Σε πείσμα των φόβων

Καμιά φορά
νομίζω θα πεθάνω
απ' την πολλή ομορφιά
ή απ' την καλοσύνη τη φιλόστοργη  
Θα σπάσει σαν κακομούτσουνη στάμνα
η καρδιά μου η σκληρή

Κάποιες στιγμές -μικρές και διάφανες-
νομίζω θα πεθάνω
απ' τον πολύ Θεό
Πάρα πολύς Θεός
Πώς δίψυχη ζυγαριά σαν την δική μου 
ν' αντέξει έστω κι ένα βλέμμα του;

Εκείνες τις φριχτές στιγμές
-φριχτό να αισθάνεσαι τον θάνατο σιμά σου-
με παίρνει στην παλάμη του σαν πασχαλίτσα
και με τ' άλλο χέρι, το ζερβό, 
τα τσακισμένα μου φτερούδια ξαναβάφει
στάζοντας κόκκινο και μαύρες πιτσιλιές

Ύστερα με αποθέτει σε κλειστά λουλούδια
ώσπου ν' ανθίσουν παπαρούνες ανοιξιάτικες