Στην αλάνα της ερημίας

Αν δεν γκρεμιζόταν το σπίτι μου

δε θα θωρούσα το ουράνιο παλάτι

Αν δεν κομματιαζόταν το όνομά σου

ασυλλάβιστο θα έμενε

Αν δεν έλειπες, πώς θα έμπαινα στη θέση σου;

Αν δεν πέθαινα ,νομίζεις θα σε συναντούσα;

Τώρα που τα ποτάμια τα ερείπια παρέσυραν 

Κοίταξε πώς καθάρισε ο τόπος

Η πεδιάδα των παιδικών μας χρόνων

ξεπροβάλλει ολόγυμνη

Στη θέση της τερατώδους ενηλικίωσης

ανυπεράσπιστο χορτάρι πρασινίζει

παραδομένο στου κενού το έλεος

Τρέξτε, παιδιά!

Άνοιξε χώρος να παίξουμε σαν πρώτα

στης ερημίας την αλάνα