Της Μαρίας Παπαδοπούλου
Αχτιδοϋφαντής.
Το τελευταίο παραμύθι της Βασιλικής Νευροκοπλή με εικόνες της Αιμιλίας Κονταίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον εκδοτικό οίκο ΛΙΒΑΝΗ.
Είναι ένα πολύ καινούργιο βιβλίο, που βγήκε από το φούρνο πριν από λίγο, είναι ακόμα ζεστό… λέει η συγγραφέας στους μικρούς αναγνώστες κι αυτοί σπεύδουν να σηκωθούν και ν’ απλώσουν το χέρι για τους να το αγγίξουν φέρνοντας στη σκέψη της τον απόστολο Θωμά και την κίνησή του να ψαύσει τις πληγές του Κυρίου- κίνηση που χαρακτηρίζεται από μια παιδική αφέλεια, άξια θαυμασμού όπως σημειώνει.
«Ο Αχτιδοϋφαντής». Ένας τίτλος γλυκός, ρομαντικός, παραμυθένιος.
Προέκυψε πολύ φυσικά μέσα από το ίδιο το παραμύθι. Πώς αλλιώς θα ονομαζόταν αυτός που υφαίνει τις ηλιαχτίδες; Αυτή ήταν η πρώτη λέξη που με επισκέφτηκε και την καλωσόρισα. Δοκίμασα βέβαια, εκ των υστέρων, κι άλλες. Όλες όμως αποδείχθηκαν κατώτερες. Ωστόσο, καταλάβαινα ότι δεν είναι και πολύ εύκολη λέξη για να την προφέρει κάποιος. Το ότι είναι νεογέννητη και όχι εμπεδωμένη, και επιπροσθέτως σύνθετη, την κάνει πιο δύσκολη για να τη θυμάται κανείς. Αυτό, ή θα οδηγούσε στο να την απορρίψω ή αντίθετα, θα με έσπρωχνε να την κρατήσω. Αποφάσισα να την κρατήσω, γιατί πιστεύω στη δυσκολία και στην προσπάθεια. Αυτά γεννούν καρπούς, όχι τα εύκολα που μας βολεύουν.
Ο Φεγγαροσκεπαστής και ο Αχτιδοϋφαντής.
Ένα παραμύθι για το φεγγάρι και ένα για τον ήλιο. Ο μικρός Τιμολέων ο καινούριος φεγγαροσκεπαστής και ο μικρός Χαρίτωνας ο καινούριος Αχτιδοϋφαντής του Ήλιου.
Ο Eric Puybaret με την ιστορία του χαρίζει στη Βασιλική Νευροκοπλή την έμπνευση να γράψει την ιστορία της. Η Βασιλική γνωρίζει ότι σαν Ελληνίδα θα μπορούσε να γράψει για τον ήλιο και ξεκινά. Και γράφει μια εξίσου ωραία ιστορία.
«Σε τούτο το μικρό αλωνάκι που μας έλαχε να γεννηθούμε, είμαστε όλοι παιδιά του ήλιου: του φυσικού ήλιου, του ήλιου ενός λαμπρού πολιτισμού και του Ήλιου της δικαιοσύνης. Έτσι ξεκίνησα να γράφω τον Αχτοδοϋφαντή» αναφέρει στην Artpress.
Φτάνοντας όμως στο κρίσιμο σημείο της δράσης , που θα έπρεπε να εφεύρει το κατόρθωμα του μικρού ήρωα που θα τον έχριζε νέο Αχτιδοϋφαντή, η συγγραφέας σταματά. Δεν ξέρει πώς να συνεχίσει. Αφήνει το παραμύθι στην άκρη.
« Αν το παραμύθι ήθελε να συνεχιστεί, θα ερχόταν σίγουρα η κατάλληλη στιγμή. Δεν θέλω να εκβιάζω τη γραφή, προτιμώ να της υποτάσσομαι. Αυτή με κρατά στα χέρια της, δεν την κρατώ εγώ.» μας λέει.
Και η κατάλληλη στιγμή ήρθε. Ήρθε όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Γάζα. Οι εικόνες των τραυματισμένων παιδιών χαράσσονται βαθιά στην καρδιά της Βασιλικής. Το παραμύθι ολοκληρώνεται όταν φάνηκε πως τελείωσε ο πόλεμος, Και πάλι όμως το αφήνει στην άκρη.
« Δεν ήμουν καθόλου σίγουρη πως ήθελα να εκδοθεί. Το αποφάσισα όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Συρία. Τότε το επεξεργάστηκα από την αρχή και το παρέδωσα προς έκδοση στον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη με τον οποίο συνεργάζομαι.» επισημαίνει.
Ο Αχτιδοϋφαντής, του παραμυθού είναι αυτός που κάθε πρωί, λίγο πριν χαράξει, κάθεται πάνω στον Ήλιο και τραβά μια μια τις ηλιαχτίδες του, όπως μια υφάντρα κλωστές απ’ το κουβάρι, για να τις μοιράσει στον κόσμο, κι έτσι ξημερώνει. Λέει σε κάθε Ταχυδρόμο του Ήλιου, πού να δώσει την κάθε ηλιαχτίδα, γιατί ούτε οι ηλιαχτίδες είναι ίδιες κάθε μέρα ούτε κι αυτοί που τις παίρνουν, και αυτός είναι ο μόνος που γνωρίζει τι ταιριάζει να λάβει καθένας και συγκεντρώνει κάθε βράδυ τα υφαντά που του προσκομίζουν οι Ταχυδρόμοι. Είναι τα υφαντά από φως που ύφαναν οι άνθρωποι στη διάρκεια της ημέρας με την ηλιαχτίδα που παρέλαβαν το πρωί, κι εκείνος τα ενώνει όλα για να φτιάξει ένα μοναδικό σεντόνι ονείρων με το οποίο σκεπάζει τη γη. Όλη τη γη, με όλους τους ανθρώπους. Ακόμη κι αυτούς που άφησαν ανεκμετάλλευτη την ηλιαχτίδα τους ή της επιτέθηκαν.
Αλλά ποιός είναι ο Ήλιος, τις αχτίδες του οποίου τραβά ο Αχτιδοϋφαντής και μοιράζουν οι Ταχυδρόμοι;
Σε τέτοιου είδους κείμενα όπου το αλληγορικό ενέχει θέση συμβολικού, ίσως δεν επιτρέπεται να επεξηγεί ο συγγραφέας σε τι μεταφράζεται μέσα του το κάθε σύμβολο που χρησιμοποιεί. Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να μην απαντήσω. Αν γράφω κατ’ αυτόν τον τρόπο, το κάνω για να παρέχω στον αναγνώστη όλη την ελευθερία και τον αέρα που συχνά οι συγγραφείς του στερούμε. Ας επιλέξει μόνος του τι είναι γι’ αυτόν ο Ήλιος καθώς και όλα τα πρόσωπα που παίρνουν μέρος στην ιστορία
Οι Ταχυδρόμοι, σύμφωνα με το παραμύθι, είναι πλάσματα φτιαγμένα από φως, ομορφιά και αγάπη. Είναι αυτοί που μεταφέρουν τις ηλιαχτίδες στα πλάσματα της γης, στα ζώα, στα φυτά, στη θάλασσα, στ’ αστέρια μέχρι το φεγγάρι. Είναι αυτοί που υπακούνε με προθυμία και χαρά τον Αχτιδοϋφαντή γιατί μόνο αυτός ξέρει σε ποιον ταιριάζει τι. Τρέχουν, πετούν, τρυπώνουν όπου θέλουν και κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να φτάσει άσβηστη η ηλιαχτίδα που μεταφέρουν εκεί που πρέπει και το βράδυ να την επιστρέψουν πολλαπλασιασμένη σαν μικρό υφαντό από φως. Ανθρώπου μάτι δεν τους έχει δει ποτέ, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία γι’ αυτούς. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι.
Γιατί όμως οι άνθρωποι πολλές φορές δεν είμαστε σε θέση να δεχτούμε την προσωπική μας ηλιαχτίδα;
«Μερικοί αλλάζουν πλευρό για να συνεχίσουν τον ύπνο τους, άλλοι τις αφήνουν να γλιστρήσουν μέσα απ’ τα χέρια τους κι άλλοι φτάνουν στο σημείο να τις κλωτσούν! Ύστερα παραπονιούνται πως τίποτα δεν πάει καλά, κι όλα τους φταίνε.»
Άλλοι, λοιπόν, τεμπελιάζουν, άλλοι αδιαφορούν, και άλλοι είναι και επιθετικοί στο δώρο του Καλού που μόνο μέσα από το μόχθο μας μπορεί να γίνει Καλύτερο. Αυτό εξαρτάται από τον χαρακτήρα του καθενός, τη στόφα της ψυχής του, το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει, την εκπαίδευσή του και την πνευματική του κατάσταση.
Υπάρχει άραγε ακόμη ελπίδα να σταματήσουν οι «πόλεμοι» σ’ όλες τις σκοτεινές γωνιές του κόσμου και στις καρδιές των ανθρώπων για να μπορέσουμε να γιορτάσουμε όλοι μαζί την «Παγκόσμια Μέρα του Ήλιου», να δούμε το ίδιο όνειρο, να αποκτήσουμε κοινό όραμα και να ζήσουμε ευτυχισμένοι;
Αλλοίμονο αν δεν υπάρχει ελπίδα. Όσο θα γεννιούνται παιδιά, ποιητές και άγιοι, θα γεννιέται κι η ελπίδα μαζί τους. Εξάλλου, Παγκόσμια Μέρα του Ήλιου υπάρχει από κτίσεως κόσμου, και μάλιστα αιώνια, απλώς δεν την αντιλαμβανόμαστε όλοι απ’ αυτή τη ζωή. Οι άγιοι, την αντιλαμβάνονται και τη γιορτάζουν ήδη ενόσω ζουν, γι’ αυτό και είναι πάντα χαρούμενοι και τόσο στοργικοί και σπλαχνικοί. Η εκκλησία, μάς διαβεβαιώνει πως στην άλλη ζωή, δεν υπάρχει οδύνη, λύπη και στεναγμός. Ούτε βέβαια πόλεμος. Αυτό, πολύ πριν την εκκλησία, το διαβεβαιώνει ο Όμηρος όταν περιγράφει τα Ηλύσια Πεδία, γιατί ήταν ένθεος ο Όμηρος και στη γλώσσα της εποχής του, διατύπωσε όλα αυτά που αργότερα ο Χριστιανισμός αποσαφήνισε.
Και εκεί θα βλέπουμε όλοι το ίδιο όνειρο. Θα είμαστε όλοι μέσα στο φωτεινότερο όνειρο που ούτε στο νου μας δεν μπορούμε τώρα να το βάλουμε και θα ζούμε μια διαρκή ευτυχία που θα έχει τόσο βάρος και φως όσο έχει μια χρυσή ηλιαχτίδα που δε χορταίνει να τρέφεται από την πηγή της.
Το βιβλίο
Πέρασαν κιόλας χίλια χρόνια και ήρθε η ώρα ο Αχτιδοϋφαντής να δώσει τη θέση του σε κάποιον νεότερο.
Την επόμενη μέρα θα μοιράσει όπως πάντα τις καινούργιες ηλιαχτίδες στους Ταχυδρόμους του Ήλιου, όμως για πρώτη φορά δε θα τους πει για ποιους προορίζονται.
Αυτό θα πρέπει να το βρούνε μοναχοί τους.
Όποιος στο τέλος της μέρας φέρει πίσω την ηλιαχτίδα του πολλαπλασιασμένη χίλιες φορές αυτός θα γίνει ο διάδοχός του.
Το επόμενο βράδυ όλοι οι Ταχυδρόμοι διηγούνται τα κατορθώματά τους στον αφέντη τους, εκτός από το μικρό Χαρίτωνα που μένει σιωπηλός.
Δεν ξέρει τι απέγινε η ηλιαχτίδα του. Ξέρει μόνο πως προσπάθησε να τη φυτέψει στην καρδιά ενός πιλότου την ώρα που ήταν έτοιμος να πατήσει ένα κόκκινο κουμπί…
Την επόμενη μέρα θα μοιράσει όπως πάντα τις καινούργιες ηλιαχτίδες στους Ταχυδρόμους του Ήλιου, όμως για πρώτη φορά δε θα τους πει για ποιους προορίζονται.
Αυτό θα πρέπει να το βρούνε μοναχοί τους.
Όποιος στο τέλος της μέρας φέρει πίσω την ηλιαχτίδα του πολλαπλασιασμένη χίλιες φορές αυτός θα γίνει ο διάδοχός του.
Το επόμενο βράδυ όλοι οι Ταχυδρόμοι διηγούνται τα κατορθώματά τους στον αφέντη τους, εκτός από το μικρό Χαρίτωνα που μένει σιωπηλός.
Δεν ξέρει τι απέγινε η ηλιαχτίδα του. Ξέρει μόνο πως προσπάθησε να τη φυτέψει στην καρδιά ενός πιλότου την ώρα που ήταν έτοιμος να πατήσει ένα κόκκινο κουμπί…
Η συγγραφέας
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1968. Φοίτησε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης και στο Τμήμα Θεάτρου της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης.
Βιβλία
- Εγώ ο άλλος, θεατρικό μονόπρακτο, εκδόσεις Νησίδες, 1997.
- Αν τ’ αγαπάς, ξανάρχονται, παραμύθι, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2007. Βραβείο Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και βραβείο περιοδικού Διαβάζω.
- Το παραμύθι της μουσικής, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2008. Ανέβηκε ως μουσικοθεατρική παράσταση το Φεβρουάριο του 2007 στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και το Μάιο του 2008 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ως κορυφαία εκδήλωση της Ελλάδας στο πλαίσιο της «Νύχτας Διαπολιτισμικού Διαλόγου», ενώ το Φεβρουάριο του 2014 ανέβηκε στο Lincoln Center της Νέας Υόρκης.
- Σε τέμπο κόκκινο, πεζογράφημα, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2008.
- Και τι θα πει σ’ αγαπάω;, παραμύθι, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2009.
- Το μοναδικό φιλί, παραμύθι, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2010.
- Το κόκκινο κορδόνι, παραμύθι, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2011.
- Χάρτινα όνειρα, παραμύθι, εκδόσεις Διάπλαση, 2011.
- Ο Καλλίστρατος και το χωράφι της καρδιάς, παραμύθι, εκδόσεις Ελληνική Βιβλική Εταιρία, 2012.
- Ο Καλλίστρατος και οι περιπέτειες των χαρισμάτων, παραμύθι, εκδόσεις Ελληνική Βιβλική Εταιρία, 2013.
- Ο Καλλίστρατος και η πολιτεία των αηδονιών, εκδόσεις Ελληνική Βιβλική Εταιρία, 2014. Διεθνές βραβείο «Annie Vallotton» της σειράς «Οι ιστορίες του Καλλίστρατου» στην κατηγορία της Παιδικής Λογοτεχνίας από το παγκόσμιο συνέδριο των εκδοτών των Ηνωμένων Βιβλικών Εταιριών, Μάιος 2015, Σεούλ Κορέας.
- Το 2011 μοιράστηκε το Β΄ Βραβείο Διηγήματος για την ελληνική γλώσσα στο Διεθνή Διαγωνισμό Διηγήματος με θέμα: «Τα Μάρμαρα του Παρθενώνα», που οργάνωσε η Asociaciοn Cultural Helenica «Nostos» στην Αργεντινή. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, καθώς και στο Διαδίκτυο.
Η εικονογράφος
Γεννήθηκε το 1984 στο Ηράκλειο Αττικής. Από την πρώτη στιγμή που έμαθε τις λέξεις ήθελε να τις χρησιμοποιήσει όλες ώστε να πλάσει έναν δικό της κόσμο.
Κάποτε, οι λέξεις μεγάλωσαν και δεν ήταν αρκετές. Τότε έβαλε σχήμα.
Όταν δεν ήταν αρκετό ούτε αυτό πρόσθεσε το χρώμα.
Κοιτάζοντας το αποτέλεσμα έλειπε κάτι ακόμα, πρόσθεσε όνειρα, μία κουταλιά ελπίδα και όση αγάπη μπορούσε.
Από τότε εικονογραφεί ότι την εμπνέει , παιδικά παραμύθια, ιστορίες με χαρούμενο ή και όχι τόσο τέλος.
Αποφοίτησε με έπαινο από το τμήμα κόμικς-καρτούν της σχολής ΑΚΤΟ και έχει διακριθεί με το 2ο βραβείο νέων ταλέντων του περιοδικού «9» της ελευθεροτυπίας.
Από τότε συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους και έχει εικονογραφήσει βιβλία για τις εκδόσεις Ψυχογιός, Λιβάνης, Διάπλαση και άλλες καθώς και στήλες περιοδικών εκπαιδευτικού περιεχομένου.
No comments:
Post a Comment
Σχόλια