Στο δρόμο για το Αθάνατο Νερό

Η αγάπη είναι πολύ ακριβή, αγάπη μου.. 

Αθάνατο νερό είναι. Μια του σταγόνα σού αρκεί για μια ολάκερη ζωή. Και μόνο μια γουλιά αν πιείς, δεν θα πεθάνεις. Δεν θα πεθάνεις ποτέ. Μα για να βρεις την πηγή του, θα πρέπει ανυπόδητος να διασχίσεις όρη ψηλά και βαθιές χαράδρες, φουρτουνιασμένες θάλασσες και ερήμους πυρωμένες. Ν’ αφήσεις πίσω σου τα γνωστά και τα οικεία, τα εθιστικά και βολικά σου συναισθήματα. Κι αν κάποτε φτάσεις, αν δεις την πηγή με τα ίδια τα μάτια σου ίσα μπροστά σου, μη πάρεις απερίσκεπτα θάρρος πως τέλειωσες. Μέχρι εδώ δεν πέρασες τίποτα. Απλώς προπονήθηκες για τα επόμενα. Τα δύσκολα εδώ ξεκινούν. Ένα βήμα μόλις από το αθάνατο νερό. Δεν θα το πάρεις μονάχος. Μην τολμήσεις να απλώσεις με έπαρση το χέρι εσύ. Αυτό θα έρθει σε σένα αν σε βρει άξιο να σου χαριστεί. Μια γουλιά είναι αρκετή, αλλά εσύ δε θα αρπάξεις το τάσι που κρέμεται να το βάλεις κάτω απ’ το τρεχούμενο νερό και να πιεις. Την κατάλληλη στιγμή, το τάσι θα σηκωθεί μόνο του. Κι αυτό θα γίνει μονάχα αν νικήσεις τους δράκους που φυλούν την πηγή. Πάντοτε δράκοι φοβεροί φυλούν αυτήν την πηγή. Δράκοι που βγάζουν απ’ το στόμα τους φωτίά κι έχουν δέρμα τραχύ και σώμα γιγάντιο, νύχια γαμψά και βροντερή τρομαχτική φωνή. Δεν ανοίγεις κατά μέτωπον επίθεση μαζί τους. Αν το κάνεις δεν έχεις καμιά ελπίδα να τους νικήσεις κι ούτε θα πάρεις μυρωδιά πότε θα σε καταβροχθίσουν. Να τους ξεγελάσεις πρέπει. Περαστικός ήσουν, θα πεις, ένας ασήμαντος, τυχαίος, ένας ανώνυμος περαστικός από το πουθενά. Ίσως και να ‘ναι μια καλή ιδέα να τους πεις πως γι’ αλλού ξεκίνησες και για μέρη που άκουσες πως οι δράκοι την περνούνε πάντα ξάπλα, τρώνε και πίνουν και γλεντούν και καμιά δουλειά δεν κάνουν. Όχι σαν αυτούς τους δύστυχους που άγρυπνοι καιροφυλαχτούν πάνω από μια πηγή που όλο τρέχει γιατί έτσι τους είπανε οι παππούδες και προπαππούδες τους πως πρέπει να κάνουν. Πού είναι αυτή η χώρα, αν σε ρωτήσουν, δείξ’ τους με το δάχτυλο πίσω απ’ την πλάτη τους, να γυρίσουν και να δουν. Να τους ξεγελάσεις, να στρέψουν το βλέμμα τους στην απατηλή χώρα που τους περιγράφεις για να βρει την ευκαιρία που ζητά από σένα το αθάνατο νερό και να σου χαριστεί, αν σε βρει άξιο ή επειδή σε αγάπησε πολύ κι ας είσαι ανάξιός της.

Αόρατο, τότε, χέρι θα δεις να σηκώνει το τάσι και να σε καλεί. Σκύψε ευλαβικά πλημμυρισμένος από ευγνωμοσύνη και πιες. Μα πριν στρέψουν οι δράκοι και σε δουν, βάλ’ το στα πόδια, φύγε μακριά. Μη θαρρέψεις πως δε θα σε πάρουν στο κατόπι. Έχουν πόδια τεράστια και βήματα κάνουν θεόρατα. Το πιο πιθανόν είναι να τους ξαναβρείς μπροστά σου. Κάθε φορά θα πρέπει να τους ξεγελάς και να φεύγεις. Μη φοβηθείς. Εσύ έχεις πιει το αθάνατο νερό. Κανένα φαράγγι και κανένας γκρεμός, καμιά φουρτουνιασμένη θάλασσα δεν μπορεί να σε βλάψει. Τράβα μπροστά και μη γυρίζεις πίσω το κεφάλι. Θα σε οδηγεί το αθάνατο νερό. Κι όταν βρεθείς στην έρημο που κανενα αηδόνι δε λαλεί και ίσκιος δέντρου δε παρηγορεί, μήτε φωνή ανθρώπου θα ακουστεί στ’ αφτιά σου, μην απελπιστείς. Εσύ έχεις πιει το αθάνατο νερό, μην το ξεχνάς. Όλη η ομορφιά του κόσμου η αθάνατη βρίσκεται ήδη μέσα στην καρδιά σου. Όλα τα αηδόνια του κόσμου και τα δέντρα όλα, όλοι όσοι αγάπησες και αγαπάς βρίσκονται μέσα σου, αθάνατα. Αθάνατα για πάντα μέχρι να τα ξαναβρείς μπροστά σου. Γιατί θα τα ξαναβρείς μια μέρα. Είναι βέβαιο. 

Στην έρημο που απλώνεται τριγύρω μας μέρα τη μέρα και που θυμίζει μια παρατεταμένη Μεγάλη Παρασκευή, η Ανάσταση θα έρθει πιο θριαμβευτική από ποτέ! Θα δονήσει σύμπαντα και καταχθόνια συμπαρασύροντας σε κοινή Ανάσταση όλους όσους με δίψα έπαιξαν τη ζωή τους όλη κορώνα γράμματα για μια γουλιά Αθάνατο Νερό!