Μονάχα ο ουρανός
θρήνησε τα νεκρά φύλλα.
Ο άνθρωπος τον άνθρωπο θρηνεί.
Έτσι είναι-
άνθρωπος τον άνθρωπο
στοιχειό το στοιχειό
κι όταν συγκρούστηκαν
στη διασταύρωση του Θεϊκού θανάτου
θρήνησαν μαζί.
Μα εσύ να με θυμάσαι
όταν γελάς
-κι αν γίνεις ποτέ θεός
κάνε την πλάση να γελά μαζί σου
-για να υπάρχω
Τι εκκωφαντικά σιωπηλή νύχτα-
μέχρι κι οι πόντικες κοιμήθηκαν
ενώ ο ξενύχτης βήχας μου ξοδεύεται
στην εμπύρετη αγωνία
του υπάρχειν...
Β.Ν - Θεσ/νίκη 30/10/12
