Η εβδομάδα των παρουσιάσεων στα ιδιωτικά σχολεία των Αθηνών, έκλεισε σήμερα μ' ένα σχολείο ολότελα παραμυθένιο, τα εκπαιδευτήρια Σταυράκη. Πριν μπω μέσα, στάθηκα και κοίταξα τα λουλούδια που ήταν έξω από τον αυλόγυρο, κι όταν μπήκα στην αυλή στάθηκα και πάλι. Δέντρα, λουλούδια, ξύλινα παγκάκια και παιδιά να παίζουν. Πού βρικσκόμουν; Έμπαινα στον παράδεισο; Δεν πρόλαβα καλά καλά να αναρωτηθώ και ήρθαν οι εκπαιδευτικοί του σχολείου με την υποδιεύθυντρια να με καλωσορίσουν εγκάρδια. Περάσαμε στο γραφείο της Διευθύντριας, κ. Αννίτας Σταυράκη-Στεφάτου. Ενιωσα αμέσως πως συναντούσα έναν άνθρωπο της οικογένειάς μου. Η συγγένεια δεν εξηγείται, βιώνεται παράδοξα και κεραυνοβόλα όταν συντονιστούν οι ψυχές μας. Η εκλεκτική συγγένεια που έλεγε κι ο Γκαίτε.
Περάσαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων του μικρού αυτού πανέμορφου σχολείου που άστραφτε από καθαριότητα και μοσχοβολούσε από λουλούδια και καλοσύνη. Τα παιδιά που με αναγνώρισαν αμέσως κουβαλούσαν διάφορα βιβλία μου που είχαν διαβάσει, παρόλο που θα παρουσίαζα μόνο τον Αχτιδοϋφαντή. Άκουγαν την αφήγηση σαν μαγεμένα. Στη συζήτηση που ακολούθησε υπήρχε μια ξεχωριστή τάξη και ευγένεια, χωρίς κάποιος να τα υποχρεώνει και να τα καταναγκάζει. Οι δασκάλες τους, τα φρόντιζαν πολύ διακριτικά.
Αν ήσασταν Ταχυδρόμοι του Ήλιου,πού θα δίνατε την ηλιαχτίδα σας;
Εγώ θα την έδινα στις φίλες μου για να μη χωρίσουμε ποτέ...
Εγώ στους γονείς μου για να μη χωρίσουν ποτέ...
Εμένα χώρισαν, είπε αμέσως μετά ένα παιδί σιγανά...
Εγώ θα την έδινα στους πρόσφυγες...
Εγώ στους φτωχούς...
Εγώ στους γονείς μου για να μη μαλώνουν μεταξύ τους και να μη μας μαλώνουν κι εμάς...
Εγώ στους Ισλαμιστές για να σταματήσουν τον πόλεμο...
Εγώ στους Τσιχαντζιστές για να μην κάνουν άλλο κακό και δημιουργούν πρόσφυγες...
Εγώ σε κάποιον τραυματία...
Εγώ σε ένα πληγωμένο ζώο...
Μιλήσαμε για την έμπνευση, για τη συγγραφή και τη διόρθωση των κειμένων. Εντυπωσιάστηκαν με τη φράση του Τσέχωφ που τους είπα, πως συγγραφέας δεν είναι αυτός που γράφει, αλλά αυτός που σβήνει. Ύστερα ο Γιάννης, ανέλαβα να δραματοποιήσει μαζί τους κάποιες σκηνές.
Παιδιά δροσερά σαν τα κρίνα των αγρών, γεμάτα ανησυχίες και όνειρα. Παιδιά που φοβούνται τους χωρισμούς, που νοιάζονται για τα βάσανα των ανθρώπων και των ζώων, παιδιά που έχουν την τύχη να μεγαλώνουν, να μορφώνονται και να καλλιεργούνται σ' ένα σχολείο γεμάτο αγάπη, ομορφιά και ευαισθησία. Ενα σχολείο εξατάξιο που έχει 22 εκπαιδευτικούς, γιατί εκτός από δασκάλους έχει φιλολόγους, μουσικούς, ψυχολόγους, ζωγράφους κά. Και έχει και κήπους. Κήπους μέσα στους οποίους ανθίζουν τα όνειρα. Κήπους που έλουσαν και οι ηλιαχτίδες του Αχτιδοϋφαντή σήμερα σ' αυτό το σχολείο που ίδρυσε η Βασιλική Σταυράκη το 1947 για να σβήσει την καταχνιά του πολέμου και καταφέρνει ως σήμερα να φωτίζει τις καρδιές των παιδιών μας με τον ήλιο της ειρήνης και της απλόχερης αγάπης.
Ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά τα Εκπαιδευτήρια "Σταυράκη" και τους ανθρώπους του. Ειλικρινά, δεν ήθελα να φύγω μετά το πέρας της εκδήλωσης. Και βέβαια ευχαριστώ με όλη μου την καδιά, τη Μαρία και τον Γιάννη από τον Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη - Livani Publishing Organization.
Σας ευχαριστώ παιδιά για την ευτυχία που μου χαρίσατε...
No comments:
Post a Comment
Σχόλια