Kυριακή Θ’ Λουκά
Νοεμβρίου 18, 2012
(Λουκ. 12,16-21)
Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην
· 16. ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα·
17. καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου;
18. καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου,
19. καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου.
20. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρων, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;
21. οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω
Σχόλιο στην
παραβολή του άφρονος πλουσίου
Ο ένας ήταν της
χώρας του καμάρι
Ο άλλος η ντροπή
της
Τι να κάνω για να
συγκεντρώσω τα πλούτη μου, αναρωτήθηκε εκείνος
Πού περισσεύει
τόπος να σταθώ, σκέφτηκε αυτός
Θα γκρεμίσω τις
αποθήκες μου να χτίσω μεγαλύτερες για τη σοδειά μου, ο ένας
Τις προσδοκίες στο
ένα μου παπούτσι θα στριμώξω, ο
άλλος
Κι ύστερα θα πω
στην ψυχή μου πως φτάνουν τα αγαθά της για να ζήσει χρόνια,
ξεκουράσου, θα της
πω, τρώγε, θα πω,
πίνε και απόλαυσέ
τα μόνος, ο πρώτος
Ο δεύτερος τίποτα δεν
είπε, δε σκέφτηκε τίποτα
Το στόμα του είχε
γίνει κρύσταλλο,
η σκέψη του
διάφανο πετράδι
Και ήρθε η ώρα του
Θεού
Την απλησία του
πλούσιου να διασκεδάσει παίρνοντας ψυχή του,
την πείνα του
φτωχού να παρηγορήσει στο
τραπέζι Του.
……
- Και πού τον είδες
τον δεύτερο
μες στην παραβολή
του άφρονα;
- Φώλιαζε άστεγο
πουλί
μέσα στις αποθήκες που γκρεμίστηκαν,
Θεσσαλονίκη 16/11/12
