Καλό ταξίδι, αγαπημένη μου...

Στις 27/04/17 έλαβα το ακόλουθο μήνυμα στο messenger:

«Καλησπέρα Κυρία Νευροκοπλή!! Λέγομαι Περβανά Βασιλική και ειμαι Πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Μαρώνειας <<ΙΠΠΑΡΧΙΑ>> Το βιβλίο σας το αγόρασα πριν δύο χρόνια, γιατί αναρωτήθηκα πως αποφασίσατε να βάλλεται στο παραμύθι σας την Μαρώνεια (Τώρα γνωρίζω) Φυσικά έχετε τα συγχαρητήρια μου για το λογοτεχνικό πόνημα που το ενδιαφέρον των γεγονότων κρατάει αμείωτη την χαρά της ανάγνωσης του!! Γενικά  ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ με ταξίδεψε και μου μίλησε!! Ίσως να σας έχω κουράσει με τα γραφόμενα μου,αλλά θα σας γράψω και τον λόγο που αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί σας!! Το παραμύθι γυρίζεται σε θεατρικό!! Μήπως υπάρχει η ελάχιστη περίπτωση να το ανεβάσουμε και στην Μαρώνεια?? στα πλαίσια των καλοκαιρινών μας δραστηριοτήτων??!! Συγνώμη εάν σας κούρασα και πήρα την πρωτοβουλία να σας γράψω!! Την απάντηση σας θα την περιμένω σαν την διψασμένη γη!!!! Ευχαριστώ!!!!»

Έτσι ξεκίνησε μια σχέση που ενώ χτιζόταν για καιρό μέσα από μηνύματα και τηλεφωνικές συνομιλίες, πολύ πριν ανταμώσουμε είχε ήδη γίνει μια σχέση μεγάλης αγάπης. Είναι οι εκλεκτικές συγγένειες για τις οποίες μιλάει ο Γκαίτε, αλλά είναι και το αόρατο και απροσδιόριστο υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη κάθε ψυχή που όταν είναι όλη από φωτιά και έρωτα, δεν μπορείς εύκολα να της αντισταθείς. Και η ψυχή της Βασιλικής -Βασιλική για μένα και Κική για τους περισσότερους- ήταν όλη φως! Ένα φως που δεν σκοντάφτει σε εμπόδια, διαπερνά τους πάντες και τα πάντα, ζεσταίνει γεμάτο θαλπωρή τους ξυλιασμένους, τρέχει με ασύλληπτη ταχύτητα να αγκαλιάσει τον κόσμο. Δεν ξέρω γιατί με αγάπησε τόσο, ξέρω όμως γιατί την αγάπησα εγώ. Και την αγάπησα σαν μητέρα και φίλη και αδερφή μου. Δέχτηκα τον καταρράκτη της αγάπης της και φώλιασα μέσα του και ταξίδεψα όπου ήθελε εκείνη να με πάει. Αυτή η σπάνια ύπαρξη, η μοναδική γυναίκα, χαρακτηριζόταν από τέτοιο πάθος για τον τόπο της που στάθηκε η αιτία αφού αγάπησε γι' αυτόν τον λόγο τόσο πολύ το Παραμύθι της Μουσικής, να καταφέρει να το φέρει ως παράσταση στο αρχαίο θέατρο της Μαρώνειας τον Αύγουρστο του 2018. Χαρακτηριστικά αυτής της μοναδικής γυναίκας ήταν η δημιουργικότητα, το μεράκι, η λατρεία για τα παιδιά τα οποία όλη της ζωή δίδαξε ως δασκάλα. Ήταν η δυνατή και στερωμένη πίστη της στον Χριστό και η αγάπη της στους αγίους που μας οδήγησε να συνεργαστούμε σε ένα ημερολόγιο που εξέδωσε με αγίους των εκκλησιών της Μαρώνειας συνοδευόμενα από δικές της φωτογραφίες και συναξάρια που συνέθεσα σε μορφή δεκαπεντασύλλαβου κατά παραγγελία της.

Δεν πάψαμε ποτέ να επικοινωνούμε αυτά τα τρία χρόνια, πολλές φορές μόνο και μόνο για να ακούσουμε λίγο η μια την άλλη. Δυο κουβέντες ήταν αρκετές για να ανακτήσουμε το χαμένο μας θάρρος και να τραβήξουμε και πάλι μπροστά. Σε άλλες εποχές αυτή η γυναίκα θα ήταν αναμφισβήτητα μια Μπουμπουλίνα. Ποτέ δε σκέφτηκε, σε ό,τι κι αν οραματίστηκε, τον εαυτό της, δεν υπήρχε στο μυαλό της η έννοια «προσωπικό συμφέρον». Μόνο ανιδιοτελής αγάπη και προσφορά. Μόνο δίνουμε την ψυχή και το σώμα μας και όλες μας τις δυνάμεις για έναν καλύτερο κόσμο. Για να γίνουμε όλοι ένα. Για να φανερωθούν όσα αξίζουν να λάμψουν και να μείνουν στους αιώνες.

Δεν ξέρω πόσο χρονών ήτανε. Η Βασιλική δεν είχε ηλικία, δεν ήξερε τι θα πει κούραση, καθισιό, ραθυμία. Ήξερε μονο τι θα πει όνειρο και τα έδινε όλα για να το πραγματοποιήσει. Και τα κατάφερνε όλα και, συχνά, σε πείσμα των ξεροκέφαλων και συμφεροντολόγων.

Δεν ήταν άρρωστη. Τώρα έμαθα πως μπήκε προχθες στο Διαβαλκανικό για επέμβαση στην καρδιά και εκεί άφησε την τελευταία της πνοή. Μα πώς είναι δυνατόν να χωρέσουν μια χούφτα αρτηρίες τόσο πάθος, τόση ζωή;

Κι εγώ μη ξέροντας τίποτα, κατηφόριζα την Παρασκευή τον δρόμο παραπλεύρως των τειχών της Θεσσαλονίκης όταν κάποια στιγμή σταμάτησα να περπατώ μη μπορώντας να κάνω βήμα. Σαν να ξεκόλλησε η ψυχή μου ένιωσα. Και τρόμαξα πολύ. Με κόπο έφτασα σ' ένα παγκάκι και κάθισα. Γιατί έσβηνα, δεν ήξερα. Πέρασαν λίγες ώρες για να μάθω το πρωί στη Λειτουργίγα του Ψυχοσάββατου πως πράγματι ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου είχε ήδη πετάξει στον ουρανό... Και πώς αλλιώς θα έφευγε μια τέτοια τεράστια ψυχή, αν όχι συνοδευόμενη από αναρίθμητες στρατιές ψυχών που ενώνουν τον ουρανό και τη γη μια τέτοια μέρα...

Δεν υπάρχει θάνατος, όχι δεν υπάρχει. Αν υπήρχε θα τον χωνεύαμε, θα τον καταπίναμε, θα λέγαμε είναι φυσκό. Όχι, δεν είναι φυσικό και δεν υπάρχει. Κι εσύ αγαπημένη μου, που θα μου στοιχίσει πολύ που δε θα ξανακούσω τη στιβαρή φωνή σου στο τηλέφωνο κι ούτε θα σε ανταμώσω ξανά στην Κομοτηνή και στην Μαρώνεια, συνεχίζεις όλο φως τον δρόμο σου προς το Ανέσπερο Φως και μας ετοιμάζεις τον δικό μας. Εύχομαι ο Κύριος να αναπαύσει την πανέμορφη ψυχή σου και να σου δώσει τον ωραιότερο κήπο εκεί που τα λουλούδια δεν μαραίνονται και το καλοκαίρι δεν γνωρίζει τέλος...

Καλή αντάμωση, Βασιλική μου και καλή δύναμη στον πολυαγαπημένο σου Γιώργο που στάθηκε σύζυγος αληθινός και στυλοβάτης των ονείρων και των αγώνων σου