Ζωή Καρέλλη: ... Γιατί ο ποιητής είναι το πιο ερωτευμένο, το πιο ερωτεύσιμο πλάσμα του κόσμου...

... Προσπαθώ να υποστηρίξω ότι η ποίηση είναι έρως του λόγου. Για να τελειώσω, θα προσθέσω ότι ο ποιητής είναι το πιο ερωτευμένο, το πιο ερωτεύσιμο πλάσμα του κόσμου. Αν δεν ερωτεύεται, αν δεν αγαπά, είναι αδύνατον να γράψει. Ερωτεύεται τα πάντα, ακόμα κι όταν μιλεί για μίσος. Ερωτεύεται τα φανερά και τ' αφανέρωτα. Τα παρόντα κι όσα ανήκουν στο παρελθόν, τα όσα επιθυμεί και τα όσα περιμένει. Ερωτεύεται όμως πρώτα απ' όλα και απ' όλα περισσότερο την ανθρώπινη λαλιά.Δέχεται τη μουσικότητά της και τη σημασία της. Αισθάνεται παράφορα ο ποιητής και τον κατέχει το δέος για την ανθρώπινη ομιλία που αυτή είναι το μόνο εργαλείο και το υλικό του συνάμα. Συλλαμβάνει τη συγχορδία των φθόγγων, αισθάνεται τις συνδέσεις του, τις ανταποκρίσεις που δημιουργούνται ή τις σχέσεις που διαλύονται, αισθάνεται το θαύμα του άυλου τούτου υλικού που πόθος του είναι να το υλοποιήσει, που πρέπει να δώσει την εντύπωση ότι το υλοποιεί, για να μεταδώσει τον έρωτα του είναι, των πραγμάτων στις μεταμορφώσεις των και τις εναποθέσεις, τη χαρά και το φόβο. Να δώσει τη μαγεία και την αγωνία του αισθήματος της ύπαρξης που είναι τούτο ακριβώς όπως το είπε ο Dante:
L' Amour che muove il sole e l' altre stelle.
Η μεγάλη ποίηση τον απελευθερωτικό αυτόν έρωτα, αίσθημα της υπέρτατης αρμονίας ζητεί να ομολογήσει.
Και ανάλογα με τις δυνάμεις που κατέχει και τον κατέχουν, αυτόν αναζητεί ο ποιητής, καθώς αγωνίζεται να αντιμετωπίσει το φοβερό κέντρισμα του θανάτου, το πάθος του μηδενός, την ανθρώπινη αδυναμία, την αμαρτία.

(Περιοδικό 'Ευθύνη' 1975) Απόσπασμα από το κεφ. Περί ελευθερίας και ενθουσιασμού στην Ποίηση, Παρατηρήσεις, τόμος Α', εκδ. Αστρολάβος / Ευθύνη 1982


... Στην καλή του ώρα ο λόγος ο ποιητικός παρηγοριά άριστη.
Μελαγχολία και απρόβλεπτη χαρά, σοβαρή, ο ποιητικός λόγος μπορεί να ανακουφίσει -περίεργα- τον άνθρωπο από την απληστία. Παραστέκεται στον καημό της πιο εσώτερης αμαρτίας καθώς μπορεί να μεταδώσει αλλότροπα ένα σεβασμό για τα μύχια ανθρώπινα αισθήματα. Μορφώνεται πέρ' απ' όλα, λόγος αγάπης συχνά ήμερης για την ύπαρξή μας.
Η ποίηση, ιδίως στον δικό μας κόσμο, είναι ακραίος τρόπος για να εκφραστεί το δέος και ο φόβος κάποτε και ο τρόμος, ο θαυμασμός, το θάμβος και η επιθυμία, όταν η γνώση δεν φτάνει, γιατί δεν φτάνει να γίνεται έρωτας της ζωής...

(Περιοδ. Νέα Εστία, 1982), κεφ. Εγκώμιο της Ποίησης, 'Παρατηρήσεις', τόμος Α΄

Βιογραφία

ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ (1901-1998) Η Ζωή Καρέλλη (Χρυσούλα Αργυριάδου το γένος Πεντζίκη) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Αδελφός της ήταν ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης. Ασχολήθηκε με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και τη μουσική και παρακολούθησε μαθήματα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μετά το 1944 ταξίδεψε σε πολλά μέρη του κόσμου. Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο των ελληνικών γραμμάτων το 1935 από τις στήλες του περιοδικού Το 3ο μάτι, όπου δημοσίευσε το πεζογράφημα Διαθέσεις. Το 1937 πρωτοδημοσίευσε ποίημά της (Φετεπουρσικρί) στο περιοδικό Μακεδονικές Ημέρες. Εξέδωσε δώδεκα ποιητικές συλλογές, πέντε θεατρικά έργα και πολλά δοκίμια, ενώ πολλά κείμενά της βρίσκονται δημοσιευμένα σε λογοτεχνικά περιοδικά, όπως τα Φιλολογικά Χρονικά, Νέα Εστία, Μακεδονικά Γράμματα, Μορφές, Ο Αιώνας μας, Σημερινά Γράμματα, Καινούρια Εποχή, Πνευματική Κύπρος, Νέα Πορεία. Υπήρξε μέλος του κύκλου του περιοδικού Κοχλίας της Θεσσαλονίκης. Ποιήματά της μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες. Ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση, κυρίως έργων του Τόμας Έλλιοτ. Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη ποιητική συλλογή Κασσάνδρα και άλλα ποιήματα και το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τα Ποιήματα 1940-1973. Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ως το 1981) και της Ακαδημίας Αθηνών (1982). Στο ποιητικό έργο της Ζωής Καρέλλη, αποτέλεσμα της δημιουργικής αφομοίωσης της ελληνικής (αρχαίας και νέας) και ευρωπαϊκής λογοτεχνικής παράδοσης, κυριαρχούν ο εσωτερικός λόγος και η υπαρξιακή αγωνία, εκφρασμένη στο πλαίσια των συνδυασμών γυναικείας ευαισθησίας και διανόησης, ελληνικότητας και ανθρωπισμού και μιας �ανοίκειας� θεματικής και ποιητικής γραφής. Την προβληματική της ποίησής της μετέφερε και στα θεατρικά της έργα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το δοκιμιακό της έργο κυρίως γύρω από τη λογοτεχνία και το θέατρο. 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Ζωής Καρέλλη βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Ζωή Καρέλλη», Η ελληνική ποίηση · Νεωτερικοί ποιητές του μεσοπολέμου. Αθήνα, Σοκόλης, 1979, Γιαλουράκης Μανώλης, «Καρέλλη Ζωή», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας8. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Κεχαγιόγλου Γιώργος, «Καρέλλη Ζωή», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
http://www.perizitito.gr/authors.php?authorid=33887