Τα παραμύθια και η μικρή Αλεξάνδρα

Απλά χορτάρια ψήλωσαν κι έτσι που τα φυσάει ο Απρίλης μεταμορφώνονται σε χλωρή θάλασσα κυμματώδη... Ροδακινιές ανθισμένες, νυφούλες καταστόλιστες με μαβιά νυφικά στους κάμπους παντρεύονται τα ανοιξιάτικα αισθήματά μας... Και κυπαρίσσια, πεύκα και έλατα υψώνουν το γενναίο ανάστημά τους αγέρωχα, ανέγγιχτο στους χαλεπούς καιρούς μ' έναν άρχοντα Όλυμπο φόντο στο κάδρο του ορίζοντα, ακόμα χιονισμένον... Και το ΓΑΛΑ... οι ποταμοί που έτσι μου έμαθε ο πατέρας μου σαν ήμουνα παιδί να τους θυμάμαι με τη σειρά: Γαλλικός, Αξιός, Λουδίας, Αλιάκμονας...

Όλα αυτά, και τόσα άλλα του κόσμου όμορφα, μικρά και μεγάλα, ταπεινά και περήφανα, ρευστά και στερεά, στις τόσες διαδρομές των τελευταίων ημερών προς Νάουσα, Κοζάνη, Λεπτοκαρυά, Κατερίνη, με αφορμή τις παρουσιάσεις των παραμυθιών μου σε σχολεία και βιβλιοθήκες. Διαδρομές που άνοιξαν υπόγειες μυστικκές στοές της καρδιάς μου και ξεδίψασαν τη δίψα μου για Κάλλος...

Και βέβαια ψυχές... Οι ωραιότερες ψυχές αυτού του παράξενου και αντιφατικού κόσμου, της μάταιης και τόσο γοητευτικής συνάμα ζωής που το βέλος της πορεύεται στο άπειρο... Ψυχές παιδικές, μάτια καθαρά, χαμόγελα ανεπιτήδευτα, χέρια που βαστούν σαν παιχνίδι το φως δίχως να καίγονται...

"Κυρία σ' αγαπώ", "κυρία είσαι πολύ όμορφη", "κυρία πού τα σκέφτεστε και τα γράφετε όλα αυτά;", "κυρία δεν κουράζεστε;", "κυρία θέλω κι εγώ να γίνω συγγραφέας σαν κι εσάς", "θέλω να σ' αγκαλιάσω κυρία", "μιλήστε μας για τον Πολύκαρπο που του αφιερώνετε το παραμύθι", "πώς ονομάζεται το παιδί στο Αν τ' αγαπάς ξανάρχονται, εμείς το βαφτίσαμε Άρη", "η Θεοδώρα στο Παραμύθι της Μουσικής ήξερε να χαίρεται τη ζωή περισσότερο από μας, κι ας ήταν τυφλή", "το τραγούδι του Αλέξιου είναι το ωραιότερο τραγούδι που μάθαμε", "το δικό μου χάρτινο όνειρο κυρία είναι να αποκτήσω ένα αδερφάκι να μην είμαι πια μόνος"...

Τι να πρωτοπώ, για ποια συγκίνηση, ποια στιγμή, ποια λέξη και ποιο χαμόγελο να περιγράψω; Αυτά όλα είναι ουρανός ανοιξάτικος, είναι αύρα λεπτή, ευλογία ανείπωτη...

Βγήκα χθες και έκανα μια βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης να περπατήσω λίγο, λίγο να χαζέψω, να καταλαγιάσουν όλα λίγο μέσα μου... Μπήκα στον Φωκά που ήταν ο μόνος ανοιχτός Δευτέρα απόγευμα και κατέβηκα στο υπόγειο να δω παπούτσια. Ενώ δοκίμαζα, περισσότερο για να περάσω ευχάριστα την ώρα μου παρά για να αγοράσω, ένα μικρό τρίχρονο κοριτσάκι που είχε βαρεθεί αφάνταστα με τη μαμά του που καθυστερούσε, έβαλε τα κλάματα και δε σταματούσε. Άφησα κατά μέρος τα παπούτσια που δοκίμαζα και την πλησίασα. Φεύγοντας από το σπίτι, δίχως να ξέρω ακριβώς γιατί, έβαλα αυθόρμητα στην τσάντα μου το καινούριο μου παραμύθι, τα Χάρτινα Όνειρα, ίσως γιατί είναι το μικρό μωρό μου και ήθελα να το βγάλω μια βόλτα. Το έβγαλα λοιπόν από την τσάντα μου, γονάτισα μπροστά στην μικρή Αλεξάνδρα, -έτσι την φώναξε η μαμά της-, και τη ρώτησα αν θέλει να της πω ένα παραμύθι. Με δάκρυα στα μάτια μου απάντησε "ναι", σταματώντας αυτόματα το κλάμα. Άνοιξα το βιβλίο και άρχισα να της λέω συνοπτικά το παραμύθι γυρνώντας μία μία τις σελίδες. Μία πρόταση για κάθε ζωγραφιά. Μετά από κάθε πρόταση η Αλεξάνδρα ρωτούσε γεμάτη έκπληξη: "ναι;", "ναι" της απαντούσα εγώ με βεβαιότητα. Είχε μεγάλα μαύρα μάτια, κατακόκκινα χειλάκια, μάγουλα φουσκωτά, μαύρα ίσια μαλλιά καρέ με φράντζα. Της χάιδεψα λίγο το κεφάλι στο τέλος και τη ρώτησα αν είναι καλά και αν πέρασε τώρα η στεναχώρια της. "Δε θα ξανακλάψω σήμερα", είπε, και χαμογέλασε. Έβαλα το παραμύθι πάλι στην τσάντα. Η μαμά της είχε έρθει μάλλον σε μεγάλη αμηχανία, την πήρε από το χέρι δίχως να με κοιτάξει και φύγανε, κι εγώ αγόρασα το τελευταίο ζευγάρι πάνινων παπουτσιών που είχα δοκιμάσει.

Πρέπει να έχω πάντα στην τσάντα μου ένα παραμύθι, σκέφτηκα φεύγοντας. Πάντα πρέπει να υπάρχει ένα παραμύθι για ένα παιδί που κλαίει. Ίσως και για κάθε άνθρωπο που κλαίει πρέπει να υπάρχει ένα παραμύθι, να τον παρηγορεί, να τον κάνει λίγο να ξεχνιέται, να ονειρεύεται, να ταξιδεύει... ένα καλό παραμύθι που σαν αέρας γλυκύς διώχνει τα μαύρα σύννεφα μακρυά...

Στ' αλήθεια νομίζω πως κάνω την ωραιότερη δουλειά στον κόσμο. Είμαι τόσο τυχερή. Δεν είναι βέβαια τόσο εύκολο όσο το νομίζουν πολλοί. Αλλά έτσι δεν είναι όλα τα ωραία; Δύσκολα, μα αξίζει τον κόπο...