Δ’ Κυριακὴ Νηστειῶν

Μάρκ. 9,17-31)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων·

17. διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον.

18. καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. 19. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. 

20. καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων.

21. καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν. 

22. καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ’ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ’ ἡμᾶς.

23. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι.

24. καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ.

25. ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. 

26. καὶ κράξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν.

27. ὁ δὲ Ἰησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη.

28. Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ’ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό.

29. καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. 

30. Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ· 31. ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.

https://aerapatera.wordpress.com/2020/03/29/δ-κυριακὴ-νηστειῶν-2/

Ο εθνικός ύμνος του Διονυσίου Σολωμού

Πρόκειται για τον μεγαλύτερο Εθνικό Ύμνο στον κόσμο σε μέγεθος, καθώς αποτελείται από 158 στροφές ή διαφορετικά 632 στίχους.

Το ποίημα γράφτηκε τον Μάιο του 1823 στη Ζάκυνθο και έναν χρόνο αργότερα τυπώθηκε στο Μεσολόγγι. Συνδυάζει στοιχεία από τον ρομαντισμό αλλά και τον κλασικισμό, οι στροφές που χρησιμοποιούνται είναι τετράστιχες, ενώ στους στίχους παρατηρείται εναλλαγή τροχαϊκών οκτασύλλαβων και επτασύλλαβων.

Το 1828 μελοποιήθηκε από τον Κερκυραίο Νικόλαο Μάντζαρο πάνω σε λαϊκά μοτίβα, για τετράφωνη ανδρική χορωδία και έκτοτε ακουγόταν τακτικά σε εθνικές γιορτές, αλλά και στα σπίτια των Κερκυραίων αστών και αναγνωρίστηκε στη συνείδηση των Ιονίων ως άτυπος ύμνος της Επτανήσου. Ακολούθησαν και άλλες μελοποιήσεις από τον Μάντζαρο (2η το 1837 και 3η το 1839-'40), ο οποίος υπέβαλε το έργο του στον Βασιλιά Όθωνα.

Οι 24 πρώτες τετράστιχες στροφές του ποίηματος «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» καθιερώθηκαν ως εθνικός ύμνος το 1865. Οι δύο πρώτες ανακρούονται και συνοδεύουν πάντα την έπαρση και την υποστολή της σημαίας και ψάλλονται σε επίσημες στιγμές και τελετές. Κατά τη διάρκεια της ανάκρουσής του αποδίδονται ορθίως τιμές στρατιωτικού χαιρετισμού «εν ακινησία».

Πρώτοι στίχοι

Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή,

σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή,

κι ένα στόμα εκαρτερούσες, «έλα πάλι», να σου πεί.

'Αργειε νάλθει εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά,

γιατί τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λές

περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

Κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά

το ένα εκτύπαε τ' άλλο χέρι από την απελπισιά

Τελευταίοι στίχοι

Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία καταστήστε ένα Σταυρό

και φωνάξετε με μία: «Βασιλείς, κοιτάξτ' εδώ!»

Το σημείον που προσκυνάτε είναι τούτο, και γι' αυτό

ματωμένους μας κοιτάτε στον αγώνα το σκληρό.

Ακατάπαυστα το βρίζουν τα σκυλιά και το πατούν

και τα τέκνα του αφανίζουν και την πίστη αναγελούν.

Εξ αιτίας του εσπάρθη, εχάθη αίμα αθώο χριστιανικό,

που φωνάζει από τα βάθη της νυκτός: Να εκδικηθώ.

Δεν ακούτε, εσείς εικόνες του Θεού, τέτοια φωνή;

Τώρα επέρασαν αιώνες και δεν έπαυσε στιγμή.

Δεν ακούτε; Εις κάθε μέρος σαν του Άβελ καταβοά·

δεν ειν' φύσημα του αέρος που σφυρίζει εις τα μαλλιά.

Τι θα κάμετε; Θ' αφήστε να αποκτήσομεν εμείς

λευθεριάν, ή θα την λύστε εξ αιτίας πολιτικής;

Τούτο ανίσως μελετάτε ιδού εμπρός σας τον Σταυρό:

Βασιλείς, ελάτε, ελάτε, και κτυπήσετε κι εδώ!".

"Διονύσιος Σολωμός"

https://www.mothersblog.gr/free-time/story/35184/ethnikos-ymnos-toyelladas-oloi-oi-stixoi-kai-i-istoria

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Κινητοποίηση για την 25η Μαρτίου

Γ’ Κυριακὴ Νηστειῶν (Σταυροπροσκυνὴσεως)

(Μάρκ. 8,34-9,1)

Εἶπεν ὁ Κύριος·

34. ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. 

35. ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσει τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. 

36. τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; 

37. ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; 

38. ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. 

1. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.

https://aerapatera.wordpress.com/2020/03/22/γ-κυριακὴ-νηστειῶν-σταυροπροσκυνὴ/

Χριριστιανὸς καὶ Σταυρὸς (Ἃγ.Ἰωὰννης Χρυσὸστομος)

Χριστιανός σημαίνει μικρός Χριστός κι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἄρα χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ σταυροῦ.

Γι᾿ αὐτό εἶναι ἀνάρμοστο καί ξένο στόν χριστιανό νά ἀναζητᾶ τίς εὐκολίες καί τήν ἀνάπαυση.

Ὁ Κύριός σου καρφώθηκε στό σταυρό κι ἐσύ ἐπιζητᾶς τήν ἄνεση καί ζῆς μέ πολυτέλεια;

Ἄν ἀγαπᾶς τόν Κύριό σου, πέθανε ὅπως Ἐκεῖνος.

Σταύρωνε τόν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἄν δέν σέ σταυρώνει κανείς.

Καί σταυρός εἶναι ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς κακίας καί τῆς ζήλειας σου.

Σταυρώνεις τό «ἐγώ» σου, ὅταν ἀρνεῖσαι νά ἱκανοποιήσεις τίς κακές ἐπιθυμίες σου.

Κρεμᾶς τόν ἑαυτό σου στό σταυρό, ὅταν ἀφήνεις τόν Θεό νά κατευθύνει τή ζωή σου χωρίς τίς δικές σου λογικές παρεμβάσεις.

Πεθαίνεις σάν τόν Κύριό σου, ὅταν ὑποτάσσεσαι στό θέλημά του χωρίς τά ἀτέλειωτα «γιατί».

Ὁ Κύριος ζήτησε καί ζητᾶ νά τόν ἀκολουθήσουν ὅσοι εἶναι ἀποφασισμένοι νά σηκώσουν τό σταυρό τους, ὅσοι εἶναι ἕτοιμοι νά πεθάνουν, νά ἀρνηθοῦν τίς ἀπολαύσεις καί τήν τρυφή.

 Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἀσφάλεια καί τίς ἡδονές τῆς παρούσης ζωῆς εἶναι ἐχθρός τοῦ σταυροῦ,  τοῦ σταυροῦ πού ὁ χριστιανός ἀγαπᾶ καί σηκώνει μέ ὑπομονή γιά χάρη τοῦ Ἐσταυρωμένου του Κυρίου!…

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Πρός Φιλιππησίους 13· ΕΠΕ 22, 8-10

Share this:

https://aerapatera.wordpress.com/2020/03/22/χριστιανὸς-καὶ-σταυρὸς-ἃγ-ἰωὰννης/

Ακάθιστος Ύμνος - Γ' Στάσις

Νέαν ἔδειξε κτίσιν,
ἐμφανίσας ὁ Κτίστης,
ἡμῖν τοῖς ὑπ' αὐτοῦ γενομένοις·
ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός,
καὶ φυλάξας ταύτην,
ὥσπερ ἦν ἄφθορον,
ἵνα τὸ θαῦμα βλέποντες,
ὑμνήσωμεν αὐτὴν βοῶντες·
Χαῖρε, τὸ ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας,
χαῖρε, τὸ στέφος τῆς ἐγκρατείας.
Χαῖρε, ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα,
χαῖρε, τῶν Ἀγγέλων τὸν βίον ἐμφαίνουσα.
Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ οὗ τρέφονται πιστοί,
χαῖρε, ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ' οὗ σκέπονται πολλοί.
Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγὸν πλανωμένοις,
χαῖρε, ἀπογεννῶσα λυτρωτὴν αἰχμαλώτοις.
Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις,
χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις.
Χαῖρε, στολὴ τῶν γυμνῶν παρρησίας,
χαῖρε, στοργὴ πάντα πόθον νικῶσα.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ξένον τόκον ἰδόντες,
ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν μεταθέντες·
διὰ τοῦτο γὰρ ὁ ὑψηλὸς Θεός,
ἐπὶ γῆς ἐφάνη ταπεινὸς ἄνθρωπος·
βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος,
τοὺς αὐτῷ βοώντας·
Ἀλληλούια.

Ὅλως ἦν ἐν τοῖς κάτω,
καὶ τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν,
ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος·
συγκατάβασις γὰρ θεϊκή,
οὐ μετάβασις τοπικὴ γέγονε,
καὶ τόκος ἐκ Παρθένου θεολήπτου,
ἀκουούσης ταῦτα·
Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα,
χαῖρε, σεπτοῦ μυστηρίου θύρα.
Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα,
χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα.
Χαῖρε, ὄχημα πανάγιον τοῦ ἐπὶ τῶν Χερουβείμ,
χαῖρε, οἴκημα πανάριστον τοῦ ἐπὶ τῶν Σεραφείμ.
Χαῖρε, ἡ τἀναντία εἰς ταὐτὸ ἀγαγοῦσα,
χαῖρε, ἡ παρθενίαν καὶ λοχείαν ζευγνῦσα.
Χαῖρε, δι' ἧς ἐλύθη παράβασις,
χαῖρε, δι' ἧς ἠνοίχθη παράδεισος.
Χαῖρε, ἡ κλεὶς τῆς Χριστοῦ βασιλείας,
χαῖρε, ἐλπὶς ἀγαθῶν αἰωνίων.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Πᾶσα φύσις Ἀγγέλων,
κατεπλάγη τὸ μέγα,
τῆς σῆς ἐνανθρωπήσεως ἔργον·
τὸν ἀπρόσιτον γὰρ ὡς Θεόν,
ἐθεώρει πᾶσι προσιτὸν ἄνθρωπον,
ἡμῖν μὲν συνδιάγοντα,
ἀκούοντα δὲ παρὰ πάντων οὕτως·
Ἀλληλούια.

Ρήτορας πολυφθόγγους,
ὡς ἰχθύας ἀφώνους,
ὁρῶμεν ἐπὶ σοὶ Θεοτόκε·
ἀποροῦσι γὰρ λέγειν,
τὸ πῶς καὶ Παρθένος μένεις,
καὶ τεκεῖν ἴσχυσας·
ἡμεῖς δὲ τὸ μυστήριο ν θαυμάζοντες,
πιστῶς βοῶμεν·
Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον,
χαῖρε, προνοίας αὐτοῦ ταμεῖον.
Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα,
χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα.
Χαῖρε, ὅτὶ ἐμωράνθησαν οἱ δεινοὶ συζητηταί,
χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί.
Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τὰς πλοκὰς διασπῶσα,
χαῖρε, τῶν ἁλιέων τὰς σαγήνας πληροῦσα.
Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα,
χαῖρε, πολλοὺς ἐν γνώσει φωτίζουσα.
Χαῖρε, ὁλκὰς τῶν θελόντων σωθῆναι,
χαῖρε, λιμὴν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Σῶσαι θέλων τὸν κόσμον,
ὁ τῶν ὅλων κοσμήτωρ,
πρὸς τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε·
καὶ ποιμὴν ὑπάρχων ὡς Θεός,
δι' ἡμᾶς ἐφάνη καθ' ἡμᾶς ἄνθρωπος·
ὁμοίῳ γὰρ τὸ ὅμοιον καλέσας,
ὡς Θεὸς ἀκούει·
Ἀλληλούια.

Στο δρόμο για το Αθάνατο Νερό

Η αγάπη είναι πολύ ακριβή, αγάπη μου.. 

Αθάνατο νερό είναι. Μια του σταγόνα σού αρκεί για μια ολάκερη ζωή. Και μόνο μια γουλιά αν πιείς, δεν θα πεθάνεις. Δεν θα πεθάνεις ποτέ. Μα για να βρεις την πηγή του, θα πρέπει ανυπόδητος να διασχίσεις όρη ψηλά και βαθιές χαράδρες, φουρτουνιασμένες θάλασσες και ερήμους πυρωμένες. Ν’ αφήσεις πίσω σου τα γνωστά και τα οικεία, τα εθιστικά και βολικά σου συναισθήματα. Κι αν κάποτε φτάσεις, αν δεις την πηγή με τα ίδια τα μάτια σου ίσα μπροστά σου, μη πάρεις απερίσκεπτα θάρρος πως τέλειωσες. Μέχρι εδώ δεν πέρασες τίποτα. Απλώς προπονήθηκες για τα επόμενα. Τα δύσκολα εδώ ξεκινούν. Ένα βήμα μόλις από το αθάνατο νερό. Δεν θα το πάρεις μονάχος. Μην τολμήσεις να απλώσεις με έπαρση το χέρι εσύ. Αυτό θα έρθει σε σένα αν σε βρει άξιο να σου χαριστεί. Μια γουλιά είναι αρκετή, αλλά εσύ δε θα αρπάξεις το τάσι που κρέμεται να το βάλεις κάτω απ’ το τρεχούμενο νερό και να πιεις. Την κατάλληλη στιγμή, το τάσι θα σηκωθεί μόνο του. Κι αυτό θα γίνει μονάχα αν νικήσεις τους δράκους που φυλούν την πηγή. Πάντοτε δράκοι φοβεροί φυλούν αυτήν την πηγή. Δράκοι που βγάζουν απ’ το στόμα τους φωτίά κι έχουν δέρμα τραχύ και σώμα γιγάντιο, νύχια γαμψά και βροντερή τρομαχτική φωνή. Δεν ανοίγεις κατά μέτωπον επίθεση μαζί τους. Αν το κάνεις δεν έχεις καμιά ελπίδα να τους νικήσεις κι ούτε θα πάρεις μυρωδιά πότε θα σε καταβροχθίσουν. Να τους ξεγελάσεις πρέπει. Περαστικός ήσουν, θα πεις, ένας ασήμαντος, τυχαίος, ένας ανώνυμος περαστικός από το πουθενά. Ίσως και να ‘ναι μια καλή ιδέα να τους πεις πως γι’ αλλού ξεκίνησες και για μέρη που άκουσες πως οι δράκοι την περνούνε πάντα ξάπλα, τρώνε και πίνουν και γλεντούν και καμιά δουλειά δεν κάνουν. Όχι σαν αυτούς τους δύστυχους που άγρυπνοι καιροφυλαχτούν πάνω από μια πηγή που όλο τρέχει γιατί έτσι τους είπανε οι παππούδες και προπαππούδες τους πως πρέπει να κάνουν. Πού είναι αυτή η χώρα, αν σε ρωτήσουν, δείξ’ τους με το δάχτυλο πίσω απ’ την πλάτη τους, να γυρίσουν και να δουν. Να τους ξεγελάσεις, να στρέψουν το βλέμμα τους στην απατηλή χώρα που τους περιγράφεις για να βρει την ευκαιρία που ζητά από σένα το αθάνατο νερό και να σου χαριστεί, αν σε βρει άξιο ή επειδή σε αγάπησε πολύ κι ας είσαι ανάξιός της.

Αόρατο, τότε, χέρι θα δεις να σηκώνει το τάσι και να σε καλεί. Σκύψε ευλαβικά πλημμυρισμένος από ευγνωμοσύνη και πιες. Μα πριν στρέψουν οι δράκοι και σε δουν, βάλ’ το στα πόδια, φύγε μακριά. Μη θαρρέψεις πως δε θα σε πάρουν στο κατόπι. Έχουν πόδια τεράστια και βήματα κάνουν θεόρατα. Το πιο πιθανόν είναι να τους ξαναβρείς μπροστά σου. Κάθε φορά θα πρέπει να τους ξεγελάς και να φεύγεις. Μη φοβηθείς. Εσύ έχεις πιει το αθάνατο νερό. Κανένα φαράγγι και κανένας γκρεμός, καμιά φουρτουνιασμένη θάλασσα δεν μπορεί να σε βλάψει. Τράβα μπροστά και μη γυρίζεις πίσω το κεφάλι. Θα σε οδηγεί το αθάνατο νερό. Κι όταν βρεθείς στην έρημο που κανενα αηδόνι δε λαλεί και ίσκιος δέντρου δε παρηγορεί, μήτε φωνή ανθρώπου θα ακουστεί στ’ αφτιά σου, μην απελπιστείς. Εσύ έχεις πιει το αθάνατο νερό, μην το ξεχνάς. Όλη η ομορφιά του κόσμου η αθάνατη βρίσκεται ήδη μέσα στην καρδιά σου. Όλα τα αηδόνια του κόσμου και τα δέντρα όλα, όλοι όσοι αγάπησες και αγαπάς βρίσκονται μέσα σου, αθάνατα. Αθάνατα για πάντα μέχρι να τα ξαναβρείς μπροστά σου. Γιατί θα τα ξαναβρείς μια μέρα. Είναι βέβαιο. 

Στην έρημο που απλώνεται τριγύρω μας μέρα τη μέρα και που θυμίζει μια παρατεταμένη Μεγάλη Παρασκευή, η Ανάσταση θα έρθει πιο θριαμβευτική από ποτέ! Θα δονήσει σύμπαντα και καταχθόνια συμπαρασύροντας σε κοινή Ανάσταση όλους όσους με δίψα έπαιξαν τη ζωή τους όλη κορώνα γράμματα για μια γουλιά Αθάνατο Νερό!

Ο ναός της καρδιάς μας

Όταν η Σαμαρείτιδα ρωτάει τον Χριστό ΠΟΥ πρέπει να λατρεύουν τον Θεό, ο Χριστός της απαντάει ΠΩΣ να λατρεύουν τον Θεό:

 Ιω. 4,23 ἀλλ᾿ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν.

Ιω. 4,24 πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν.

Μια φορά γεννηθήκαμε από τους γονείς μας, δεύτερη φορά ξαναγεννηθήκαμε από την εκκλησία με το βάφτισμά μας. Μεγαλώνουμε μέσα στην εκκλησία, ζούμε εντός της, είμαστε μέλη της όσο μέλη του σώματός μας είναι τα μικρά μας δαχτυλάκια. Τι σημαίνουν αυτά; Σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνουν πως μέχρι σήμερα έχουμε εισπνεύσει τόσο θυμίαμα που κανένας χειμώνας δεν μπορεί να μας πείσει πως είναι ικανός να πολιορκήσει επιτυχώς την άνοιξη. Την οριστική και αμετακίνητη εποχή της καρδιάς μας. Σημαίνουν πως έχουμε συναναστραφεί με τόσους αγίους στα τέμπλα και τους τοίχους των εκκλησιών που έγιναν οι στενότεροι φίλοι μας με αποτέλεσμα να μην καταφέρνουμε ποτέ να αισθανθουμε μοναξιά. Σημαίνουν πως ακούσαμε τόσα σοφά τροπάρια, ποιητικούς ψαλμούς και θεόπνευστους Χαιρετισμούς, που το χτυποδάρδι μας έπαψε να είναι απλώς ρυθμικό όπως ένα κρουσστό όργανο, και μεταβλήθηκε σε κιθάρα που παίζει το ακατάπαυστο τραγούδι του Θεού. Σημαίνουν πως τα ιερά αναγνώσματα που μας ποτίζουν ηχούν μέσα μας σε κάθε μας λάθος σαν ηχητικό φανάρι για τυφλούς επαναφέροντάς μας και πάλι στον δρόμο του Θεού. Και το κυριότερο, το ασύγκριτο, το μοναδικό. Έχουμε μεταλάβει  τόσο Θεό που μπορούμε ευχαρίστως να πεθάνουμε προκειμένου  να είμαστε διαρκώς μαζί Του και μαζί με όλους όσους τον λάτρεψαν.

Η χθεσινή Κυριακή ήταν οπωσδήποτε διαφορετική από τις άλλες, αλλά αναμφισβήτητα ήταν Κυριακή. Μια Κυριακή της καρδιάς μας, όπως μπορεί να είναι και κάθε μέρα της εβδομάδας και όπως θα είναι κάποιες Κυριακές που θα επακολουθήσουν. 

Δεν μπορείτε να λέτε πως αγαπάτε τον Θεό, αν δεν αγαπάτε τον άνθρωπο, μας είπε ο Κύριος. 

Για χάρη του κάθε ανθρώπου, λοιπόν, που είναι ο δικός μας πλησίον, καλούμαστε σε έναν πρωτοφανή για τα μέτρα μας αγώνα. Ως Βασίλειον ιεράτευμα που είμαστε όλοι οι βαφτισμένοι χριστιανοί, να κάνουμε αυτό που έτσι κι αλλιώς είχαμε πάντα να κάνουμε. Δηλαδή, ναό το σώμα μας, ναό το σπίτι μας, ναό την πολυκατοικία μας και τη γειτονιά μας, τη χώρα μας, τον κόσμο όλο. Προσερχόμαστε σε αυτόν τον αγώνα με χαρά, αγάπη, πίστη και ελπίδα, παρακαλώντας τον Θεό να τον ενισχύσει παραχωρώντας μας τη Χάρη του. Τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού. Τίποτε δεν μπορεί να μας χωρήσει από την αγάπη του ανθρώπου. Και αφού καλούμαστε σε μια τόσο απαιτητική νηστεία, ο Θεός θα δώσει να την βγάλουμε εις πέρας. 

Ας μη λησμονούμε πως υπήρξαν μεγάλοι άγιοι και αγίες της εκκλησίας μας που μετέλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων μόνο μία φορά στη ζωή τους, όπως η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, της οποίας την μνήμη θα εορτάσουμε σε λίγο καιρό.

Αφήνω ως επίλογο το ποίημα του Ιωάννη Φρουδαράκη.

Εἶναι σαρακοστή.

Ἄς νηστέψω. 

Ἄς νηστέψουμε τ' ἀπόδειπνα,

τούς κατανυχτικούς ἑσπερινούς.

Ἀς νηστέψω Τετάρτες καί Παρασκευές. 

Ἄς νηστέψουμε τίς Κυριακές, 

Ἄς νηστέψω τόν Κύριό μου.

Ἄς στερηθῶ τήν ἴδια μου τή ζωή,

Ἄς θυσιάσω ἐπιτέλους τόν πόθο μου.

Ἄς μείνω θεονήστικος

Ἄς θυσιαστοῦμε γιά τόν συνάνθρωπό μας.

Τοῦ Χριστοῦ νηστεύω.

Σαρακοστή εἶναι.

https://palimpsiston.blogspot.com/2020/03/blog-post_89.html

Β’ Κυριακὴ Νηστειῶν

(Μάρκ. 2,1-12)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς 

1. εἰς Καπερναοὺμ· καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἴκόν ἐστι. 

2. καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. 

3. καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων· 

4. καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ’ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. 

5. ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.

6. ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· 

7. τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; 

8. καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; 

9. τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; 

10. ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας –λέγει τῷ παραλυτικῷ· 

11. σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. 

12. καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

https://aerapatera.wordpress.com/2020/03/15/β-κυριακὴ-νηστειῶν-2/

Περί Θείας Μεταλήψεως σε περίοδο διωγμών - του Μ. Βασιλείου

Κείμενο του Μ. Βασιλείου:

«Τὸ κοινωνεῖν καθ' ἑκάστην ἡμέραν καὶ μεταλαμβάνειν τῶν θείων μυστηρίων καλὸν καὶ ἐπωφελές, αὐτοῦ τοῦ Χριστοῦ λέγοντος· Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον. Ἡμεῖς μέντοι τέταρτον καθ' ἑκάστην ἑβδομάδα κοινωνοῦμεν, τῇ Κυριακῇ, τῇ τετράδι, τῆ παρασκευῇ καὶ τῷ σαββάτῳ, καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις ἡμέραις, ἐὰν ᾖ μνήμη ἁγίου τινός. Τὸ δὲ ἐν τοῖς τοῦ διωγμοῦ καιροῖς ἀναγκάζεσθαί τινα, μὴ παρόντος ἱερέως ἢ λειτουργοῦ, τὴν κοινωνίαν ἰδίᾳ χειρὶ λαμβάνειν, μηδαμῶς εἶναι βαρύ, περιττόν ἐστιν ἀποδεικνύναι, διὰ τὸ καὶ τὴν μακρὰν συνήθειαν τοῦτο δι᾽ αὐτῶν τῶν πραγμάτων πιστώσασθαι. Πάντες γὰρ οἱ κατὰ τὰς ἐρήμους σχολάζοντες, ἔνθα μή ἐστιν ἱερεύς, κοινωνίαν οἴκοι κατέχοντες ἀφ’ ἑαυτῶν μεταλαμβάνουσιν. Ἐν Ἀλεξανδρείᾳ δὲ καὶ ἐν Αἰγύπτῳ ἕκαστος καὶ τῶν ἐν λαῷ τελούντων ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἔχει κοινωνίαν ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ καὶ ὅτε βούλεται μεταλαμβάνει δι' ἑαυτοῦ. Ἅπαξ γὰρ τοῦ ἱερέως τὴν θυσίαν τελειώσαντος καὶ δεδωκότος, ὁ λαβὼν αὐτὴν καὶ μεταλαμβάνων, ὡς παρὰ τοῦ ἱερέως μεταλαμβάνειν πιστεύειν ὀφείλει. Καὶ γὰρ καὶ νῦν τῇ ἐκκλησίᾳ, ὁ ἱερεὺς ἐπιδίδωσι τὴν μερίδα, καὶ κατέχει αὐτὴν ὁ ὑποδεξάμενος μετ' ἐξουσίας ἁπάσης, καὶ οὕτω προσάγει τῷ στόματι τῇ ἰδίᾳ χειρί. Ταὐτὸν οὖν ἐστι τῇ δυνάμει, εἴτε μίαν μερίδα δέξεταί τις παρὰ τοῦ ἱερέως, εἴτε πολλὰς μερίδας ὁμοῦ» (PG 32, 484B-485B). 

Απόδοση από την Β.Ν

«Καλό και επωφελές είναι να μεταλαβαίνουμε των θείων μυστηρίων, του Χριστού.

«Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον».

Εμείς, λοιπόν, κοινωνούμε τέσσερις φορές την εβδομάδα, την Κυριακή, την Τετάρτη, την Παρασκευή, το Σάββατο και στις άλλες ημέρες, εάν υπάρχει κάποια μνήμη αγίου. Το να αναγκάζεται κάποιος σε καιρούς διωγμού και μη παρόντος ιερέως ή λειτουργού να λαμβάνει την κοινωνία με τα ίδια του τα χέρια, σε καμία περίπτωση δεν είναι βαρύ (αμαρτία, παράπτωμα). Αυτό είναι περιττό να το αποδείξουμε γιατί αυτή η μακρά συνήθεια πιστοποιείται από τα ίδια τα πράγματα. Όλοι όσοι ζουν στην έρημο (ερημίτες) όπου δεν υπάρχει ιερέας και κατέχουν την θεία κοινωνία στο κατάλυμά τους μεταλαμβάνουν αφ’ εαυτού, μόνοι τους. 

Στην Αλεξάνδρεια και στην Αίγυπτο οι περισσότεροι έχουν θεία κοινωνία στο σπίτι τους και μεταλαμβάνουν όταν θέλουν μόνοι τους. Από τη στιγμή που ο ιερέας έχει τέλεσει τη θυσία και τους έχει δώσει την κοινωνία, αυτός που την έχει παραλάβει από τον ιερέα, μεταλαμβάνει οφείλονγζς να πιστεύει όπως θα μεταλάμβανε από το ίδιο τον ιερέα.

Διότι και τώρα στην εκκλησιά ο ιερέας παραδίδει την μερίδα και αυτός που την δέχεται την κατέχει με κάθε εξουσία και έτσι την προσάγει στο στόμα του με τα ίδιο του το χέρι. Αυτό, λοιπόν, είναι δυνατόν, είτε μία μερίδα δέχεται κανείς από τον ιερέα είτε πολλές μερίδες μαζί.» 

(PG 32, 484B-485B).

ΥΓ.2: Η εικόνα είναι από το https://www.jornaldamadeira.com/…/solenidade-do-santissimo…/

Το κείμενο του Μ. Βασιλείου το δημοσίευσε ο Θανάσης Παπαθανασίου μέσα σε ένα δικό του κείμενο:

https://www.facebook.com/papathanasiou.athanasios.39/posts/1555022701324372

Κυκλοφόρησε η 2η έκδοση του Αχτιδοϋφαντή στην Τουρκία από την Yapi Kredi

Ο τρελός κι η τρέλα του - π.Ρωμανός Καράνος

Πολλά λέγονται και ακούγονται εξ αφορμής της επιδημίας του κορωνοϊού. Όπως είναι φυσικό, η πίστη ή η απιστία μας παίζει σημαντικό ρόλο στο πώς αντιδρούμε, τι προφυλάξεις παίρνουμε, πώς στεκόμαστε απέναντι σε διάφορες ανθρώπινες δραστηριότητες. Μια εξ αυτών είναι ο εκκλησιασμός και η Θεία Κοινωνία. Πολλοί σκανδαλίζονται, πολλοί βάλλουν λίθον εναντίον αυτών που μεταλαμβάνουν και εναντίον της διοικούσας Εκκλησίας. Βλέπουν παντού σκοταδισμό, φανατισμό και Μεσαίωνα (λες κι ο Μεσαίωνας δεν παρήγαγε τίποτα αξιόλογο—η υπέροχη μουσική του μου έρχεται στον νου—, αλλά αυτό δεν είναι της ώρας). Φυσικά και υπάρχουν όλα αυτά μες στην Εκκλησία, όπως υπάρχουν—ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό—και εκτός αυτής. Δεν κρίνω όσους σκέφτονται έτσι. Δεν αμφισβητώ τα αγαθά κίνητρά τους. Θα ήθελα όμως να καταθέσω κι εγώ τη δική μου άποψη, όχι επειδή έχει καμιά αξία, αλλά επειδή είμαι ερωτευμένος και άρα τρελός. Ίσως ο έρωτας κι η τρέλα ισοδυναμούν με σκοταδισμό και φανατισμό. Αυτό ας το κρίνει ο καθένας μόνος του. 

Εμείς λοιπόν οι Χριστιανοί δεν πιστεύουμε σε ένα Θεό απόμακρο, σε μια αόριστη «ανωτέρα δύναμη» (τι πάει να πει αυτό άλλωστε;) κάπου εκεί ψηλά (μακρυά κι αγαπημένοι ένα πράμα). Πιστεύουμε σε ένα Θεό που μας αγαπάει τόσο πολύ που πήρε το δικό μας σώμα, έζησε τον δικό μας πόνο, τη δική μας μοναξιά, τη δική μας απογοήτευση, τον δικό μας θάνατο. Γι’ αυτό ξέρουμε ότι συμπάσχει αληθινά. Και γι’ αυτό δεν Τον πιστεύουμε απλά, αλλά Τον αγαπάμε και εμπιστευόμαστε τα πάντα στα χέρια Του.

Αυτός ο Θεός μάς είπε ότι όχι μόνο θα ακούει τις προσευχές μας, αλλά θα *είναι* μαζί μας. Όχι διανοητικά και πνευματικά, αλλά κυριολεκτικά και σωματικά. Θα ενώνεται μαζί μου, μαζί σου, μαζί της, θα γίνομαστε ένα. Όπως ο άντρας κι η γυναίκα γίνονται ένα, έτσι κι εδώ. Θεός και άνθρωπος, ένα. Με όλη τη σημασία της λέξεως. Γι’ αυτό και λίγο πριν από την Κοινωνία, σε μια ευχή που διαβάζει ο ιερέας χρησιμοποιεί τη λέξη «συνών» (εκ του «σύνειμι», εξ ου και «συνουσία»), αναφερόμενος στην παρουσία του Χριστού ανάμεσά μας και *μέσα μας*. Αν πεις σε κάποιον ερωτευμένο με τον Χριστό ότι δεν μπορεί να ενωθεί με τον Έρωτα και τη Ζωή του, είναι σαν να του λες ότι δεν μπορεί να ενωθεί με τη γυναίκα του. Έχει κανείς τέτοιο δικαίωμα; Κι αν το έχει και του το επιβάλει, θα είναι φανατικός ο ερωτευμένος, αν αντιδράσει; Μα γίνεται να μην αντιδράσει; Οι πιστοί δε μεταλαμβάνουμε από συνήθεια ή «για το καλό» ή «για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας», αλλά γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Τις γυναίκες μας και τα παιδιά μας τα αγκαλιάζουμε και τα φιλάμε, το ίδιο κάνουμε με τον Θεό μας.

Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει. Ο δικός μας ο Θεός δεν αναγκάζει κανέναν να Τον πιστέψει και να Τον αγαπήσει. Αγαπάει τόσο πολύ την ελευθερία μας που, αν θέλουμε να Τον σταυρώσουμε, μας αφήνει. Και όχι μόνο, αλλά μας συγχωρεί κιόλας πάνω απ’ τον Σταυρό. Το έκανε κάποτε κάπου στην Παλαιστίνη, το κάνει και κάθε μέρα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο Τον προδίδουμε, Τον φτύνουμε, Τον βλαστημάμε. Αν όμως Τον πιστέψουμε, Τον εμπιστευθούμε, Του δοθούμε, μας προσφέρει φανερώσεις της παρουσίας Του. Και μια απ’ αυτές είναι η βαθιά πίστη ότι αυτό που μεταλαμβάνουμε δεν είναι ψωμί και κρασί, δεν είναι καν σύμβολο του Σώματος και του Αίματός Του, είναι Αυτός ο Ίδιος σωματικά. Και άρα όταν Τον μεταλαμβάνουμε, παίρνουμε μέσα μας Ζωή, ποτέ αρρώστια και θάνατο.

Και μας το δείχνει αυτό δυο χιλιάδες χρόνια. Επικαλούνται πολλοί συνάνθρωποί μας τα εμπειρικά και επιστημονικά δεδομένα. Πολύ καλά κάνουν. Άσχετα αν οι περισσότεροι (δεν) έχουν ιδέα ποια είναι αυτά, πού να τα βρουν και πώς να τα ερμηνεύσουν. Αυτά τα δεδομένα βλέπω κι εγώ και απορώ πώς είναι δυνατόν να μην έχει καταγραφεί ούτε ένα περιστατικό ιερέως που ασθένησε από το Άγιο Ποτήριο. Και σε εποχές θανατηφόρων επιδημιών ο ιερέας πάντα κοινωνούσε όλους τους ασθενείς απ’ το ίδιο Ποτήριο και μετά κατέλυε, έτρωγε και έπινε δηλαδή, ό,τι απέμενε. Αυτό κάνουμε όλοι οι ιερείς κάθε φορά που λειτουργούμε. Γλείφουμε καλά τη λαβίδα και δεν αφήνουμε ούτε ίχνος Σώματος ή Αίματος να μείνει στο δισκοπότηρο. Αν λοιπόν κάποιος έπρεπε να κολλάει και πρώτος να πεθαίνει, αυτός θα ήταν ο παπάς, που βάζει στο στόμα του τα μικρόβια όλων αυτών που κοινώνησαν. Κάτι τέτοιο όμως ποτέ δε συνέβη.

Αυτά (τα πολλά) και συγχωρήστε με. Είπαμε: είμαι τρελός. Από αγάπη σ’ Αυτόν που μ’ αγάπησε Πρώτος.

Η Ευχαριστία και τα...μικρόβια - π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Πάντοτε οι άνθρωποι συνέχεαν τη ζωή με την υγεία. Πάντοτε φαντάζονταν  ότι υγεία σημαίνει ζωή. Πάντοτε πίστευαν ότι εξασφαλίζεται μακροζωΐα όταν εξασφαλιστούν όροι υγιεινής.

Μέσα σ’ αυτή τους την αγωνία και στο παρελθόν τέθηκε θέμα για τον τρόπο «διανομής» της Θείας Ευχαριστίας (επερώτηση στη...Βουλή και πρόταση για μιας χρήσεως...κουταλάκι) και τώρα με την λεγόμενη γρίππη των χοίρων αναζωπυρώθηκαν τέτοιου είδους συζητήσεις.

Γράφονται λοιπόν πολλά, ακούγονται περισσότερα και γενικεύεται μια σύγχυση που από την μία της πλευρά ισχυρίζεται ότι η πολυχρησία της λαβίδας (κουταλάκι Θείας Μεταλήψεως) θα μεταδώσει μικρόβια (ἐν προκειμένῳ των χοίρων)· η άλλη, η θεολογικότερη, αποκλείει τέτοιο ενδεχόμενο από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, και τέλος μια «επιστημονικο-λαϊκότερη» προτείνει λογικά αποδεικτικά επιχειρήματα (οι παπάδες στα σανατόρια) και το αμίμητο ότι μέσω του ασημένιου σκεύους της λαβίδας δεν μεταφέρεται ο ιός (ωσάν να υπάρχει μεν αλλά να μη μεταφέρεται!!).

Τέτοιου είδους διελκυστίνδα, για την Εκκλησία του Χριστού, είναι άτοπη και ανόητη.

Την Ευχαριστία την τελεί το Σώμα της Εκκλησίας του Χριστού «εἰς ἀνάμνησίν Του καὶ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Το Σώμα της Εκκλησίας του Χριστού είναι οι σε Αυτόν πιστεύοντες. Δηλαδή όσοι τον εμπιστεύονται Κύριο της ζωής τους και Σωτήρα της ύπαρξής τους. Η Εκκλησία δεν τελεί μαγικές τελετές για να τις αντιπαρατάξει στα προβλήματα και τις δυσκολίες του κόσμου. Αναφέρει τον κόσμο στον Χριστό προκειμένου να μεταβληθεί (ο κόσμος) σε Σώμα Χριστού!

Η ζωή και η επιβίωση για την Εκκλησία δεν ταυτίζονται. Ζωή για την Εκκλησία είναι ο Χριστός. Γι᾿ αυτό και πολλά από τα μέλη-τέκνα της (της Εκκλησίας) μπροστά στο δίλημμα της άρνησης του Χριστού προτίμησαν (και προτιμούν) τον θάνατο. Μέσω των μυστηρίων και της Ευχαριστίας "ἐνεργεῖται ἐν ἡμῖν" η Ζωή που είναι ο Χριστός.

Τα Μυστήρια της Εκκλησίας δεν είναι υπόθεση των δημοσιογραφικών παρουσιάσεων. Το Μυστήριο της Ευχαριστίας αφορά μόνον τους πιστούς όχι τους... παρατηρητές, ούτε τους… εξ έθους κοινωνούντας. Η Εκκλησία του Χριστού δεν ταυτίζει τα Μυστήρια με τον Θεό. Τα έχει τρόπο "προσπέλασης" σ’ Αυτόν.

Ο Άρτος και ο Οίνος της Ευχαριστίας ΕΙΝΑΙ το Σώμα και το Αίμα του Χριστού γιατί αυτό μας παρέδωσε ο Χριστός, που είναι ο Θεός της ζωής των Χριστιανών. Από τον λόγο του Χριστού υποστασιάζονται τα μυστήρια και συγχρόνως δεν εξαντλούν τον... Χριστό, μόνον στην παρουσία τους! Δεν έχουν μόνα τους αξία. Δεν τα αντιπαραθέτουμε στον μολυσμένο κόσμο. Η Εκκλησία προσλαμβάνει τον μολυσμένο ηθικοπνευματικά κόσμο για να τον κάνει Βασιλεία του Θεού. Δηλαδή κοινωνία αγάπης και θυσίας.

Αν αυτό δεν το καταλάβαμε είμαστε σε συγγνωστή πλάνη αλλά δεν μπορούμε να γίνουμε κριτήριο για τις ενέργειες της Εκκλησίας. Το θαύμα δεν είναι πιστόλι στον κρόταφο των αμφισβητούντων. Ούτε εγωιστική επιβεβαίωση των απόψεων των Χριστιανών. Η σχέση με τον Χριστό δεν είναι απόψεις ούτε αποδείξεις. Είναι περιπέτεια πορείας «ἐπὶ τῶν κυμάτων». Όποιος θέλει μπορεί να «αναπαύεται» στην ακινησία του «κρεβατιού» του· δεν μπορεί όμως να θέλει να ρυθμίσει την περιπέτεια αυτών που αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον Χριστό «βασανιζόμενοι ὑπὸ τῶν κυμάτων».

Η πίστη είναι σχέση και η μετοχή στην Ευχαριστία πορεία και όχι συμβόλαιο ασφαλιστικής εταιρείας έστω και...ουράνιας! Η Ευχαριστία είναι έκφραση της υπάρχουσας Κοινωνίας των «εἰς Χριστὸν πιστευόντων»· δεν είναι «μαγικός ζωμός για να νικήσουμε τους Ρωμαίους».

Στην Εκκλησία μπαίνεις με το Βάπτισμα, δηλαδή αποφασίζοντας ως τρόπο ζωής σου τις εντολές του Χριστού και ζεις με την Ευχαριστία που μεταβάλλει-μπολιάζει και την δική σου ύπαρξη σε δούλο και μιμητή του Χριστού.

Όλα τα άλλα είναι ανόητα και άτοπα.

Με αγάπη και ευχές

ο Εφημέριος σας

π. Θεοδόσιος 

https://enoriako.info/index.php/2019-06-06-10-52-50/127-a-2009?fbclid=IwAR2qM_Uy8Pro2UM2EucLsqBJcLH6SA3E7elRdAgYSe4LtNHc9aR7OJ0jaCQ

Εγώ η άνθρωπος - Ζωή Καρέλλη

Εγώ γυναίκα, η άνθρωπος,
ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε,
ήταν ως τώρα του ανδρός
και δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.

Ποιος είναι και πώς
πιο πολύ μονάχος,
παράφορα, απελπισμένα μονάχος,
τώρα εγώ ή εκείνος;

Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω,
όμως πότε υπήρχα δίχως του
και τώρα,
πώς στέκομαι, σε ποιο φως,
ποιος είναι ο δικός μου ακόμα καϋμός;

Ω, πόσο διπλά υποφέρω,
χάνομαι διαρκώς,
όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.

Πώς θα δω το πρόσωπό μου,
την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ,
όταν τόσο παλεύω
και δεν μπορώ ν’ αρμοστώ.

«Ότι διά σου αρμόζεται
γυνή τω ανδρί.»
Δεν φαίνεται ακόμα το τραγικό
του απρόσωπου, ούτε κι εγώ
δεν μπορώ να το φανταστώ ακόμα, ακόμα.

Τι θα γίνει που τόσο καλά,
όσα πολλά ξέρω και γνωρίζω καλλίτερα,
πως απ’ το πλευρό του δεν μ’ έβγαλες.

Και λέω πως είμαι ακέραιος άνθρωπος
και μόνος. Δίχως του δεν εγινόμουν
και τώρα είμαι και μπορώ
κι είμαστε ζεύγος χωρισμένο, εκείνος
κι εγώ έχω το δικό μου φως,
εγώ ποτέ, σελήνη,
είπα πως δεν θα βαστώ απ’ τον ήλιο
κι έχω τόσην υπερηφάνεια
που πάω τη δική του να φτάσω
και να ξεπεραστώ, εγώ,
που τώρα μαθαίνομαι και πλήρως
μαθαίνω πως θέλω σ’ εκείνον ν’ αντισταθώ
και δεν θέλω από κείνον τίποτα
να δεχτώ και δε θέλω να περιμένω.

Δεν κλαίω, ούτε τραγούδι ψάλλω.
Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου
ξέσκισμα που τοιμάζω,
για να γνωρίσω τον κόσμο δ’ εμού,
για να πω το λόγο δικό μου,
εγώ που ως τώρα υπήρξα
για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν’ αγαπώ,

εγώ πια δεν του ανήκω
και πρέπει μονάχη να είμαι,
εγώ, η άνθρωπος.

Ζωή Καρέλλη ( 1901 - 1998 )
Ποιήτρια - Μεταφράστρια και Δοκιμιογράφος

Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξὶας

(Ιωάν. 1,44-52)

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς 

44. ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν· καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· Ἀκολούθει μοι. 

45. ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως Ἀνδρέου καὶ Πέτρου.

46. εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· Ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ.

47. καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος· Ἔρχου καὶ ἴδε. 

48. εἶδεν ὁ Ἰησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· Ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι. 

49. λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· Πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε.

50. ἀπεκρίθη Ναθαναήλ καὶ λέγει αὐτῷ· Ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. 

51. ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψῃ. 

52. καὶ λέγει αὐτῷ· Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ’ ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.

https://aerapatera.wordpress.com/2020/03/08/κυριακὴ-τῆς-ὀρθοδοξὶας/

Καλή Σαρακοστή - Περίοδος να ερωτευτούμε - Κάλλιστος Ware

Στην Ελλάδα, η πρώτη μέρα της Σαρακοστής -η «Καθαρά Δευτέ­ρα» όπως ονομάζεται, είναι η πρώτη γιορτή του έτους στην ύπαιθρο. Οι οικογένειες βγαίνουν στην εξοχή, ανεβαίνουν σε λόφους και πετούν χαρταετούς. Εδώ έχουμε μια ακόμη εικόνα της έναρξης της νηστείας της Σαρακοστής, που συγκρίνεται με τις δυτικές γιορτές της «Τετάρτης των Τεφρών».

Είναι φανερό ότι οι γιορτές διαφέρουν πολύ ως προς τις συνέπειες πού έχουν. Οι στάχτες πού χύνονται στα κεφάλια μας και σημα­δεύουν τα μέτωπά μας, με όλα όσα αυτή η πράξη υποδηλώνει -μια αίσθηση θνητότητας και μετάνοιας- σίγουρα συνιστά ένα ουσιώδες τμήμα του όλου νοήματος της Σαρακοστής. Αυτό όμως δεν είναι άτι πού η Ορθοδοξία θέλει να τονίσει στην αρχή της νηστείας. Αντίθετα, μας ενθαρρύνει να συνδέσουμε τη Σαρακοστή με τον φρέσκο αέρα, με τον άνεμο που πνέει στους λόφους, με τον ερχομό της άνοιξης. Η Σαρακοστή είναι η εποχή πετάγματος των αετών - μια περίοδος περιπέτειας, εξερεύνησης, φρέσκων πρωτοβουλιών, νέας ελπίδας.

Από την άποψη αυτή είναι σίγουρο ότι δεν αποτελεί σύμπτωση το γεγονός, ότι η περίοδος της Σαρακοστής δεν τοποθετείται στο φθινόπωρο, την περίοδο που πέφτουν τα φύλλα και οι μέρες γίνονται μικρότερες, ούτε στα μέσα του χειμώνα, όταν τα δένδρα είναι γυμνά και τα νερά παγωμένα, αλλά την άνοιξη, όταν σπάζει ο πάγος και η ζωή εμφανίζεται ξανά παντού. Στην πραγματικότητα, η αρχική έννοια της αγγλικής λέξης «Lent» (Μεγάλη Τεσσαρακοστή) ήταν ακριβώς «άνοιξη», όπως μπορούμε να το διαπιστώσουμε από τις λέξεις του μεσαιωνικού ποιήματος:

Lenten is come with love to towne,

With blosmen and with briddes rowne.

(H άνοιξη έρχεται με αγάπη στον κόσμο, 

με άνθη και κελαδήματα πουλιών.)

Μπορεί να φαίνεται παράξενο πού θεωρούμε τη Σαρακοστή ως εποχή πού ερωτεύεται κανείς, αλλά ίσως κι αυτό να είναι τμήμα του νοήματός της. Η σύνδεση ανάμεσα στη Σαρακοστή και στην άνοιξη είναι επίσης φανερή και στα Ορθόδοξα λειτουργικά κείμενα:

«Η άνοιξη της νηστείας ανέτειλε,

Το άνθος της μετανοίας άρχισε να ανοίγει».

Η Μετάνοια, η αλλαγή του νου, δεν είναι μόνο στάχτες, αλλά και ένα λουλούδι που ανοίγει.

Κάλλιστος Ware

* Μας το έστειλε ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου