Labels

Friday, January 23, 2015

Σε πείσμα των φόβων



Καμιά φορά
νομίζω θα πεθάνω
απ' την πολλή ομορφιά
ή απ' την καλοσύνη τη φιλόστοργη  
Θα σπάσει σαν κακομούτσουνη στάμνα
η καρδιά μου η σκληρή

Κάποιες στιγμές -μικρές και διάφανες-
νομίζω θα πεθάνω
απ' τον πολύ Θεό
Πάρα πολύς Θεός
Πώς δίψυχη ζυγαριά σαν την δική μου 
ν' αντέξει έστω κι ένα βλέμμα του;

Εκείνες τις φριχτές στιγμές
-φριχτό να αισθάνεσαι τον θάνατο σιμά σου-
με παίρνει στην παλάμη του σαν πασχαλίτσα
και με τ' άλλο χέρι, το ζερβό, 
τα τσακισμένα μου φτερούδια ξαναβάφει
στάζοντας κόκκινο και μαύρες πιτσιλιές

Ύστερα με αποθέτει σε κλειστά λουλούδια
ώσπου ν' ανθίσουν παπαρούνες ανοιξιάτικες


8 comments:

  1. Σταυρούλα ΚουμενίδουJanuary 24, 2015 at 10:27 PM

    Υπέροχη η παράσταση της τρυφερής φροντίδας του θεού για το πλάσμα του!!!

    ReplyDelete
  2. τι ομορφο.

    ReplyDelete
  3. στο κλέβω για να το κοινοποιήσω με μέιλ,θα βαλω τ ονομα σου.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Τα ωραία είναι για να κλέβονται!

      Delete
  4. τελειο! Και εγω ετσι αισθανομαι πολλες φορες!!!!!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Κι έτσι συναντιούνται οι ψυχές...:)

      Delete

Σχόλια