Από τις μεγαλύτερες χαρές του συγγραφέα, -μιας και το έργο του αβάσταχτα μοναχικό και άλλο τόσο γοητευτικό για τον ίδιο λόγο-, είναι να το βλέπει να ζωντανεύει, να ανασταίνεται, να ανασαίνει, να κινείται, να χορεύει, να ζει μέσα στις ψυχές των άλλων. Όταν μάλιστα αυτοί οι άλλοι είναι παιδιά, μοιάζει το έργο να αγιάζεται από τις αγνές ψυχούλες...
Υπέροχη η παράσταση των μικρών παιδιών του 3ου Δημοτικού Σχολεόυ Επανομής που έδωσαν φτερά στο παραμύθι και εν μέσω ενός κατακλυσμού που γινόταν έξω από το σχολείο, να φτάσουν "Ως την Άκρη του Νερού" χωρίς φόβο και με όλη τους την αγάπη. Γονείς, εκπαιδευτικοί και παιδιά όλοι μια αγκαλιά. Φιλοξενία αξιοζήλευτη κα αξιοθαύμαστη. Και το ευχαριστώ μου προς όλους και ιδιαιτέρως στην Κατερίνα Π. Αντωνίου! Καλό και ταξιδιάρικο καλοκαίρι παίδες!
No comments:
Post a Comment
Σχόλια