Πρόκειται για ένα τυπικό ιαπωνικό κτίριο του 1905 που πλέον έχει ρόλο ξενοδοχείου. Μπαίνοντας σε αυτό σήμερα, βλέπεις δεξιά ένα Καφέ με παράθυρα στο δρόμο και παιχνίδια στους πάγκους, αριστερά κάτι σαν σαλόνι υποδοχής όπου παίρνεις το πρωινό σου αν μένεις εδώ, συναντιέσαι με φίλους ή διαβάζεις. Σε ένα μικρό δωμάτιο έρχονται παιδιά για να παίξουν. Κεραμικά, κοχύλια, φυτά, παλιά αναγνωστικά, πίνακες, έργα τέχνης, ένας κήπος στην εσωτερική αυλή στο βάθος όπου βρίσκονται τα δωμάτια και ο χώρος της συναυλίας στον δεύτερο όροφο του ενός οικήματος. Συρόμενες πόρτες, σχεδόν χάρτινα κουφώματα, παράθυρα με ακριβό ριζόχαρτο σαν περγαμηνή, θερμαινόμενα πατώματα, στρωματσάδα. Δε θα δεις στα δωμάτια κρεβάτια, ντουλάπες, βιβλιοθήκες, τραπέζια και καρέκλες, ενώ τα περισσότερα έχουν κοινό μπάνιο. Ολόγυμνοι χώροι που σε ξεκουράζουν και η ψυχή σου απλώνεται μέσα τους αν τους παραδοθεί δίχως γνωστά και οικεία σου αιτήματα.
Ξύπνησα νωρίς σήμερα και αποφάσισα να μην προσπαθήσω να κοιμηθώ άλλο. Οι έξι ώρες διαφορά ακόμα μας επηρεάζουν. Βγήκα όμως στην πανέμορφη αυλή, έκανα το ελληνικό καφεδάκι μου όπως κάθε μέρα κι έμεινα να ακούω τα πουλιά. Όλοι κοιμούνται. Τώρα βγήκε η γελαστή κυρία που θα ετοιμάσει το πρωινό. Υποκλίθηκε λέγοντάς μου καλημέρα.
Η χθεσινή συναυλία Ελλήνων και Κορεατών ήταν πολύ ξεχωριστή. Καμία σχέση με τις μεγάλες σάλες. Καθισμένοι στο πάτωμα οι θεατές - ακροατές, άνθρωποι μερακλήδες, ευαίσθητοι, λάτρεις της μουσικής συμμετείχαν με έναν τρόπο τόσο αισθαντικό και καρδιακό που κατάφεραν να μας κάνουν ένα στην αγκαλιά τους.
Η δύναμη της μουσικής είναι πράγματι ασύλληπτη, αλλά εξαρτάται πάντα και από την υποδοχή που της γίνεται. Στα δικά μας αφτιά η Κορεάτικη μουσική οπωσδήποτε ηχεί παράξενα. Είναι σαν αφηγηματική, το ταγού της έχει πρόζα, μεγάλη γκάμα εντάσεων, διακοπτόμενος ήχους και όχι συνεχόμενες μελωδίες, πολλά γκλισάντο και οργανικά και φωνητικά. Κάθε μέρα ακούω τις κοινές πρόβες των μουσικών μας με τους δικούς τους και χθες ήταν η πρώτη φορά που συγκινήθηκα από την τραγουδίστρια. Σίγουρα πρόκειται για μια μουσική που απαιτεί εξοικείωση. Νομίζω πως η δική μας γι’ αυτούς είναι πιο εύκολη. Η μελωδία του Μάρκο Πόλο που έγραψε ο Κυριάκος πηγαίνει ήδη από στόμα σε στόμα, την τραγουδούν όλοι συνέχεια, δε θα ήταν απίστευτο αν μεθαύριο γινόταν μεγάλο σουξέ στην Κορέα και την έπαιζαν τα ραδιόφωνα.
Κατέληξα πως μετά από τόσες μέρες δε θα καταφέρω να βάλω σε μια χρονολογική σειρά τις εμπειρίες μου, οπότε θα γράφω ό,τι μπορώ. Σχεδόν κάθε μέρα μετακίνηση από τόπο σε τόπο, ονόματα δύσκολα, καταιγισμός εικόνων και τω Θεώ δόξα. Σε λίγο ξεκινάμε για τη Σεούλ, πέντε ώρες δρόμος με το αυτοκίνητο. Αφήνουμε πίσω μας τις μικρές πόλεις και τα χωριά για την πόλη που έχει σχεδόν εικοσιπέντε εκατομμύρια ανθρώπους, από τα πενήντα που έχει όλη η χώρα, -μια χώρα μικρότερη από τη
δική μας, με έκταση 100.000τχλμ.
No comments:
Post a Comment
Σχόλια