Ιδιόμελον του εσπερινού της Κυριακής του Ασώτου σε δεκαπεντασύλλαβη ελεύθερη απόδοση

Η αναμάρτητη η γη, πίστεψα πως υπάρχει

κι ας η κακία, έλεγαν, εκεί πως προεξάρχει

Της αμαρτίας έσπειρα τους σπόρους και καρπίσαν

Της αμελείας δρέπανα, κάποτε, τις θερίσαν

Τις βέβηλές τις πράξεις μου, σε θυμωνιές συνάζω

Αμετανόητο, θαρρώ, αλώνι ομοιάζω

Ο των αιώνων, γεωργέ, παρακαλώ σε, Θεέ μου,

       τη σπλαχνική την αύρα σου, σ' εμένα, φύσηξέ μου.

Λιχνίζοντάς μου την ψυχή, μ' αγάπης το λιχνάρι,

τα αχυρένια έργα μου, αέρας να τα πάρει.

Κόκκος σταριού της άφεσης θα ήθελα να γίνω,

στην αποθήκη τ' ουρανού, μαζί σου για να μείνω.

Απόδοση Β.Ν