Ως την άκρη του νερού στο Άδενδρο - 5/05/17

Δεύτερη συνεχή χρονιά στο Δημοτικό Σχολείο του Άδενδρου, του μικρού αυτού πανέμορφου χωριού που βρίσκεται λίγο πιο έξω από τη Θεσσαλονίκη κι όμως μοιάζει να απέχει πολύ και τοπικά και χρονικά από τη μεγαλούπολη. Θαρρείς και εκεί οι άνθρωποι ανασαίνουν άλλον αέρα, κινούνται με άλλους ρυθμούς, προλαβαίνουν να βιώσουν τις στιγμές 

τους, να τις μοιραστούν, να εμπνευστούν από την ομορφιά των μικρών πραγμάτων. Εκεί οι δάσκαλοι είναι αληθινοί. Η διευθύντιρα του σχολείου είναι μια αληθινή διευθύντρια. Και τα παιδιά είναι αληθινά παιδιά. Τι σημαίνει αληθινός; Ίσως σημαίνει δημιουργικός, ίσως φωτεινός, ίσως ανθρώπινος, φιλότιμος, έμπλεος αγάπης.

Αυτό το σχολείο θα το ζήλευαν όλα τα ιδιωτικά. Και θα το ζήλευαν διότι το σχολείο αυτό πετάει δίχως να το υποχρεώνει κανένα πρόγραμμα, κανένας σύμβουλος, καμιά οικονομική στήριξη. Πετάει και φτάνει ψηλά διότι οι άνθρωποί του το αγαπούν και δίνονται ολόψυχα στα παιδιά του. Τα παίρνουν στην πλάτη τους και τα μαθάίνουν να πετούν μαζί τους.

Και στη σημερινή γιορτή, όπως και στην περσινή, συμμετείχε όλο το σχολείο, όλα τα παιδιά. Ποιήματα, τραγούδια, κατασκευές, βίντεο, σταυρόλεξα, χορός, παιχνίδι, δραματοποίηση και συζήτηση και υπογραφές βιβλίων και λουλούδια, λουλούδια απ' τους μπαξέδες που γέμισαν την αγκαλιά μου μοσχοβολιστά τριαντάφυλλα αγάπης.

Και οι γονείς από κοντά, άνθρωποι πρόσχαροι και όμορφοι που πρωταγωνιστούν μαζί με τους εκπαδευτικούς στο ασύγκριτο παραμύθι της ζωής ενός χωριού και ενός σχολείου που δίχως φανφαρόνικες διακηρύξεις και πρωτοποριακές διατυπώσεις, δίχως θεωρίες μεγάλες και φλύαρα μανιφέστα, αποτελεί ένα ελληνικό σχολείο που τιμά την πατρίδα μας. 

Εύχομαι η καρδιά του να χτυπά πάντα τόσο φλογερά και να μου δίνεται και μένα η μεγάλη χαρά να το επισκέπτομαι υπενθυμίζοντάς μου με χίλιους τρόπους τι θα πει, ζω αληθινά...