Έσπασα την κλειδαμπαρωμένη πόρτα της λογικής. Χαιρέτησα λοιδορώντας τα ντουβάρια της ιδεολογίας. Μ’ ένα τριμμένο νυχτικό βγήκα απ’ την ασφυκτική ασφάλεια της στέγης μου ξυπόλητη μέσα στη νύχτα. Κι άρχισα ξέφρενα να τρέχω σαν τρελή μέσα σε κήπους παιδικούς που ως τα τώρα αρνήθηκα, κουτρουβαλώντας στη χλόη των χαδιών τους που λησμόνησα, σκαρφαλώνοντας στις κορυφές του γέλιου τους, κάνοντας σάλτο στη θάλασσα του φωτός των ματιών τους.
Τί είναι η ζωή αγάπη μου; Αυτό που διαλέξαμε να ζήσουμε; Αυτό που μας επέβαλλαν; Ό, τι μας παραδόθηκε; Ό, τι κρατήσαμε κι ό, τι πετάξαμε; Ό, τι μας ποδοπάτησαν, ό, τι στραγγάλισαν ή μήπως ό, τι έκλεψαν κι ό, τι μας στέρησαν;
Το άρωμα του σώματός σου δεν πουλιέται στα εμπορικά. Το άδολο χαμόγελό σου δεν το βρίσκω στα παζάρια. Το φως σου αγάπη μου, στα ράφια δεν χωρά. Και η ζωή, αγάπη μου γλυκειά, η ζωή είναι μονάχα ετούτη η στιγμή που ο άνθρωπος συναντά τον άνθρωπο. Η ίδια αυτή στιγμή που οι δυο μας συναντάμε τον Θεό. Η ατελείωτη στιγμή που όλα ενώνονται μέσα μας και γύρω μας γιατί το νιώθουμε αβάσταχτα πως είμαστε γέννηνα θρέμα της αγάπης. Καρπός δικός της και ανθός, και φύλλο και κλαδί μονάκριβο όλοι από τη ρίζα της. Όσο ανήμποροι κι όσο δυστυχισμένοι, όσο ταλαίπωροι κι αμαρτωλοί κι αν είμαστε.
Σύννεφο διαβατάρικο η θλίψη μας κι ο πόνος μία από τις τέσσερις του έτους εποχές. Κανείς δε θα μολύνει την αγάπη μας, κανένας τη ζωή μας ό, τι και να κάνει.
Αμόλυντη θα προχωρά η ζωή μέσα στα πάθη μας, ανίκητη μέσα στις ήττες, μες στη φθορά αιώνια.
Θ’ ανηφορίσουμε μαζί τον Γολγοθά αγάπη μου και πάνω στο σταυρό θ’ αφήσουμε κι εμείς την τελευταία μας πνοή, -μη φοβηθείς. Μην κλάψεις μην απελπιστείς. Κυρίως, μη γυρίσεις πίσω να γλιτώσεις. Πίσω είναι ο θάνατος, αγάπη μου. Η Ανάσταση μπροστά μας. Αυτοί που μας σταυρώνουν δεν γνωρίζουνε. Μέσα στην άγνοια πορεύονται. Καμιά επίγνωση δεν έχουν. Μην τους θυμώσεις.
Δώσ’ τους αστραφτερό το γέλιο σου, αγάπη μου. Γέλα γλυκά, υπομονετικά, αθόρυβα, νοσταλγικά και άκακα. Θ’ αναστηθούμε μες στο φως κι εκείνοι θ’ απορήσουν. Μέσα στη λογική και τη σκληρή καριδά τους εξήγηση θα ψάξουν που ποτέ δε θα τη βρουν.
Μα εμείς θα βρεθουμε μέσα στην πιο μεγάλη αγκαλιά και θ’ ανταμώσουμε με αυτούς που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν. Τότε, θα σου το μαρτυρήσω τώρα, θα ξεκαρδιστούμε στα γέλια αγάπη μου, -να μου το θυμηθείς. Αμέτρητους αιώνες θα γελάμε με τη βλακεία που μας έδερνε όσο ζούσαμε εδώ χάμω που τόσο βαριά και τόσο σοβαρά πήραμε τούτη τη ζωή…
Καλή πορεία προς το Πάθος και καλή Ανάσταση, αγάπη μου!
Βασιλική μου,
ReplyDeleteΤο βάρος των αμαρτιών μας σήκωσε με τη σταύρωσή του Άλλος.
Σε εμάς άφησε, μόνο, το καθήκον της μετάνοιας και το καθήκον της μαθητείας της Αγάπης.
Σαν κάτι πολυκαιρισμένες και σκουριασμένες κλειδαριές έχουν γίνει οι αγκαλιές μας και γι' αυτό είναι τόσο δύσκολο να ανοίξουν.
Το μόνο αναγκαίο και ικανό να φέρει την αρμονία στις ζωές μας είναι το "Αγαπάτε Αλλήλους". Τα υπόλοιπα περισσεύουν. ;)
Καλή Ανάσταση!
ReplyDelete