Το χρονικό του νέου βιβλίου "Ο Καλλίστρατος και η Πολιτεία των Αηδονιών" - Καλή βδομάδα!

Έφττασε ο καιρός να μπει στο τυπογραφείο και το τρίτο βιβλίο της σειράς "Οι ιστορίες του Καλλίστρατου" που πριν από τρία χρόνια ξεκινήσαμε με τις εκδόσεις της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας. Αν όλα πάνε καλά θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία την πρώτη βδομάδα του Νοέμβρη.

Κάθε ανθρώπινο έργο είναι προϊόν μιας σχέσης. Σχέσης με τον εσωτερικό του εαυτό και τον κόσμο, τη γη και τον ουρανό, τα υλικά και τα άυλα. Και πάντα κάτι παραπάνω από όλα αυτά. Κάθε έργο είναι πρώτα απ' όλα μια δωρεά του Θεού στον άνθρωπο, είτε το ξέρει είτε όχι. Η στιγμή της έμπνευσης είναι του Θεού, το τι την κάνει κάποιος, πώς την δέχεται, πώς την επεξεργάζεται και μέχρι πού είναι διατεθειμένος να προχωρήσει, έχουν σχέση μ' αυτό που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και την επιμονή και υπομονή του να εργαστεί, ώστε η δωρεά να πάρει σάρκα και οστά όσο το δυνατόν πιο ακέραια, πιο ατόφια, πιο γνήσια και απαλλαγμένη από τα εμπόδια που εκ φύσεως κουβαλά κάθε άνθρωπος.

Αυτή η σειρά που ανέλαβε να παρουσιάζει παραμύθια γραμμένα πάνω στις ευαγγελικές παραβολές, εκτός από εντελώς πρωτότυπη, είναι και πολύ δύσκολη ως εγχείρημα που θέλει παράλληλα να ταυτίζεαι με την ευαγγελική αλήθεια και να μην την προδίδει. 

Απ' την άλλη μεριά, η επιλογή των παραβολών οφείλει να αφορμάται από τη συμβολικότητά τους, ώστε πάνω τους να πλάθεται μια ιστορία σαν παραμύθι που αφηγείται ο Καλλιστρατος. Σε ποια παραβολή, λοιπόν, στηρίζεται το τρίτο μας βιβλίο;

Δεν είναι από τις πολύ γνωστές, αλλά ειναι απ' αυτές που μέσα στην ιστορία του κόσμου έγιναν παροιμίες, τραγούδια και μασάλιλα, από τότε που ειπώθηκε μέχρι και σήμερα. Αυτό αποδεικνύει τη μεγάλη της αλήεια και αιώνια ισχύ της. Θα μπορούσε να ονομάζεται "η παραβολή της έμπρακτης αγάπης". 

"Όποιος ακούει τα λόγια μου και τα εφαρμόζει", είπε ο Χριστός, "μοιάζει μ' αυτόν που έχτισε το σπίτι του πάνω στο βράχο κι έτσι όταν ήρθαν καταιγίδες και τα νερά όρμησαν πάνω στο σπίτι, αυτό δεν έπαθε τίποτα γιατί θεμελιώθηκε πάνω στο βράχο. Όποιος όμως ακούει τα λόγια μου, αλλά δεν τα εφαρμόζει, μοιάζει μ' αυτόν που έχτισε το σπίτι του πάνω στο χώμα χωρίς γερά θεμέλια κι έτσι όταν φούσκωσαν τα νερά των ποταμών κι έπεσαν πάνω στο σπίτι, αυτό έπαθε μεγάλη ζημιά."

Όταν τη διάβασα, μήνες πριν, τη βρήκα ιδανική για να χτιστεί πάνω της ένα παραμύθι. Κάποια στιγμή όμως αναρωτήθηκα αυτό που θα αναρωτιόνταν και όλοι όσοι μετά άνοιγαν το βιβλίο: Ποια είναι τα λόγια του Κυρίου; Αναζητώντας το σημείο στο οποίο ειπωνεται από τον Χριστό αυτή η παραβολή, είδα πως αποτελεί τον επίλογο της Επί του Όρους Ομιλίας. Αυτή ήταν μια δύσκολη στιγμή για μένα. Τι έπρεπε να κάνω; Να συνεχίσω ή να τα παρατήσω; Και βέβαια, μου ήρθε να τα παρατήσω. Πώς μπορούσα να χειριστώ αυτό το απαράμιλλο μνημείο λόγου μέσα σ' ένα παραμύθι; Μια ευτυχής συγκυρία μ' έκανε να μην τα παρατήσω. Την ίδια ακριβώς παραβολή είχαν στο νου τους και οι εκδότες. Το θεώρησα σημάδι. Έτσι, αποφάσισα να καταβάλλω όλες μου τις προσπάθειες μέχρι το τέλος. Αν δεν εβγαινε κάτι, θα διάλεγα κάποια άλλη παραβολή. Όλο το καλοκαίρι διάβαζα ό,τι σχετικό έβρισκα κι έκανα διάφορα σχεδίασματα. Όλα έφταναν μέχρι ενός σημείου και μετά "κολλούσα". Ο στόχος που είχα βάλει ήταν πολύ πάνω απ' τα μέτρα μου: όλη η Επί του Όρους Ομιλία έπρεπε να περάσει μέσα στο καθεαυτό παραμύθι, χωρίς να φαίνεται, χωρίς να ειπώνεται πουθενά, μέσα και κάτω από τις λέξεις που θα διαμόρφωναν την πλοκή...

Κι έτσι, τον Αύγουστο έφτασα στην Κρήτη για μαι ακόμη φορά και στο εξοχικό των φίλων μας, στο οποίο γράφτηκαν και τα δύο προηγούμενα βιβλία αυτής της σειράς. Τα χρονικά περιθώρια που είχα για ένα βιβλίο που έπρεπε να κυκλοφορήσει πριν τα Χριστούγεννα στένευαν κι εγώ δεν είχα καταφέρει να κάνω τίποτα. Πατώντας όμως στα Ζερβιανά, στο σπίτι του συγχωρεμένου παπα Αριστείδη και του γιου του Αντωνη που 'χει γυναίκα του τη γλυκύτατη Βαγγελιώ, ένιωσα πως μόνο εκεί μπορεί να γραφτεί. Αν δεν γραφόταν εκεί δε θα γραφόταν πουθενά. 

Το μικρό εκκλησάκι του αγίου Αριστείδη ήταν πάντα στην αυλή, μικρό, ταπεινό, με αναμμένο το καντήλι του μέρα νύχτα. Το μόνο που μου έμενε ήταν να ζητήσω τη βοήθεια του αγίου, που ήαν από τους πρώτους απολογητές της αρχαίας εκκλησίας. Ήξερε καλά τι θα πει "γράφω", θα με καταλάβαινε.  Και αυτό έκανα. Ο στοργικός άγιος με σπλαχνίστηκε. Βγαίνοντας από το μικρό ναϊσκο του κάθησα στον υπολογιστή κι έγραψα σχεδόν όλο το παραμύθι μια κι έξω, χωρίς να έχω τίποτα στο μυαλό μου, δίχως να ξέρω τι γράφω. Μόνο το φινάλε έμενε.

Έτσι γράφτηκε αυτό το παραμύθι, που απορούν όλοι τι σχέση μπορεί να έχει με τ' αηδόνια. Φαίνεται πως τ' αηδόνια εισχώρησαν κρυφίως ήδη απ' τις Πλάτρες, στις οποίες ήμουν πριν την Κρήτη.  Την επόμενη μέρα γράφτηκε και το φινάλε και δικαιώθηκαν και τ' αηδόνια με τρόπο μυστικό και ας μου επιτραπεί να το πω, ουράνιο. Το παραμύθι , λοιπόν, είναι χάρισμα του αγίου Αριστείδη και τον ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά. Είναι όμως και των αγίων που γιόρταζαν τις ημέρες εκείνες, και τα ονόματά τους αποτέλεσαν τα ονόματα των ηρώων του παραμυθιού, του Καλλίνικου και του Ευδόκιμου, -ο τρίτος είναι ο Αριστείδης- , που με τη σειρά τους συνέτρεξαν πρόθυμα στην προσπάθειά μου. Τους ευχαριστώ κι αυτούς θερμά.

Από κει και πέρα μέχρι και σήμερα εγώ είχα να κάνω μόνο τις διορθώσεις πάλι και πάλι, διορθώσεις ανελέητες και εξαντλητικές, μέχρι να φτάσω σήμερα να πω, ως εδώ. Τέλος.

Η Αθηνά Ρομπιέ τελείωσε επίσης σήμερα την πανέμορφη εικονογράφησή της. Με το καλό να το στήσουμε μέσα στην εβδομάδα αυτή στο τυπογραφείο και τις πρώτες μέρες να παραδοθεί στο φως "Η Πολιτεία των Αηδονιών" με τις ευχές των αγίων και όλων όσων νοιάζονται γι' αυτό. 

Τέλος και τω Θεώ δόξα!

Των αγίων Αρτεμίου, Γερασίμου και Ματρώνης της Χιοπολίτιδος.