ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για σας.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ: Όσο μεγαλώνουμε αυτό το φαινομενικά απλό ζητούμενο είναι ό,τι πιο δύσκολο μπορεί να απαντηθεί. Βλέπετε, όσο περνούν τα χρόνια το Εγώ γίνεται Εμείς και για να μιλήσεις για το πρώτο σημαίνει να μιλήσεις για έναν κόσμο ολόκληρο χωρίς τον οποίο δεν υπάρχεις και δεν είσαι τίποτα. Έτσι, με κάθε ειλικρίνεια, σήμερα νομίζω πως το να μιλήσω για μένα είναι ανέφικτο. Μια ζωή ενός ανθρώπου που μετράει μισό αιώνα αποτελεί ένα άθροισμα γεννήσεων και θανάτων, παρουσιών και απουσιών, απτών και αόρατων υπάρξεων. Είναι κάτι σαν ηλιακό σύστημα με αναρίθμητους δορυφόρους που περιστρέφονται γύρω από έναν ήλιο μυστικών και μυστηρίων που το λέμε ζωή. Μπορείς να πεις πολλά για τους δορυφόρους που είναι οι άνθρωποι και οι αναρίθμητες στιγμές της ζωής σου, για τον ήλιο όμως που είναι η καθεαυτό ζωή της καρδιάς σου δεν μπορείς, αλλά και δεν επιτρέπεται να μιλήσεις. Όταν έχεις την τύχη αυτή η ζωή να αιμοδοτεί το έργο σου, είναι προτιμότερο να μιλάει το έργο σου για σένα, παρά εσύ. Είναι και πιο ειλικρινές και πιο σαφές και πιο αληθινό. Εξάλλου, τι να πεις; Αν και όλες οι ζωές των ανθρώπων έχουν ενδιαφέρον να τις μαθαίνει κανείς -έστω και από περιέργεια- αυτές που πράγματι μας ωφελούν και μας διδάσκουν είναι αυτές που αξίζει να μιμηθούμε. Η δική μου δεν είναι τέτοια. Άρα η ερώτησή σας για τη ζωή μου μένει εκ των πραγμάτων κατά έναν τρόπο αναπάντητη και κατά έναν άλλο τρόπο έχει όλες τις απαντήσεις που μπορείτε να ανακαλύψετε εσείς και οι αναγνώστες στα βιβλία μου…
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της τέχνης και συγκεκριμένα της συγγραφής;
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ: Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν το αποφάσισα. Αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα μιας ηθελημένης και εγνωσμένης απόφασης. Μάλλον μια μέρα η τέχνη με άρπαξε και από εκείνη τη μέρα ξεκίνησα να γράφω. Γνωρίζω καλά πως μπορεί αύριο να ξημερώσει μια άλλη μέρα που θα σταματήσω να γράφω. Η έμπνευση είναι μια ουράνια δωρεά, δεν μπορούμε να γίνουμε ιδιοκτήτες της.
Το ερώτημά σας, ωστόσο, μου θύμισε τώρα κάτι που είχα λησμονήσει. Ήταν μια φράση που με σημάδεψε από το σχολικό εγχειρίδιο της Κοινωνιολογίας της Δευτέρας Λυκείου που διευκρίνιζε πως στους καλλιτέχνες επιτρέπονται και δικαιολογούνται πράγματα που δεν επιτρέπονται και δεν δικαιολογούνται στους άλλους ανθρώπους. Όταν το διάβασα αυτό μια φωνή μέσα μου φώναξε σαν να επαναστατούσε: θέλω να γίνω καλλιτέχνης! Σήμερα συνειδητοποιώ πως ο ενθουσιασμός μου εκείνος δεν είχε να κάνει με τίποτα απαγορευμένο που μου επιβαλλόταν μέχρι τότε από την οικογένεια ή το σχολείο που καθόριζαν τη ζωή μου, αλλά ένα ασυγκράτητο πνεύμα ελευθερίας που φώλιαζε μέσα μου σαν πουλί σε κλουβί, ένας βαθύς ποιητικός έρωτας που δεν είχε βρει ακόμα τρόπο να εκφραστεί. Χρειαζόμουν μόνο μια αφορμή κι ας μην το ήξερα. Όταν η αφορμή αυτή δόθηκε βλέποντας μια θεατρική πρόβα που με συγκλόνισε, άρχισα να γράφω. Η μικρή φλόγα που σιγόκαιγε ερήμην μου στα σπλάχνα μου, έγινε τότε πυρκαγιά και από τότε δεν σταμάτησα…
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Για ποιον λόγο επιλέξατε το παιδικό βιβλίο;
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ: Επέλεξα το παραμύθι, όχι το παιδικό βιβλίο. Πιστεύω στο παραμύθι, δηλαδή στην ποίηση που γίνεται εικόνα, στη μικρή φόρμα που συμπυκνώνει κόσμους ολόκληρους μέσα σε λίγες λέξεις. Πιστεύω στην παραμυθία μέσα σε έναν κόσμο που όλα ζητούν να μας απελπίσουν, όπως πιστεύω ακράδαντα και στο καλό τέλος αφού την επίγεια ζωή μας τη διαδέχεται η επουράνια που είναι ασύγκριτα ομορφότερη. Πιστεύω στο Φως και βέβαια στα παιδιά. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά. Αν εξαφανίζονταν μια μέρα, νομίζω θα πέθαινα ακαριαία…
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Το βιβλίο σας «Ο μικρός μονομάχος» μόλις διακρίθηκε και κατέκτησε ένα σημαντικό βραβείο. Τι σημαίνει αυτό για σας;
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ: Σημαίνει πως κάθε φορά που μπαίνω σε ένα νέο είδος γραφής, φαίνεται πως με ακολουθεί «η τύχη του αρχάριου»… (για να γελάσουμε και λίγο). Δεν είναι όμως ψέμα αυτό, είναι μια ίσως αστεία παρατήρηση που έκανα μόλις πήρα αυτό το βραβείο. Τα δύο πρώτα μου ελληνικά βραβεία έρχονται στο πρώτο μου παραμύθι, το «Αν τ’ αγαπάς ξανάρχονται», το πρώτο μου διεθνές βραβείο το παίρνει το πρώτο μου διήγημα «Τα μάρμαρα του Παρθενώνα» στην Αριζόνα, το δεύτερο διεθνές στην Σεούλ από την πρώτη μου σειρά «Οι ιστορίες του Καλλίστρατου» και τώρα στο πρώτο μου εφηβικό. Αυτό βέβαια μπορεί να σημαίνει και πως κάθε φορά που ξεκινάω κάτι καινούργιο είμαι καλύτερη επειδή είμαι πιο και πιο ελεύθερη…
Κάθε βραβείο μου χαρίζει τη χαρά της διάκρισης, την έκπληξη που κάποιοι άνθρωποι συμφωνούν πάνω στο ίδιο πράγμα, και την ευθύνη για τη συνέχεια. Κοιτάξτε, δεν κάνω ποτέ τίποτα λιγότερο απ’ αυτό που μπορώ. Μάλλον συνήθως κάνω και κάτι παραπάνω. Θα μπορούσαν να έχουν πάρει βραβεία όλα μου τα βιβλία ή να μην έχουν πάρει και κανένα. Το γιατί κάποια πήραν, το ξέρει μόνο ο Θεός. Εγώ νομίζω πως μου τα στέλνει τη στιγμή που λιποψυχώ, που με κυριεύουν οι ανασφάλειες και έχω ανάγκη ένα απαλό χτύπημα στην πλάτη για να συνεχίσω. Οι κριτές των βραβείων, βεβαίως, θα έδιναν άλλες ερμηνείες και άλλα επιχειρήματα. Εγώ, όμως, αυτό νιώθω και πιστεύω και εξακολουθώ να χαίρομαι τη συγγραφή όπως πάντα, να δουλεύω όσο αντέχω και όσο μου χαρίζει ο Θεός το μέγα δώρο της έμπνευσης. Με βραβεία και χωρίς βραβεία, αυτό δεν αλλάζει και για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό. Εκ των υστέρων να μην ντρέπεσαι για τίποτα από όσα έκανες, να χαίρεσαι βλέποντας πως δεν έκανες πουθενά εκπτώσεις και συμβιβασμούς στην ποιότητα που αποζητάς, να μην πουλήθηκες ποτέ προκειμένου να «πουλήσεις».
ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μελλοντικά σχέδια.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΝΕΥΡΟΚΟΠΛΗ: Δεν κάνω ποτέ. Όλοι γνωρίζουμε την παροιμία πως όταν κάνουμε εμείς σχέδια ο Θεός γελάει. Ζω την κάθε μέρα. Της παραδίνομαι, την ακολουθώ κατά πόδας όπου με πάει και έτσι ζω. Εδώ και τρία χρόνια εργάζομαι πάνω στην Οδύσσεια και στην Ιλιάδα του Ομήρου. Κι αυτό ήταν κάτι που ούτε το φαντάστηκα ποτέ ούτε και το αποφάσισα συνειδητά. Με άρπαξε μια μέρα όπως σε αρπάζει ένας έρωτας και ξεκίνησα να δουλεύω, όπως αρχίζει να παίζει ένα παιχνίδι το παιδί. Είναι το πιο μεγάλο σε όγκο έργο που έχω αναλάβει. Ελπίζω πως το φθινόπωρο θα τελειώσω τις διορθώσεις της Οδύσσειας και θα προχωρήσουμε στην έκδοση. Πρόκειται για μια διασκευή σε στίχο δεκαπεντασύλλαβο με ομοιοκαταληξία και βέβαια εικονογραφημένο. Δεν μιλούμε για περίληψη, αλλά για το σύνολο του Ομηρικού έργου με μια μικρή συμπύκνωση και κάποια σχετική ελευθερία ως προς την ποιητική απόδοση.
No comments:
Post a Comment
Σχόλια