Είναι κάτι παιδιά αγιοκέρια σ' εκκλησιά απάνεμη. Καίνε ήσυχα, ταπεινά, λάμπουν μες στο σκοτάδι μας και τ' αγαπάς αμέσως κι ύστερα δεν μπορείς να τ' αποχωριστείς... Τέτοια ήταν τα μικρά εξάχρονα και εφτάχρονα σήμερα στη Δημοτική Βιβιοθήκη της Νεάπολης που ήρθαν για τον Αχτιδοϋφαντή.
Ποιο πρόσωπο μπορεί να είναι, παιδιά, ο Αχτιδοϋφαντής, τα ρώτησα.
Ο Θεός, φώναξαν.
Και ποιοι είναι τοι Ταχυδρόμοι του Ήλιου;
Οι άγγελοι!
Ποιοι άλλοι;
Οι άγιοι!
Και ποιοι άλλοι;
Εμείς! Φώναξαν μ' ενθουσιασμό οι πιο φωτεινοί ταχυδρόμοι του κόσμου...
Κι ο παππούς μου που είναι στον ουρανό είναι Ταχυδρόμους του Ήλιου, ειπε ένα κοριτσάκι...
Και πού θα δίνατε την ηλιαχτίδα σας εσείς;
Κι ο παππούς μου που είναι στον ουρανό είναι Ταχυδρόμους του Ήλιου, ειπε ένα κοριτσάκι...
Και πού θα δίνατε την ηλιαχτίδα σας εσείς;
Εγώ, θα την έδινα σ' ένα φτωχό σκυλί... (Πρώτη φροά άκουγα μια τέτοια διατύπωση)
Εγώ σ' έναν φτωχό...
Εγώ σ' έναν ανάπηρο...
Εγώ σ' έναν που είναι ακίνητος στο κρεββάτι...
Εγώ σ' έναν κακό...
Εγώ στη γιαγιά μου για να μαγειρεύει καλύτερα...
Εγώ στον παππού μου να να έρθει πίσω...
Μιλήσαμε για την έμπνευση. Κι αφού τους εξήγησα πως την έμπνευση τη δίνει το Άγιο Πνεύμα, όσων μας το φανερώνει η ίδια η λέξη που προέρχεται από το εν και το πνεύμα, τους ρώτησα: αν εγώ πω στο Θεό, δώσε μου τώρα αμέσως την έμπνευση γιατί πρέπει να γράψω, θα μου τη δώσει; Σιώπησαν όλα.. Ένα κορίτσι σε λίγο είπε: άμα του το ζητήσετε έτσι, δε θα σας τη δώσει ποτέ..
Η συζήτηση πήγε σε φαγητά, συνταγές, γιαγιάδες και παππούδες, μου είπαν τι τους στεναχωρεί, που ήταν κυρίως φαγητά που δεν τους αρέσουν, και όλα σιγά σιγά έγιναν πανηγύρι έκφρασης, αγάπης και φωτός!
No comments:
Post a Comment
Σχόλια