Τραγούδι της Αναλήψεως του Κυρίου

Ετούτη τη νύχτα τα αηδόνια σωπάσαν

Κοιτάζουν τα αστέρια και δεν τα θωρούν

Κρυμμένο φεγγάρι, σκοτάδι φαρμάκι 

κι η πλάση ρωτάει μα πώς, μα γιατί. 

Ψυχή δε μιλάει, απόκριση τάφου 

κι ο τάφος σπασμένος, λουλούδια θαμπά. 

Πού πήγε, πού πάει, ποιος κλέβει τον Ζώντα;

Ξανά να πεθαίνει, δεν πάει πια πλιο. 

Παιδί μου, πού είσαι, ρωτάει η μάνα 

Πού πας δάσκαλέ μας, ρωτούν μαθητές 

κι η ορφάνια σαν βέλος τρυπάει το στέρνο

Το δεύτερο πένθος καρδιά δε χωρεί

Τα μάτια τα μάτια διψούν να αντικρύσουν

Το σώμα  το σώμα ν' αγγίξει ποθεί

Τ' αφτί τους το λόγο που βγήκε απ' το στόμα

Του φίλου του μόνου ζητά να γευτεί

Το πλήρωμα ήρθε και πώς να το νιώσουν

Οι αισθήσεις χορτάσαν  κι ας τόσο πεινούν

Μα η νύχτα 'ναι νύχτα κι ο πόνος μαχαίρι

Πού πήγες Αγάπη, κι εμείς μοναχοί;

Αστέρια, φεγγάρι και ήλιος ενώνουν

Την νύχτα, ημέρα την κάνει σαν θε

Τρομάζουν τα όρη, σκιρτούν τα φαράγγια

Οι άγγελοι τρέμουν σαν χρόνια πιο πριν

Στην φάτνη σαν είδαν Θεό να γεννάει

Παρθένος Μητέρα, μια κόρη σεμνή

Ποιος τώρα ενώνει τα φώτα της πλάσης

Κι υψώνεται λίγο πο πάνω απ' τη γη

Πώς νέφη τυλίγουν ανθρώπου το σώμα

Πώς χάνει αέρας δική του πνοή

Στο πρόσταγμα τίνος λυγούν κυπαρίσσια

Τον ίσκιο ποιου δέντρου αυτά προσκυνούν;

Φωνούλα σαν αύρα και χάδι πατέρα

Σε όλους μιλάει κι αυτούς νουθετεί

Σαν κήπος που ανθίζει και γη που χλωραίνει

Σαν άνθος που σκάει σκορπά ευωδιές

Συμφέρει να φύγω, μην κλαίτε, ζητάει

Ποτέ στην ορφάνια δε θα 'στε ορφανοί

Παράκλητο στέλνω καθώς και εμένα

Πατέρας μου είπε να έρθω στη γη

Το φως μου φοράει, πνοή μου ανασαίνει

Παρήγορο Πνεύμα θα είναι οδηγός 

Που δρόμους ανοιγει, φαράγγια σφραγίζει

Το δάκρυ στεγνώνει, σας δίνει φτερά

Κι αυτά δυναμώνει να 'ρθείτε μια μέρα

Κοντά στον Πατέρα, σε μένα κοντά

Μην κλαίτε, παιδά μου, Μητέρα κρατήσου

Κανείς να μην κλάψει, χαρείτε πολύ

Αιώνες χαρείτε κι αρχίστε τραγούδια 

Καιρός οι αισθήσεις να μπουν στην καρδιά 

Η γνώση σας μνήμη και πίστη θα γίνει 

Η ελπίδα χωράφι που σπόρους γεννά

Θα σπέρνει το Πνεύμα ν' ανθίσουν σε ουράνια 

Που όλοι θα πάμε κι εκεί πια μαζί

Τους πόνους που ζούμε σε τούτη την πλάση 

Μαζί θα χαρούμε με γλέντι χρυσό

Πιο πέρα απ' τα μάτια, απ' το σώμα πιο πέρα

Το φως περιμένει για σας αγκαλιά

Ανοίγω το δρόμο, μη βρείτε εμπόδιο

Και θα 'μαι για πάντα κοντά σας εγώ 

Ανάσα και θάμβος, στοργή σας και έρως

Φιλί και τραγούδι, χαρά, μουσική.

Τα πρόσωπα λάμπουν, στεγνώνει το δάκρυ

Κι η πλάση γελάει, γελούμε κι εμείς

Γελούν τα λουλούδια, η άνοιξη χαίρει

Και στρώνει τα άνθη το Πνεύμα να 'ρθει.