Τραγούδι του αγίου Σπυρίδωνα

Ο Άγιος Σπυρίδωνας ήταν από την Άσσια

Πλησίον της Αμμόχωστου κι όχι  παραθαλάσσια

Το έτος που γεννήθηκε, διακόσια εβδομήντα

Από οικογένεια βοσκών ευπόρων, λένε, ήταν

Μορφώνεται, αλλά βοσκός μένει και  δεν αλλάζει

Είναι απλός και ταπεινός, αρνάκι που βελάζει

Συντρέχει τους πλήσιον του κι όλους τους αγαπάει

Μαζεύει τα βοσκόπουλα, στις εκκλησιές τα πάει

Τις Κυριακές, και εξηγεί μετά να καταλάβουν,

‘ποστόλους και βαγγέλια που πάθη καταβάλλουν

Στις χήρες και στα ορφανά γίνεται ο προστάτης

Κι όπου διαβεί κι όπου σταθεί μοιάζει με φανοστάτης

Νυμφεύεται και αποκτά μια κόρη, την Ειρήνη

Μα ο Θεός που όλα θωρεί κι ως θέλει Αυτός κρίνει  

Τη σύζυγο την ευλαβή την παίρνει αγκαλιά του

Κι ο άγιος κηρύττοντας κάνει όλους παιδιά του

Πιέσεις δέχεται πολλές να τον χειροτονήσουν

Χειροτονείται κι ύστερα όλοι θα το νοήσουν

Νηφάλιος και σώφρονας, φιλόξενος και κόσμιος

Είναι ο ανεπίληπτος που μοιάζει υπερκόσμιος

Σαν χήρεψε η επισκοπή, της Κύπρου, Τριμυθούντος,

Λαός και κλήρος διά βοής φωνάξαν όλοι πού ‘ντος;

Τόσο προκόπτει που ο Θεός αυτόν θα αξιώσει

Έξω από πλήθος θαύματα, και να κατατροπώσει

Στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο πολεμίους

Αρειανούς που είχανε μύριους τρόπους  αχρείους

Το κεραμμίδι κράτησε στο αριστερό του χέρι

Σταυρώνει το και χωριστό μένει σε τρία μέρη

Εις του Πατρός το όνομα, φωτιά πάει επάνω

Και στου Υιού, συνέχισε, νερό έπεσε χάμω,

Και του Αγίου Πνεύματος, το χώμα απομένει

Στη χούφτα, κι η ενότητα Τριάδας καταφαίνει

Ετών ογδόντα ο άγιος στις δώδεκα Δεκεμέμβρη

Κοιμήθηκε μα η χάρις του ξάγρυπνη θα τον έβρει

Αυτόν που την επίκληση κάνει του ονόματός του

Με πίστη, πόθο και καημό που κρύβει στο εντός του