Άγιος Χαράλαμπος - ο δικός μου παππούς

Είναι ο άγιος της γειτονιάς μου, των παιδικών και νεανικών μου χρόνων, της κάθε μου μέρας χαιρετισμός.

Στην ενορία του αγίου Χαραλάμπους βρισκόταν το πατρικό μου σπίτι, εκεί τελέστηκαν οι κηδείες των παππούδων μου όταν ακόμα ήμουν πολύ μικρή για να μπορώ να τους ανακαλέσω σήμερα στη μνήμη μου. Φαίνεται όμως πως επειδή είναι γέρων και ο άγιος, τότε ή λίγο μετά, με τρόπο μυστικό, αδιόρατο και υπόγειο, δίχως καλά καλά να το συνειδητοποιώ, τους αντικατέστησε και έγινε παππούς μου. Έτσι, όπως τρέχουν τα εγγόνια σε στιγμές που μένουν απαρηγόρητα από τους γονείς τους στους παππούδες τους να βρουν πααρηγοριά, να δικαιολογηθούν, να κλαφτούν, να βουτήξουν στη δίχως όρια αγκαλιά τους, έτρεχα κι εγώ στον ναό του αγίου και σκύβοντας στην εικόνα του τα τα έλεγα όλα. Δεν ήταν πολλές αυτές οι φορές κι αυτό επειδή συνήθως πήγαινα στην εκκλησία που υπηρετούσε τότε ο πατέρας μου, τους Δώδεκα Αποστόλους. Δεν ήταν όμως και λίγες.

Συχνά οι σχέσεις που δημιουργούνται στα παιδικά μας χρόνια εξανεμίζονται στο διάβα της ζωής μας και δεν αντέχουν. Μα η σχέση μου με τον άγιο Χαράλαμπο όχι μόνο άντεξε, αλλά με τα χρόνια ενδυναμώθηκε. Στα νεανικά μου χρόνια, τότε που ένιωθα πως παλεύω με θεριά ανήμερα και θεόρατες πίκρες, εξακολούθησα να τρέχω στον άγιο και να ζητάω τη συνδρομή του. Κι αν δεν έμπαινα στον ναό του, μιας κι ο ναός του ήταν πάντα εκεί, πάντα στον δρόμο μου, εκατό μέτρα από το πατρικό, αλλά κι από το δικό μου σπίτι αργότερα, πάντα τον είχα στο νου μου κι όλο κάτι τον παρακαλούσα με την οικειότητα που πλέον είχε εμπεδωθεί ανάμεσά μας τόσα χρόνια.

Σχεδόν κάθε μέρα θα περάσω απέξω, ιδίως αν κατέβω στο κέντρο με το λεωφορείο. Και τότε τον χαιρετώ κάνοντας τον σταυρό μου όπως και πολλοί άλλοι συνεπιβάτες μου που σταυροκοπιούνται και τον χαιρετούν γιατί είναι ο άγιος της γειτονιάς μας και οι τον αγαπούν.

Από την εκκλησιά του θα περάσουμε και κάθε φορά που θα τραβήξουμε για το αεροδρόμιο πριν βγούμε στον περιφερειακό και τότε ζητάω την ευχή του για το ταξίδι που έχουμε μπροστά μας και τον παρακαλώ να ανταμώσουμε και πάλι με το καλό. Φεύγω έτσι πιο ήσυχη γιατί ξέρω πως με φροντίζει ο παππούς μου και μ’ έχει έννοια. Ποιος παππούς εγκαταλείπει το εγγόνι του; Θα το κάνει ο άγιος; Κι όταν μετά με το καλό επιστρέφουμε από το ταξίδι, νιώθω απέραντη χαρά και ανακούφιση όταν ξαναπερνούμε με το αμάξι από μπροστά του. Κάθε ταξίδι έχει μια κρυμμένη αγωνία όπως και κάθε επιστροφή μια επιστροφή της καρδιάς στον τόπο της. Πριν φύγω του εμπιστεύομαι τα παιδιά μου και δισέγγονά του, επιστρέφοντας μοιραζόμαστε και πάλι την κηδεμονία τους.

Σήμερα που πήγα να ανάψω ένα κεράκι στην γιορτή του, ένιωσα ένιωσα για ακόμη μια φορά την μεγάλη αγάπη και προστασία του. Δεν είχα να ζητήσω τίποτα. Να τον προσκυνήσω μόνο ήθελα. Μα θυμήθηκα πόσες και πόσες φορές με βοήθησε και μου στάθηκε. Και μετά η μαμά μού υπενθύμισε κάτι που δεν το καλοθυμόμουν και δεν είχα ποτέ σκεφτεί τι ρόλο μπορεί να παίζει στη σχέση μας. Ανήμερα της γιορτής του αγίου ο μπαμπάς είχε χειροτονηθεί ιερέας. Η βαθιά αυτή σχέση του αγίου με την οικογένειά μου έχει, λοιπόν, ρίζες πολύ πιο ισχυρές απ’ αυτές που ως τώρα γνώριζα και είναι τόσο όμορφο που όλα αποκαλύπτονται σιγά σιγά με τον καιρό. Τώρα που είναι παρέα οι δυο τους στο Ιερό Θυσιαστήριο του Θεού, χαίρομαι ακόμα περισσότερο!