά δεν είδα και κανένα κουμπάκι να το πατήσω...)
Να είσαι καλά.
Χάρηκα που ήρθα στο ιστολόγιό σου. Θα ξαναέρθω.
Φιλιά πρωινά, φωτεινά
με γλυκές αναμνήσεις χαρταετών από τη χτεσινή μέρα!
Εσύ πέταξες αετό, ψυχή μου;
Στην Πριγκήπισσα Πασών των Ουτοπιών
ReplyDeleteαπό τον "Μπίρ Γιουνανλί/Ζαχμετλί Μουσαφίρ..."
Ζωή γλυκειά σαν ζάχαρη
χωρίς καθόλου αλάτι,
θα το ‘θελες αληθινά
ή θα σου λείπει κάτι;
***
Πως δράκαινα σ' αμμουδιά...
Τ' αλάτι δε βγάζω απ' την πλάτη
πως είμαι νόστιμος θαρρώ
-κόψε κάτι- σκληρά μου το ξέκοψες
και μένω αμανάτι
Ψάρια και ψάρια...
που περνούν
στα δίχτυα μου πιασμένα
πως τα 'χω λές αγοραστά
...γελάς με μένα
Στη πλώρη απάνω μασουλώ
τραγούδια σου, της τάβλας
στο τάβλι εσύ με παίζοντας
με τέχνη Κασσάνδρας
θαρρείς πως ξεμπέρδεψες
-ακόμα ένας '' Άντρας ''-
Στης νύχτας το ξάναμμα
μυρτιές και στεφάνια
της θάλασσας πλάνεμα, του αγέρα κιζάνια
με γλάρου αιώρηση καράβι ζυγώνεις
πως δράκαινα σ' αμμουδιά
τη σκέψη ρουφάς και τρυπώνεις
με λόγια της θάλασσας-λωτούς, στην καρδιά μου
κοχύλια ακατοίκητα-φωληά στα όνειρα μου
http://users.thess.sch.gr/veccio/lexolagnil/Nektar_kai_xolh.files/lexolagnil.htm
***
κι ένα κουλουστασιώτικο συνδίκι δώρο:
http://users.thess.sch.gr/veccio/SARAKHNA/sarakhna-natura.html
Καλώς όρισες Φλώρα μου και σ' ευχαριστώ! Όχι, δεν πέταξα τέτοιον αετό... αλλά σήκωσα μέσα μου κάτι άλλους αετούς εφάμιλλους!!!
ReplyDeleteΤο καλοκαίρι πλησιάζει! Άιντε να πάμε για κανένα ψάρεμα...
ReplyDelete