Τη λάμψη είχε του ουρανού η τρυφερή ματιά του
Σαν γιασεμιού ευωδιαστού το άνθος η καρδιά του
Ο Ιωάννης ο μικρός, ο πιο ηγαπημένος
Φίλος πιστός και καρδιακός, σφόδρα ερωτευμένος
Με τον Χριστό που μια στιγμή δεν τον αποχωρίστη
Και Θεολόγος απ' Αυτόν τον Κύριο ορίσθη
Ο μόνος που αφουγκράστηκε πώς η καρδιά Του πάλλει
Ο μόνος απ' τους μαθητές και στο Σταυρό Του πάλι
Αυτόν μόνο ονόμασε υιό μάνας δικής Του
Τη μάνα Του μπιστεύτηκε σ' αυτόν ο Λυτρωτής Του
Λεπτός σαν το κυκλάμινο, γλυκόλαλο αηδόνι
Την Παναγιά τη φρόντισε μη μείνει στη γη μόνη
Κι αφού μετέστη η Κυρά του κόσμου και Μητέρα
Στης Έφεσου τα χώματα κίνησε κι εκεί πέρα
Ξεκλείδωσε αναρίθμητες ψυχές ο Θεολόγος
Και όταν τον εξόρισαν στην Πάτμο παραλόγως
Σαν φάτνη του Κυρίου του έζησε στη σπηλιά του
Ώσπου βροντή την έκοψε και κόπηκε η μιλιά του
Ανοίξανε οι ουρανοί και του υπαγορεύουν
Τα θεϊκά μελλούμενα που το παρόν παντρεύουν
Με Βασιλεία Ουράνια κι αυτός σιγοψελλίζει
Τ' ακούσματα τα μυστικά σε μαθητή που αρχίζει
Τη Θεία Αποκάλυψη έτσι να καταγράφει
Στην Έφεσο ξαναγυρνά, τις θλίψεις παραγράφει
Μιας κι η καρδιά του έφτασε όλα να τα χωρέσει
Το άδικο και τους καημούς αυτός θα συγχωρέσει
Εκεί γερνά και δεν μιλά πλην μίας μόνο λέξης
"Αγάπη μόνο να 'χέτε, αυτή 'ναι θεία έξις"
Αγάπη μια, αγάπη δυο, κάποιοι σαν δυσφορήσαν
"Γέροντα άλλο δε θα πεις", πήγαν και τον ρωτήσαν
"Είναι αρκετό, παιδάκια μου, δε θέλει κάτι άλλο
Αυτό είναι όλο το καλό κι απ' όλα πιο μεγάλο"
Κοιμήθηκε ο γέροντας, ο νέος, το παιδάκι
Θρηνολογούν οι μαθητές μα μέσα απ' το χαντάκι
Του μνήματος, τριήμερος στους ουρανούς πηγαίνει
Ο Κύριος και Ξαδέρφι του, εκεί τον περιμένει
Να αγκαλιάσει την ψυχή και τ' άγιό του το σώμα
Όμως απαρηγόρητοι δε μένουν όσοι στόμα
Έχουν στον ουρανό ανοιχτό και από κει προσμένουν
Τροφή γλυκιά, παρηγοριά κι έτσι που περιμένουν
Βρέχει το μάννα ο Θεός όπως και στους Εβραίους
Να γιατρευτούν τα πάθη τους σ' εκείνους τους μοιραίους
Βρίσκουν γιατρειά οι άρρωστοι, χαρά οι τεθλιμμένοι
Κάθε χρόνο σαν σήμερα τη γη με μάννα ραίνει
No comments:
Post a Comment
Σχόλια