Ως την άκρη του νερού στο Βιβλιοπωλείο της Δήμητρας Μπογιάννου

Το βιβλιοπωλείο είναι ο φυσικός χώρος του παραμυθιού, όσο κι αν το παραμύθι μπορει να σταθεί παντού, να κατοικήσει, να ανασάνει. Αλλά τα πράγματα, οι χώροι, οι στιγμές, τα βιβλία, περιμένουν τον άνθρωπο για να ζωντανέψουν. Χωρίς τον άνθρωπο σιωπούν. Ίσως να κάνουν και απεργία πείνας. Ίσως και να πεθαίνουν. Η Δήμητρα Μπογιάννου στον Λαγκαδά φροντίζει το βιβλιοπωλείο της να έχει τον ρυθμό της καρδιάς της. Μιας καρδιας πλούσιας, γενναιόδωρης, ανοιχτής. Χθες σου χάρισε ένα παιχνίδι βιολί και μια νεροκολοκύθα που έψαχνες και πού να τη βρεις στη Θεσσαλονίκη; Αληθινά παιχνίδια είχες χρόνια να πάρεις κι ας μην σταμάτησες ποτέ να παίζεις.

Μια μεγάλη αγκαλιά άνοιξε σήμερα για Την άκρη του νερού και τους ήρωές του, τον Αζαρία, την Λινκ Λινκ, τον Τρελό Άνεμο και την Οάμρα. Άνθρωποι και παιδιά -τα παιδιά είναι μισοί άγγελοι και μισοί άνθρωποι, ακριβώς όπως οι γοργόνες είναι μισές ψάρια και μισές άνθρωποι- προσήλθαν λάμποντας από χαρά. Ήταν όλα παραμυθένια πριν ξεκινήσει το παραμύθ ι. Το παραμύθι που ενθουσιάσηκε τόσο που δεν τηρούσε πια τις λέξεις του, άλλαζε και μεταμορφωνόταν καθώς μεταμόρφωνε τον κόσμο.

Μετά σε ρωτούν γιατί κάνεις αυτήν την δουλειά. Τι  να πεις; Πως είναι έρωτας; Πως τα παιδιά σε φωτίζουν; Σου δείχνουν τον δρόμο; Γιατί σου λένε πως όταν μεγαλώσουν θα γίνουν κοσκινοσκουφιτσα ή γοργόνα; Πως αν ήσουν Ινδιάνα θα σε έλεγαν Λευκό Προσωπο; Γιατί πιάνουν τις κούκλες και τις πετούν στον αέρα ή γιατί όταν τα ρωτάς ποιος κατέβηκε από τη σκάλα των αστεριών, σου απαντούν, ο Χριστούλης;

Γιατί γνωρίζεις ανθρώπους που παλεύουν ολημερίς με τους δαίμονες και τους νικούν, με τα βάσανα και γελούν, με την ανέχεια και δημιουργούν από το ελάχιστο. Ένας άγνωστός σου αργυροχρυσοχόος σε γεμίζει ασήμια και μαλάματα επειδή η δασκάλα γυναίκα του του είπε πως παίρνεις τα παιδιά στα σοβαρά και τους λες χωρίς εκπτώσεις την αλήθεια. Κι αυτός αγαπάει τη γυναίκα του, δηλαδή την πιστεύει, και σε γεμίζει δώρα. Πας να τον ευχαριστήσεις και να τον γνωρίσεις και ανακαλύπτεις έναν συγγενή. Εγώ προτιμώ, σου λέει, να είμαι με τους αδικημένους, δε θέλω να αδικώ. Είναι τόσο ωραίο να σε αδικούν... 

Ξαπλώνοντας να ξεκουραστείς το μεσημέρι σκέφτεσαι πως ο Θεός δεν είναι άπιαστο σύννεφο. Είναι δρόμος κάτω από τα πόδια σου που τον περπατάς και σε πηγαίνει. Δρόμος κατάσπαρτος με τα πλάσματά του. Περπάτα, λοιπόν....