Δύο ειδών συμφωνητικά

Θα ‘λεγε κανείς πως ο Χριστός ζητάει πολλά, πάρα πολλά. Για να τον ακολουθήσεις πρέπει «να αφήσεις» σπίτι, γυναίκα, αδέρφια, γονείς, παιδιά, κοπάδια, περιουσία, μέχρι και τους νεκρούς να τους αφήσεις άταφους.

Τόσο οι δαιμονισμένοι όσο και οι χριστιανοί είναι άνθρωποι προικισμένοι με το συναίσθημα του απείρου. Για τον χριστιανό κάθε κοσμικό είναι μαρτύριο. Αλλά ο Χριστιανισμός δίνει στον χριστιανό κάτι σαν αντάλλαγμα: του δινει εσωτερική ειρήνη για τη ζωή αυτή και υπόσχεση αιώνιας σωτηρίας για την άλλη ζωή. Ο διάβολος αντίθετα είναι πιο απαιτητκός. Σου ζητάει τη συνείδησή σου, τη γαλήνη σου, τον ύπνο σου, ζητάει να πουλήσεις φίλους, συγγενείς, σου ζητάει να υποκύψεις εντελώς σε όλα. Κι όλα αυτά χωρίς να σου προσφέρει τίποτα. Αντίθετα με το αίσθημα αξιοπρέπειας που σου προσφέρει ο Χριστός, ο διάβολος το μόνο που σου προσφέρει τελικα είναι η απαλπισία. Τι κέρδισε ο Ιούδας από τον διάβολο; Τίποτα. Προτίμησε την περιφρόνηση, τη θηλιά στο λαιμό του, και τι πήρε ως αντάλλαγμα; Ένα χαμόγελο του διαβόλου γεμάτο ικανοποίηση, διότι κατάφερε και πήρε άλλον έναν μαζί του.

Στους αγίους ο Χριστός ζητάει πολλά, όχι όμως τα πάντα, και κυρίως όχι χωρίς να τους προσφέρει κάτι. Νήστεψαν, αγρύπνησαν, αλλά την καρδιά και την ψυχή τους δεν την έχασαν.

Η συμφωνία που κλείνει ο άνθρωπος με τον διάβολο είναι συμφωνία με την οποία δέχεσαι να δώσεις χωρίς να πάρεις τίποτα. Ο διάβολος πληρώνει τον άνθρωπο δίνοντάς του απελπισία μαζί με όλα τα επακόλουθά της: πείσμα από το γεγονός ότι κατάλαβες πως σε ξεγέλασαν, ντροπή, αυτοκτονία, θάνατο. (Στον Ιούδα πρόσφερε και τριχιά για να αυτοκτονήσει).

... 

Όπως έλεγε ο Μπαλζάκ: «Η αγάπη που δε μεγαλώνει μέρα με την ημέρα είναι πάθος χωρίς καμιά αξία».

Νικολάε Στάινχαρτ, Το ημερολόγιο της ευτυχίας, εκδ. Μαϊστρος, σ.338-9