Labels

Monday, April 25, 2011

Η ζωή μου σήμερα μετρά 42 Πασχαλιές



Είναι μια ηλικία που τα πρωταντικρίζεις όλα πρώτη φορά και μένεις έκθαμβος. Είναι μια δεύτερη που ψηλαφείς και ονομάζεις τον κόσμο. Μια τρίτη που δοκιμάζεις τον εαυτό σου και τους άλλους. Μετά επαναστατείς. Ύστερα διαγράφεις. Γράφεις, σβήνεις, ξαναγράφεις. Ερωτεύεσαι, χωρίζεις, ελπίζεις, απογοητεύεσαι. Πετάς στους ουρανούς και βυθίζεσαι στα καταχθόνια. Δε σ’ αγαπάει κανείς. Δε θες κανέναν. Έρχεται μια ηλικία που πορεύεσαι μέσα σε ύπνο βαθύ. Όλα διαδραματίζονται μέσα σ’ ένα όνειρο. Αποφεύγεις την πραγματικότητα ίσως για να μην πονέσεις άλλο. Ίσως όμως, και κυρίως, επειδή στο προστατευτικό κουκούλι του ονείρου μεγαλώνει αυτό που θα ξυπνήσει αύριο πεταλούδα. Θα ορμήξει με απαράμιλλη ορμή να ρουφήξει χυμούς απ’ όσα περισσότερα άνθη μπορεί και όλες της οι δυνάμεις, όλος ο πόθος και το πάθος θα ξυπνήσουν σαν ηφαιστειογενής έκρηξη, -αν είσαι άνθρωπος παθιασμένος και πυρετώδης.
Κι απ’ ότι αντιλαμβάνομαι στη δική μου περίπτωση, έρχεται καθώς φαίνεται και μια άλλη ηλικία. Εισαγωγή στην έβδομη επταετία της ζωής. Λίγο πολύ μια γεύση από τα παράδοξα, τα αντιφατικά και ανερμήνευτα είναι αρκετά εμπεδωμένη, αν και οι εκπλήξεις πάντα καραδοκούν όποιον νομίζει πως ξέρει και έζησε πολλά. Λίγο πολύ όμως έχεις μια σχετική ψυχραιμία κι έχεις μάθει να μη ζητάς εξηγήσεις σε όλα. Να μην παθαίνεις από το παραμικρό. Αποκτάς μια εμπιστοσύνη σε ό, τι έρχεται και όλως παραδόξως, ανασφαλής νιώθεις ασφαλέστερος. Ούτε να αποδείξεις τίποτα θέλεις σε κανέναν, ούτε εξαρτάσαι από την αποδοχή των άλλων. Ό, τι μπορείς κι ό, τι μπορούν. Εξασκείται το εσωτερικό σου μάτι να ξεχωρίζει το λίγο, το κρυμμένο, το ίχνος της ομορφιάς μέσα στα σκουπίδια. Και ζεις γι’ αυτό το ελάχιστο που είναι ακριβό και πολύτιμο όσο ένας κόκκος σιταριού. Τότε, λοιπόν, αναγνωρίζεις άφοβα το παρελθόν σου, σκύβεις και ψαυεις τις ρίζες σου με ευλάβεια. Τις ριζες που σε ανάθρεψαν και σ’ έφτασαν μέχρι το σήμερα, το τώρα, τούτη τη στιγμή που γράφεις.
Γυρίζω το βλέμμα μου πίσω αυτό το Αναστάσιμο δειλινό του 2011. Και μετρώ σαράντα δύο Πασχαλιές της ζωής μου. Της αρκετά ασυνήθιστης ζωής μου μιας και μου έμελλε να γεννηθώ μέσα στην αγκαλιά της εκκλησίας. Σήμερα καταλαβαίνω πως περισσότερο κι από την ίδια την οικογένεια στην οποία μεγάλωσα, οικογένειά μου ήταν πάντα οι ναοί στους οποίους ο ιερέας πατέρας μου υπηρετούσε, όπως και εκείνες στις οποίες κατέφυγα αφότου έφυγα από την πατρική εστία. Αυτή είναι η αλήθεια μου. Οικογένειά μου ήταν οι Δώδεκα Απόστολοι, η Ζωοδόχος Πηγή, ο Άη Δημήτρης, οι Άγιοι Πάντες. Και στην ενήλικη ζωή μου ο Όσιος Δαυβίδ, η Μονή Βλατάδων και τα τελευταία σχεδόν είκοσι χρόνια, ο Άγιος Νικόλαος ο Ορφανός.
Οικογένειά μου ήταν τα κτίσματα όλων αυτών των ναών, οι άγιοι στις τοιχογραφίες τους, οι ψάλτες τους, οι παπάδες τους, οι δεσποτάδες τους, τα κεριά, τα λιβάνια, οι λαμπρές ή οι φτωχικές ιερατικές στολές, οι νεωκόροι, οι κάθε λογής απλές κυράδες, οι καμπουριασμένες πιστές γριές, οι κηπουροί. Και μαζί με όλο αυτό το ένσαρκο και άσαρκο “υλικό”, το υλικό του εκκλησιαστικού έτους, οι Κυριακές, οι μεγάλες εορτές, οι αγρυπνίες, τα Χριστούγεννα και όλες οι Μεγάλες Εβδομάδες, όλες οι Αναστάσεις.
Γυρίζοντας σήμερα πίσω το βλέμμα βλέπω το παιδί, το εφηβάκι, την ενήλικη, όλα όσα ήμουν και όλα αυτά που είμαι, μέσα στην τρυφερή αγκαλιά της εκκλησίας που σαν κι αυτή δεν είναι άλλη. Νιώθω σήμερα πρώτη φορά τόσο καθαρά πως υπήρξα ένα πολύ χαϊδεμένο παιδί, παράδοξα κι αλλιώτικο χαϊδεμένο από πολλά άλλα.
Καθόλου εύκολη δεν ήταν η ζωή μου, καθόλου ήσυχη και ανώδυνη, τέτοια που ήμουν κι άλλα τόσα που μου έτυχαν… Πολυς ο πόνος, πολλές οι ρήξεις, οι απογοητεύσεις, οι πτώσεις, οι θλίψεις και τόσα άλλα… Μα μέσα σε όλα αυτά, γύριζα πάντα εκεί. Στην δική μου οικογένεια που είναι βέβαια και οικογένεια όλου του κόσμου. Την οικογένεια της εκκλησίας που δεν κλείνει ποτέ την αγκαλιά της. Δεν την αρνείται ό, τι κι αν είμαστε, ό, τι κι αν κάνουμε, ό, τι κι αν μας συμβαίνει. Πάντα εκεί γύριζα και μέχρι σήμερα εκεί γυρνώ. Στον άγιο Παντελεήμονα θα κλαφτώ, τον άγιο Νικόλαο θα ικετεύσω, μπροστά στην Παναγία θα τα μαρτυρήσω όλα και θα νιώσω πως χάνομαι στη φιλόστοργη αγκαλιά της.
Σαράντα δύο χρόνια δεν είναι και τόσο λίγα, λέω. Όλη μου η παιδική ζωή μέσα στα ράσα, -και έχουν πολλές πτυχές τα ράσα, σε κρύβουν, σε φυλούν, σε παρηγορούν, σε προστατεύουν. Ό, τι κι αν έζησα, σε όποια δυσκολία κι αν βρέθηκα, πάντα ένας καλός παπάς κοντά μου βρέθηκε να με στηρίξει, να ξανανάψει τη φλόγα της καρδιάς μου. Όσο κι αν πονεσα πάντα ένας άγιος σ’ ένα εικόνισμα με περίμενε έτοιμος να με ακούσει. Όσο κι αν απελπίστηκα πάντα ένας στίχος από ένα εκκλησιαστικό μέλος, μια φράση του Ευαγγελίου, θα με στήριζαν απροσδόκητα. Όσο κι αν έπεσα, -και έπεσα πολυ χαμηλά-, πάντα ο φιλεύσπλαχνος Κύριος με καταδεχόταν παρέχοντας την άφεση…
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω σήμερα όλα αυτά. Ίσως γιατί νιώθω μεγάλη και βαθιά ευγνωμοσύνη προς τον Αναστημένο μας Κύριο. Ίσως γιατί ψες βράδυ την ώρα της Ανάστασης σκέφτηκα πρώτη φορά πως θα έρθει καιρός που ο Χριστός δε θα σταυρώνεται, δε θα πεθαίνει. Θα είναι Αναστημένος διαρκώς, -όπως βέβαια είναι στην πραγματικότητα-, και μαζί Του θα είμαστε και όλοι εμείς αναστημένοι. Δε θα υπάρχει πλέον θάνατος.
Και ίσως γιατί είδα πιο καθαρά σήμερα πως όλα μου τα ανθρώπινα, περασμένα, τωρινά και μελλοντικά, όσο φωτίζονται από το Φως της Αναστάσεως γλυκαίνουν, αποκτούν ξαφνικά την πραγματική τους διάσταση που είναι τόσο μικρή και φευγαλέα μπροστά στη σημερινή μεγάλη και αληθινή χαρά.
Είθε, λέω, με φόβο και με πάθος τώρα, ν’ αξιωθώ κι άλλες Πασχαλιές, κι εγώ και όλοι μας. Είθε να επιστρέφουμε πάντα ή, ακόμα καλύτερα, να μην αποχωριζόμαστε ποτέ την αγκαλιά της εκκλησίας που είναι κάτι πολύ περισσότερο από ανθρώπινα πρόσωπα και συμπεριφορές που καμιά φορά ίσως και να μας ενοχλούν.
Κι αν είμαι μια φορά ευγνώμων στον πατέρα μου που ήταν ιερέας και στη μητέρα μου που μας ανάθρεψε ακούραστη μέσα στους ναούς, είμαι απείρως ευγνώμων στον Θεό που συνεχίζει να ανασταίνεται και που μας αρπάζει από το χέρι μόλις πέσουμε… Είθε το Φως της Αναστάσεως να μας φωτίζει πάντα!

14 comments:

  1. Bιβλίο μας ανοιχτό εσύ ! ! !
    χρόνια σου πολλά ! ! !
    ....παντοτινές Πασχαλιές να ζείς....
    ευχές ολόψυχες σε όλους....
    Χριστός Ανέστη ! ! !

    ReplyDelete
  2. Μακάρι, μακάρι, μακάρι!!!
    Αληθώς Ανέστη Χαρά μου!!!
    Πάντα πάμπλουτος σε αγάπη!!!

    ReplyDelete
  3. σε νιώθω καλή μου...Είθε όλα αυτά που λες να συνεχίσουμε να τα νιώθουμε αλλά να τα νιώσουν κι άλλοι, τι καλά που θα τανε, ε;

    ReplyDelete
  4. αναστασία καραογλάνη

    ReplyDelete
  5. Χρόνια (ή μάλλον Πάσχα) πολλά, Βασιλική, θα έλεγα συγκάτοικη, μια και περάσαμε μέσα από τα ίδια (ή παραπλήσια) ιστορικά ντουβάρια, που μας στηρίζουν ακόμη μετά από τόσες Πασχαλιές. Καίριο το κείμενο, καθώς χθες και σήμερα έψαλα στους Αγίους Δώδεκα, μνήμης ένεκεν...
    Χριστός ανέστη!
    Αντώνης

    ReplyDelete
  6. Eleni μου, Χριστός Ανέστη! Κάθε άνθρωπος κι από κάτι νιώθει, είμαι βέβαιη!!!

    ReplyDelete
  7. Αναστασία, αν γιορτάζεις την Ανάσταση χρόνια σου πολλά με όλα τα καλά και τα όμορφα!

    ReplyDelete
  8. Αληθώς αέστη Αντώνη μου! Μα εμείς είμαστε συγγενείς αφού...

    ReplyDelete
  9. Μας συγκίνησες, Βασιλική, γιατί έβγαλες την ίδια λαχτάρα από την ψυχή μας, χρόνια τόσα που περνάμε τις Λαμπρές και τις γιορτές (κι ας μην είμαστε παπαδοπαίδια...)
    Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά

    ReplyDelete
  10. Αληθώς Ανέστη Βασούλα μας!!!! Κάθε μερα να 'ναι Πασχαλιά, άνοιξη ευωδιαστή, πολύχρωμη, ζεστή αγκαλιά όλων αυτών που αγαπάς και σ' αγαπούν. Πάντα με γοήτευε αλλά και με τρόμαζε η ιδέα αυτή της τελευταίας Σταύρωσης του Κυρίου...!!!!! Τα φιλιά μου και την αγάπη μου κι ας έχω κλάψει τόσο πολύ που σηκώθηκε 10 πόντους το ύψος της θάλασσας....
    Κατερίνα Αντωνίου

    ReplyDelete
  11. Ίσως Μπάμπη μου οι Πασχαλιές να λειτουργούν κάπως προσθετικά μέσα μας! Γεροί να είμαστε να τις ζουμε καθημερινά!!! (Κι εσύ παπαδοπαίδι είσαι... και μάλιστα είμαστε παιδιά δύο ιερέων τουλάχιστον στο διάβα της ζωής μας οι δυο μας...)

    ReplyDelete
  12. Κατερινάκι μου σκούπισε γρήγορα τα δάκρυα κι ας τα πάρει η θάλασσα της αγάπης του Χριστού μακριά... Χριστός Ανέστη κορίτσι μου!

    ReplyDelete
  13. Ο πρώτος άθλος που καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε είναι η συνειδητοποίηση της παραίτησης των ανθρώπων από κάθε ανθρωπιστική αξίωση και ό,τι αυτή συνεπάγεται.
    Ο δεύτερος άθλος είναι να αντέξουμε να θυμόμαστε ότι αποτελεί μια εφικτή επιλογή, αν και είναι δύσκολη και οδυνηρή, η επιβίωσή μας διατηρώντας ακέραιη την ανθρωπιά μας.
    Εκείνο που δεν αντέχεται είναι η συνειδητοποίηση του τεράστιου μεγέθους του πόνου που έκανε τόσους πολλούς ανθρώπους να παραιτηθούν από την ανθρωπιά τους. Η επίγνωσή ενός τέτοιου πόνου που βίωσε ο συνάνθρωπος, είναι επόμενο να κάνει τα γόνατα να λυγίζουν, τα μάτια να βουρκώνουν και το θυμό για τις κακές επιλογές και τα πικρά λόγια των παραιτημένων, να υποχωρεί.
    Μακάρι να μπορούσαμε να απαλύνουμε αυτό τον μεγάλο πόνο του καθενός παραιτημένου. Έστω και ενός παραιτημένου τον πόνο να μπορούσαμε να απαλύνουμε και πάλι αυτό θα ήταν κάτι γιγαντιαίο.
    Ή έστω, ας μπορούσαν η άνθρωποι από μόνοι τους, σαν από κάποιο θαύμα, να θυμηθούν ότι αν ακουμπούσε τρυφερά, ο ένας πονεμένος άνθρωπος την καρδιά του άλλου πονεμένου ανθρώπου, αν κατέβαζαν τα 'όπλα' και πλησιάζονταν οι άνθρωποι, τότε, ίσως, ο πόνος να απαλύνονταν και οι άνθρωποι να έπαυαν να μισούν, να υποβλέπουν και να εχθρεύονται, ο ένας τον άλλον. Και ίσως τότε, οι άνθρωποι βαδίζοντας με εμπιστοσύνη, πλάι – πλάι και κοιτάζοντας μαζί προς την κατεύθυνση της προκοπής, να εργάζονταν μαζί για το κοινό καλό, να μιλούσαν πολύ λιγότερο και να αγαπούσαν πολύ περισσότερο.
    Αχ, να μπορούσαν, οι άνθρωποι, μόνο να θυμούνταν! Πόσο καλύτερες θα ήταν οι ζωές μας;
    Χριστός Ανέστη!
    ;)

    ReplyDelete
  14. Αληθώς Ανέστη, Ερμή μου! Όσο είναι Αναστημένος ο Κύριος, έχουμε άσβηστη την ελπίδα μέσα μας! Για το πώς είναι ο κόσμος δεν μας πέφτει λόγος... κι ας κάνουμε καθένας ό, τι μπορεί... έχουμε τον Μωυσή και τους Προφήτες, έχουμε και το παράδειγμα των Αγίων που μας σκέπουν και μας φροντίζουν ακατάπαυστα!!!

    ReplyDelete

Σχόλια